Blauwe Bak Top 100: 90-81

90. Your Wonderful Sweet Sweet Love-The Supremes (NL, Tamla Motown 5C 006-93707, 1972)
Ik koop in 2017 een single van The Supremes die momenteel in de reserve-Blauwe Bak staat. ‘Someday We’ll Be Together’ heeft lang op mijn verlanglijstje gestaan, maar heeft totaal niet ‘gespeeld’ in de Blauwe Bak en ik kijk er niet vreemd van op als de plaat bij een volgende schifting naar de jaren zestig-bak verhuist. ‘Someday’ is overigens wel één van de laatste platen die afvalt voor de definitieve samenstelling van de Top 100 en dat heeft er vooral mee te maken omdat ik het een prachtig nummer vind en goede (vakantie-)herinneringen bewaar. Geen Top 100 voor dat nummer en dan geef ik liever de voorkeur aan deze Supremes-single zonder Diana Ross uit 1972. Geeft me altijd een goed humeur en mag dus op negentig. In de volgende tien zijn de nummers 90, 89, 84, 83 en 82 uit de ‘bubbling under’ van 2016.

89. The Other Side Of Love Is Hate-Brenda Jo Harris (US, Better B 102, 1971)
Dat deze in 2016 niet mag ‘meedoen’, verbaast me ergens wel. Ik heb de single zeer vaak gedraaid en erg genoten, maar ben op een bepaald ogenblik ook weer niet zó zeker van de plaat. Nu mag die dan alsnog! Waarom niet? De plaat hangt wel erg tegen de ‘pop’ aan en ben bovendien niet zo’n fan van de zangeres. Waarom wel? Het is toch een beetje ‘crossover’ en best wel apart. Ik geef de single het voordeel van de twijfel.

88. The Ghetto-Donny Hathaway (US, Atlantic Gold OS 13085, 1969, re: 1979?)
Ik woon en werk in 2000 in de kringloop in het midden des lands. Doorgaans komt er veel Thijs Van Leer en andere ‘meuk’ binnen, maar op een zeker ogenblik krijgen we een grote verzameling soul-elpees. Helaas heb ik dan weinig op met soul en zoek slechts een paar titels uit. Ik verkoop de originele ‘Sounds Like The Flirtations’ voor een ouderwets Nederlands tientje dat natuurlijk véél té goedkoop is en waarvan ik nog altijd spijt heb. ‘Everything Is Everything’ van Donny Hathaway zit daar ook tussen en die plaat haal ik er uit. Waarom? Geen idee! Ik ben niet bepaald zuinig op de plaat en anno 2017 staat er een flinke kras op ter hoogte van de album-versie van ‘The Ghetto’. Eeuwig zonde! Een single is dan slechts een single, maar vooruit… een euro voor een gave Atlantic Gold? Ik doe het ervoor!

87. Last Night-Stephanie Mills (US, Casablanca NB 2352, 1982)
Als ik ga verdienen in 1993, gooi ik wel eens een kwartje in de fruitautomaat van de snackbar. Als dat een paar keer succes oplevert, loopt het op een zeker moment wel een beetje uit de klauwen. In Engeland ‘leef’ ik een paar weken van de opbrengst van de gokmachine in de herberg totdat die op een ochtend weigert uit te keren. Zo genees ik van het gokken. Bij plaatjes gok ik nog vrij regelmatig, vooral als de inzet niet meer dan een euro is. Ik ben sinds jaar en dag verslingerd aan Stephanie Mills’ ‘Never Knew Love Like This Before’ en durf dit wel aan. Op het eerste gezicht is het niks, maar sinds de ‘Vakantiemix’ kan ik het iets beter waarderen. Het is harde New York-disco uit 1982 met de ‘moderne’ synthesizers van die tijd. In de verste verten niet het ‘subtiele’ van de grote hit en een beetje lastig te plaatsen in de huidige Blauwe Bak, maar ik wil daar wel aan gaan werken. Het mag dan toch nog in de Blauwe Bak Top 100, hoewel de onderste twintig feitelijk een ‘bubbling under’ vormen. Het échte werk komt vanaf volgende week!

86. You Ought To Be Here With Me-Little Milton (US, Golden Ear GE2285, 1980)
Ik leer het klassieke Chess-werk van Little Milton op een ongebruikelijke plek kennen. Roel Bentz Van Den Berg wil zo nu en dan wel eens een show doen voor de VPRO met popgeschiedenis en ik denk dat ik daar kennis maak met Little Milton. Een paar jaar geleden bezorgt Marcus mij de eerste single van Little Milton en Mark brengt me de tweede in 2016. Ook dit ‘You Ought To Be’ komt van Mark en het is me opgevallen dat hij ook een zwak heeft voor Little Milton. Een liefhebberij die ik kan delen! Ik ben de man vooral gaan waarderen sinds ‘Baby I Love You’, maar ook dit vrij nieuwe plaatje van Little Milton heeft dezelfde klasse als het oude werk. Heeft deze man ooit iets slechts opgenomen? Ik ben het nog steeds niet tegengekomen!

85. Born In Bethlehem-The Staple Singers (NL, Stateside HSSA 5008, 1963)
Als platenverzamelaar moet je voortdurend scherp blijven! In een vluchtige blik lijkt deze single te ontsnappen als een plaat uit de ‘Te Deum Laudamus’-serie. We hebben het dan over EP’s met gewijde muziek uit de jaren vijftig en zestig, het spul dat je overal bij kringloopwinkels treft. Een foto van een kerkorgel en voor iedere EP een andere kleur. In de verte lijkt dit ook zo’n schijf te zijn, maar dan nóg eens kijken: Het is een Nederlandse uitgave op Stateside in een serie van spirituele klanken van de overkant van de oceaan. Denk aan Savoy-opnames en dergelijke. Zo pak ik nét op tijd deze single van The Staple Singers mee. ‘Born In Bethlehem’ heeft buiten Nederland alleen in Engeland een single-release gehad in 1962. Het is een flink ingekort liedje in het ‘Catootje’-stramien, maar dan met cijfers die refereren aan bijbelse figuren. En een aftelling natuurlijk want het liedje moet altijd eindigen met ‘die ene’. Hoezo té traditioneel? Het is The Staple Singers en je moet wel een hufter van formaat zijn als je dit niet leuk kan vinden…

84. A Change Is Gonna Come-Brenton Wood (US, Double Shot 137, 1969)
Solomon Burke heeft in de jaren tachtig nog een hit in ons land met zijn uitvoering, maar verder is ‘A Change Is Gonna Come’ door ontelbaar veel mensen op de plaat gezet. Het is een emotioneel nummer, niet te verwarren met sentimenteel, dat in de ene versie nog dramatischer wordt gebracht als in de andere. Brenton Wood onderbreekt deze schakel door… meer tempo in het liedje te gooien. Okay, het is geen stamper en dat is maar goed ook. Niemand die op een bubblegum-versie van dit nummer zit te wachten. Het klinkt in Wood’s versie ‘anders’ en het maakt dat ik het als mijn favoriete versie reken.

83. Think It Over-Cissy Houston (UK, Private Stock PVT 166, 1978)
Ik heb lange tijd gezocht naar Cissy’s uitvoering van ‘I Just Don’t Know What To Do With Myself’, maar de vraagprijs voor dit plaatje zit meestal rond de honderd euro en dat heb ik er niet voor over. Andermaal een voorbeeld van een nummer dat je zeer dramatisch kan brengen, maar dat je ook licht kan opvoeren in tempo zoals Houston in 1970 heeft gedaan. Intussen hou ik me maar zoet met goedkopere platen van Whitney’s moeder. ‘Think It Over’ is helemaal in de disco-sfeer en zou anders niet interessant zijn geweest. Het zijn echter de ‘crossover’-achtige staccato stukken rond het refrein die het minder gelikt maken. Het zal menigeen niet verbazen dat dit geen hit is geweest.

82. Ain’t No Stoppin’ Us Now-McFadden & Whitehead (UK, Philadelphia S PIR 7365, 1979)
Ja, er is ook nog ruimte voor miljoenenhits in deze Top 100, hoewel deze in Nederland tevreden moet zijn met de Tipparade en een cultstatus onder de disco-dj’s. Ik kom de plaat in de Engelse persing tegen op de platenbeurs in Zwolle. Deze is vandaag (3 december), maar ik kan het dit jaar niet permitteren. Engelse persing, nieuwstaat en een nummer waarvan ik een goed humeur krijg… dit móet in de Top 100 van dit jaar!

81. True Love Travels On A Gravel Road-Percy Sledge (NL, Atlantic 2679, 1970)
Het grote nieuws van het afgelopen jaar? Tja, het heeft héél lang geduurd, maar het lijkt alsof ik overstag ga voor Percy Sledge. Nee, niet de zwaarmoedige ballades waarmee de man miljoenen heeft verdiend, maar midtempo-werk ‘past’ de zanger erg goed. Verderop in deze Top 100 een plaatje dat de doorslag heeft gegeven en waarvan ik zelfs de ballade op de a-kant kan waarderen. ‘True Love Travels On A Gravel Road’ is een single waarvan ik ben vergeten hoe goed die eigenlijk was en dat levert de plaat een 81e plek op. Vrijdag ga ik verder met de nummers 80 tot en met 71. De berichten schrijf ik vooraf en dus kan ik kopiëren, plakken en publiceren.