Blauwe Bak Top 100: top tien

10. You’re So Good-Natalie Cole (US, Capitol 4722, 1979)
De uitzending van gisteravond is in mijn beleving een groot succes geweest. Ik heb uiteindelijk de nummers 100 tot en met 50 gedraaid, want… Divine Situation is binnengekomen. En, wat blijkt? Ondanks dat er ‘33rpm’ op de labels staat, is het ‘gewoon’ een 12”-single op 45 toeren. Komende zaterdag dus de Top 49 van de Blauwe Bak Top 100. Natalie Cole is lange tijd één van de zoveel zangeressen voor mij, maar sinds ik aandacht heb besteed aan haar overlijden in ‘Dodenrit’ ben ik me toch verder gaan verdiepen in haar werk. Daarbij word ik geholpen door dit aanstekelijke ‘You’re So Good’. Best wel een beetje het geluid van mijn soul-verzamelen van 2017 en dus mag het de top tien aftrappen.

9. That’s What I Get-J. J. & G. (US, Atlantic 45-2885, 1972)
Twijfel, twijfel, twijfel en dus nog maar eens beluisteren. Sommige ‘crossover sweet soul’ is ‘over the top’, zie The Majestic Arrows, en dat is met deze niet anders. Het intro is té uitbundig en staat, in eerste instantie, niet in verhouding met de rest van de plaat, de crossover-stukjes ten spijt. Toch ga ik overstag voor de plaat en gedurende de laatste maanden van het jaar zal het uitgroeien tot een universum op zichzelf. Hij had van mij gerust een kwartier langer mogen doorgaan, maar na drie minuten is deze symfonie helemaal afgelopen.

8. When You Have Love-Felony Theft (UK, Athens Of The North AOE 021, 1972, re: 2016) Hoewel ik het steeds adverteer als ‘soulful, groovy, funky and gospel’ weet ik dat de funk een beetje is ondergesneeuwd in de 70’s soul. In de top tien ga ik het nog even goed maken? Funkier dan dit deuntje van Felony Theft is het dit jaar niet geworden. Een nummer dat heerlijk in je hoofd gaat wonen en, ondanks de tijdsduur van minder dan twee minuten, voortdurend blijft spelen. Er zijn mindere soundtracks te bedenken voor een dagje post bezorgen!

7. It Don’t Take Much-Rare Gems Odyssey (US, Renfro 38, 1975)
Wat is het koopje van het jaar geweest? Er zijn verschillende platen die goedkoop op mijn weg zijn gekomen en Rare Gems Odyssey is daar eentje van. ‘I Know A Man’ van Brinkley Singers wordt bij liefhebbers voor honderd euro verhandeld en toch kun je de plaat nog voor dollars tegenkomen. De nummer drie heb ik uiteindelijk ook een stuk goedkoper en de nummer vijf is ook een buitenkans geweest. Nee, er is geen enkele plaat die er écht uit springt, maar als je de aankopen bij elkaar op rekent, heb ik vast wel een half duizendje bespaard. Ik ken ‘It Don’t Take Much’ uit een podcast die ik heel vaak heb gedraaid. Deze bevat ook het nummer van The Summitts dat enige tijd op de zoeklijst heeft gestaan. Laat maar! Er is momenteel eentje te koop in een matige staat. Vraagprijs? Driehonderd pond! Toch kun je mazzel hebben zoals met Rare Gems Odyssey en op zoiets blijf ik dan maar hopen!

6. Come To Me Softly-Jimmy James & The Vagabonds (US, Atco 45-6551, 1966)
‘Island soul’ is een betrekkelijk nieuw begrip voor mij. In London schijnt er een heuse ‘scene’ te zijn dat de schoenzolen slijt op het meer melodieuze werk uit Caribische gebieden. Het past me echter als een jas doordat ik een paar jaar geleden ben geraakt door de ‘spouge’ van Barbados. ‘Come To Me Softly’ is in deze ‘nieuwe uitvoering’ een groot succes in de betreffende scene. James neemt het nummer al rond 1960 op. In 1966 neemt hij dit nieuwe arrangement op en twee jaar later de meest gelikte uitvoering. De tweede is pure magie: Mierzoete violen over een minimalistische begeleiding en een geinspireerde James op zang. Meer heb je niet nodig!

5. I Need You-Diane Jenkins (US, Creative Funk 12006, 1975)
Het is heus wel vaker dat ik Engelsen even niet begrijp, maar op Ebay en Discogs komt het geregeld voor. Er zijn namelijk veel Engelse handelaren die niet internationaal willen verzenden. Waarom niet? Geen flauw idee. De handelaar van deze Diane Jenkins geeft evenmin een reden, maar zelfs na persoonlijk contact wil die niet toegeven. Gelukkig ‘leent’ Mark zijn adres voor een eventuele transactie. Ik blijf de enige bieder en denk dat dit anders was geweest als hij de veiling had open gezet voor Europese dj’s en verzamelaars. De conditie van de plaat is niet erg belangrijk, want de opname zelf is een ongeorganiseerd zootje. Het werkt desondanks wel erg aanstekelijk en dus mag Diane Jenkins op vijf in deze Top 100.

4. Love Came-Ronnie Limar (US, BRC BRC 114, 1975)
De plaat komt al in november 2016 de koffers binnen, maar ik weet het in het begin niet zo goed. De plaat doet in geen geval mee voor de Blauwe Bak Top 100 van 2016. Het is een paar maanden later… Ik zit op een vrijdagmorgen te ontbijten en maak me op voor een dagje bezorgen in Steenwijk. Ik draai een paar Blauwe Bak-favorieten en draai dan ook eens deze van Ronnie Limar. Bam! De stukjes vallen op de plek en het wordt één van de meest gedraaide singles van 2017.

3. Can I Say I Love You-Blue Magic (US, Liberty 56146, 1969)
Oudejaarsavond (of waarschijnlijk Nieuwjaarsochtend) zal ik weer een balans opmaken van 2017. Het is een ‘pittig’ jaar geweest. Financieel een zootje en ik probeer het leed te verzachten met enkele plaatjes. Soms werkt het in mijn voordeel. Ik ga weer eens zoeken naar Blue Magic en zie deze voor een aantrekkelijke ‘Buy-it-now’. Toch ontbreken de euro’s op dat moment en tot mijn tevredenheid zie ik dat niemand tot aanschaf over gaat. Een week later is de plaat terug op Ebay. Nu kun je bieden vanaf een bepaald bedrag, maar bestaat ook de mogelijkheid van ‘Buy-it-now’. De laatste prijs is tien dollar onder de oude prijs en tien dollar boven het minimumbod. Probleem is: Als je gaat bieden en er wordt iemand ‘wakker’… De ‘Buy-it-now’ verdwijnt meteen als er een bod is uitgebracht en dus moet ik toehappen. Voor het beruchte Liberty-styreen is deze niet onaardig, ook al is die in het laatste half jaar verder achteruit gehobbeld. Vanzelfsprekende platen staan nooit op één in de Blauwe Bak Top 100 en dus moet Blue Magic het met een derde plek doen.

2. Show And Tell-Al Wilson (Canada, Bell ROCKY ROAD 30073X, 1973)
En dit was bijna de nummer 1 geweest! Nu is het de nummer twee én ga ik dit dinsdag presenteren als de laatste Week Spot van 2017.

1. You’ll Wake Up Wiser-Chuck Boris (US, Enterprise ENA-9007, 1969)
Er kan maar eentje bovenaan. Al Wilson lijkt me best een ‘stunt’: Een zéér goedkoop plaatje dat voor de besparing op de verzendkosten mee gaat. Er is één plaat die het in de weg staat. Een nummer waar ik een hele dag naar kan verlangen om het te horen van het vinyl. Een plaat die zoveel beter klinkt vanaf vinyl als van de mp3-speler in mijn hoofd. Het is keer op keer kippenvel met ‘You’ll Wake Up Wiser’ en het zit de hele dag in mijn hoofd. Dit is voor mij het geluid van achterover leunen op de Pioneer en met een lekkere snelheid door het landschap scheuren. Dit móest hem echt worden!