Singles round-up: juni 6

Het is deze maand relatief rustig met de aankopen van platen. Qua 'Singles round-up' word ik nog gered door de singles van Mark. Verder komen de nieuwe releases binnenstromen. Ik heb op een zeker moment 'pre-orders' uit staan voor zes singles die allemaal op 24 mei hadden moeten verschijnen. Er is gisteren nog iets mis gegaan met een 'pre-order' waarbij ik de bestelling opnieuw moet plaatsen. Ik heb eerder deze week bij mijn bestellingshistorie opgemerkt dat één 'pre-order' inmiddels wel is opgestuurd maar waar ik nog niet een bevestiging heb gehad. Dat is een zorg van later. Vooralsnog heb ik negen nieuwe singles binnen en verwacht nog een paar later in de maand. Dit negental wil ik vanavond eerst aan jullie voorstellen. De overige nieuwe releases kunnen dan tegen het einde van de maand. Deze ronde bevat de kersverse Week Spot maar ook drie plaatjes van één band en twee EP's met diverse artiesten. Ik ga de laatste koffie in schenken en de apparatuur mag aan.

* Al-Dos Band- Doing Our Thing With Pride (UK, Kalita, 1976, re: 2024)
Er staan twee foto's op het hoesje. Op de voorkant zien we twee heren en drie dames op en rond een bank in de woonkamer genieten van een borreltje. De foto op de achterkant is vermoedelijk van later maar daar hebben we opeens drie heren en twee dames. Al-Dos Band is een groep uit de hoek van de gospel. In 1976 worden opnames gemaakt voor een elpee welke pas in september 2021 zal verschijnen bij het Engelse Kalita. Dat heeft nu twee prijsnummers van de elpee uitgebracht voor Record Store Day. 'Pride' heb ik al wel eens eerder in een radioshow voorbij horen komen. Het nummer slaat een brug tussen gospel en disco en is op beide gebieden een gewild plaatje. Er is voor de mastering gebruik gemaakt van de originele analoge tapes en dat betekent dat de luisteraar anno 2024 de platen hoort zoals de uitvoerenden het in gedachten hadden. Op de keerzijde staat 'Love Jones Coming Down'. Hoewel 'Pride' in 1977 als single is verschenen heeft het daar een andere b-kant. 'Love Jones' staat eveneens op de elpee. Het klinkt iets opgewekter dan 'Pride'. Ook ietsje gelikter. Je zou zomaar kunnen voorstellen dat dit ooit eens bij een 'major' was uitgekomen, maar nee... we hebben het over een opname die tot 2021 het levenslicht niet zal zien. Essentiële 'double-sider'.

* Valerie Carter & The Faragher Bros.- Never Get Your Love Behind Me (Japan, Ca Va Records, 2024)
Dan kan ik nu de schakelaar om zetten naar 33 toeren. Is het nodig? Ik heb de plaat enkele malen gedraaid en wil het nog eens horen. Wat me meteen weer opvalt dat de tape van Valerie in het begin van de plaat ietwat beschadigd klinkt. Hoe later in het nummer hoe beter de kwaliteit wordt. Ik heb gisteren eveneens het origineel van The Faragher Brothers gehoord en dat is beduidend méér softrock dan deze nieuwe opname. Op de keerzijde staat een live-uitvoering van James Brown's 'What My Baby Needs Now Is A Little More Lovin'. Deze opname is van Valerie alleen en stamt uit 1977. Toch heb ik die kant al 'afgekeurd' als ik de plaat bestel, 'Never Get Your Love Behind Me' is gewoon de ultieme kant van deze single.

* Kelly Finnigan- Impressions Of You (US, Colemine, 2020)
Er is een paar weken geleden een nieuwe van Kelly verschenen en deze moet volgens mijn bestelgeschiedenis bij Juno onderweg zijn. Ik wacht nog twee weken af voordat ik daar aan de bel ga trekken. Ondertussen snuffel ik rond tussen de oudere singles van Kelly en zie dan deze. Het is in 2020 de opvolger van 'Since I Don't Have You Anymore'. Maar opeens weet ik het ook wel weer want 'I Called You Back Baby' is de officiële a-kant en deze doet in 2020 niets voor mij en vier jaar later niet veel meer. De b-kant heet 'Impressions Of You' en daar kan ik wel wat mee. Muzikaal is het een sfeervolle jaren zestig-sound. Het is ook wel eens fijn om Finnigan zonder kopstem te horen, hij heeft een prachtige soulvolle stem. Pure soul zonder de psychedelische fratsen van zijn band The Monophonics, dit plaatje smaakt vier jaar later nog altijd goed. Nu is het wachten op de nieuwe solo-release van Finnigan.

* MIA- Crime Of Passion (Canada, Love Touch, 2024)
Ook ik heb de fout gemaakt. Ik ga naar de plaat luisteren als ik meen dat ik met een Engelse hitartieste heb te maken en in dat licht valt de plaat allerminst tegen. Pas als de plaat binnen is, ontdek ik dat MIA niet M.I.A. is. De M.I.A. met de puntjes tussen de letters is inderdaad een Engelse hiphop-artieste die al enige grote hits heeft gehad in Engeland. 'Onze' MIA komt ui Canada en heeft in het afgelopen jaar al een paar ontzettend leuke tracks afgeleverd. Deze single verschijnt voor Record Store Day en is in mijn ogen een 'future classic'. Bij de eerste tonen zit je meteen in de jaren tachtig. Synthesizers nemen de traditionele instrumenten over maar kunnen tevens een voortstuwende disco-groove veroorzaken. Je verwacht een grootse stem bij deze muziek en dan klinkt MIA toch ietwat ijl. Het geeft het nummer dan wel weer een eigen smoel en ook dat is fijn. Op de andere kant staat 'Love Bug'. en ook dat past helemaal in de 'nu-disco'. Het zit artistiek in dezelfde hoek als Peggy Gou. Het schijnt dat de liefhebbers met smart wachten op het debuutalbum van MIA maar zelf geloof ik het wel met één single.

* Ike Noble & The Uptights- Money Won't Change You (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
* Ike Noble & The Uptights- It's Bad (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
* Ike Noble & The Uptights- Good Thing (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
Een voorbeeld van de 'pre-orders' die de releasedatum hebben staan voor 24 mei 2024. Niet één single van Ike Noble & The Uptights maar in totaal drie singles die op dezelfde dag verschijnen. Volgens Wikipedia gaat Ike Noble pas in 1967 samenwerken met The Uptights en maken ze in de late jaren zestig deze opnames. Tot zover ik kan zien op Discogs zijn deze opnames nog niet eerder naar buiten gebracht. Ik geloof dat ik twee maanden geleden de singles achterstevoren heb gehoord, dus om te beginnen bij 'Good Thing'. Ik luister dan namelijk maar half naar 'Money Won't Change You' en klik meteen de b-kant aan. Veel van Ike's kanten zijn namelijk funky en niet meteen heel erg interessant. Op de keerzijde staat iets meer het soulvolle werk. 'Money Won't Change You' is uiteraard een cover van de James Brown-hit maar is qua opname een stuk rauwer en sneller. Toch hoor ik dan liever ome James zelf. Op de flip staat'She's Got To Be Loved'  en ook hier doet zowel Noble als The Uptights haar uiterste best om als James Brown te klinken maar het resultaat is een iets meer soulvolle funky ballade. Ik geloof dat dit de minst interessante single is uit het trio. Vervolgens 'It's Bad'. Toegegeven, Ike blijft voortdurend in de buurt van James Brown, alleen zou de gitarist met pek en veren de laan zijn uitgestuurd als deze zo zou lopen klooien in Brown's band. 'It's Bad' is beduidend minder funky en meer aangename jaren zestig-soul met een hoog improvisatiegehalte voor de muzikanten. 'Best Of Luck To You' is een pure ballade. Dit kantje heeft me mede overtuigd om het trio singles aan te schaffen. Tenslotte hebben we 'Good Thing'. Dat is zeer vlotte soul met een ietwat rammelende begeleiding. Het hoeft immers ook niet perfect te zijn. Zolang de blazers maar wel hun partij kennen en dat zijn blijkbaar de enige in de studio. 'Look A Little Higher' is tenslotte geschreven door Noble zelf samen met twee Uptights. Dat is spannende midtempo met een zeer geïnspireerd klinkende Noble en ook de band doet extra haar best. Het is precies zoals ik had gedacht, ik ga veelal voor de b-kanten.

* From Detroit With Love Vol. 1 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
* From Detroit With Love Vol. 2 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
Ik luister sinds de zomer van 2012 iedere maandagavond naar de Northern Soul en Motown-show van mijn Wolfman-coleega Lee. Hij verzamelt voornamelijk verzamel-cd's op het gebied van de Northern Soul en met name de releases op het Goldmine-label. Een aantal jaren geleden deelt hij met ons de cadeaus die hij met kerst van zijn familie heeft gekregen en zo weet ik dat hij de collectie compleet heeft van 'A Cellarful Of Motown'. Dat zijn cd's met niet eerder uitgebrachte opnames uit de Motown-archieven. Dankzij hem leer ik Brenda Holloway's 'My World Is Crumbling' kennen. Als ik eerst hoor van deze EP's ben ik niet meteen geïnteresseerd. Ik deel de opnames met Lee en vorige week maandag heeft hij ze allemaal gedraaid. Tegen het einde van de show heb ik besloten dat ik de EP's ook maar moet bestellen. Dan zie ik dat Alex twee proefpersingen van iedere EP in de aanbieding heeft. Ach, waarom ook niet? Ik heb de proefpersingen van beide en dat is ook de reden waarom jullie de fotohoes niet zien op de foto. Op de eerste EP staan nummers van Kim Weston, J.J. Barnes en The Temptations uit 1966 en een oudje van The Miracles uit 1964. Het zijn nummers die vrijwel allemaal al eens zijn uitgebracht op 'A Cellarful Of Motown'. De 'record ladies' zijn onverbiddelijk bij Motown, zij besluiten welke single in massaproductie gaat en welke de archieven in gaat. Alle opnames zijn in principe klaar voor een reguliere release maar leggen het af tegen de concurrentie binnen Motown. 'Fancy Meeting You' van Kim Weston is zo'n nummer waar ik na jaren 'From The Catacombs' van ben gaan houden. J.J. Barnes is de vreemde eend in de bijt want hij neemt platen op voor Ric-Tic. Motown koopt in 1967 zowel Ric-Tic als Golden World op zodat een concurrent is uitgeschakeld. Zijn 'Real Humdinger' verschijnt in 1973 echter als een Motown in Engeland. 'I'm Here' klinkt echter alsof het rechtstreeks van Motown afkomstig is. The Miracles en The Temptations is gewoon goed en niet meer dan dat.

De tweede EP is veruit de meest interessante voor mij. Het trapt immers af met 'My World Is Crumbling' van Brenda Holloway waarvan overigens niet bekend is wanneer de opname is gemaakt. Verder bevat het een nummer van Carolyn Crawford uit 1964, Gladys Knight & The Pips uit 1966 en Martha Reeves & The Vandellas uit 1969. Echt een vrouwelijke aangelegenheid dus. Ik was eerlijk gezegd vergeten dat Brenda nooit officieel was uitgebracht want het klinkt als een grote hit voor mij. Het heeft in de verte iets van Barbara McNair's plaat voor Motown. Via een bootleg ontdek ik dat de opname uit 1966 is. Carolyn Crawford is een onderbelichte zangeres op het Motown-label waar ik al jaren een voorkeur voor heb. 'Until You Came Along' klinkt alsof het gewoon een grote Top 40-hit had kunnen zijn in 1964. Helaas voor Carolyn blijft het op de plank liggen en zij zal nooit de geur van succes in de neus voelen. Gladys Knight doet 'Any Girl In Love' en dat heeft een solide productie van Lamont Dozier en Brian Holland. Een overheerlijke opname! Johnny Bristol produceert 'Earthquake' voor Martha Reeves & The Vandellas in 1969. Helaas niet een cover van Bobbi Lynn maar desondanks een fijn plaatje. De reden waarom ik niet meteen happig was op deze EP's is omdat ik doorgaans weinig heb met Motown-werk. Toch ben ik blij dat ik ze heb besteld want vanmiddag lees ik het nieuws dat ook de reguliere EP's helemaal zijn uitverkocht. Van de testpersingen zijn er hooguit vijf gemaakt.