Een bak violen. Die heb ik vorige week beloofd voor 1979. Krijgen we nu dan een bak violen of nóg een beetje meer? Ja, ik ben van gedachten veranderd. Ik had eerst 'Sorry I Love You' van Murray Head in gedachten. Een plaatje dat ik nog maar sinds een paar jaar ken maar waar ik echt niet genoeg van kan krijgen. Ook al heb ik tot nu toe nog niemand ontmoet die het met me eens is. Er zijn uitstekende platen gemaakt in 1979 en ik zou het over de boeg van de rock kunnen gooien met Thin Lizzy. Maar nee... laat de jaren zeventig nog maar een bak violen blijven. Dan schiet me een nummer te binnen dat net als 'Mr. Blue Sky' en 'Year Of The Cat' een belangrijk onderdeel is geworden van mijn leven. Een plaat met een sterke herinnering aan 1979, latere momenten waarop ik me dood schaam voor het nummer en ook weer een aantal gelukzalige momenten. Ik heb de plaat een paar weken geleden weer eens gedraaid in de seventies-show op de vrijdagavond en moet dan voor mezelf concluderen dat deze waarschijnlijk ook nooit gaat vervelen. Een plaatje dat ik niet kán missen in een symfonie over mijn leven. Geen Murray Head of 'Sarah' van Thin Lizzy maar 'Bright Eyes' van Art Garfunkel mag worden toegevoegd aan de symfonie.
Ik moet bekennen dat ik de film zélf nooit heb gezien. Eerlijk gezegd heb ik daar de behoefte ook niet aan. De videoclip bij 'Bright Eyes' was me heftig genoeg en het schijnt dat er nog een aantal afschuwwekkende scènes in de film voor komen. Als ik de kans krijg, zal ik hem vast nog eens willen zien maar vooralsnog kan ik zonder leven. Ik ben vier jaar in 1979. Sterker nog: De officiële releasedatum van de Nederlandse 'Bright Eyes' is op mijn vierde verjaardag. Bij mijn bed heb ik een poster hangen die geïnspireerd lijkt te zijn door 'Watership Down' met allemaal konijntjes. Dan zijn de konijntjes opeens op televisie in TopPop totdat die gemene roofvogel voorbij komt en een onschuldig konijntje pakt. Tranen met tuiten bij de kleine Gerrit die daarna al snel onder de tafel kruipt als hij het intro van 'Bright Eyes' hoort vanaf de televisie. Ik wil het nóóit meer zien! Het nummer op zichzelf brengt dan ook een uitermate droevig gevoel naar boven en ik heb later nog wel eens een zwak moment dat de waterlanders letterlijk over mijn wangen glijden.
Omstreeks 1994 koop ik Art's solo-album 'Fate For Breakfast' waarop 'Bright Eyes' dé hit is. Ik denk dat ik de single dan al een paar jaar heb hoewel die door de vorige eigenaar (m/v) al helemaal stuk is gedraaid. Sinds enige tijd heb ik een Engelse persing van het nummer welke te horen is in mijn jaren zeventig-show als het over 1979 gaat. Ik heb de plaat in de jaren negentig vooral voor intieme thuismomenten voor als ik daar behoefte aan zou hebben. Geen haar op mijn hoofd om ermee te koop te lopen! Een haatliefde heb ik nooit gevoeld, wel een schaamte. Niet in de laatste plaats omdat ik vaak wat afwezig ben tijdens het nummer en soms mijn tranen in bedwang moet houden. Ik ben natuurlijk veel té stoer om te huilen om een konijntje dat door een roofvogel wordt gepakt in een videoclip.
In 2009 bevind ik me echter in een gezelschap waar schaamte niet aan de orde is. We zitten daar allemaal met individuele problemen en om onszelf te helpen. Het is de avond van het songfestival waar ik recent, geloof ik, nog eens over heb geschreven? Ik moet deze avond eigenlijk terug naar Steenwijk want dat is de afspraak die ik met de leiding heb gemaakt. In de gezamenlijke woonkamer staat de tv aan want De Toppers moeten door de halve finale zien te komen. Het is gezellig en ondanks dat de leiding blijft 'pushen' om me naar Steenwijk te krijgen, blijf ik hangen op de bank. Dan komt opeens 'Bright Eyes' ter sprake en een hele lieve mede-patiënte merkt op dat ze zó graag het nummer weer zou willen horen. Ik gooi een hulpvraag op het muziekforum en later die avond kan ik het met haar delen. Dat fleurt haar aanzienlijk op en zo haal ik toch nog een paar bonuspunten bij de begeleiding. Ik vertrek de volgende dag na het ontbijt naar Steenwijk. O ja, we hebben die avond met de hele kamer zitten grienen bij het nummer.
1980 gaat alweer iets minder violen worden en meer een gitaartje met een arrangement. Eigenlijk is het nummer uit 1978 maar het is pas in 1980 een hit geworden in ons land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten