Als ik me niet vergis heb ik nog ergens een pakje van een pond liggen. Toch ben ik op dit moment weer even aan de goedkope variant. Deze aflevering van 'Het zilveren goud' zal namelijk voor een groot gedeelte gaan over een lekkernij waarmee ik ben opgegroeid. Tegen het einde van het verhaal is de cirkel ineens rond. Een verhaal dat begint in Jutrijp en eindigt in Mossley. Qua singles zijn het plaatjes die ik in mei of juni 1999 moet hebben gekocht. Ik heb gisteravond nog een stel verplaatst want deze associeer ik eerst met een Bank Holiday Monday, maar dat kan niet. Daar zijn er maar twee van in mei en bij beide heb ik een andere herinnering. Dan bedenk ik me een elpee die ik tegelijk heb gekocht en dan weet ik het: Het moet een zondag in september 1999 zijn geweest. Zoals ik het nu heb uitgerekend krijgen jullie tot oktober maandelijks zes singles. Dan moet ik binnenkort maar weer eens gaan rekenen voor de rest van 1999, 2000 en 2001. Echter, vanavond eerst 'Het zilveren goud' over juni 1999. Ik heb dan overigens nog geen enkel vermoeden dat dit mijn laatste maanden in Engeland gaan worden.
Maar nu... wat is dat mysterieuze 'iets' dat ik misschien nog ergens heb liggen? Je moet een aardig eindje om rijden om er te komen maar hemelsbreed ligt Joure niet zo ver van Jutrijp. Mits je er een triatlon ervan wilt maken want er zit een aardig stukje zwemmen bij. Bij een oostelijke wind ruik je in Jutrijp de Douwe Egberts. Ik denk dat het eenzelfde geval is als met de kaneel in Steenwijk. Als je op een behoorlijke afstand van de fabriek woont, is het een aangename geur. Als je vlak onder de schoorsteen woont, gaat het snel vervelen? Ik heb deze ervaring namelijk wel met de kaneel. Op zichzelf best een fijne geur. Ik kan me een zomerse dag in de Rembrandtstraat herinneren dat ik letterlijk koppijn krijg van de kaneelgeur. Dat heb ik bij de Douwe Egberts nooit zo ervaren. Het is de geur van thuis. Of het nu chocoladevlokken zijn of wasmiddel, op een gegeven moment is bijna alles in huis wel een huismerk van een grootgrutter. Met uitzondering van twee producten: Bier is altijd van Amstel en de koffie is van Douwe Egberts. Er wordt wat weg gezet in huize Louwsma. 's Ochtends om half tien drie kopjes, 's middags om vijf uur enkele koppen en 's avonds om half negen herhaalt zich het ritueel. Ik ben de thee al heel snel moe en dus krijg ik ook al snel koffie bij het ontbijt.
Ik ben niet erg lastig. Als iemand anders andere koffie schenkt dan is dat prima voor mij. Ik kom thuis als ik Douwe Egberts ruik en proef. Dan kom ik in Engeland wonen. Koffie is hier vrijwel onbetaalbaar en 'do as the Romans' ga je dus ook aan de thee. Bij mijn binnenkomst in Mossley roep ik enthousiast 'ja graag' als me koffie wordt aangeboden. Dat wordt in Mossley gezet met een cafetière. Omdat Bob een halve fles melk leeg kiepert in zijn koffie moet het natuurlijk nog wel sterk zijn. Voor een gebruiker van zwarte koffie is dit natuurlijk véél té sterk. De daaropvolgende twee jaar zal ik steevast bedanken voor koffie. Wel hebben ze de poederkoffie van Nescafé maar na verloop van tijd ga ik wennen aan de 'builders tea' met een sloot melk. Het is puur zó sterk gezet dat het pijn doet aan het glazuur op je tanden. Ik kan me ieder bezoek aan Nederland herinneren. De keuken van mijn ouderlijk huis binnen stappen en dan de vertrouwde geur van de Douwe Egberts uit het koffiezetapparaat.
In mijn latere leven kan ik op heel veel dingen bezuinigen, maar... de koffie moet van Douwe Egberts zijn. Dit verandert gek genoeg pas als ik aan het werk ga. Opeens wordt het me een té dure hobby en ik ga enkele goedkopere varianten proberen. In de tijd van de Euroshopper is er 'Coffee koffie' en dat is mijn favoriet. Dan verdwijnt Euroshopper voorgoed uit de schappen van Albert Heijn en moet ik iets anders. Perla, ,het huismerk van AH, vind ik niet te zuipen en zo gebruik ik sinds een paar jaar het belachelijk goedkope Caffé Gondoliere. Ik ben zomaar gewend aan de smaak en ik vind het niet tegenvallen. Het is echter sinds een paar jaar dat ik een voorraadje DE inkoop als het in de aanbieding is. En in de vakanties drink ik thuis vaak uitsluitend Douwe Egberts. Gewoon een soort van traditie.
Maar goed. Nu heb ik het gehad over Jutrijp, Steenwijk en alle andere plaatsen waar ik heb gewoond, maar hoe maken we het balletje rond vanavond? Dat is vrij eenvoudig. Aan de overkant van het Emmaus-winkeltje (ook op de hoek van Queen Street en Manchester Road) openen de buren rond deze tijd een koffiehuis. Er wordt vooral gegokt op mensen die uitstappen op het station en de weg oversteken. Dat zijn er eigenlijk helemaal niet zoveel en ik geloof dat de zaak het ook niet lang heeft uitgehouden. Op een zekere ochtend zie ik een bord buiten het koffiehuis staan en kan mijn ogen niet geloven. 'Douwe Egberts, exclusively available here', of iets in die trant. Uiteraard kan ik het me het niet veroorloven om iets erbij te nemen, maar ik ga er één keertje koffie drinken. Hoewel 'we' (de Emmaus) ze nog nooit iets verkeerds hebben aangedaan, worden we in de directe omgeving met de nek aangekeken. Mijn klandizie wordt dus ook niet op prijs gesteld.
Toch ben ik nog wel eens bij hun in de achtertuin geweest. Om het koffiehuis te bekostigen houden ze een schuurverkoop van tweedehands spulletjes. Ik duik op een doos met singles. Ik wil ze allemaal! Dan kom ik vijf pond tekort. Ze beloven dat ze het doosje een kwartiertje zullen bewaren voor mij. Terug naar de Emmaus en vijf pond gevraagd van mijn volgende zakgeld. Even later loop ik naar huis met een flinke bak singles uit de jaren zestig en zeventig. Toch zijn er nu slechts vier die ik heb bewaard.
3193 Soul Serenade - The Mike Cotton Sound (UK, MGM, 1968)
3194 I Can Take Or Leave Your Loving - Herman's Hermits (UK, Columbia, 1967)
3195 Something's Gotten Hold Of My Heart - Gene Pitney (UK, Stateside, 1967)
3196 You've Lost That Lovin' Feelin' - The Righteous Brothers (UK, Phil Spector International, 1964, re: 1977)
The Mike Cotton Sound blijkt een erg interessante single te zijn die voor een flink bedrag in de 'Rare Record Price Guide' staat. Hij zit volgens Popsike nog altijd rond de dertig pond. Ik leer de plaat pas écht waarderen in 2012 als ik net in Nijeveen woon en mijn eerste 'serieuze' Northern Soul-collectie ga samenstellen. The Righteous Brothers staat alweer jaren gewoon in de Gele Bak maar hier heeft de b-kant enige tijd mijn interesse. Het is 'Rat Race' van The Righteous Brothers Band en dat is in de jaren zeventig een grote hit in de Northern Soul. De overige twee singles zijn de eerste die ik reken voor juni 1999. Ik ga op een maandagmiddag naar Manchester en koop flink wat singles. Ook hier geldt hetzelfde: In oktober moet ik mijn koffers pakken om terug naar Nederland te gaan en kan ik onmogelijk alle singles meenemen. Jammer maar helaas. Volgende maand de resterende platen van deze maandagmiddag.
3197 High In The Sky - Amen Corner (UK, Deram, 1968)
3198 The Laughing Gnome - David Bowie (UK, Deram, 1967, re: 1973)
Ik leef twintig jaar in de veronderstelling dat mijn David Bowie origineel is. De 'Price Guide' heeft het over een 'inverted matrix number', maar dat blijken de heruitgaven juist allemaal te hebben. Het blijkt gewoon de 1973-heruitgave te zijn als Decca, tegen de zin van Bowie, probeert te 'cashen' met deze plaat. Dat lukt ook nog want 'The Laughing Gnome' wordt alsnog een grote hit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten