Het zilveren geheugen: juni 1999 deel II

Als dat geen reden is om een aflevering te doen van 'Het zilveren geheugen'? Ik zie vanavond opeens dat de Manchester Evening News begin vorig jaar een artikel heeft gespendeerd aan Mossley en haar inwoners. Over de ouderwetse stenen huizen die tegen de heuvels zijn gebouwd en het 'ons-kent-ons'-karakter van de gemeenschap. Een van de foto's is nota bene van Queen Street met aan het eind aan de rechterkant nog een stukje Longlands Mill. Ik neem aan dat jullie het beeld wel zullen herkennen want ik heb vaak een foto uit de jaren negentig gebruikt. De groene Landrover is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor Fiat 500 en andere moderne rijtuigen maar de kinderkoppen liggen nog precies zo in de straat als vijfentwintig jaar geleden. Deze aflevering van 'Het zilveren geheugen' zal vooral gaan over twee piepjonge tijdelijke 'companions' en een heldenrol voor mijn vriendin op vier poten. Terug naar een zomerse zondagmiddag in Mossley, op zichzelf al een unicum, in juni 1999.

Vol verwachting klopt ons hart. Wat zou er dit jaar op Dicky Woodstock staan? Anno 2024 een koud kunstje met Google en internet maar in 1999 zijn we nog niet voorzien van deze gemakken. Ja, okay, we hebben wel internet in Mossley alleen is dat voorbehouden aan Paul (de meesterinbreker) en onze secretaresse Norah. Voor mij is het de kortste klap om op zondagmiddag een kort telefoontje te plegen naar Tuk en te vragen of ze de poster kunnen faxen. Dat is geen enkel probleem en zo krijg ik deze zondag voor het eerst het programma van 1999 onder ogen. Het festival van 1998 is op meerdere vlakken een financiële strop geworden. Niet alleen vanwege de vele regenval in de voorgaande weken, maar ook door een honderdtal bezoekers voor Chuck Berry, extra beveiliging om agressieve skinheads in bedwang te houden bij een nep-Madness en meer van dat. 1998 is een jubileumeditie en Woodstock heeft extra uitgepakt. Zelfs iets teveel uitgepakt want 1999 is een 'light'-editie en alleen voor de 'diehards'. Rich Wyman mag groots op de poster staan als 'from the USA', maar geen hond die van meneer Wyman heeft gehoord. Hij zal later overigens met The Wild Romance toeren en een ode brengen aan Herman Brood. Een Tiroler avond op vrijdag als ik me niet vergis en ook de zaterdag loopt niet over van de grote namen. Genoeg om er naartoe te leven want ik ga de zomervakantie andermaal in Nederland vieren.

Het is ook de middag dat ik een eindje ga wandelen en bij thuiskomst allemaal politieauto's voor de deur zie staan. Wat is er gebeurd? Ik word meteen naar mijn kamer gestuurd. 'No questions asked'. Pas later wordt duidelijk wat er is gebeurd. Jason is mijn 'buurman' in het gedeelte met de nieuwe kamers. Een jonge knaap die fris uit het gevang komt en bij de Emmaus tracht zijn leven weer op de rails te krijgen. Ook hier worden normaliter geen vragen gesteld, tenzij de persoon er zelf over begint. Jason doet dat op een zeker moment en vertelt ons dat hij is gepakt met hasjies op zak. Ik heb voortdurend het gevoel alsof ik in een trip zit (om het in de drugshoek te houden) als ik deze verhalen hoor. Gearresteerd worden voor bezit van hasj? Achter de tralies komen voor zo'n vergrijp? Engeland mag best veel cellencomplexen hebben met bizarre straffen als deze. Maar... het is waar! Een kruimeltje hasj bij de douane en het volgende moment zit je op het politiebureau voor een verhoor. Ik stel me dan voor dat ik ook een strafblad zou hebben als ik in Engeland had gewoond. Alhoewel? Zo incidenteel als dat ik een jointje heb gerookt tot 1999 zou ik me kunnen voorstellen dat ik het had overgeslagen.

Het is iedere avond hetzelfde verhaal met Jason. Hij zet de radio keihard aan en valt zo in slaap terwijl de hits de rest van de nacht blijven door denderen. 'Beautiful Stranger' van Madonna is een hoogtepunt, maar ook 'the music keeps on playing all night long' ('Red Alert' van Basement Jaxx) is een plaat die stuk wordt gedraaid op Key103. Ik weet niet waar Jason precies is gesnapt. Hij zit op het moment van arrestatie boven in een vergaderruimte (feitelijk mijn eerste slaapkamer. Hij is betrapt bij het roken van een jointje. Drugs en alcohol op het terrein van de Emmaus is een doodzonde maar blijkbaar is het nodig dat ook de Hermandad wordt aangewend. Jason wordt geboeid afgevoerd. Voor het roken van een jointje! Ik hoop oprecht dat hij zijn leven weer op de rit heeft gekregen want op zichzelf was het geen rare jongen.

Dan is het iets eerder in de tijd en op een doordeweekse middag. Er meldt zich iemand bij de deur die graag een kamer wil in ruil voor arbeid. Ik ben zijn naam kwijt. Hij wordt binnengelaten. Ik zit op dat moment samen met Sadie naar 'Pet Rescue' te kijken, een soort van 'Dierenmanieren' op de Engelse televisie. Zodra deze jongen binnenstapt, springt Sadie van de bank af en begint te grommen. Wij kijken vol ongeloof. Zat dat ook nog in het pakket, Sadie? Zo hebben we haar nog nooit gezien. Ik geef haar een koekje en het voorval is snel vergeten. De jongen krijgt een kamer en trekt vooral veel op met Jason. Hij gaat ook een paar maal uit wandelen met Sadie, dus ook daar lijkt de lucht geklaard. Op een gegeven ogenblik draait hij de dienst in de meubelwinkel beneden. Dan is hij opeens verdwenen en zal nooit meer terugkomen. Met hem is ook de inhoud van de kassa verdwenen. Had Sadie dan toch gelijk?

De foto is dus genomen vanaf de hoek van Manchester Road met Queen Street. Het trappetje links is naast het cafetaria van de buren dat ik vorige week heb genoemd. Ook een verschil met de 'oude' foto: De fabriek aan de voet van Queen Street is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor woningbouw. Dat was overigens de laatste katoenspinnerij die er was in Mossley.