De collega postbode heeft me gisteren verblijd met één plaatje waarvoor ik vorige week de invoerkosten heb betaald. Op dit moment zijn verschillende pakketjes van Juno onderweg met 'pre-orders' en ook heb ik vanavond nog drie besteld. Wellicht dat ik volgende week al een eerste 'Singles round-up' kan doen met nieuwe releases. Aan de ene kant is het goed dat ik een extra aflevering van het 'Concert' heb kunnen doen, alleen zie ik daarbij de 'Symfonie' wel over het hoofd. Enfin, dat worden waarschijnlijk twee afleveringen volgende week. Morgen ga ik immers de maand besluiten met de 'Eindstreep' en zaterdag het Week Spot Kwartet. De laatste single van deze maand geeft ons vanavond een aflevering met zes singles en de nieuwste heb ik nog niet eens helemaal beluisterd. Ik ga de apparatuur aanzetten en mezelf weer eens onderdompelen in de actuele releases.
* The Delights!- Now We're Sure (UK, Cannonball, ca. 1970, re: 2023)
Cannonball is nimmer opgericht als een rechttoe rechtaan platenlabel voor heruitgaven. Het doet meteen al stokoude onuitgebrachte opnames meestal van de mastertapes die Alberto bij zijn zoektochten heeft gevonden. Omstreeks 2018 verlaat hij de 'oude soul' even om moderne producties te doen met oudere muzikanten. Inmiddels is hij terug met een serie onuitgebrachte opnames uit Philadelphia. Producent Manny Campbell is hier de grote gemene deler, ook al moest de uitgave van The Nu'rons worden gecanceld. The Delights! (met uitroepteken in deze fase) heet oorspronkelijk The Twilights en onder die naam nemen ze drie liedjes op voor Manny Campbell als demo's. In 1975 zal The Delights (zonder uitroepteken) een contract krijgen bij Phil-L.A. Of Soul en zal een paar uitstekende singles maken. 'Now We're Sure' heeft een zeer aanstekelijke funky groove en een fraaie instrumentatie met funky orgel en sfeervolle blazers. Onweerstaanbaar. Een andere beschrijving kan ik niet vinden voor dit nummer. Op de b-kant staat de instrumentale versie en die laat ik maar voor wat het is.
* Erica Falls & Vintage Soul- Up (UK, Izipho Soul, 2024)
Meteen weer terug naar de tegenwoordige tijd. Erica Falls is een aanstormend talent dat beide nummers van deze single bijna een jaar geleden voor het eerst heeft geopenbaard in digitale vorm. Ik heb de plaat de afgelopen weken al een paar maal gedraaid en vind beide kanten even lekker. 'Up' is een prachtige positieve ballade met een lekkere 'hook' welke zowel jaren tachtig als r&b is. Erica's belangrijkste troef is echter haar soulvolle stem en deze wringt ze in 'Up' in alle bochten zonder dat het oeverloos gekrijs wordt. Op de keerzijde staat 'Makings Of Love' en dat is ietsje meer upbeat. Het is spannender dan 'Up' als je het mij vraagt. Ik kan haar stem zo goed waarderen dat ik al stiekem uitkijk naar een volgende release van deze dame.
* The Harlem Gospel Travelers- Hold Your Head Up (US, Colemine, 2024)
Releases op het Colemine-label koop ik nog altijd 'blind'. The Harlem Gospel Travelers blaast me in 2022 weg met 'Fight On!' en ik moet opmerken dat ik sindsdien niet zo'n sterke release heb gehoord van de groep. Inmiddels heeft Eli 'Paperboy' Reed de leiding overgenomen van de groep en zingt zelf ook mee. 'Hold Your Head Up' heeft een lekkere funky 'hook' en het maakt me bijna net zo enthousiast als de eerste keer bij 'Fight On!'. Net als bij 'Fight On!' zingen de heren vrolijk door als de muziek weg sterft. Indrukwekkend! Op de keerzijde een traditionele gospel met de titel 'Do You Know The Man'. Uiteraard wordt dit ook ondergedompeld in de psychedelische soul waar Colemine het patent op lijkt te hebben. Toch spring ik niet uit mijn stoel bij de b-kant maar 'Hold Your Head Up' is een blijvertje!
* The L.A. Propinquity- U Need Me (UK, Cannonball, ca. 1980, re: 2024)
Hoewel ze zijn overgestapt naar een ander bedrijf lijkt Cannonball nog altijd niet erg gelukkig met het persen van de platen. The Delights! zou eigenlijk al in 2023 moeten verschijnen. Voor The L.A. Propinquity staat maart 2024 in de boeken. Hoewel er niets op het label wordt genoemd, zou dit best wel eens de 'Anniversary Disc' kunnen zijn. The L.A. Propinquity is iets van een supergroep, allemaal doorgewinterde studiomuzikanten die samen een album zullen maken. Zoals zo vaak blijven de opnames op de plank liggen en 'U Need Me' krijgt veertig jaar later zijn eerste release op deze single. De legendarische James Gadson mag beginnen op de drums en vervolgens worden we getrakteerd op een portie post-disco soul welke klinkt alsof het met enige remastering zo op een major label had kunnen worden uitgebracht. De b-kant is wederom instrumentaal en zoals gewoonlijk zit ik daar niet op te wachten.
* The Village Choir- Along The Beach Part One (UK, N.Y.C. Street Sound, 1976, re: 2024)
The Village Choir heeft vorig jaar de Week Spot gehad met 'The Cat Walk' als ik me niet vergis. Ik leer de groep aanvankelijk kennen van een jaren tachtig-opname dat recent door Izipho Soul is uitgegeven. Van de originele 'Along The Beach' zijn twee persingen bekend waarvan 'Part One' in Ex-conditie in 2020 voor 333 euro is verkocht. De tweede single gaat voor 460 dollar in VG-staat en dat zal of de volledige versie zijn of 'Part Two'. Dat laatste is namelijk niet bekend. De single zoals die hier op de draaitafel ligt is een replica van de single uit 1976 maar dan met rode labels. Het is onlangs speciaal uitgebracht voor Record Store Day. 'Along The Beach' heeft een spannend intro en dan een tokkelende harp. Dat effect zal een paar maal terugkeren in de plaat. Het doet denken aan de wandeling die ik een maand geleden met W. heb gemaakt. Voordat je het in de gaten hebt, ben je in Noordwijk terwijl je nog zoveel méér strand wil ervaren. Ik wil graag weten wat er in 'Part Two' staat te gebeuren. Op de keerzijde van 'Part One' staat 'Sweet Hot Lips' en dat is meer rechttoe rechtaan disco, maar dan erg ondergeproduceerd en obscuur. Toch heb ik de portemonnee getrokken voor 'Along The Beach'.
* Williams Brothers- That's Life (UK, Epsilon, 1972, re: 2024)
Er zijn verschillende bands genaamd Williams Brothers. De meest bekende is een gospelduo (David and Michael Williams) en er is ook een gospelgroep op het Savoy-label. 'Onze' Williams Brothers zijn afkomstig uit New Jersey en adverteert zichzelf als The Exciting Williams Band. De groep start uiteraard ook in de gospel maar als de mannen klaar zijn voor de 'high school' vragen ze aan hun vader of ze ook reguliere R&B mogen spelen. Deze moet even twijfelen maar geeft zijn zoons het groene licht. In 1972 maakt het gezelschap een single voor het Twain-label welke Epsilon nu rechtstreeks heeft overgenomen. 'Sweet soul vs. funk', staat er op de website. 'That's Life' is de sweet soul-kant en dat klinkt weer ouderwets rauw. Net iets teveel 'hoog' in de drums en met een zware ruis van de originele mastertape. 'That's Life' is een heerlijk overdreven nummer en de lo-fi productie lijkt helemaal te passen. 'Rap On' is de funky kant en ook deze is van dezelfde productie. Qua blazers lukt het nog aardig om er iets funky van te maken maar verder is dit toch wel een rommelhok. Het heeft in 'That's Life' zijn charme!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten