De aaneenschakeling van maandagen op de fiets is gebroken. Ik heb gistermiddag al een lekker eindje gefietst en hoop daar later in de week nog bij stil te staan. Ik word vanmiddag wakker met 'New Horizons' van The Moody Blues op de radio. Het schijnt dat je bij RTV Drenthe vandaag verzoeknummers kan aanvragen en om uitgerekend deze prachtige albumtrack te horen, is iets dat vrij uniek is. Direct daarna is het lokale weerbericht. Dat ziet er niet erg gezellig uit. Er kan 'zomaar opeens' een bui opdoemen. Kort maar krachtig zoals zaterdag. Wellicht dat ik nog wel even ga fietsen maar Zuidwolde is me vandaag té ver van huis. Bovendien heb ik gisteren al 56 singles gekocht. Morgen gaat het wel schitterend fietsweer worden en ook volgende week maandag moet ik op de pedalen voor een afspraak in Meppel. Na een 'goudloze' maand mag ik weer verder met 'Het zilveren goud' met vandaag maar liefst zeven singles in de aanbieding. Ik ga terug naar een periode in Mossley waar de zon letterlijk weer voor mij gaat schijnen.
In een eerdere aflevering heb ik 'de brief' genoemd. Ik begin te schrijven aan een brief zonder dat ik meteen weet wie de ontvanger gaat worden. Ik open mijn hart en plots is het alsof de pen wordt overgenomen door iemand anders. Ik leg vast op papier wat me de afgelopen maanden heeft dwars gezeten. Maar het is niet alleen maar een klaagzang. De pen schrijft conclusies waar ik iets mee kan. Als ik de brief onderteken, merk ik dat ik opgedroogde tranen op mijn wangen heb. Terwijl ik niet eens in de gaten heb gehad dat ik heb gehuild. De brief zal nooit worden verstuurd en ik heb hem al lang eens weggegooid. De lessen mag ik meenemen op de rest van mijn levenswandel. Het voelt als een 'bevrijding' en dat op de dag vóór mijn 24e verjaardag. Deze staat nu wel in de agenda van de Emmaus waardoor ik meteen wordt verrast met cadeautjes. Buiten de rookwaar om is dat veel geld welke ik meteen investeer in een cd. Dat is de eersteling van The Velvet Underground met Nico met de befaamde banaan van Andy Warhol op de hoes. Ja, jullie lezen het goed! Een cd! Een cd is compacter en minder zwaar dan een elpee en dus praktischer om mee te nemen als we weer eens gaan verhuizen. Verder ben ik véél te ruig voor cd's. Een kras op de plaat maakt dat de plaat nog wel is te draaien. Een kras op de cd en hij kan de prullenmand in. De cd's hebben het bij mij niet overleefd.
Mijn haar is in een anderhalf jaar zoveel gegroeid dat ik het over mijn ogen en neus kan kammen. Ofwel: De hippielengte. Ik zoek in de tassen naar de kleurige en fleurige overhemden en ook de oranje spijkerbroek gaat weer veel worden gedragen in deze tijd. En natuurlijk de vintage zwarte broek die ik in 2008 samen met een gelimiteerde elpee in de trein heb laten liggen na mijn eerste en laatste crack-avontuur. Ik ga weer helemaal stralen. Intussen werk ik in het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Dat is tot dan toe de winkel voor de 'collectables' en dan met name het onverkoopbare incomplete servies en rijen boeken achterin die niemand wil lezen. Ik besluit het roer compleet om te gooien. Het servies gaat ingepakt terug naar Longlands Mill. Ik sorteer de elpees en hou de 'collector's items' apart. De rest gaat in bananendozen. Vijf voor een pond en dat geldt eveneens voor de boeken. Nee, we verkopen ze niet per stuk, zoek nog maar vier uit! Hoe meer James Last we kwijt raken hoe beter! Het is de goedkoopste charity in de wijde omgeving qua platen en boeken. Er is alleen het ene winkeltje in Stalybridge welke grotendeels onontdekt is en waar ik veel van de handel vandaan haal. Het idealisme strekt zó ver dat ik in de zomer van 1999 door mijn bakken platen ga in Jutrijp en diverse items 'doneer' aan de Emmaus. Hoewel de meeste in de loop der jaren weer mee zijn gekomen naar Nederland.
In de Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley, merken ze ook 'de verandering'. Ze beginnen spontaan te lachen als ik ze weer eens vertel dat ik 'hoogstwaarschijnlijk volgende week naar die en die plek ga'. Ik word niet meer geloofd. Zelfs als het in oktober 1999 menens is, willen ze het in eerste instantie niet geloven. 'Je draait wel weer bij'. Dat heb ik aan mezelf te danken. Bij het eerste bezoek aan de Tollemache Arms ben ik even heimelijk van plan om terug te keren naar de ADM in Amsterdam. Maar ook de Poolse plannen van een paar maanden ervoor wordt met scepsis ontvangen. Ik ben altijd welkom in Tollemache Arms. Dat klinkt misschien gek voor een Nederlander, maar het is een 'middle-class' pub terwijl ik eerder 'sloeber' dan 'working class' ben. Ik betaal mijn eigen drankjes, ik bedel niet en probeer met iedereen een praatje aan te knopen. Zo wordt ik op een zaterdagavond voorgesteld aan een jong echtpaar dat net in Mossley is komen wonen. Ze hebben een winkel in verf in de 'market hall'. Welke 'market hall'? Hebben we een 'market hall' in bottom Mossley? Ik heb het nieuws helemaal gemist maar Woodend Mill is verbouwd tot marktgebouw. 'De buurman heeft een legerdump. Die heeft vast wel legerkisten in jouw maat', zegt de man. 'Kom anders zondagmorgen even langs, dan kijken we even'. Hij heeft al aangeboden ze te betalen als er kisten zijn in mijn maat. Nee helaas, de maten zijn niet toereikend maar... de dump heeft nog wel iets anders waarin ik geïnteresseerd ben: Een doosje met singles. Ik heb daar platen gekocht die ik een half jaar later in Mossley moet achterlaten. Een single valt een paar weken later per ongeluk van een stapel als ik net mijn maat 48 kom binnen wandelen. Krak. Dat is 'In Bloom' van Nirvana in de jukebox-uitgave. De schade lijkt mee te vallen. Hoewel er 198 'wants' zijn tegenover 20 'owns' zit de plaat gemiddeld op twintig euro op Discogs.
3186 Devil's Answer - Atomic Rooster (UK, B&C, 1971, re: 1980)
3187 The Equestrian Statue - Bonzo Dog Doo Dah Band (UK, Liberty, 1967)
3188 Lovesong - The Cure (UK, Fiction, 1989)
3189 Confusion - Electric Light Orchestra (UK, Jet, 1979)
3190 Nice And Slow - Jesse Green (UK, EMI, 1976)
3191 Live And Let Die - Wings (UK, Apple, 1973)
3192 Classical Gas - Mason Williams (UK, Warner Bros., 1968, re: 1976?)
'Tomorrow Night' is de reden van aanschaf van de Atomic Rooster-single omdat ik 'Devil's Answer' reeds in de verzameling heb. De single van de Bonzos heeft het beruchte 'The Intro And The Outro' op de b-kant waarin de fictieve band wordt voorgesteld aan de luisteraar. Met Eric Clapton op ukelele, De Gaulle op accordeon en Hitler op 'vibes'. 'Confusion' heb ik inmiddels vervangen door een beter exemplaar. In 1999 heb ik de fotohoes ook nog niet. Jesse Green is een twijfelgevalletje. Mason Williams en The Bonzos zijn dé vondsten van deze dag. Ik haal deze zondag en de komende maanden geregeld elpees uit deze legerdump, maar die doen uiteraard niet mee in de collectie. Ik weet nog wel dat ik op deze eerste zondag 'Running In The Family' van Level 42 heb gekocht. Over jeugdsentiment gesproken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten