Singles round-up: mei 5

Zijn we lekker rood verbrand in de zon? Vele kilometers onder me voorbij zien glijden? Nee, niks van dit alles. Heeft het met de schommelingen in het weer te maken? Of ben ik me stiekem aan het opladen voor een paar hete dagen in het vooruitzicht? Ik kan er geen eenduidig antwoord op geven maar ik ben niet voorbij de voordeur geweest. In plaats daarvan heb ik mezelf gewassen, heb ik een broodnodige scheerbeurt gehad en heb me vermaakt bij de computer. Ik hou me al bijna een jaar bezig met AI-fotobewerking, gewoon voor de lol, en 'mijn' AI-generator heeft een nieuwe tool. Eentje die al langer in gebruik is bij de concurrentie maar de mijne lijkt drie stappen vooruit te lopen op de andere. Dat heeft me vanmiddag vooral bezig gehouden. Ondertussen heb ik contact met Mark die me laat weten dat mijn bestelling morgen op de bus gaat. Met andere woorden: We hebben volgende week 'vrij' om nog een aantal andere zaken te doen op Soul-xotica. Nu is er werk aan de winkel want ik wil vanavond alle 25 'algemene' singles behandelen in twee afleveringen, zodat ik morgen of zaterdag kan volstaan met het Week Spot Kwartet. Bovendien heb ik één van de vijfentwintig morgen nodig voor de 'Spirit Of The Seventies'. Ik ga nu beginnen met het eerste deel van twaalf singles. Zoals gisteren is een (A) achter de titel een plaat die ik van Albert heb ontvangen en (M) eentje die ik via Mango heb besteld.

* Cardinal Point- Marianne (NL, Negram, 1975) (A)
Ik heb het even moeten opzoeken want ik weet dat ergens een link is met Marco Borsato. Ja, vader Borsato is van 1966 tot en met 1969 lid van de band. Hij ontmoet in deze tijd de Hollandse Mary en een jaar na zijn vertrek uit de band wordt Marco geboren. Willem Duyn noemt hen ooit 'de best betaalde gastarbeiders'. In 1966 is de groep vanaf het Gardameer overgekomen naar Heiloo en de leden wonen grotendeels allemaal nog steeds in Noord Holland. 'Mama Papa' zal de grootste hit zijn voor de band op het Philips-label, in 1975 is een contract met Negram een feit. 'Marianne' haalt het echter niet. Het blijkt 'C'Mon Marianne' te zijn dat in 1967 een hit is geweest voor The Four Seasons. Zeker geen slechte uitvoering! Ik denk dat ik de single had laten liggen als ik hem was tegengekomen, dus dank aan Albert.

* Cobra- The War Will Soon Be Over (NL, Polydor, 1971) (A)
Dan eentje die al een flinke tijd op mijn zoeklijstje staat. In 2009 is het één van de 'telefoontoppertjes' op de Nokia N95 en dit nummer brengt meteen de herinnering omhoog aan de vakantie van 2009. Het nummer is geschreven door Winston Gawke die eigenlijk Winston Gork heet. Als Winston G. neemt hij in de jaren zestig 'Cloud Nine' op voor Decca welke ik in de verzameling heb zitten. 'The War Will Soon Be Over' is een 'builder' in mijn boek. Té ingewikkeld ook voor de top tien vandaar dat een 33e positie in de Top 40 nog een zeer goede prestatie is. Erg blij met deze aanwinst!

* John Denver- Calypso (NL, RCA Victor, 1975) (M)
Met een platencollectie als deze en iemand die bijna dagelijks nieuwe titels besteld, zou je verwachten dat de draaitafels van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat overuren maken. Zo is het ooit wel geweest maar de laatste jaren? Er gaan weken voorbij dat ik op zondagavond na 'The Vinyl Countdown' de apparatuur uit zet en het pas vrijdag weer aan zet voor 'The Spirit Of The Seventies'. Een 'Singles round-up' is een gelegenheid tussendoor en vooral bij een partij van Mark wil ik nog wel eens een eerdere luistersessie doen. De mp3-speler staat ook niet altijd aan en dus gaan er weken voorbij dat ik alleen muziek hoor van de radio, soms enkel in het voorbij gaan. Toch is er geen gebrek aan muziek in mijn hoofd. Een associatie doet meteen een plaat afspelen en zo kom ik bij deze van John Denver. Op het industrieterrein van Steenwijk zit een stoffeerderij met de naam Calypso. Ik kom er niet heel vaak maar als ik in de buurt ben, speelt John Denver nog zeker drie uren in mijn hoofd. Dat is geen straf want ik mag 'Calypso' graag horen. Het probleem is echter dat ik hem nog nooit in een goede staat ben tegengekomen. Nu dus wel! Blijft een wereldnummer, wat je ook van John Denver mag denken.

* Dream Express- A Million In 1, 2, 3 (NL, Negram, 1977) (A)
O ja, het Songfestival. Opeens moet ik denken aan het Songfestival van 2009. Ik 'moet' die avond naar huis maar blijf hangen voor de televisie tot ergernis van de hulpverleners. Ik zit dan nog tijdelijk ergens anders. De Toppers doen dat jaar mee voor Nederland maar hebben het volgens mijn herinnering niet ver geschopt. Nu mag ik dan een oordeel geven over de Belgische inzending van 1977. Het jaar dat Heddy Lester ons land vertegenwoordigd met 'De Mallemolen'. Ja, tien punten van mij. Kan ook niet anders met The Hearts Of Soul in samenwerking met Luc Smets van de Belgische Pebbles. Een leuk plaatje!

* Duesenberg- Home Is Where You Hang Your Head (NL, Vertigo, 1980) (A)
Van België passeren we Nederland en gaan we oostelijk de grens over naar Duitsland voor dit product. Een band uit Hamburg met een aantal Schotten in de gelederen waaronder Mike Starrs. 'Home' is een lekker stukje bluesrock met een erg monotone synthesizer op de achtergrond dat het een aparte sfeer geeft.

* Tony Ellis- Punky Reggae (NL, Sonet, 1978) (A)
De plaat komt afgelopen zaterdag ter sprake als ik naar de reggaeshow van mijn collega zit te luisteren. Hij doet al even het huiswerk voor mij. Tony Ellis is een Jamaicaan die tegenwoordig woonachtig is in Zweden. In 1978 onderhoudt hij een goed contact met Johnny Rotten van de Sex Pistols welke een grote fan blijkt te zijn van Ellis. 'Punky Reggae' moet een brug slaan tussen twee genres die elkaar in 1978 nog niet zoveel hebben te vertellen, hoewel The Clash het dan al stiekem probeert. Tony Ellis heeft een noisy gitaar op de achtergrond dat de punk moet vertegenwoordigen. Het is niet wereldschokkend maar best geinig.

* General Of Budapest- Everybody Join Us (NL, CNR, 1975) (A)
In de goede oude tijd dat Radio 2 nog 'unieke' live-programma's heeft in de nacht in plaats van de jukebox. In de nacht van zaterdag op zondag is daar een tijd 'Fred's Alfabet'. Ene Fred gaat het alfabet langs met totaal vergeten hit- en tipnoteringen uit lang vervlogen tijden. Daar hoor ik in 2004 deze van General Of Budapest. De plaat komt op mijn zoeklijst maar kom hem nooit tegen. Eigenlijk is dit een Hongaarse rockband met de naam General, voor deze Nederlandse productie wordt de naam uitgebreid tot General Of Budapest. Het nummer is geschreven door de heren De Bois en Bewley en Harry Van Hooff tekent voor de arrangementen. Het is een gezellige meedeiner in de traditie van Teach In. De b-kant klinkt een stuk serieuzer ook al is de titel ietwat pijnlijk. Ik heb nog nooit een Engelsman een weerhaan een 'Weather Cock' horen noemen.

* Bobby Harrison- Cleopatra Jones (UK, WWA, 1974) (M)
Ik had Bobby Harrison nog even in gedachten als Blauwe Bak-single, maar nee... daarvoor is het teveel rock. Bobby is de drummer op 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum maar verlaat de groep kort daarop. In 1974 neemt hij een cover op van een Joe Simon-nummer en richt hij de band Snafu op (waarvan ik ook een single heb). Het is een eigenzinnige cover op zijn zachtst gezegd, maar het heeft in mijn optiek niets te maken met funk of soul. Gewoon voor de Gele Bak.

* Nancy Holloway- EP Le Disque Du Jour (Frankrijk, PBM, 1964) (A)
Haar versie van Dionne Warwick's 'Don't Make Me Over', 'Tén Vas Pas Comme Ça', staat enige tijd in de Blauwe Bak maar verdwijnt alweer snel naar de Gele Bak. Hier dan een EP van de Amerikaanse Nancy die in de jaren vijftig voor haar muzikale carrière oversteekt naar Frankrijk. 'Le Lion Est Mort Ce Soir' is 'The Lion Sleeps Tonight' op zijn Frans. Ik wil niet ondankbaar zijn maar dit vind ik meteen zo'n leuke ontdekking dat ik de overige drie nummers even oversla. Ook al gaat ze op de tweede kant blijkbaar nog twisten.

* Horus- Ziende Blind (NL, Canalaboongie, 1982) (A)
Volgens het onvolprezen Nldiscografie een band uit Den Haag en omgeving en dit is hun enige single. Qua geluid zit het in de hoek van Klein Orkest maar dan ietwat 'lo-fi'. De b-kant heeft opeens een Engelse titel ('Play The Role') en ook dat heeft dezelfde prettige 'lo-fi'-klank. Een bijzondere zanger die zowel kan excelleren in de Engelse als de eigen taal. Voor de radioshows is de b-kant uiteraard het meest interessant.

* Judy & Jones- Kiss Me (NL, RCA Victor, 1973) (A)
Over radioshows gesproken! Judy & Jones heeft haar debuut al gemaakt in 'The Vinyl Countdown' van afgelopen zondag. Het is prettige Europop. Geen vermelding op Nldiscografie maar evenmin een Belgische release op Discogs. Een ontbrekende plaat of een klein mysterie? We blijven zoeken.

* The Marmalade- Radancer (Duitsland, Decca, 1972) (M)
En dan denk ik even dat ik klaar ben en kijk nog eens naar de foto die ik reeds heb geplaatst. O ja, The Marmalade is de laatste in deze aflevering. Dat is het plaatje dat ik morgenavond nodig heb als ik ga kijken naar de hits in Engeland in mei 1972. Het is typisch zo'n plaatje dat ik heb aangeschaft met de radio in het achterhoofd. Een gezellige upbeat stamper van The Marmalade. Alleen Junior Campbell is dan opgestapt.