Ik heb vanmiddag de lijst van de labels nog eens bekeken en wat blijkt? Nog een anderhalve show en ik heb alle platen gedraaid! Allemaal? Tja, de Blauwe Bak wisselt bijna maandelijks en de uitzendingen hebben ervoor gezorgd dat een aantal platen met spoed uit de bakken zijn verdwenen. Daar staat tegenover dat enkele 'nieuwe' titels buiten de boot zijn gevallen. Komende zaterdag heb ik nog twee op 20th Century en de Twinight-singles voor de T en vervolg dan met de U en V. Volgende week rest dan nog de W, Y en drie platen zonder een duidelijk label. Het aanbod van komende zaterdag biedt me geen recente plaat als Week Spot en een 'Classic Week Spot' zou deze week eveneens misplaatst zijn. Er is namelijk maar één single die de Week Spot kan worden. Eentje die ik de afgelopen week meerdere malen heb genoemd en die gisteren is overgekomen vanuit Gent. De kakelverse Week Spot is 'Love Will Set You Free' van Carrie Cleveland uit 1980.
Het verhaal begint slechts een anderhalve week geleden. Op maandagavond doet collega Lee van elf tot één (inmiddels half twee) een Northern Soul- en Motown-show. Het is door 'From The Catacombs' dat ik in eerste instantie ben gaan luisteren naar Wolfman Radio en uiteindelijk zelf ook onderdeel ben geworden van dat station. Ook ben ik de vaste vervanger voor als Lee eens iets anders heeft op een maandagavond. Hij is jaren geleden begonnen met 'Spin Of The Week', gewoon een favoriet van de luisteraars. De dames hebben zelfs recht op een 'Lovely Pair' en dat krijgt vorm als eentje steeds twee nummers aanvraagt. Haar moeder heeft in de jaren zestig en zeventig gewerkt voor platenmaatschappijen en heeft een archief van duizenden singles. In het begin wil ze Lee niet al teveel in verlegenheid brengen en vraagt uitsluitend 'klassiekers' aan. Tegenwoordig zijn haar 'Pairs' opgesplitst tussen niet héél onbekend tot zeer obscuur. Vorige week maandag had ze een vroeg nummer van The Chi-Lites gevolgd door een zeer eigenaardig nummer dat me vanaf noot 1 verstijfd doet luisteren. Ik ken het niet en het heeft eenzelfde effect bij mij als Gloria Ann Taylor en Pat Stallworth in 2013. De teleurstelling is groot als ik zie dat het geen single is geweest, maar blijf desondanks zoeken. De beloning volgt ietsje later!
Hoewel dj's en verzamelaars geduldig in de rij staan voor een exemplaar van haar debuutalbum en nog niemand met het snode plan is gekomen het opnieuw uit te brengen, is relatief weinig bekend over de zangeres. Carrie is een resident van Oakland en zingt in de jaren zeventig en tachtig voornamelijk in clubs in en om San Francisco. Halverwege de jaren zeventig maakt ze een single, 'Make Love To Me', welke dienst doet als demo. De single is het beste te beschrijven als 'puur': Carrie's soulvolle zang over een schaarse begeleiding. Er staat een platenmaatschappij op dat de single wel wil uitbrengen, maar staat erop dat het iets aan de eisen van de tijd wordt gesteld. Het is de periode van de disco en dus worden onheilspellende synthesizer-klanken gemixt over het origineel. De discobeat is té hard opgenomen en het trekt de demo alleen maar naar beneden. In 1980 maakt Carrie het album 'Looking Up' en opnieuw is 'Make Love To Me' onder handen genomen. Ditmaal heeft het een afzichtelijke reggae-begeleiding gekregen. Voor de demo en disco-single geldt hetzelfde als voor het album: Verzamelaars worden helemaal gek als een exemplaar opduikt!
We zullen nooit weten of Bill en Carrie Cleveland in 1980 daadwerkelijk hebben geprobeerd om iets nieuws onder de zon te brengen of dat het alleen maar te wijten valt aan gebrek aan een budget? Het album is enerzijds erg 'disco', maar tegelijk ook weer niet. Electronika alom op het album maar het brengt niet de doorsnee-disco. Zo komen we ook bij de Week Spot terecht. De begeleiding van het nummer doet denken aan 'Why Can't We Live Together' van Timmy Thomas dat in eerste instantie ook alleen als demo was bedoeld. Een eenvoudige ritme-box met daarover heen een tapijt van synthesizer plus de stem van Cleveland. De plaat verkoopt in 1980 drie-achteruit en het is pas een kwart eeuw later eer iemand de ontdekking doet. 'Love Will Set You Free' wordt meteen gezien als dé 'leftfield'-klassieker van het album en het zorgt ervoor dat alle beschikbare exemplaren van het album in bezit komen van de meest hippe dj's. Voor de rest van de wereld blijft het dagdromen en de video bekijken op Youtube, maar dan is in september 2014 plotseling groot nieuws?
Het Engelse label Late Night Tales vraagt aan artiesten en bands uit de indierock om hun meest ultieme compilatie te maken. Het mag nummers van de band of artiest zélf bevatten, maar verder ook alles wat ze er maar op willen hebben. Niets is te gek! Zo mag de Engelse gitaarband Franz Ferdinand in september 2014 haar selectie presenteren. 'Reasons To Be Cheerful Part 3' van Ian Dury staat gebroederlijk tussen Serge Gainsbourg, Oneohtrix Point Never, Paul McCartney & Wings, Lee 'Scratch' Perry en Justus Köhncke. Een echte 'mixed bag' van psychedelica tot moderne elektronica. Het geheel wordt ook uitgebracht op vinyl: Twee elpees met een download-coupon en sommige platen hebben een bonus-single. Tegenwoordig ontbreekt de single van de emeste elpees en bij de verzegelde exemplaren is het een gok of de single erin zit. Ik ga op Discogs zorgvuldig de lijst door en zie dan bij een Belgische handelaar het volgende staan: 'Killer! 7-inch only!'. Nog even controleren en, jawel, deze man biedt nota bene de single aan! Prijs? Ongeveer hetzelfde als voor een dubbelalbum-zonder-de-single, maar als investering zou dat nog steeds uit kunnen want albums mét de single zijn vele malen duurder. De creativiteit van Franz Ferdinand ten spijt, iedereen jaagt op deze eenzijdig bespeelbare single. Ik prijs me vanaf heden gelukkig met de single en zit niet opgescheept met nóg meer elpees die ik niet tot nauwelijks draai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten