Raddraaien: Donald Peers

Zoveel 'haast' als ik heb gehad met de vorige serie? Deze serie 'Raddraaien' gaat veel tijd in beslag nemen zoals het nu lijkt. Toch is het niet echt een bezwaar. 'Raddraaien' is ooit in het leven geroepen als iets om op terug te vallen als ik het echt even niet meer weet en de laatste maanden heb ik genoeg stof om over te schrijven. Dat het aantal berichten nooit helemaal synchroon loopt met de dagen is iets dat geen uitleg meer behoeft. Afgelopen weekend heb ik op zaterdag gepubliceerd hetgeen betekent dat ik nu slechts één bericht achter op schema ben. Dat zou morgen met een dubbel bericht weer goed gemaakt kunnen worden. Hoewel... woensdag wordt waarschijnlijk niet gepubliceerd en de donderdag is eveneens berucht. Zoals het nu lijkt ga ik woensdag naar mijn moeder en kom pas donderdagavond terug. Toch begint de vermoeidheid zich nu te melden en ik denk dat het vanavond bij één bericht blijft. Zo gezegd een 'Raddraaier' en eentje uit een jaren zestig-bak: 'Love, Like Summer, Has Gone' van Donald Peers (1965) is het onderwerp.

Waar en wanneer? Daar hoef ik niet lang over na te denken! In april 2013 bezoek ik de eerste maal de boeken- en platenmarkt bij de kerk van Nijeveen, maar kom dan niet verder dan de 12"-singles en een bescheiden bakje singles. Een jaar later doe ik een betere vangst: Ik heb keuze uit een flinke partij jaren zestig-singles en opvallend veel Engelse demo's. Prijsnummer is op dat moment 'Ain't No Soul (Left In These Old Shoes)' van Kenny Bernard en ook 'Kangaroo' van Hoagy Benson mag er zijn. Van de EMI-demo's blijkt alleen de single van The Times nog een beetje interessant, de rest is middle-of-the-road en pure zult. Daar reken ik ook Donald Peers toe. Ik zal straks de plaat even opzoeken op Youtube want er staat me niets van bij. Ik toets zijn naam in op Wikipedia en verwacht niet veel, maar dan...? Peers mag in Nederland geen deuk in een pakje boter slaan, maar in Engeland is het een grootheid geweest!

Donald Rhys Hubert Peers is zijn volledige naam en komt ter wereld op 10 juli 1908 in Wales. Zijn vader werkt in de mijnen en walgt van het idee van een theater. Zijn ouders zouden hem graag als schoolonderwijzer zien, maar de jonge Donald heeft zijn eigen ideeën hierover. Vader Peers blijft bij zijn standpunt en zal zijn zoon nimmer zien optreden. Als zestienjarige verlaat Donald Peers het ouderlijke huis. Peers trekt door het hele land en heeft verschillende baantjes. In 1930 trouwt hij en wordt in 1931 vader van dochter Sheila. Hij heeft jaren ervoor werk gevonden als huisschilder en schnabbelt 's avonds bij als zanger met een dansorkest. Op 17 december 1927 maakt Peers zijn opwachting bij de BBC Radio en zingt onder andere 'In A Shady Nook By A Babbling Brook' dat zijn meest populaire lied zal worden. Het duurt echter pas tot 1933 eer Peers zijn eerste platencontract tekent. HMV neemt de jonge zanger in dienst.

In 1940 gaat Peers het leger in en zal hier tot D-Day blijven. Intussen vermaakt hij de troepen met zijn zangkunsten. Na ontslag uit het leger gaat Peers de studio in om 'Shady Nook' in het bakeliet vast te leggen. Er volgen meerdere opnames in de jaren veertig en ook speelt hij in 1942 een rol in de film 'The Balloon Goes Up' dat zal worden gevolgd door nog enkele rolprenten in de jaren vijftig. In de jaren zestig heeft Peers zijn eigen televisie-show en geeft Tom Jones voor het eerst een podium. Terwijl de Merseybeat om zich heen grijpt, tracht Peers een 'comeback' te maken en onze 'Raddraaier' is daar een voorbeeld van. Helaas, Youtube kan me niet helpen en dus zal ik toch even naar boven moeten om de single te halen. Met Les Reed achter de knoppen kun je altijd rekenen op een bijzondere productie. Petje af voor Peers, want hij doet hele stukken in het Frans en dat klinkt zeer behoorlijk. Ik moet zeggen dat ik blij verrast ben met dit plaatje, want ik heb het beslist veel minder gehoord! 'I've Lost My Love' op de b-kant is zonder Reed en dat klinkt minder bombastisch en meer 'folky'. 'Raddraaien' heeft weer eens een aangename verrassing voor me in petto en dat mag ik graag hebben!

Peers vertrekt in de jaren zestig kortstondig naar Australië, maar is eind 1968 weer terug in Engeland. Daar neemt hij 'Please Don't Go' op, de laatste 'comeback' van de man. 'Give Me One More Chance' is in 1972 zijn laatste Top 40-hit in Engeland. Op 9 augustus 1973 overlijdt hij in een verzorgingshuis. Peers is dan 65 jaar oud. Tot vanavond is hij me nooit echt opgevallen, maar ga zeker meer van zijn jaren zestig-werk beluisteren!