Wat een nacht! Nadat ik klaar ben met 3,5 uur radio verwacht ik dat ik in alle rust dit bericht kan schrijven. Helaas, het wordt me niet gegund. Ik heb al wel gemerkt dat schuin tegenover de boerderij een fuifje aan de gang is. Prima, zolang ik er geen last van heb? Ik heb de meeste tijd met de hoofdtelefoon op gezeten en dus heb ik inderdaad niets gemerkt. Als ik wil gaan schrijven, hoor ik plotseling erg rare geluiden buiten. Voorzichtig naar buiten en ik zie jongens brievenbussen uit de grond trekken en weggooien. Die van mij en de buurman liggen waarschijnlijk in het weiland, die van de buurvrouw hebben ze finaal gemold. En het is al haar tweede brievenbus in een jaar! Ik heb met de blauwe vrienden gebeld maar toen die aan kwamen, lagen de jongens waarschijnlijk al hun roes uit te slapen. Zo ben je dus een hele dag en een hele nacht bezig! Ik moest toch nog maar even publiceren en dan doe ik maar de eerste 'Singles round-up' van deze maand. Ik heb vanmiddag totaal 25 singles gekocht. Vijf bij een kringloop in Steenwijk en twintig in Meppel. Ik heb de platen vanavond allemaal gedraaid in de show en dus hoef ik niet 'live' te beluisteren. Ik presenteer jullie vandaag de eerste acht.
* Amazulu- Wonderful World Beautiful People (UK, EMI, 1987)
Ik ken Amazulu eigenlijk alleen maar van 'Too Good To Be Forgotten', de cover-versie van The Chi-Lites waarmee Amazulu in 1986 hoog op de hitparade staat. Een plaatje dat me altijd goede luim geeft en dus durf ik voor een euro wel hun uitvoering van Jimmy Cliff's 'Wonderful World Beautiful People' aan. Dat valt tegen! Ik zie dat de remix is verzorgd door PWL en dan hebben we het over Pete Waterman van Stock, Aitken & Waterman. Als radiopresentator mag ik hem graag horen, ofwel: Bij mijn laatste bezoek in Engeland heeft hij me op zaterdagavond vermaakt met zijn show. Pete Waterman en 1987 betekent echter dat de plaat naadloos past tussen de overige Stock, Aitken & Waterman-producties en dat is niet iets waar ik hier meteen op zit te wachten. Een beetje een kruising tussen goed bedoelde reggae en Mel & Kim, maar eigenlijk helemaal niks. In het archief ermee!
* Gary U.S. Bonds- This Little Girl (Duitsland, EMI-America, 1981) Bonds is in de vroege jaren zestig onderdeel van de 'highschool'-hype, alleen blijkt de man ietsje muzikaler te zijn dan een 'mooie jongen' als Fabian. In de vroege jaren zeventig werkt Bonds onder andere met mijn grote held Swamp Dogg. Bruce Springsteen heeft nimmer zijn muzikale voorkeuren onder stoelen of banken gestoken en het is 'The Boss' die in 1981 zorgt voor een opleving in de loopbaan van Bonds. Springsteen schrijft 'This Little Girl' voor hem en is mede-verantwoordelijk voor de productie. En dat is een fraaie mix van enerzijds de vroege jaren zestig-onschuld en het robuuste van een Springsteen-nummer. Een erg fijne plaat!
* Joe Bourne- Baby You're The One (NL, Burdorf, 1977)
Ik haal jaren lang de neus op voor Joe Bourne zonder dat ik ooit een nummer van de man heb gehoord. Dat verandert als Mark een 'onbekende' single van Bourne in de aanbieding heeft. Het stamt uit de tijd voordat Bourne zich in Nederland vestigt. Ik heb de plaat in de reserve-Blauwe Bak, maar weet niet zo heel goed wat ik aan moet met 'The One For Me'. Vervolgens snor ik 'Bourne To Satisfy' op en dat smaakt al naar meer. Bij de kringloop in Meppel liggen zelfs een paar latere singles van Bourne, maar ik kies vooralsnog alleen voor deze 'Baby You're The One'. Mede-geschreven door Martin Van Wijk die ik in 1992 nog heb geïnterviewd. Het klinkt warempel niet onaardig hoewel er iets met de stereo-balans wordt geprobeerd dat niet helemaal goed uit de verf komt. Nog een keer draaien en dan wellicht in de reserve-Blauwe Bak. Ik ga de Blauwe Bak binnenkort eens grondig onder handen nemen. Zo gaat er een 'Ere-Blauwe Bak' komen voor geheide Northern Soul-hits die bijna niet meer aan bod komen, maar die ik tekort doe door ze in de 'algemene' bakken te plaatsen.
* Freddy Cannon- The Urge (UK, Top Rank, 1960)
De plaat is ernstig mishandeld, maar speelt desondanks af zonder overslaande tikken of 'hangers'. Ik heb voor veel aspecten in het platen verzamelen een zwak en een rood-wit Engels Top Rank-label is daar één van. Het is gewoon een label van Decca en op zichzelf niets bijzonders. Of deze van Freddy Cannon bijzonder is? Artistiek in ieder geval wel want 'The Urge' is gewoon een keileuk nummer!
* Les Chakachas- Big Strong Madison (Duitsland, RCA, 1962)
Het oeuvre van Les Chakachas is erg uitgebreid en ik koop al lang niet meer alles wat los en vast zit. Deze hoeft echter maar vijftig cent te kosten. De kringloopzaak heet 'De Tweede Kans' en ik heb zo'n vermoeden dat die eerder op de Eesveenseweg heeft gezeten. Het is echter nog voor mijn vakantie als ik eens moet bezorgen op Groot Verlaat als ik deze weggestopt in een hoekje zie zitten. Een flinke ruimte en de man weet zijn handel! De platen staan boven en is niets bijzonders. Hoewel? De singles zonder noemenswaardige hoes zijn allemaal gestoken in nieuwe witte hoesjes. Desondanks dus toch maar vijftig cent per single. Deze van les Chakachas is niet heel erg boeiend maar had iemand dat verwacht?
* Gene Chandler- Get Down (NL, 20th Century, 1978)
Oh, nu moet de platenspeler toch nog even aan. Niet vanwege 'Get Down' want die heb ik vanavond gedraaid. Een zeer gladde disco-plaat dat maar niet interessant wil worden. Dat had ik evenmin verwacht. Ik heb de plaat 'gegokt' vanwege de b-kant. 'The treasures are always on the flipside', is het citaat van een 42-jarige Wolfman Radio-presentator uit Uffelte en we zullen zien of het hier gaat kloppen. De eerste tekenen zijn goed. 'Get Down' heeft een 'apecial mix' gekregen en dat onbreekt bij 'I'm The Travelling Kind' dat 'gewoon' door Carl Davis is geproduceerd. Ja, het is het tegengestelde van de a-kant. Een mid-tempo 'floater', een beetje bluesy en eigenlijk ook best een sentimentele dweil. Nee, deze gaat gewoon in de jaren zeventig-bak voor 'Get Down'.
* Jimmy Cliff- Synthetic World (NL, Island, 1971, re: 1976)
Hoewel de Engelse skinheads dol zijn op 'Wonderful World Beautiful People' pleegt dezelfde Jimmy Cliff als snel verraad bij de puristen in de reggae. Hij gaat zowaar samenwerken met Cat Stevens in 'Wild World'! Latere platen zijn pure reggae of nummers die onder de invloed staan van Stevens en 'Synthetic World' valt in de laatste categorie. Niks reggae, gewoon pure folkpop. Met een tekst waarin Jimmy, zélf genietend van een sigaret op het hoesje, zich afzet tegen drugs. Dat meen je niet! Het is geschreven door ene 'J. Williams Jr.' en, daar hebben we hem weer, dat is onze grote vriend Swamp Dogg. Het balletje is weer rond. Zou dit echter de reden zijn geweest dat ik eerder erover na heb gedacht om het in de reserve-Blauwe Bak te zetten? Het gaat, hoe dan ook, nu in de jaren zeventig-bak.
* Ray Conniff- Harmony (NL, CBS, 1973)
Voor vijftig cent mag veel! Zelfs Ray Conniff zonder fotohoes, maar in een puike staat. De verkoper in Steenwijk laat weten dat hij alle 'kapotte' platen heeft weggegooid en dus is de kwaliteit over het algemeen goed. Toch had ik graag even willen zien wat hij heeft weggekieperd, maar dat is iets anders. Ik weet dat ik enorme imago-schade ga oplopen door deze uitspraak, maar het moet maar. Ik ben stiekem heel erg verliefd op dit nummer van Conniff. Enfin, we zouden het zomaar kunnen terug zien in de 'Eindstreep' van volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten