uit de jeukdoos: The Impressions

De telefoontoppertjes kunnen wel bijna eens ten einde zijn. Natuurlijk hebben we nog maar een fractie van de 247 liedjes bij de hoorns gevat, maar nu de Nokia helemaal dood is, luister ik niet dagelijks meer naar mp3's. Die was ik trouwens ook al een paar maanden zat, steeds weer hetzelfde liedje. Toch zitten er wel juweeltjes tussen en ook de aardige telefoon-foto's zijn er nog genoeg, dus misschien trekt het bij. Gisteravond heb ik mezelf getrakteerd op een cadeautje: Vijftienhonderd (!) northern soul-tracks op een dvd. 'The Northern Soul Jukebox'. Als je die op shuffle zet, heb je een complete all-weekender en een afterparty. Ik weet nu de tracklisting nog niet, wellicht heb ik hem eind volgende week in huis, maar ik ga hoe-dan-ook zo nu en dan een plaatje van de betreffende dvd behandelen. Het lijkt me stug dat de eerste kandidaat niet tussen de 1500 klassiekers staat, dus ik gok erop: 'Can't Satisfy' van The Impressions uit 1966.

Het is de schuld van een vroegere buurvrouw dat de jonge Gerrit geen soul lustte. Ze had hem verteld over haar ervaringen uit de roemruchte jaren zestig en hoe zij een hekel had aan soul. Haar idolen waren The Rolling Stones, maar ook de andere 'helden' spraken hem meer tot de verbeelding dan de gladde dansmuziek uit die bewuste periode. Toch sloeg ik niet ieder aanbod voor een soul-single onmiddelijk van de hand. In 1996 en 1997 hield een verzamelaar in het Deense Herning opruiming in zijn singles. De man bestierde een boekhandel (ik kocht mijn Rare Record Price Guide 1995 twee jaar later voor een fractie bij hem) en verkocht boven uit zijn collectie. Hij zou kort daarop een Elvis-museum openen, de rest van de platen mochten weg. Ik heb daar tijdens de vakanties flink boodschappen gedaan en ging met ondermeer 'Can't Satisfy' van The Impressions in de koffer terug naar Nederland.

Het is pas in 2009 als ik eens de moeite neem om de plaat serieus te beluisteren. Misschien heb ik in 1996 'This Must Be The End', de andere kant, wel eens gedraaid omdat ik aannam dat dit de a-kant was. Bij de eerste regeltjes van 'Can't Satisfy' is er meteen herkenning, als The Impressions aan de coupletten beginnen is het overduidelijk. Die Curtis Mayfield! In de begin jaren zeventig maakte hij baanbrekend werk, maar in 1966 was hij een ordinaire jatmoos. 'Can't Satisfy' is namelijk als twee druppels water 'This Old Heart Of Mine' van The Isley Brothers. En Holland-Dozier-Holland waren toch echt de eerste!

Of dit heeft mee geholpen, weet ik niet. Tamla-Motown is een grote inspiratiebron geweest voor menig artiest die tegenwoordig onder de northern soul wordt geplaatst, in de northern soul zélf is Tamla-Motown enigzins 'not done'. Ik ben anno 2011 eigenwijs genoeg om leuke Motown er tussendoor te gooien en daarin ben ik niet de enige, maar hits zijn uit den boze en dus zullen The Isley Brothers wel niet zo vaak zijn gedraaid in de northern soul-clubs. Iedere club had wel een paar 'eigen' klassiekers op het repertoire. Velen worden toegeschreven aan The Casino in Wigan, maar deze van The Impressions hoort toch vooral bij The Twisted Wheel in Manchester. Hoewel de single eenvoudiger is te vinden (tenminste: origineel en geen replica of bootleg), past hij daarom naadloos in het rijtje naast 'Gonna Be A Big Thing' van The Yum Yum's en 'Do I Love You' van Frank Wilson.

Ik kreeg een paar maanden geleden nog een single van The Impressions uit dezelfde periode aangeboden. De b-kant was matig interessant, een beetje midtempo. De a-kant de welbekende gospel van Mayfield en zijn maatjes. De vraagprijs was fors en ik heb hem afgeslagen.

Nu we het toch over handel hebben: Ik heb zondag 'Stronger Than Her Love' van The Flirtations gewonnen op Ebay, ben ik overboden op 'The Slow Fizz' van The Sapphires en 'I Go To Pieces' van Geri Granger, heb ik een beter exemplaar van 'Birds And Bees' van Warm Sounds gekocht. 'Soul For Sale' van John Schroeder Orchestra had ik zaterdag al gewonnen en vanavond loopt de veiling van 'Do The 45' van The Sharpees af. Duimen!