We gaan meteen door met de single waarbij ik het bericht kort heb gehouden. Ik wil aanvankelijk al in het intro van de 'Singles round-up' het complete verhaal doen, maar gebruik daarna de 'backspace'. Nu mag het dan écht. Het actuele verhaal begint op zaterdagmiddag. Mijn Engelse maat Chris heeft deze maand een special met gele labels en ik neem een kijkje. Ook kijk ik even in mijn boodschappenmandje. Ik vloek hardop als ik zie dat Marsha Gee is verkocht. Ja, daar had ik meteen bovenop moeten springen want daarmee is hij beslist niet duur. The Velours zit nog wel in mijn boodschappenmandje, maar...? Kan ik die niet goedkoper krijgen? Zo kijk ik op Discogs en zie ik de single bij een Nederlandse handelaar voor hetzelfde nummer. Het enige verschil is dat het nu Euro's zijn in plaats van Engelse ponden. Toch heb ik die dag al platen besteld bij Juno en wil ik deze order op een andere datum hebben. Zo wacht ik tot zondag. Volgens 45cat is de prijs helemaal conform de recente resultaten uit internetveilingen. De single is niet overdreven 'Mint' maar klinkt desondanks als een klok en dat is de enige eis die ik stel bij vinyl. Hoewel ik de afgelopen weken al een paar klassiekers uit de jaren zestig heb gehad, kan ik het niet over mijn hart halen om een andere Week Spot te kiezen. Dat moet gewoon 'I'm Gonna Change' van The Velours worden. Waarvan akte.
Ik leer het nummer kennen via de 'Northern Soul Jukebox' waarmee ik in 2011 mijn mp3-speler vul. Tegelijk koop ik ook de instrumentale versie van John Schroeder voor weinig bij Buydiscorecords. The Velours staat enkele jaren op mijn verlanglijst, maar dit is de tijd van vóór Discogs. Het is dus een kwestie van afwachten totdat een betaalbaar exemplaar opduikt op Ebay of via één van de mailinglijsten. Als ik Discogs ga gebruiken, heb ik mijn interesse al iets verlegd naar de Modern Soul en crossover. Dan doet Chris een update van de heruitgaven en bootlegs en zie ik deze bij hem staan. De liefde is opeens weer daar hoewel ik twijfel aan de prijs. Vijfentwintig pond vind ik een hoop geld, vijfentwintig euro is daarentegen billijk.
Voor de geschiedenis van The Velours moeten we helemaal terug naar 1953. We bevinden ons in de Bedford-Stuyvesant-regio van Brooklyn en maken kennis met een nieuwe zanggroep. Ze noemen zich The Troubadours. Tenor Jerome 'Romeo' Ramos, tenor Jon Cheatdom, bas Marvin Holland en leadzanger Sammy Gardner staan aan de wieg van de groep. In 1955 moet Gardner het leger in en wordt deze vervangen door Kenneth Walker, een neef van Cheatdom. De groep doet lokale optredens maar komt niet ver. In 1956 voegen ze tenor Donald Haywoode toe aan de bezetting en verandert de naam in The Velours. In deze bezetting maakt de groep haar eerste opnames voor het Onyx-label. Holland en Walker verlaten de groep en worden vervangen door John Pearson en Charles Moffitt. Ook komt pianist Calvin McClean bij de band.
In de volgende twee jaar neemt The Velours een aantal singles op voor Onyx en met name 'Can I Come Over Tonight' wordt een redelijke hit in Amerika. 'Remember' doet het ook redelijk goed en de groep mag een album vol zingen. De groep treedt veelvuldig op in de Apollo naast grootheden als Fats Domino en Bo Diddley. Troy Keyes wordt als extra lid aangesteld en The Velours doet een aantal verwoede pogingen om een hit te scoren. Dat mislukt en in 1961 valt het doek. In 1966 besluiten de mannen het opnieuw te proberen. Ramos, Cheatdom en Haywoode nemen zanger Richard Pitts aan en het tekent een contract met MGM voor een aantal singles. 'I'm Gonna Change' is daarvan het resultaat. Het nummer is oorspronkelijk een albumtrack van The Four Seasons. In 1967 onderneemt de groep een tournee door Engeland. Tot hun grote verrassing worden ze daarbij aangekondigd als The Fabulous Temptations en het is de bedoeling dat ze vooral Motown-covers ten gehore zullen brengen. Een jaar later wordt de groep opnieuw uitgenodigd om naar Engeland te komen. Dan gaat de groep verder door het leven als The Fantastics. Zo wordt het krediet bij MGM opgemaakt waarna de groep bij Deram tekent en in de vroege jaren zeventig gaat het opnemen voor Pye. 'Something Old, Something New' is een grote Engelse hit voor The Fantastics. Het succes is echter kortstondig.
In de late jaren zeventig formeert Charles Moffitt een eigen Velours met zanger Eula Mason. In 1986 wordt Moffitt doodgeschoten en zet Mason het werk van The Velours door. Jon Cheatdom leidt The Realistics van 1976 tot en met 1983 en zal daarna met verschillende bogus-Platters optreden in Engeland. Als deze bewuste single in 1977 uitkomt heeft de disco het overgenomen en klinkt 'I'm Gonna Change' als een schreeuw uit het verleden. Er worden dan ook niet genoeg platen verkocht om het in de hitparade te krijgen. Hierdoor is deze Engelse persing ook redelijk gezocht onder de Northern Soul-dj's. Originele Amerikaanse MGM-persingen zitten in de honderden euro's en dan heb je weer te maken met zeer besmettelijk MGM-styreen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten