Hoewel ik een paar dagen zou kunnen wachten en nóg twee hagelnieuwe aanwinsten zou kunnen toevoegen, wil ik toch eerst wel een aflevering doen van de 'Singles round-up'. Aan de nummers te zien is het niet echt een drukke maand geweest. Ik maak al weken plannen voor bezoekjes aan fysieke winkels en vermoed dat het donderdag andermaal raak zal zijn. Daar kunnen dan de laatste twee nieuwe aanwinsten ook wel bij. Het duo is zondag besteld en zijn gisteren op de bus gegaan in Engeland. Afgelopen week zijn er drie van Juno binnen gekomen en eentje rechtstreeks van het platenlabel. Ik zou aanvankelijk een 'Singles round-up' doen met dat kwartet, maar dan is het zaterdagavond. Tijdens de show ontdek ik dat ik de singles van twee weken geleden ook nog niet heb gehad en dat maakt dat ik vanavond acht singles te gast heb. Allemaal hagelnieuwe singles, behalve dat de opnames vaak al jaren oud zijn. De apparatuur kan aan en ik mag de plaatjes op herhaling doen.
* Average White Band- Stop The Rain (UK, Dynamite Cuts, 1979, re: 2025)
Kijk, het hoeft niet altijd zwaar onbekend en obscuur te zijn! Ik ben al jaren een 'fan' van het werk van Average White Band. 'Pick Up The Pieces' heb ik altijd al een geinig nummer gevonden, maar het is pas sinds de laatste jaren dat ik het latere werk van de band heb leren kennen. Van het album uit 1979 heb ik de single 'When Will You Be Mine' waar ik de voorkeur geef aan de b-kant: 'Ace Of Hearts'. Het album bevat ook 'Stop The Rain' dat gek genoeg nooit als single is uitgebracht. In de recente jaren van de disco-revival en de 'Yacht Rock'-hype is 'Stop The Rain' een favoriet geworden van menig dj. Dynamite Cuts heeft een zeer exclusieve licentie verkregen om het hummer in een zeer gelimiteerde oplage op single te persen. Ik verwacht dat deze nu wel uitverkocht zal zijn? 'Stop The Rain' heeft een heerlijke funky groove met fraaie blazers en de bekende koortjes van de Schotten. Het zou zeker niet hebben misstaan als single in 1979! Is het een 'double-sider'? Niet in dit geval. 'Atlantic Avenue' is een fijn eerbetoon aan concullega's Earth Wind & Fire maar deze heb ik al op de originele Engelse single.
* Bridge- Waiting Patiently (UK, Izipho Soul, 1981, re: 2025)
De eerste single op Izipho Soul doe ik niet via Patrick heb gekocht? Zelfs de gospel-single van Discogs loopt uiteindelijk via hem. Zijn singles zijn jaren lang geruisloos de grens over gekomen maar het is sinds een paar maanden dat ik iedere keer dik moet bij betalen. Dan is het wellicht handiger om ze via Juno te bestellen want dan zitten de douanekosten meteen bij de prijs in? Vorig jaar heeft Izipho Soul al een single uitgebracht van Bridge en nu ligt hier 'Waiting Patiently'. Eveneens een opname uit 1981 en ditmaal door Philip Ward uitgebreid tot een mix van ruim vijf minuten. Dat is vijf minuten smullen. De originele magneetband heeft iets teveel zuurstof gehapt maar Ward voegt de nodige bas toe. Bovenal ben ik blij dat deze opname is gered. 'Waiting Patiently' klinkt namelijk als een klok. 'Love's In Your Corner' op de flip heb ik nog niet geproefd. Dimtaal een dame op de leadzang en deze opname klinkt beduidend gruiziger dan de a-kant, maar nog altijd een zeer prettige hook en melodie.
* Leroy Hutson- Wisdom Of My Life (UK, Home Of The Good Groove, 1977, re: 2025)
Over exclusieve deals gesproken. Rod Bartlett heeft al drie geweldidge singles uitgebracht op zijn nieuwe HOTGG-label en ik heb het trio eveneens in de bakken staan. Dan wordt het even heel erg stil maar hij is druk bezig op de achtergrond. Leroy Hutson is in 1972 de vervanger voor Curtis Mayfield in The Impressions maar is in 1975 alweer vertrokken. Hutson beheert zijn eigen archief en heeft een karrenvracht aan onuitgebrachte opnames. Omstreeks 2017 en 2018 brengt Acid Jazz een paar singles uit ('Lucky Fellow' is in dat kader in 2018 nog de Week Spot geweest) en nu heeft Rod een deal gesloten om de 'Hutson Sevens' te mogen uitbrengen. De tweede staat in de steigers voor eind december en er is méér op komst! 'Wisdom Of My Life' is een niet eerder uitgebrachte opname uit 1977 en is hier verkrijgbaar in twee uitvoering. Eentje met een lang intro en de ander met een kort intro. Je zou verwachten dat de 'long intro'-versie langer is dan de andere, maar nee... De 'long intro' is na drie minuten voorbij en de andere is een minuut langer. Ik begin echter met de 'long intro'. Dat is indrukwekkend daar waar die met het korte intro meer 'to the point' is. Het is sowieso een schitterend nummer en hoewel het korter is, geef ik toch stiekem de voorkeur aan 'long intro'.
* Phillip Mitchell- Free For All (Spanje, Alma, 1970, re: 2025)
Eigenlijk is 'Born A Loser' van Don Ray de a-kant maar die heb ik al op een bootleg. Phillip Mitchell is de reden van aanschaf. In de eerste plaats een uitstekende songschrijver die me menig favoriet uit de seventies heeft afgeleverd. 'Free For All' is in 1970 één van zijn eerste eigen pogingen en dat nummer doet het al jaren erg goed in de Northern Soul. Vandaar dat de prijs voor een origineel uit de pan rijst en deze voordelige Alma-release erg welkom is.
* Le Pamplemousse- Gimme What You Got (US, Breaks & Beats, 1976, re: 2025)
Opnieuw een b-kant en de reden van aanschaf. Ik heb ongeveer een jaar geleden het Breaks & Beats-label leren kennen. Als ik in de jaren negentig luister naar iets in de richting van de hiphop, ben ik altijd geneigd om in het cd-boekje te kijken voor credits naar de gebruikte samples. Breaks & Beats materialiseert deze wens met haar serie van singles. Le Pamplemousse is een Franse disco-band uit de late jaren zeventig welke erg populair is bij dj's. De breakbeat van 'Gimmie What You Got' is door velen gesampled. Het is vooral een fijne groove met alleen een paar dames die de titel zingen. Volgens de lijst op Whosampled is het in 44 tracks gebruikt en het valt op dat het merendeel van de producties uit de late jaren negentig stammen. Hoewel ik nooit een fan ben geweest van de beste man, herken ik het basloopje wel als sample uit een nummer van Eminem. Ik word regelmatig in De Buze gedwongen om te luisteren naar zijn diarree. Op de andere kant staat 'The Big Beat' van Billy Squier. Zijn nummer uit 1980 is maar liefst 345 keer gebruikt volgens Whosampled. Een vrij 'basic' rock drums-loopje maar zo prominent op de voorgrond dat het ideaal is om te samplen. Ook het 'woah'-stukje ken ik uit verschillende mixen. Billy Squier is leuk voor de infotainment maar voor 'Do The 45' vind ik Le Pamplemousse een stuk leuker.
* The Roman & Weston Expo- We'd Better Quit (UK, Symphonical, 1976, re: 2025)
Ondanks dat The Roman & Weston Expo maar één single heeft gemaakt, bestaat er van de b-kant een 1973-uitgave die me erg interessant in de oren klinkt. Deze is een paar jaar geleden uitgegeven als een 'lathe' en die heb ik op mijn verlanglijstje gezet. Voor deze release op Symphonical zijn de kanten omgedraaid. Of...? Het valt me zaterdag al op dat 'We'd Better Quit' helemaal de titel niet gebruikt en nu hoor ik het opnieuw. De kant van 'We'd Better Quit' is dus 'Ain't No Sense' en andersom. Ook dat nog... 'We'd Better Quit' klinkt inderdaad als de kant waarvoor ik het nummer heb gereserveerd. Het is een sfeervolle sweet soul-ballade dat ook zomaar tien jaar ouder had kunnen zijn. 'Ain't No Sense' is 'another cookie' om met Louis Van Gaal te spreken. Dat is een lekker swingend feestje. Ik reken de single als 'double-sider'.
* Santa Fiebre- Waterfalls (UK, Fingier, 2025)
Nou, hebben we nog wat nieuws? Ja hoor: De nieuwste single van Santa Fiebre. Zoals we dat kennen van het Fingier-label klinkt dit ook alsof het een halve eeuw geleden had kunnen zijn opgenomen, maar dat mag de pret niet drukken. 'Waterfalls' zit tussen Sharon Jones & The Dap-Kings en retro-Mod in. Niet zo sterk als hun vorige single maar nog altijd overtuigend. 'Pain Of Sights' op de keerzijde neigt meer naar de Mod maar ook wederom een lekkere upbeat kant. Misschien bevalt dit wel net even beter. Ik ga deze Braziliaanse band zeker in de gaten houden!
* Ralph Weeks- Let Me Do My Thing (US, Names You Can Trust, 1971?, re: 2025)
'Let Me Do My Thing' is in de vroege jaren zeventig verstopt op een b-kant van een single die niet verder dan het Caribische gebied is gekomen. Sinde de laatste vijftien jaar is het verschillende malen opnieuw geperst en nu is het de beurt aan Names You Can Trust. Dat heeft blijkbaar al een andere plaat van Weeks uitgebracht in 2021. Ralph Weeks is een Panamese zanger en songwriter en 'Let Me Do My Thing' is zeer prettige funky 'island soul'. Hier is de single uitgevoerd als een 'Part 1 & 2', maar de b-kant is de instrumetnale versie welke enigszins is uitgebreid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten