vrijdag 7 november 2025

Singles round-up: november 2


Na een korte filmavond ben ik eigenlijk van plan om de slaap te vatten. Toch staren er vijf platen naar me en eentje in het bijzonder. Het zijn vijf zéér uiteenlopende platen met als grote gemene deler dat ze voor de Blauwe Bak zijn. Eerder heb ik het nog wel eens over soul-bakken gehad maar dat dekt de lading al lang niet meer. Ik ga voor het slapen gaan nog even deze vijf hagelnieuwe releases beluisteren en sluit daarna de luiken. Het wordt een cultureel half uur met tweeruitgaven, een nog niet uitgebrachte 'edit' van een jaren zestig-nummer, een heuse gospel-12" en een héél apart ding. De apparatuur kan aan en laten we beginnen!

* The Break Cracker- Learned To Dance Longer (UK, Echo Edits, 2025)
De officiële releasedatum staat op 15 november dus ik ben ruim een week eerder met dit bericht. Doordat ik dit weekend geen shows heb zal de single echter tot de releasedatum moeten wachten. Waar ik bij veel andere Echo Edits en Echo Chamber releases met een schone lei begin, daar weet ik inmiddels al het een en het ander af van 'Learned To Dance Longer'. Het is feitelijk 'Learned To Dance' van The Harvey Averne Dozen. Bekende naam? Ik heb 'Think It Over' op single en deze is al eens Week Spot geweest. Eigenlijk heeft The Break Cracker het origineel van 'Dance' intact gelaten, alleen is het ietsje verlengd. Vandaar ook de titel: 'Learned To Dance Longer'. Het is onvoorstelbaar lekkere latin soul met de ruis en kraak van het originele vinyl. Op de b-kant vinden we 'Take It To The Streets' of eigenlijk op zijn Spaans: 'Llevarlo A Las Calles'. Een zeer obscuur latinfunk-ding uit de jaren zeventig dat in deze nieuwe edit inmiddels een halfjaar erop heeft zitten in de meer progressieve clubs. Het is latin, het is funky, maar ook heel erg druk en er wordt flink met de pitch gespeeld. Laten we 'Cosmic Freaks' heel snel vergeten want dit is het absolute hoogtepunt van The Break Cracker tot nu toe!

* Chain Reaction- You Gave Me The Reason (UK, Backatcha, 1977, re: 2025)
Drie veteranen uit de Jamaicaanse reggae komen in 1975 bijeen om een soulband op te richten. Het zijn de heren Bruce Ruffin, Bobby Davis en David Crooks. De laatste gebruikt op dat moment de naam Dave Collins maar is tegenwoordig bekend als Dave Barker. De naam Collins krijgt hij nadat hij als Dave & Ansil Collins hits heeft gehad. Het Chain Reaction-project is geen lang leven beschoren maar het levert wel een fantastisch album af: 'Indebted To You' voor het Engelse Gull-label. In 1977 valt het doek en gaan de mannen verder in de reggae. Backatcha heeft nu twee niet eerder uitgebrachte opnames gevonden van Chain Reaction en bijeengebracht op deze single. 'You Gave Me The Reason' heeft op zichzelf een prettige disco-groove en dus zou er méér in hebben gezeten. De combinatie van de drie stemmen is zeer opvallend en getuigt van een grote klasse. Op de keerzijde staat 'Let's Be Lovers' en deze trekt bij de bestelling eveneens mijn aandacht. Het is meer in de 'sophisticated sweet soul'-sfeer, fluweelzachte soulmuziek zoals je die niet vaak hoort. Helaas is het wel instrumentaal. Ik heb blijkbaar alleen het intro gehoord. Excuses daarvoor! Maar het is zonder meer een zeer interessant hoofdstukje in de Jamaicaanse en Engelse soulmuziek. 

* Reginald O'Neal Cuie- I Can Do All Things Through Christ Jesus Which Strengthen Me (UK, Athens Of The North, 1985, re: 2025)
Gelukkig! Ik ben niet alleen. Nee, ik bedoel niet Christus, maar de mannen van Athens Of The North. Oorspronkelijk is deze single in 1985 uitgebracht op 33-toeren 7" en Athens Of The North vindt dit eveneens een hopeloos formaat. Zij hebben het nu beschikbaar op 12" en in 45 toeren. De originele singles zijn trouwens ook niet te betalen als er eentje opduikt. De reden? Reginald O'Neal Cuie heeft zonder meer één van de leukste midden jaren tachtig-disco-gospel-platen uitgebracht. Zoals verwacht hoort het 'Strengthens' te zijn in de titel. Er zit een dikke ruis in van de originele plaat maar ach... het is sowieso erg 'leftfield'. Voor synthesizers is geen geld en alle instrumenten zijn handwerk. Na een gezongen couplet gaat het al snel op de toer van de instrumentale coupletten met het refrein dat tot het einde der tijden wordt herhaald. Iets dat erg typisch is voor gospel uit dit tijdvak. De titel van de b-kant laat er ook geen gras over groeien. 'Let This Mind Be In You Which Is Also In Christ Jesus'. Meneer O'Neal Cuie verkoopt duidelijk geen hamburgers. Dat is ietsje uitbundiger dan de a-kant maar weer volgens hetzelfde principe. Beide kanten zijn erg de moeite waard en gaan ruim over de zes minuten. Het is gewoon een kwestie van een keuze maken op de zaterdagavond of er een 'double shot' van maken, ook al wordt dat vast teveel van het goede. Of moest ik daar 'goede' met een hoofdletter schrijven?

* Joao Do Pife- Garoto Do Pife (UK, Mr. Bongo, 1975, re: 2025)
Van Mr. Bongo zijn we heel wat vreemde en zeer uitlopende releases gewend. Dan zie ik deze single in de aanbevelingen en moet ik het wel even proeven. Joao De Pife is een Braziliaanse muzikant die de garoto besppelt: Een traditionele fluit uit de Braziliaanse folkmuziek. Omdat hij verder gebruik maakt van een funky latinband maakt dat dit de ultieme soundtrack-muziek is. Het is niet een klein beetje 'leftfield' maar ik krijg er een goede bui van. 'Garoto Do Pife' is al na twee minuten afgelopen, gelukkig hebben we dan nog 'Homenagem A Ludugero' op de flip staan. Na een gesproken intro knalt dat in een vlammende Braziliaanse groove met fluit en orgel. Het is voor de eerste maal dat beide nummers op single uitkomen, het staat oorspronkelijk op het album uit 1975 waarvan Mr. Bongo het hoesje heeft geleend. 

* We The People- Making My Daydream Real (UK, Expansion, 1973, re: 2025)
Een ander platenlabel dat nooit teleur stelt is het Engelse Expansion-label. De platen hoeven niet ontzettend duur te zijn als origineel maar de Expansion-uitgave biedt stevig vinyl in plaats van besmettelijk styreen. Een blik op Discogs zegt genoeg. Het origineel op Lion is zelfs in een abominabele staat enkele tientjes waard. Het is zeer prettige seventies-crossover waar ik persoonlijk nooit genoeg van ga krijgen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten