Dit is het 22e bericht van deze maand en technisch gezien is het dan zaterdag. Omdat ik niet alleen maar over muziek wil schrijven, doe ik in het weekend vaak minstens één 'gezellig' bericht. Meestal een bericht over tien, vijftien of vijfentwintig jaar geleden maar vanavond ga ik nóg verder terug in de tijd. Gedurende 2020 heb ik mezelf geworsteld door het jaar 1995 in 'Het zilveren goud'. 1995 is het jaar waarin ik mezelf door mijn goedheid in rotwerk stort, tegelijk flink aan de drankjes (vooral Jägermeister in combinatie met pils), psychisch ergens verdwaald tussen religie en deathmetal en het gevoel dat mijn aardse aanwezigheid lang genoeg heeft geduurd. Intussen vertrekt broeder ook nog naar Denemarken, net in een periode dat we méér naar elkaar zijn gegroeid. Komt het tegen het einde van het jaar nog allemaal goed? Tja, ik zal moeten temperen met de drank omdat ik het gewoon niet kan betalen. Qua werk krijg ik een 'laatste kans' dat heel goed en positief zal uitpakken. Het zal me de 'boost' geven die ik nodig heb. Ik ben mijn zelfrespect dan al een tijdje kwijt.
John heeft afgelopen week zijn laatste concert gedraaid in Het Bolwerk. Hij is vanaf 1996 programmeur geweest. Op dit moment is hij zelfs méér dan de helft van het bestaan van de poptempel (dit jaar eveneens vijftig geworden) de programmeur geweest terwijl die functie in de eerste twintig jaar door minstens twintig mensen is vervuld. Ik heb het werk van zijn voorganger, Frank, altijd goed kunnen waarderen. Ietsje meer VPRO en dus geen garantie voor een volle zaal over goed gevulde kassa. John is iets commerciëler in dat opzicht en het is dankzij hem dat er anno 2025 nog altijd een Bolwerk is in Sneek. Ik denk dat The Gathering één van de laatste producties is geweest van Frank. Dan al jaren een up-and-coming naam in de Nederlandse metalscene maar sinds kort met een nieuwe zangeres en een iets andere sound als gevolg. De 'grunts' hebben plaats gemaakt voor de prachtige stem van Anneke Van Giersbergen en de synthesizers zijn een belangrijkere roll gaan spelen. Ik werk in deze jaren nog altijd als muziekrecensent voor het Sneeker Nieuwsblad en natúúrlijk ben ik erbij!
Het is een avond zoals alle andere avonden. Ik kan het me hoegenaamd permitteren om voorprogramma's te missen. Soms is een kameraad aanwezig die zelfs nog een kritische recensie kan geven over het voorprogramma, anders is het een combinatie van bezoekers vragen en de informatie uit het persbericht. Ik weet echt niet meer wat in 1995 het voorprogramma is geweest. Het zou zomaar After Forever of Within Temptation kunnen zijn geweest want The Gathering werkt met een aantal vaste voorprogramma's. Frozen Sun vind ik daarentegen een erg leuk bandje. Het is feitelijk een paar minuten voordat het concert gaat beginnen. Ik haal een biertje aan de bar en loop de zaal in. Het biertje is uiteraard in drie slokken leeg, alleen...? Ik kom niet van mijn plek als The Gathering begint. Ik piel niet eens een sjekkie. De combinatie van de metalriffs, de synthesizerklanken en Anneke's bijzondere stem overvallen me totaal en beengen me in een aangename trance. Als het laatste nummer is gespeeld, sta ik daar nog steeds met mijn lege bierglas. Normaal gesproken gaat het feest verder in de Sneker horeca, maar niet vanavond. Ik haal een patatje bij de snackbar en fiets naar huis. Ik ben nog dagen onder invloed geweest van het concert. Het is niet de eerste keer en ook niet de laatste keer dat zoiets gebeurt. Ik heb het al eerder meegemaakt met Richard Thompson en zal het later ervaren bij onder andere Snowblink en A Silver Mt. Zion.
Ik moet wachten tot Sinterklaas me geld brengt en dan koop ik ook meteen het album 'Mandylion'. Tot die tijd hoor ik 'Strange Machines' geregeld op de radio want dat is een 'hit' op Radio 3. We luisteren voornamelijk naar Radio 3 op de zaak. In de zomer van 1994 heb ik geholpen bij een project om twee droogloodsen voor hout te demonteren en weer op te bouwen bij de IJlster houtzaagmolen. Dat project wordt geleid door Intertec: Een opleidingscentrum voor timmerlieden en jachtschilders. Ik krijg hier 'mijn laatste kans' van de bijzonder onvriendelijke consulent die ik dan heb. Ik voel me in het begin ook wat opgelaten en één van de leidinggevenden merkt dat. Als ik uitleg wat het probleem is, zegt deze: 'Als ik een probleem met jou heb, los ik het op met jou. Die stomme consulent kan de boom in'. Dat is precies wat ik wil horen en bovendien hetgeen dat ik nodig ben. Hoewel ik nooit een volwaardig jacht- of huisschilder ben geworden, betekent het half jaar wel de broodnodige boost voor mijn zelfvertrouwen. De 'bevrijding' komt in mei 1996. Niet alleen tegen het einde van de genoemde opleiding maar ook weer opnieuw met The Gathering in de hoofdrol.
Nu zou ik het bijvoorbeeld ook nog kunnen hebben over de blueszanger uit Newcastle die Sneek bezoekt in deze periode, maar eigenlijk heb ik daar niet genoeg tekst voor. Verder dan de eervolle vermelding komt het niet. Het doet me eveneens denken aan wijlen John Wright die Sneek bezoekt en erg onder de indruk is van mijn Solex. Ze besluiten dat de volgende dag een fotosessie moet plaatshebben met mezelf op de Solex. Ze willen het gebruiken voor de nieuwe cd. Buurtgenoten vertrouwen het niet en zo komt de Hermandad langs om poolshoogte te nemen. Op verzoek willen ze me voor de camera ook wel arresteren. Helaas voor de dienders en mezelf zijn de foto's niet op de cd gekomen. Ik krijg maanden later een brief van de violist van de band en daar zitten de foto's bij van deze zaterdagmorgen. Als ik nu eens een scanner kon bemachtigen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten