Topoverleg op de redactie. Nee, natuurlijk heb ik de redactie al jaren geleden bij het grofvuil gezet maar ik moet wel even met mezelf vergaderen. Ik heb nu alleen nog 22 singles van Mark. Dat kunnen drie delen worden (twee van zeven en eentje van acht) maar ik kan ze ook in twee delen van elf doen. Dat laatste idee wint. Ik kijk er namelijk naar uit om volgende week weer eens een 'oude' rubriek te doen als de 'Honderd achteruit'. Allemaal leuk en wel die vakanties en de 'Singles round-up', maar weer eens écht lekker over muziek schrijven is iets dat er bij in is geschoten in de afgelopen weken. Tussen eind 2019 en een paar maanden geleden heb ik héél veel uitstaan bij Mark en is ieder pakket een verrassing op zichzelf. Dat werkt aan de ene kant maar ik mis het enthousiasme bij het reserveren van de singles. Ook nu zitten er weer platen in het pakket waarop ik, voor mijn gevoel, héél lang heb moeten wachten terwijl dat een paar weken is. Ik denk dat ik eind van deze maand opnieuw ga afrekenen bij Mark dus snel eerst het 'oude' pakket behandelen.
* Brick- Seaside Vibes (US, Bang, 1981)
'Dusic' heb ik in 2019 of 2020 gekocht. Bij de 'kramenwinkel' in Emmen waar ik twee geleden ben geweest en in de Engelse persing. Toch staat deze single gewoon in de Gele Bak. Dan is het een zonnige doordeweekse middag. Ik hang rond op Facebook en heb net contact gehad met Pete, een collega-radiomaker bij een ander station én platenhandelaar (er zijn momenteel vier van hem onderweg naar Uffelte). Ik deel meteen de video van dit nummer met hem. Het is het soort plaat dat je niet lang voor jezelf kan houden. 'Seaside Vibes' is precies wat het vermeldt op het label. Is het ruis van het styreen? Nee, het is de zee met spelende kinderen en een chimpansee. Een wat? Tja, Brick had audities moeten houden voor de zeemeeuw. Het is een heerlijk 'mellow' zomers nummer bomvol geluidseffecten. Het is eigenlij de b-kant van 'Sweat' en ik zie de bui al hangen. Ja, dat is het funky geluid van Brick dat we kennen maar nu met een zweem van een erg goedkope boogie. 'Seaside Vibes' is de winnaar.
* James Brown & Lyn Collins- What My Baby Needs Now Is A Little More Lovin' (UK, Polydor, 1972)
Je zou een enorme bak funk verwachten van meneer Brown met mevrouw Collins maar in werkelijkheid leunt het meer tegen de Northern Soul aan. Het is voor de doen van beide mensen eigenlijk heel erg poppy maar met een lekkere groove en overtuigende zang. Op de b-kant maken ze ruzie over de titel hoewel het resultaat niet hoeft te worden uitgevochten. 'This Guy (Girl's) In Love With You' is het welbekende Bacharach en David-nummer en het klinkt alsof de platenmaatschappij erop stond dat ze dit moesten opnemen. 'What My Baby Needs Now' is de ontdekking van de twee.
* Jerry Butler- Don't Let Love Hang You Up (US, Mercury, 1969)
Als Mark deze aanbiedt, moet ik even graven in de bakken en denk dat ik het nummer nog niet heb. Toevallig heeft hij vandaag de Nederlandse persing met fotohoes in de aanbieding en dan ontdek ik dat het de b-kant is van de Nederlandse 'Got To See If I Can't Get Mommy Back'. Ik geloof dat ik de single vrij oneerbiedig in de jaren zeventig-bak heb staan. Dit is de promo met een stereo- en mono-kant. Het is naar mijn mening niet de meest essentiële Jerry Butler-single. Het heeft iets van een snelle hillbilly-gospel zonder dat er een god of profeet lastig wordt gevallen. Het gaat gewoon over het verlies van een liefde vna een meisje en hoe je dan niet je moed moet verliezen om fijn verder te zoeken. Voor de verzameling maar ook niet meer dan dat.
* Clarence Carter- Searching (US, Venture, 1979)
Ome Clarence kan niet veel mis doen bij mij. Helaas is het styreen niet in een al te beste staat maar tussen de achtergrondgeluiden door klinkt gewoon een goed soulvol disco-nummer. Het blijkt de b-kant van 'Jimmy's Disco' en dat valt ook nog niet eens tegen. Carter blijft uit de buurt van de keiharde disco-beats en dat siert hem. Het is evenwel een fijn springerig nummer met zijn kenmerkende stem. Ik denk dat 'Searching' iets meer klasse heeft maar helaas is het styreen niet al te best.
* Rhonda Clark- Sugar (US, Spectrum X, 1986)
We gaan weer terug naar de geluiden van de onafhankelijke platenmaatschappijen uit de jaren tachtig. In het refrein klinkt het erg professioneel, in het intro klinkt de computerbeat iets té houterig. Rhonda heeft 'Sugar' daarentegen een erg fijne 'hook' gegeven in het refrein. Ik heb het beroerder gehoord. Kilometers verwijderd van een 'grote' productie als van Whitney Houston, maar dat ongepolijste heeft zijn charmes voor mij. Op de keerzijde staat de instrumentale versie want vermoedelijk was het budget op na opname van de a-kant.
* The Classic Sullivans- Paint Yourself In The Corner (US, Kwanza, 1973)
Dan hebben we het opeens over een klassieke Northern Soul-plaat. 'Paint Yourself In The Corner' is gewoon onweerstaanbaar en heeft alle ingrediënten om flink door de kamer te zwieren. De b-kant heet 'I Don't Want To Lose You' en wordt her en der ook getipt. Dat is meer het groots en meeslepende geluid maar wel met fraaie soulvolle zang. Erg fijne crossover!
* Delphonics- I Don't Care What People Say (US, Arista, 1978)
Hier is nu zo'n plaatje als uit de inleiding. Zodra ik dit fijne nummer hoor van de Delfonics in een sjieke bui ben ik op slag verliefd en kan niet wachten totdat ik de plaat op de draaitafel heb. Ja, het is waar. The Delfonics probeert het even als Delphonics maar keert aardig snel terug naar de oude naam. 'I Don't Care' is lekkere vloote 'feelgood'-soul en een opbouw naar het refrein waarmee je meteen zou willen trouwen. De kopstem uit de klassieke Delfonics-platen is aanwezig maar verder is dit een aardappeltje anders voor de groep. 'Don't Throw It All Away' is de eigenlijke a-kant en dat is de klassieke 'sweet soul' in een 1978-jasje. Het haalt het voor mij niet bij de b-kant.
* Eydie Gormé- Everybody Go Home (US, Columbia, 1963)
De dame van 'Blame It On The Bossa Nova' met een 'big city sound' en een perfecte afsluiter van een avond. Het is een beetje popcorn maar wel erg lekker. Op de flip staat 'The Message' en dat is als haar grote hit uit 1963. 'Everybody Go Home' is een beetje een 'oddball' maar brengt bij mij hetzelfde teweeg als bijvoorbeeld 'A Girl In Love' van Lesley Gore. In de soul-wereld misschien 'not done' maar je niks van aantrekken en gewoon draaien!
* Cissy Houston- It Never Really Ended (US, Private Stock, 1977)
Van Cissy heb ik al een andere Private Stock-single maar die is niet zo lekker als 'It Never Really Ended'. Het is midtempo disco en dochterlief Whitney heeft goed geluisterd naar het enthousiasme van haar moeder. Het blijft echter binnen de pijngrens. Op de andere kant staat 'Love Is Something That Leads To You' en daar heeft Michael Zager zich mee bemoeid. Het is echter een sfeervolle ballade en dat had ik niet verwacht. Het is wellicht iets té zoet naar mijn smaak en dus hou ik het bij 'It Never Really Ended'.
* The Incredibles- Stop The Raindrops (US, Audio Arts!, 1969)
Ik heb een paar weken geleden per ongeluk 'Fool Fool Fool' in 'Do The 45' gedraaid en kan dan al niet begrijpen waarom ik de plaat heb gekocht. Ja okay, het is sowieso geweest vanwege de charme van het Audio Arts-label plus de reputatie van The Incredibles. 'Stop The Raindrops' is de meer aantrekkelijke kant. Het klinkt nergens echt 1969, het is vooral de fraaie harmonieën en met een beduidend lager tempo zit het verder in de hoek van 'There's Nothing Else To Say', dé Northern Soul-klassieker uit 1966 van de groep. 'Fool Fool Fool' ga ik vanavond niet opzetten maar is ietwat aan de saaie kant.
* Infinity- Keep It To Yourself (US, Fountain, 1969)
Een plaatje dat een stuk moderner klinkt dan 1969. Een 'straight starter' maar het refrein riekt meer naar een laidback productie van omstreeks 1975. Ik heb het superlatief al eerder gebruikt maar 'onweerstaanbaar' is ook hier de enige juiste beschrijving van het gevoel dat me bekruipt als ik dit schijfje haar rondjes laat draven. 'Get On The Case' is meer upbeat en neigt naar Northern Soul maar ik vind de zang weer niet zo heel erg sterk aan deze kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten