Het is alweer even geleden sinds ik voor het laatst de 'Honderd achteruit' heb gedaan. Toen had ik The Adventures op nummer 43. Hoewel intussen de Gele Bak Top 100 van 2024 en 2025 een feit zijn, zit ik nog altijd midden in de lijst van 2023. Over de nummer 44 is niet zoveel te schrijven en ik vermoed hetzelfde bij de nummer 46. Die ga ik samenvoegen in één bericht en dat ga ik waarschijnlijk wel vaker doen. In de 'Honderd achteruit' hebben we zowaar ook twee singles waaronder de eerste uit de Gele Bak Top 100 van 2025. Vandaag mag ik mijn licht laten schijnen op de handel en wandel van Alan Price. Hij staat in 2023 op nummer 45 met 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear' uit 1967 en dit jaar op nummer 98 met 'Sunshine And Rain' uit 1970. Ik zal eerst het Engelse label van de laatste doen maar dan blijkt dat de Engelse ook in Nederland is uitgebracht met een fotohoes. Ik heb dat accessoire niet bij de mijne maar onderhuids is het nog steeds de Engelse persing.
The Animals. Dat is muziek van voor mijn tijd? Toch is het voor mij héél 1989. Ik hoor 'The House Of The Rising Sun' vanuit een jukebox in de tijd dat ik bezeten ben van jukeboxen. Een paar weken later loop ik over de warenmarkt aan het Grootzand in Sneek en zie daar een cassettebandje liggen voor een rijksdaalder. 'The Best Of The Animals' heet het ding en bevat vooral opnames van Eric Burdon uit de midden jaren zeventig plus wat werk van een bootleg met Sonny Boy Williamson. Een paar weken later, op 17 juni 1989, is een rommelmarkt bij ons in het dorp en daar koop ik 'Rising Sun' op single en beschouw dat als de start van mijn platenverzameling. Ik leer 'Simon Smith' rond dezelfde tijd kennen dankzij een gouwe ouwen-programma van de Vara op de vroege zaterdagmorgen. Ik geloof dat Roel Koeners de samenstelling doet en hij heeft een voorkeur voor de platen die geen hits zijn geweest in Nederland. 'Sunshine And Rain'' heb ik zelden gehoord en ken ik eigenlijk nog niet goed als ik deze in juni tegenkom in Beilen. 'Simon Smith' heb ik in april 2023 gekocht van MVG.
Hij begint zijn loopbaan met dieren en verlaat dezelfde groep als een rat. Ik had al eens verhalen gehoord maar lees nu hoe de zaak in elkaar steekt. Alan Price wordt geboren op 19 april 1942 in Fatfield, Washington. Dat is gewoon in Engeland. Hij leert zichzelf piano spelen en richt in de vroege jaren zestig zijn eerste bandje op. Dat heet aanvankelijk The Alan Price Rhythm And Blues Combo en neemt onder die naam in eigen beheer een EP op welke zal leiden tot een contract met Mickie Most en Columbia Records. De eerste single flopt genadeloos maar dan besluiten de heren gezamenlijk een versie op te nemen van het traditionele 'House Of The Rising Sun'. Ieder lid neemt afzonderlijk een deel van het arrangement voor de rekening en maakt het tot de popklassieker welke we tegenwoordig kennen. Dan zijn The Animals opeens erg naïef. De manager zegt dat 'Trad Arr.' en alle namen van de afzonderlijke leden té lang is voor op het label en ze stemmen ermee in dat alleen Alan Price wordt genoemd. In 1965 stapt Price onverwachts op. Hij noemt vliegangst als één van de voornaamste redenen maar volgens de overige Animals heeft hij dan net de eerste royalty-cheque gekregen voor 'The House Of The Rising Sun'. Price weigert voortaan te praten over het opnameproces van 'Rising Sun' en niemand van de originele leden heeft ooit een cent gezien van de wereldhit.
Het duurt tot de jaren tachtig eer de leden weer samen op één podium kunnen staan, Price organiseert nota bene een paar van de reünies zélf. Hij gaat in 1966 verder met zijn eigen band: The Alan Price Set. Waar de originele Animals richting de psychedelica gaan, daar richt Price zich in eerste instantie op de rhythm & blues en zal min of meer Randy Newman 'ontdekken' voor het grote publiek. Newman is eveneens verantwoordelijk voor 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear'. Het is de derde Top 50-hit in Engeland voor The Alan Price Set en het piekt op nummer vier in Engeland. In Ierland en Nieuw Zeeland doet het eveneens goede zaken maar in Nederland flopt de single. 'Love Story' staat in 1968 in de Breakers Chart van de BBC en 'Don't Stop The Carnival' is de laatste officiële hit voor Price. In 1970, inmiddels solo, maakt hij 'Sunshine And Rain' maar dat wordt alleen in Nederland een hit. Het behaalt een 24e plek in de Top 40. Omdat de single drie achteruit verkoopt, lijkt het logisch dat Nederland de Engelse oplage heeft gekregen. Phonogram gooit er voor alle zekerheid nog een Nederlands hoesje omheen.
Pas in 1971 hoort Engeland weer van Price als deze een album opneemt met Georgie Fame. 'Rosetta' is bij ons een nummer 1-hit maar piekt in Engeland op 11. In 1974 is hij opeens erg productief en maakt feitelijk twee albums. Alleen wordt de eerste, 'Savaloy Dip', kort na de introductie uit de handel gehaald en verschijnt pas officieel in 2016. De tweede is 'Between Today And Yesterday' en brengt Price terug in de Engelse top tien met 'Jarrow Song'. In de late jaren zeventig heeft hij bescheiden hitjes in Engeland met 'Just For You' (1978) en 'Baby Of Mine' (1979) en zal een laatste hit hebben in 1988 met 'Changes'. Er staat me iets van bij dat de laatste in een Volkswagen-reclame is gebruikt.
In zijn latere jaren is Price vooral druk met acteren en tv-werk. Zijn meest recente originele werk is 'Based On A True Story' uit 2002. Zoals gezegd verschijnt 'Savaloy Dip' nog in 2016 maar dat zijn oude opnames. Price trouwt in 1992 voor de tweede keer en heeft naar verluid twee kinderen. Hij heeft inmiddels dus 83 kaarsjes op zijn taart staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten