Eigenlijk wil ik de 'Singles round-up' van de soul-singles vanavond wel even afmaken, hoewel de tijd al begint te dringen. Dan kan ik de singles op de betreffende plek zetten in de koffers voor de komende weken. Inmiddels ik ook de nieuwste release van het Echo Chamber-label binnengekomen en deze heeft morgenavond meteen zijn debuut. Ik hoop morgen de labels die starten met een E, F en G te kunnen behandelen plus een paar laatste op het Dynamite Cuts-label en Dynamo. Ik heb vanmiddag relatief gezien een mazzeltje gehad. Tussen het bos bij de golfbaan en Havelte heb ik vrij dikke hagelstenen maar even verderop is het droog. Bij Darp en Havelterberg lichte regen maar dan lijkt het droog te worden. Ik heb de muziek op en verneem niet dat het intussen onweert. Dat ontdek ik als ik op de zaak ben en tijdens het sorteren en koffie drinken trekt er een flinke bui over. Voor de rest is het droog en redelijk aangenaam. Morgen ga ik opnieuw proberen om tussen de buien door te fietsen maar eerst de laatste elf singles uit de partij van Mark.
* Nickie Lee- Do Something About My Dream (US, Mala, 1968)
De interesse voor het Engelse Soul City-label mag dit jaar wel duidelijk zijn geworden. Dave Godin is de hoofdverantwoordelijke voor het label en wordt bijgestaan door een paar anderen. Kev Roberts heeft onlangs één van deze medewerkers geïnterviewd voor zijn 'Northern Soul Stories'-podcast en dat werpt een licht op de zaak. Godin is erg gepassioneerd als het aankomt op een aantal platen en kan daarbij op weinig steun rekenen van zijn collega's. Ik heb 'And Black Is Beautiful' van Nickie Lee altijd een vreemde eend in de bijt gevonden voor wat betreft Soul City en het bijbehorende Deep Soul-label. De Soul City staat evenwel nog op mijn verlanglijst maar de Mala heb ik jaren geleden gekocht. Eigenlijk is 'Do Something About My Dream' een veel betere en 'diepere' plaat. Het is een eerbetoon aan Martin Luther King en dat lijkt opeens weer erg actueel maar ik zet het journaal uit en duik liever in de oudheid. Het heeft eenzelfde strekking als 'And Black Is Beautiful', Nickie praat half en zingt tegelijk. Ik heb alleen een stukje van 'part 1' gedraaid, maar ik neem aan dat hij ons op reis neemt tussen de legendarische 'I have a dream'-speech van King in 1963 en de brute moord in 1968.
* Little Buster- You Were Meant For Me (US, Jubilee, 1965)
Een b-kant van Little Buster maar het is de kant waarvoor ik het heb gereserveerd. Een bluesy gitaartje op de achtergrond maar bovenal een zeer soulvolle stem zoals ik dat gewend ben van Buster. Het styreen is niet in de beste staat maar dat zit in de beschrijving van Mark en daar heeft hij de prijs op afgesteld. Een beetje kraak past eigenlijk wel bij deze rhythm & blues-platen en dus hoor je mij niet klagen. 'I'm So Lonely' is de eigenlijke a-kant. Dat klinkt qua gitaarwerk en de drums in het intro als een soort van 'People Get Ready' maar is minstens zo goed als 'You Were Meant'. De scheidslijn tussen blues en soul is flinterdun en deze balanceert op het lijntje. Ik noem het een 'double-sider'.
* Little Milton- Let's Get Together (US, Checker, 1969)
Deze is vorige week al langs gekomen in 'The 2025 Collection'. Het is een plaat uit de Cadet Concept 12-serie en dus een volmaakt stereo-geluid. 'Let's Get Together' is lekker uptempo en Little Milton heeft een fantastische soulvolle blues-stem. 'I'll Always Love You' op de b-kant is meer ballade met drama maar ook hier voegt de Cadet Concept 12 een extra sfeer toe. Ik denk echter dat 'Let's Get Together' de emest gedraaide kant zal zijn voor mij, het genoemde stereosysteem maakt hem zelfs nog nét iets interessanter dan de andere singles die ik van de beste man heb.
* Premium- Isn't Life So Wonderful (US, Epic, 1979)
Een plaatje dat morgenavond in ieder geval voorbij komt. Het is een promo met op beide kanten hetzelfde nummer in stereo. Je verwacht disco maar dan worden de oren getrakteerd op een update van de sweet soul van omstreeks 1975. Een onweerstaanbaar plaatje maar helaas dus geen b-kant.
* The Producers- Lady Lady Lady (US, Huff Puff, 1969)
Een van de duurste singles uit het pakket. Eentje die erg moeilijk te vinden is. Toch lijkt het me stug dat ik me heb laten verleiden door een instrumentale kant. 'Lady Lady Lady' is de backing track voor Dee Dee Sharp's 'What Kind Of Lady'. De producers zijn namelijk niemand minder dan de heren Gamble en Huff die even later hun Phillysoul-imperium uit de grond zullen stampen. De piano domineert in het nummer en dat is natuurlijk Leon Huff. Hoewel ik doorgaans niet veel op met instrumentaal klinkt deze toch wel ontzettend fijn. Het styreen is in het begin iets lawaaierig maar dat verandert halverwege en dan klinkt het snoeihard. 'Love Is Amazing' is de a-kant van de single en vocaal volgens het label. We horen een veelvoud aan stemmen en ik ben niet genoeg thuis in de Phillysoul om deze allemaal thuis te brengen. Een erg curieuze single. De mijne is de promo met het zwartwit-label. De issue heeft een gekleurd label en is 'mindblowing' om het zachtjes uit te drukken. Het oog wil soms ook wat.
* Herb Reed- What's Your Name What's Your Number (Duitsland, Crystal, 1978)
Ik heb de plaat vorige week gedraaid in 'The 2025 Collection'. Het catalogusnummer is van een Duitse Crystal en het heeft ook het promobericht van Crystal in de hoes gestoken. De plaat zélf is echter op het Abbey Road-label en het heeft een Engelse vlag. Een paar jaar geleden heb ik een single gekocht van Herb Reed & Sweet River op het Amerikaanse PVK-label. Het is een 'sleeper' die ik eens ontdek als ik een oude show terug luister. Herb is in de jaren vijfiig lid van de legendarische The Platters en heeft zich in de midden jaren zeventig in Engeland gevestigd. Andrea True Connection heeft een hit met 'What's Your Name What's Your Number' en iemand komt op het idee om Herb dit nummer te laten uitvoeren. En... het werkt! Op de keerzijde staat 'Reasons' en dat is een mierzoete ballade zoals op de PVK-single en Herb klinkt hier als een kruising tussen Barry White en Telly Savalas. Eigenlijk is het de betere kant!
* The Art Reynolds Singers- I Won't Be Back (US, Capitol, 1966)
Een zeer nieuwsgierige single. 'I Won't Be Back' is de a-kant en duurt niet langer dan een minuut en vijfentwintig seconden. Het is lekkere vlotte gospel met niet de minste zangeres. Het is niemand minder dan Thelma Houston die hier de lead zingt. Op de keerzijde staat 'Glory Glory Hallelujah' en dat is iets rustiger qua tempo maar nog altijd een gedegen muzikale begeleiding. Art Reynolds heeft dat geschreven met een E. Kendricks. Is dat? Volgens Discogs zou dit Eddie Kendricks moeten zijn maar dat kan ik niet helemaal rijmen met de tijdlijn van Kendricks. 'I Won't Be Back' is het meest explosieve van de twee maar nog altijd een 'double-sider'.
* Charlie Romans- Twenty Four Hour Service (US, Hickory, 1967)
Volgens Discogs een labelvariatie maar ik zie iets op 45cat over een bootleg maar die pagina wil opeens niet meer laden. Enfin, het is een lekkere Northern Soul-stamper. 'Come Back Home' is een countryballade en dus helemaal niet interessant.
* The Spellbinders- For You (US, Columbia, 1965)
Een sfeervol nummer van de heren Spellbinders die beheersen over prachtige stemmen die erg fraai bij elkaar kleuren in deze productie. Het is een beetje braaf maar wel lekker. 'Stone In Love' is meer upbeat maar nee... dit mist de magie.
* J.J. Williams- Gonna Have A Murder On Your Hands (US, Capitol, 1972)
Gerrit in Nederland is vast gaan slapen, laten we nu dus maar onderhoud plegen aan onze website. Ik vermoed dat dit de gedachte is bij de beheerders van 45cat. Het schijnt dat de site eruit ligt vanwege onderhoud. Aan de andere kant is het voor mij ook al vrij laat en dus zet ik de turbo even aan voor de laatste paar nummers. Hier hebben we een single van J.J. Williams van wie ik een iets latere single heb op het Polydor-label. Prince Philip Mitchell heeft het geschreven en J.J. Williams beklaagt zich tussen het gekreun door dat zijn vrouwtje zich moet inbinden met het aanbieden van deze vurige seks. Het gaat hem nog een hartkwaal opleveren. 'Make A Believer' op de flip is eveneens geschreven door Mitchell en dat bevalt me meteen stukken beter. Ja, dit is het soort werk van Philip Mitchell welke ik liever hoor. Helaas heb ik 'Murder' vorige week al in de show gedraaid, wellicht later dit jaar nog een show met b-kanten?
* Bill Withers- Better Off Dead (UK, A&M/Sussex, 1971)
'Treasures are always on the flipside'? Nee, ik denk dat het hier vooral een erg goede 'double-sider' is. 'Better Off Dead' is lekker uptempo. Bill bezingt zijn problemen met drank en andere substanties en hoe zijn liefje hem in de steek heeft gelaten door dit alles. Ze is vast beter af zonder hem, zo concludeert hij. Echter ziet hij geen andere uitweg dan de dood om zonder haar te moeten leven. Een fijne kant. De a-kant van deze single is een hit geweest en ook zeer de moeite waard: 'Lean On Me'. Dus ja... ik plaats deze onder het kopje van de 'double-siders'.
De singles van Pete die ik afgelopen week heb besteld, komen morgen al binnen volgens DHL. Dat is erg vlot gegaan! Toch gaat het volgende bericht 'Het nalatenschap op 45 toeren' worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten