Bij de plannen van morgen zitten waarschijnlijk ook singles inbegrepen en omdat ik ook nog een aantal afleveringen met Blauwe Bak-aanwinsten in het verschiet heb, ga ik vanmiddag de vangst van afgelopen vrijdag evalueren. Het is een funky aangelegenheid in Nieuwleusen. Aan één single te zien, heeft de man eerder een kraam gehad bij MijnTafel. Omdat De Tweede Kans niet werkt met de standaard barcodes van deze winkels is het een vrij onoverzichtelijk. De platen zijn individueel geprijsd en met een hoeveelheid aan gekleuride ronde stickers. Rood klein, rood groot, blauw klein, paars klein enzovoorts. Ik besluit gewoon een stapeltje te maken en bij de kassa een beslissing te maken. De totaalprijs is fors maar gezien een paar singles is het, denk ik, wel waard geweest. In Ruinerwold heb ik zes singles gekocht en dat maakt het totaal op vijfendertig singles. Tien daarvan zijn dubbel en deze heb ik buiten de foto gehouden. Ik ga eerst beginnen met de opsomming van de dubbele singles.
* Angelique- Een Beetje Geld Voor Een Beetje Liefde (NL, Olala, 1982)
* Booker T. & The M.G.'s- Mrs. Robinson (Duitsland, Stax, 1969)
* Chi Coltrane- Who Ever Told You (NL, CBS, 1973)
* The Equals- Michael And The Slipper Tree (NL, President, 1969)
* Guy Fletcher- Mary In The Morning (NL, Philips, 1971)
* Hank The Knife & The Jets- Guitar King (NL, Negram, 1975)
* Gerry Rafferrty- Baker Street (UK, United Artists, 1978)
* Statis Quo- Whatever You Want (UK, Vertigo, 1979)
* Stealers Wheel- Late Again (UK, A&M, 1972)
* Strawbs- Part Of The Union (UK, A&M, 1973)
Zo zijn we meteen bij Angelique. Het is vorig jaar mei dat ik een braderie bezoek in Ruinerwold en opeens heel hard moet lachen als ik deze single zie. Die moet mee! Helaas is dat exemplaar helemaal uit het lood en stiekem kijk ik rond voor een upgrade. Misschien dat ik het anders zo had gelaten maar sinds oktober móet hij in de verzameling. Ik kan me herinneren dat ik na aanschaf een foto heb gepost op Facebook en dat dit ook een smiley tegemoet kon zien van broeder. Booker T. kan ik niet laten liggen met de Duitse fotohoes. Ik heb hem nu in de Amerikaanse uitdossing, de Deense met fotohoes en de Nederlandse in neutrale hoes. Bij Chi Coltrane twijfel ik sterk. Toch maar meenemen en, jawel, ik heb hem al. De plaat uit Nieuwleusen is zonder meer een upgrade. The Equals mag ook mijn oude exemplaar vervangen, evenals de puntgave Guy Fletcher en Hank The Knife met fotohoesjes. Gerry Rafferty heb ik al in de Engelse persing maar moet even kijken welke van de twee in de beste staat is. De laatste drie mogen mee vanwege de Engelse persingen.
* The Assembly- Never Never (Duitsland, Mute, 1983)
* Aswad- Set Them Free (Duitsland, Island, 1988)
* Luisa Fernandez- New York Dance (Duitsland, WEA, 1979)
* The Shadows- EP The Savage - Wonderful Land (NL, Columbia, 1962)
* Donna Summer- Rumour Has It (Duitsland, Casablanca, 1977)
* Tetman De Vries- De Tiid Hâldt Gjin Skoft (NL, Philips, 1961)
Dit zestal zijn de singles uit Ruinerwold. Daarvan zijn The Assembly en Donna Summer wellicht het meest interessant. The Assembly is in 1983 het nieuwe project van Vince Clark nadat Yazoo op een laag pitje is komen te staan. Voor deze single maakt hij gebruik van de stem van Feargal Sharkey. Deze is dan pas uit The Undertones gestapt en is nog vóór zijn grote hits. 'Never Never' is een fantastisch nummer waar ik erg blij mee ben. Aswad is een protestsong aangaande het Apartheidsregime in Zuid Afrika. Het is geen 'Don't Turn Around'. In navolging van haar twee disco-hits trapt Luisa het gaspedaal nog eens steviger in. Het resultaat is erg poppy disco en niet bepaald het snoeiharde beat die we van New York kennen. De b-kant even proeven? Nee, dat klinkt als een soort Kate Bush in mijn oren. Een puur popliedje. The Shadows heeft al heel wat zomers overleefd en is na 63 jaar niet helemaal vlak. De plaat gaat voor 'The Savage' in het systeem. Nee dank je, ik ben nu even niet in de stemming voor chocolademelk en ijspret. Singles van Wim Kan moeten steevast een euro op brengen en misschien zelfs wel twee. Desondanks ligt Donna op me te wachten mét fotohoesje voor vijftig cent. Zo'n plaatje van Donna dat je bijna niet meer hoort maar gezellig als altijd. Selskip Tetman De Vries gaat per ongeluk mee. De eerste uitvoering is in januari 1944 en ik denk dat het zeventien jaar later al oubollig klinkt.
* Amazulu- Don't You Just Know It (Duitsland, Island, 1985)
* Black- You're A Big Girl Now (Duitsland, A&M, 1988)
* The Dave Clark Five- Reelin' And Rockin' (NL, Columbia, 1965)
Amazulu kan ik doorgaans wel waarderen maar dit is niet echt wat. De groep doet hier een uitvoering van Huey Smith's 'Don't You Just Know It', in Nederland ook bekend als 'Don't Ha Ha'. Het is een ietwat ongeïnspireerde jaren tachtig-productie met een nummer dat in 1985 al twintig jaar de houdbaarheidsdatum voorbij is. Ik kan me nog wel heugen dat ik Black in de uitverkoopbak van Looper heb zien liggen. Dit exemplaar komt van V&D en brengt eveneens een nostalgisch gevoel teweeg. De eerste eigenaar heeft een rijksdaalder neergelegd voor het schijfje. Het is minstens zo 'anthemic' als 'Wonderful Life' en 'Sweetest Smile' als het tot het refrein komt. Een fijne plaat! Maar liefst drie singles van Dave Clark. Deze eerste is de prijs alleen al waard vanwege het 'custom' hoesje. In heb een soortgelijk hoesje van The Beatles. Het hoesje is Duits, de single is Nederlands. The Dave Clark Five rockt er genadeloos op los. Ik hoor liever geen 'Glad All Over' maar zeker een fijne aanwinst.
* The Dave Clark Five- I've Got To Have A Reason (Duitsland, Columbia, 1967)
* Dave Clark & Friends- Draggin' The Line (Duitsland, Columbia, 1971)
* Fats Domino- Honest Papas Love Their Mamas Better (NL, Reprise, 1968)
* Duran Duran- Notorious (Duitsland, Parlophone, 1986)
Dave Clark is een betrouwbare drummer maar ook niet meer dan dat. Hij heeft niet het gevoel of de techniek van Ringo Starr om maar te zwijgen van Keith Moon. 'Reason' begint als meerstemmige folkrock maar Clark's drumstijl maakt dat dit ombuigt naar stampende pop. Wel een leuk nummer! The Dave Clark Five wordt niet ontbonden maar gaat wel in een andere samenstelling verder na 1970. Dave Clark noemt het vervolgens maar Dave Clark & Friends. De b-kant is echter nog mee geschreven door Mike Smith, de voormalige leadzanger van het kwintet. Net als bij Manfred Mann is de band genoemd naar een begeleider. 'Draggin' The Line' komt uit de koker van Tommy James & The Shondells. Het geluid is meer seventies richting de glamrock met mondharp en eigenzinnige blazers. Geen hitmateriaal voor Clark maar fijne muziek voor op een zondagavond. De binnenkant van de Fats Domino-hoes toont het stickertje van Mijn Tafel. Het hoesje ligt bijna in tweeën en ik ga daar straks een zacht plastic hoesje omheen doen. Fats vindt het wiel niet opnieuw uit maar leunt op het geluid dat hij al tien jaar voortbrengt. Als ik het goed heb gezien, is Duran Duran niet meer dan een euro en voor dat geld mag hij mee!
* Four Tops- It's All In The Game (Duitsland, Tamla Motown, 1970)
* Freiheit- Keeping The Dream Alive (NL, CBS, 1988)
* Bob Geldof- The Great Song Of Indifference (UK, Mercury, 1990)
Ik ken 'It's All In The Game' van de elpee 'Still Waters'. Het is al een heel oud mopje maar ik mag het arrangement van The Four Tops. Sterker nog... het brengt herinneringen naar boven aan de genoemde elpee. Van mij mag deze in de Blauwe Bak. 'Love Is The Answer' is meer upbeat. Herinnering aan broeder? Nou ja... het is vooral een herinnering aan de brugklas op de W.G. Baarda en broeder zorgt voor een goed deel van de soundtrack. Ik heb het altijd een bijzonder nummer gevonden en ben dan ook zeer in mijn nopjes nu ik de single heb. Bob Geldof wint omdat het de Engelse persing is, maar ik heb al vijfendertig jaar een bloedhekel aan het nummer.
* Debbie Gibson- Lost In Your Eyes (Duitsland, Atlantic, 1987)
* Johnny Nash- Wonderful World (UK, Epic, 1976)
* Robert Palmer- She Makes My Day (UK, Parlophone, 1988)
Als ik Debbie zie liggen ben ik opeens benieuwd. Ach vooruit, ik zit in een 1987-89-trip sinds een paar maanden en ken ik deze nog? Het antwoord is ontkennend. Okay, ergens in de verte daagt er wel iets maar het plaatje zit niet vastgebakken in mijn herinnering. Best wel een leuk plaatje! Johnny Nash heeft in 1976 in Engeland een cover met zijn uitvoering van Sam Cooke's 'Wonderful World'. Hij heeft daarvoor de reggae verlaten. In plaats daarvan een zoet orkest en een country-benadering van de oldie. Het is zeker niet slecht maar hoeveel anders dan het origineel kun je dit maken? Toch de flip nog even checken? 'Ooh Baby You've Been Good To Me' stamt uit 1972 en hangt tegen de 'island soul' aan. In dat kader wil ik het een kans geven in de Blauwe Bak. Is Robert Palmer een 'cover-up'? Ik vermoed dat de mens of machine is vergeten een sticker te plakken op de a-kant. Het label ontbreekt. Opnieuw een plaat uit 1988 waarvan ik me niet kan heugen dat ik het eerder heb gehoord.
* Pet Shop Boys- Left To My Own Devices (Duitsland, Parlophone, 1988)
* Rubettes- Little Darling (NL, State, 1975)
* Simply Red- Ev'ry Time We Say Goodbye (Duitsland, WEA, 1987)
Als ik in de brugklas zit, wordt in een les gevraagd naar onze favoriete muzikale artiesten. Het is Madonna en Michael Jackson dat de klok slaat. Natuurlijk moet ik met 'iets anders' komen. The Moody Blues of een andere oude band is niet hip en zo denk ik aan de platen van broeder. Iedereen moet lachen als ik antwoord met Pet Shop Boys. Ze mogen niet hip genoeg zijn voor de Madonna- en Wacko Jacko-fans maar ruim dertig jaar later staan de singles nog als een huis. 'Little Darling' is een van de laatst ontbrekende singles in mijn Rubettes-verzameling. Simply Red heb ik pas leren waarderen in de tijd bij Wolfman Radio. Oef, wat heeft onze Mick toch een dijk van een stem!
* Supertramp- Cannonball (Duitsland, A&M, 1985)
* Adam Wade- The Writing On The Wall (NL, HMV, 1961)
* Wang Chung- Everybody Have Fun Tonight (Duitsland, Geffen, 1986)
Roger Hodgson heeft het schip verlaten en laat Supertramp in de handen van Rick Davies. Daarmee voert de upbeat pop de overtoon in het Supertramp-geluid. Ik heb 'Cannonball' altijd een lastig nummer gevonden maar kan het inmiddels wel waarderen. Adam Wade is een pure gok. Er staat me iets van bij dat het een Engelse hit is geweest en gezien de overige jaren zestig-singles in Nieuwleusen kan dit niet tegenvallen? Inderdaad, het is heel erg Engels maar zeker niet slecht. Gaan we vanavond plezier hebben? Dat zeker! Ik ga straks de bakken klaar zoeken voor The Vinyl Countdown. Wang Chung moet echter nog een paar weken wachten maar ook dan gaan we lol hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten