Singles round-up: september 2

Nadat er gisteren niets van werk terecht is gekomen, heb ik vandaag een extra lange eerste werkdag gehad. Er is veel post blijven liggen, mede doordat een andere collega op het punt staat om af te vallen. Er is nu nog eentje die twee weken vakantie heeft. Qua aantallen valt het allemaal wel mee behalve dat het veel wijken zijn. Als ik halverwege ben, is de accu van de elektrische fiets al plat maar vooruit maar... zadel omhoog en fietsen met de motor eraf. Dat voel ik onderhand wel iets in mijn rug en benen. Qua 'Singles round-up' heb ik sowieso nog de singles van Chris en Mark liggen en daar wil ik hoognodig eens mee beginnen. De singles van Chris maar als eerste want die passen in één aflevering. Chris heeft de focus de laatste tijd weer op de labels en werkt momenteel aan de hand van kleuren. De rode labels hebben we pas gehad, nu is het de beurt aan de zwarte labels. Even daarvoor heeft hij weer eens een grote Motown-update gedaan en dat is de tijd dat ik een bestelling bij hem plaats. Barbara Randolph is één van de voornaamste redenen en even is dit plaatje zoek. Als dat is gevonden blijkt een andere van The Marvelettes niet meer voorradig. Ik mag het dus doen met de volgende elf singles waarvan vier 'dubbele', maar allemaal met een reden!

* Freddie North- She's All I Got (UK, Contempo-Raries, 1971, re: 1976)
* Joe Simon- Step By Step (UK, Mojo, 1973)
* The Supremes- Where Did Our Love Go (UK, Stateside, 1964)
* Mary Wells- My Guy (UK, Stateside, 1964)
Laat me eerst met de laatste twee beginnen. Motown begint uiteraard als onafhankelijke platenmaatschappij. Het zoekt dus naar andere bedrijven om de nationale distributie te verzorgen. Vanwege deze constructie heeft het eigenlijk een connectie met EMI in Europa maar als onafhankelijk label sluit het contracten af met kleinere labels. Van 1961 tot half 1969 verzorgt Artone-Funckler de distributie in Nederland voordat EMI het stokje overneemt. In Engeland wordt het in de eerste drie jaar verzorgd door Oriole. Dat heeft echter niet genoeg dekking en capaciteiten om grote hits voort te brengen ne met behulp van Dave Godin wordt EMI gewezen op haar distributieverplichting. Omdat dit de kat uit de boom wil kijken, verschijnen de eerste Motown-platen via EMI op het Stateside-label. Vanaf ongeveer mei 1965 heeft de Engelse EMI de Tamla Motown-labels klaar. Ik heb altijd een fascinatie gehad voor pre-Motown Stateside-singles uit Engeland en zowel The Supremes als Mary Wells zijn dusdanig geprijsd dat ik ze niet kan laten liggen. Mijn Duitse persing van Joe Simon is niet vlekkeloos en bovendien heb ik een flinke verzameling Joe Simon-singles als Engelse persingen. Freddie North heb ik in verschillende formaten maar deze Contempo-Raries ontbreekt nog. De Nederlandse Supremes en de Engelse 1972-heruitgave van Mary Wells staan overigens gewoon in de Gele Bak, deze twee mogen met stip in de Blauwe Bak. 

* Arthur Conley- Hurt (UK, Atco, 1970)
De twee Stateside-singles mogen uiteraard tot Motown worden gerekend alsook de Barbara Randolph. Zelfs met de Marvelettes is het een wat minimale vangst en dus kijk ik nog eens bij zijn Engelse persingen. Het is de lijst waar ik eerder dit jaar tweemaal singles heb uitgezocht en in dit pakketje zitten een aantal die ik eerst op 'reserve' heb gezet. Deze prachtige sfeervolle ballade van Arthur Conley is eentje daarvan. Arthur heeft zich eindelijk uit het keurslijf gebroken waar Atlantic hem heeft ingestopt. Een jaar eerder moet hij tegen wil en dank nog pop-covers opnemen. 'Hurt' past hem als een maatpak. Een prachtige southern soul-ballade waarbij hij flink 'deep' mag gaan. Dit is soul met een hoofdletter! 'They Call The Wind Maria' heeft dan weer mierzoete violen maar even later ook drums en andere lawaai-makers. Overigens noemen ze de wind Mariah als in Mariah Carey. 'Hurt' is voor mij op dezelfde hoogte als 'Put Our Love Together' en het werk dat hij in de volgende jaren op Capricorn heeft uitgebracht. Het zal hem echter geen boterham meer opleveren. 

* Dave 'Baby' Cortez- Rinky Dink (UK, Pye International, 1962)
Ik heb altijd gemeend dat deze versie een geschiedenis heeft als Veronica-jingle maar dat blijkt niet helemaal juist The Johnny Howard Band heeft het in 1964 opgenomen en dit wordt door Bart Van Leeuwen gebruikt voor zijn show. Dave's versie is evenzeer een 'tittyshaker' van de bovenste plank. 'Getting Right' op de keerzijde heeft bluesy gitaren en is ook een blues-shuffle waarover Cortez zijn orgeltapijt mag uitspreiden. 'Rinky Dink' blijft de winnaar hier en extra mooi in de rood met gele Pye International-uitdossing. 

* The Glories- Give Me My Freedom (UK, Direction, 1967)
Bij het zoeken naar de informatie over de single kom ik tegen dat 'I Worship You Baby' recent opnieuw is uitgebracht. Deze heb ik gemist en zal binnenkort eens kijken voor een exemplaar. 'I Workship You Baby', heet het overigens op de 'Northern Soul Jukebox' en is daar een geheide favoriet op de mp3-speler. Deze single op het Engelse Direction-label is erg curieus en, buiten Barbara Randolph, ook één van de duurdere singles uit het pakket. Ik heb hem nog nooit eerder in levende lijve gezien. 'Give Me My Freedom' heeft een kort gesproken intro en barst dan los in lekker jagende upbeat soul. Het had zo op Motown kunnen zijn uitgebracht. 'Security' op de keerzijde is niet minder leuk. 'Freedom' heeft iets meer mijn voorkeur maar desondanks een 'double-sider'. Overigens zal The Glories in de jaren zeventig enig Amerikaans succes kennen als Quiet Elegance. 

* Barbara Randolph- Can I Get A Witness (UK, Tamla Motown, 1968, re: 1979)
Zo staat de single geadverteerd en ik sla daarop aan. Ik heb een paar maanden geleden de Soul Flip 7-edit gekocht van 'B-A-B-Y' van Carla Thomas. Dat heeft een remix van 'Witness' van Barbara Randolph op de keerzijde staan. Zonder het te checken op 45cat of Discogs meen ik dat ik met de originele Engelse single van doen heb en, ja, dan is de koninklijke prijs gerechtvaardigd. Even later kom ik er achter dat de plaat nooit in Engeland is verschenen behalve deze uitgave uit 1979. Hoewel? Die is ook best in trek bij verzamelaars en ook een 1967- of 1971-uitgave van 'I Got A Feeling' is niet mals vergeleken bij de vraagprijs van Chris. Drie voor de prijs van één. 'I Got A Feeling' plus 'Witness' en het uitstekende 'You Got Me Hurtin' All Over'. In Amerika is dat zowel de b-kant voor 'Feeling' als voor 'Witness'. Ik begin vandaag met 'I Got A Feeling'en dat is lekkere uitbundige Motown. Een beetje Martha & The Vandellas maar dan Barbara & The Andantes naar ik vermoed. 'Witness' is iets meer funky en eigenlijk drie jaar zijn tijd vooruit. Dit is 'sister funk' uit de vroege jaren zeventig. 'Hurtin' is een rustpuntje vergeleken bij de twee a-kanten. Puur fluweel tot zover dat mogelijk is bij Motown. 'Witness' is de aanleiding geweest maar misschien is deze 'Hurtin' de absolute uitschieter van de single. 

* Sandra Richardson- I Feel A Song (UK, Buddah, 1971)
In 2020 maak ik kennis met Sandra Richardson middels haar 'Deserted Garden' dat door Kent is uitgebracht in de Deep Soul-serie. Ik koop de single vanwege de andere kant maar sinds Sandra mijn hart heeft gestolen, heb ik de andere kant nooit weer gedraaid. Kort daarop ontdek ik dat Sandra later platen heeft gemaakt als Sandra Feva en dat ik daar inmiddels een paar van in de koffers heb staan. In 1971 neemt ze een nummer op dat drie jaar later door Gladys Knight & The Pips voor hetzelfde Buddah-label zal worden gemaakt. Het klinkt ietsje anders dan Knight en hoewel ik een zwak heb voor het nummer moet ik eerlijk zijn... het is een beetje kleurloos. Sandra klinkt nog niet als de belofte die ze zal vormen als Sandra Feva en de 'deep soul' van 'Deserted Garden' is evenmin aanwezig. 'The Ring' klinkt dan een stuk spannender en ze kan meer uithalen met haar stem. Maar het blijft allemaal wel erg minimaal. Ik heb de single in mei of juni al overwogen maar laat hem dan liggen. 

* Dee Dee Warwick- I'm Gonna Make You Love Me (UK, Mercury, 1966)
Dat geldt ook voor deze van Warwick maar die blijft niet liggen omdat ik hem té minimaal vind. Nee, dit is een kwestie van de prijs maar uiteindelijk moet ik concluderen dat het een keurige prijs is voor een originele Engelse persing in deze staat. Het is utieraard het nummer dat we beter kennen in de uitvoering van Diana Ross & The Supremes met The Temptations hoewel Madeline Bell ook een gooi doet in 1966. Het is voor Dee Dee de b-kant. De zus van Dionne heeft niet minder soul of klasse in haar stem en dus is dit smullen. De a-kant is 'Yours Until Tomorrow' en komt uit de pen van Goffin en King. Ja, sorry, maar ik heb een enorm zwak voor de stem van Dee Dee en dus vind ik deze kant minstens zo spannend, wellicht iets minder soulvol en meer een Spector-esque popballade. 

* Wombat- I'm Gettin' On Life (bootleg, Gemni, 1972, re: 1977?)
Kev Roberts is een beroemde Engelse Northern Soul-dj en de samensteller van de iconische Northern Soul Top 500. Sinds een jaar werkt hij nauw samen met Ace en brengt een podcast op het Youtube-kanaal van Ace. In 'Northern Soul Stories' interviewt hij een breed scala aan mensen. Oude dj's en verzamelaars maar ook medewerkers van platenmaatschappijen uit het verleden, jonge dansers en zelfs de man achter de fel omstreden 'Fantasy Soul'-platen: Northern Soul-producties die met behulp van AI zijn samengesteld. Ik kijk en luister graag naar de afleveringen. In één uitzending gaat hij met een dj langs de platen die héél kort op de speellijsten hebben gestaan en daarna met de noorderzon vertrokken. Daarbij wordt ook 'I'm Gettin' On Life' van Wombat genoemd. Ik hoor een stukje en denk 'Hee, die wil ik wel weer een kans geven'. Origineel is die niet te vinden maar de bootleg is over het algemeen zonnig geprijsd. Een erg 'kaal' klinkend drumstel, blazers, gitaren op de achtergrond... maar met een groove waar The Casino in 1977 helemaal wild op gaat. 'A Guy Like Me' op de keerzijde klinkt ook alsof het erg letterlijk in een garage is opgenomen. Een erg curieus plaatje maar vooral een souvenir van de Northern Soul-geschiedenis.