Blauwe Bak Veteranen deel 53

Bij het publiceren van het laatste bericht twijfel ik al of er nog iets gaat gebeuren op de zondag. Nee dus. Buiten even achter huis zitten, komt het niet bij mij. Vanmiddag ben ik ook gewoon rechtstreeks naar het werk gefietst en dus heb ik niets speciaals gehad aan de e-bike. Ach vooruit! Ik heb zaterdagmiddag vanuit Nijeveen een héél klein stukje om gefietst naar Havelte. Een stuk dat ik wel vaker fiets, ook vanuit Meppel. Halverwege Veendijk de Paardenweide op en terug naar de snelweg. Bijna bij de afrit van Steenwijk-Zuid en Havelterberg rechts af en heuveltje af door het buurtschap Busselte. Je fietst dan ongeveer zeven kilometer extra ten opzichte van het volgen van de weg door Veendijk en over Eursinge naar Havelte. Het is eens wat anders en door Busselte is het ook een mooiere route. Vandaag ga ik door met de Blauwe Bak Veteranen omdat ik woensdag 'Het zilveren goud' ga doen. De reden hiervoor is dat ik vanmiddag bij Mark heb afgerekend en er dus 26 singles onderweg zijn naar Uffelte. Die wil ik nog voor de vakantie allemaal hebben behandeld en dat is de reden waarom ik woensdag alvast 'Het zilveren goud' doe. Nu mag ik dan eerst terug naar een schitterende tijd. Maar ook een maand waar ik volgende maand terug zal keren in 'Rondom 10' en dus moet ik wel een moment uitkiezen voor deze aflevering van de Blauwe Bak Veteranen.

Het is goed dat ik hierover ga schrijven want het herinnert me aan het feit dat Wolfman Radio binnenkort tien jaar bestaat. Na jaren lang met drive-in shows te hebben gewerkt, heeft Wolf Anderson (er zijn maar weinig die zijn echte voornaam kennen...) zich aangesloten bij een lokaal radiostation. Dat station wordt kort daarop overgenomen door een nationaal opererende zender welke overdag non-stop 'love songs' door de luidsprekers laat schallen en enkel raadsvergaderingen doet op lokaal niveau. De oude presentatoren zijn niet meer nodig en een aantal begint zelf een station. Toch moeten deze mensen al snel bij de luisteraars aankloppen voor donaties. Wolf krijgt dan een visioen van een radiostation voor iedereen, met zéér gemengde shows en allemaal 'live' hier en nu. Hij begint zelf met een wrakkig programma en een spotgoedkope koptelefoon met ingebouwde microfoon. Na een paar weken en een beetje succes met de shows gaat de koptelefoon stuk en staat hij voor een dilemma: Of hier stoppen en wat anders doen of... flink investeren in professionele apparatuur. Hij doet het laatste en al snel krijgt hij gezelschap van een stel oude vrienden. Eentje daarvan, DJ Bobbie, is anno 2020 nog steeds bij het station. Zijn vrouw zit tot de jaarwisseling ook bij Wolfman Radio. In 2012 is de groep al aardig uitgebreid als Wolf opeens ziek wordt. Zijn vrouw heeft ook niet alle tijd om het station op poten te houden en zo komen de eerste buitenlanders bij het station. De wondere wereld van het internet maakt dit mogelijk.

In augustus 2012 ga ik voor de eerste maal luisteren naar Wolfman Radio en ik ben eigenlijk nooit meer weg gegaan. Hoewel ze véél te professioneel zijn voor mij word ik toch overgehaald om in november 2012 bij het station te komen. De rest is geschiedenis. Wolf weigert sponsors en financiële bijdragen van de presentatoren, maar tegelijk weten we ook dat dit hem een flinke som geld per jaar kost en dat hij steeds minder tijd heeft om zelf zijn shows te doen. Op de laatste dag van augustus in 2019 licht hij ons als management in: Hij gaat na 'The Big One' in november stoppen. Wij kunnen het station overnemen als we dat willen. Die bereidheid is zeker aanwezig en sinds de jaarwisseling ben ik één van de acht mede-eigenaren van Wolfman Radio.

Maar wat heeft dit alles te maken met september 2015? Welnu, op 30 september is de officiële verjaardag van het station en gedurende een aantal jaren vieren we dit 'live' op de stream. Middels Skype zijn we allemaal te gast in een feestelijke uitzending. Natuurlijk grijpt de radiobaas alles aan om ons voor lul te zetten en dat resulteert meestal in spontane karaoke en maffe vragen. Op 30 september 2015 zijn we bijna allemaal present. Steven is een Zuid Afrikaan die op dat moment een wekelijkse show heeft op donderdagavond. Zijn Engels komt nogal Australisch over en dat wordt deze avond een 'running gag' met showman Steven die oorverdovend hard 'strewth' blijft roepen. Ik zit met mijn hoofdtelefoon op en de microfoon in de aanslag want de microfoon van mijn camera is té zwak. Om alle 'backchat' goed te kunnen volgen, heb ik het volume op standje asociaal en Steven gaat me snel vervelen. Als ik na afloop mijn koptelefoon af zet, zit er een piep in mijn ene oor. Na een nacht slaap is deze nog steeds niet weg. Het blijft zelfs de hele dag door zeuren en feitelijk hoor ik 'mono'. Als ik terug kom uit het werk zijn de Duitse singles gearriveerd en dat is een magisch moment. Omdat één oor niet wil meewerken, hoor ik ze als het ware 'half' en dat is in een paar gevallen een fraaie ervaring. Gelukkig plopt mijn oor later die avond weer open. De 'strewth'-samples worden echter nog altijd gebruikt, ook door mijzelf. Als er een onvertogen woord zit in een plaat 'bliepen' we deze eruit met een 'strewth'.

676. Want You So Much-Jimmy James & The Vagabonds (Frankrijk, Pye, 1976)
677. Thanks For Saving My Life-Billy Paul (NL, Philadelphia, 1973)
678. Love Hangover-Diana Ross (NL, Tamla Motown, 1976)
679. Black Skin Blue Eyed Boys-The Equals (NL, President, 1970, re: 1974)

Ik ben in de vorige aflevering geëindigd bij de eerste dag van mijn vakantie in 2015. Ik heb de dag ervoor per abuis mijn telefoon laten liggen op de zaak en die moet ik ophalen waarna ik bij 'De Tafel' stuit op een nieuwe partij singles. Jimmy James, Billy Paul en Diana Ross komen eveneens uit deze partij. Het is zo gezegd 15 augustus 2015. Een week later ben ik voor de eerste keer met vakantie in Sleen. Ik heb meteen de eerste dag een kringloopwinkel gezien en daar neem ik op zaterdagochtend een kijkje. Het levert een redelijke vracht singles op waaronder The Equals. 's Middags koop ik nog meer bij 'Mijn Kraam' in Emmen maar niets daarvan zal in de Blauwe Bak komen of daar blijven staan. The Equals en Billy Paul staan in de reserve-Blauwe Bak. Diana Ross staat pas sinds een paar maanden in de koffrs en Jimmy James momenteel ook. De eerste is overigens de b-kant van de hit 'Now Is The Time' maar ook een nummer dat momenteel erg hoog staat aangeschreven in de Engelse soul-scene.

680. I Can't Believe You Quit Me-Garland Green (US, Uni, 1969)
681. Take It All Off-George McCrae (Duitsland, United Artists, 1971, re: 1974)
682. Masterpiece-The Temptations (Spanje, Tamla Motown, 1973)
683. Nothing In This World-The Electras (US, Dé-Lite, 1970)
684. Won't You Come Back Home-Pauline Shivers (US, O-Pex, 1968)

Ik kan inmiddels met een zekere genegenheid terugkijken naar de vijf vakanties in Sleen, maar de eerste zal altijd extra bijzonder blijven. Ik ben net een dag thuis als ik een beetje rondhang op Facebook. Een Franse Facebook-vriend maakt daar melding van een paar veilingen die hij heeft op Ebay. Ik ben geïnteresseerd in twee singles, maar wordt in het andere geval overboden. Garland Green haal ik keurig voor de lage startprijs binnen. Het is dan 26 augustus en de plaat staat nog altijd in de koffers. Ik hoor het nummer van George McCrae in 2013 voor het eerst middels een podcast. Ik vergeet de artiest even en meen dat het een vroege plaat is van Carl Douglas. Dit resulteert in 2014 in 'Somebody Stop This Madness', maar het is nog steeds niet het nummer dat ik zoek. Dat blijkt 'Take It All Off' te zijn. Oorspronkelijk uit 1971 maar in Duitsland opnieuw uitgebracht nadat 'Rock Your Baby' een hit is geworden. Ik koop de single op 16 september van een Nederlandse handelaar op Discogs. Een dag later ben ik bij 'De Tafel' en tref daar de Spaanse uitvoering van The Temptations. Deze staat in de reserve-Blauwe Bak. The Electras en Pauline Shivers haal ik op respectievelijk 20 en 25 september van Ebay. Ook deze staan nog altijd in de koffers.

685. Guessing Again-Vicki Collins (US, Soulville, 1965)
686. Sunshine Holiday-Carolyn Franklin (UK, Soul Brother, 1976, re: 2014)
687. All Of Your Life-Shirley Nanette (US, Truth & Soul, 1973, re: 2012)

Ik heb gemengde gevoelens bij HHV, maar bestel desondanks een aantal malen via deze webwinkel welke voornamelijk actief is op Discogs. Het is een soort van Bol, maar dan uitsluitend voor muziek en merchandise. Het heeft een bonte voorraad aan tweedehands en nieuw vinyl en het is vooral het laatste dat ik nog wel eens via HHV wil bestellen. De verzendkosten zijn té hoog voor één single, maar bij afname van meer wordt het acceptabel. Het is 28 september 2015 als ik Dusty voor een spotprijs zie staan en ik besluit een paar andere goedkope platen op de koop toe mee te nemen. Vicki Collins is met recht een mysterie. De plaat is zéér onbekend gebleven in de dj-scene terwijl het een pure beat-ballad is en een prachtige afsluiter van een avond. Soul Brother heeft twee albumtracks van Carolyn Franklin samen gebracht op één single. Carolyn is de jongere zus van Aretha Franklin en met oudere zus Erma doet ze regelmatig mee op klassieke opnames van Aretha. Shirley Nanette is een zangeres uit Portland, Oregon. Ik heb zojuist haar enige officiële single gehoord: 'Give And Take' uit 1972. Zeldzamer dan een zuurstok roze Bugatti, maar ik zou de richtprijs beslist willen betalen. Of dan toch maar voor de heruitgegeven elpee gaan? 'All Of Your Life' is het resultaat van een aantal jamsessies met een funkband en zo klinkt het ook: Pure improvisatie maar tegelijk swingend én obscuur. Precies het geluid dat ik zo goed kan waarderen. Het trio staat in de Blauwe Bak-koffers.

688. Mr. Magic Man-Wilson Pickett (UK, RCA, 1973)
689. Gettin' Down-The Frank Popp Ensemble (Duitsland, Unique, 2006)
690. What's It Gonna Be-Dusty Springfield (Duitsland, Philips, 1967)
691. Live And Learn-Ace Spectrum (US, Atlantic, 1976)

Het is door dezelfde podcast waar ik voor het eerst het nummer van George McCrae hoor waardoor ik interesse krijg in het latere werk van Wilson Pickett. 'Mr. Magic Man' mist het flamboyante van zijn Atlantic-opnames, maar ik kan dit beter genieten. Enkele singles van The Frank Popp Ensemble zijn een kapitaal waard, deze 'Gettin' Down' is een fraai kassakoopje. Ik geloof dat ik vijf euro kwijt ben aan Dusty in een smetteloze staat met Duitse fotohoes. Dat kan altijd uit! Deze drie koop ik eveneens bij HHV op 28 september. Frank Popp is de enige die in de reserve-Blauwe Bak staat. Op zondag 18 oktober verzamel ik alle moed en fiets door de motregen naar Zwolle voor een platenbeurs in De Singel. Ik denk eerst dat ik wellicht met een paar 'dure' platen ga thuis komen, maar het wordt een flinke graai goedkope singles. Ace Spectrum is daarvan de eerste en staat nog altijd in de koffers. In de volgende aflevering zien we de overige platen uit Zwolle en eindigt het avontuur in november.