Zaterdag ontdek ik dat ik in een even jaar niet in slaap kan vallen vóór de vakantie. In 2013, 2015, 2017 en 2019 heb ik niet heel veel problemen hiermee, wellicht een paar korte nachten. Ik voel het alweer aan komen en dus pak ik zaterdagavond al een paar uren slaap. Als ik op een gegeven ogenblik weer naar bed ga, is het gevaarlijk. Als... ik nu de slaap vat, word ik waarschijnlijk pas rond het middaguur wakker. Ik probeer dus nog wat te rusten en slaap, geloof ik, ook nog een uurtje. Feit is dat het té weinig is voor het avontuur, maar dat zien we later wel. Ik wil om negen uur van huis gaan maar volg ik nauwlettend de Buienradar. Deze heeft het over een naderende bui welke eerst al een half uur later komt. Vervolgens lijkt de bui niet te willen opschuiven. Met andere woorden: Ik begin zondagochtend met een nat pak. Gelukkig is dat in de buurt van Meppel alweer opgedroogd. Ik haal dampvloeistofjes bij het benzinestation en fiets langs het ziekenhuis naar het Staphorster bos. Ik verwacht langs de Zwarte Dennen te komen en vervolgens over Nieuwleusen. Bij knooppunt 88 wil dit me toch een andere kant uit hebben en dus volg ik de lijn. Ik fiets met een flinke bocht om tot achter Nieuwleusen. Wanneer ben ik voor het laatst in het Staphorster bos geweest? Het antwoord krijg ik onderweg: De platenbeurs in Zwolle in 2016. Even achter Nieuwleusen ga ik zitten voor een bakje koffie.
De wind is westelijk. Vanuit Uffelte gezien moet ik het zuidwesten in en dan vooral het zuiden. Het is dus eigenlijk best een gunstige wind! Ik moet zo nu en dan door een klein buitje regen maar eigenlijk valt dit ook iedere keer weer mee. De broek en jas zijn in een oogwenk weer opgedroogd. Ik verwacht eerst dat de onbekende wereld na Nieuwleusen gaat beginnen. Hoewel? Ik heb gedeeltes van de fietstocht wel eerder gefietst, maar vaak in tegengestelde richting. En zo kom ik weer bij de dam over de Vecht tussen Dalfsen en Vilsteren. Vanuit Vilsteren gaat het een bochtje om door de bossen, maar dat is toegestaan. Op dat moment gaat het overigens nog uitstekend met mij. De tocht maakt een halve rondom Lemelerberg en dat is even een pittig stuk. Het gaat zo nu en dan ook weer regenen waaronder in één geval een flinke plensbui. Op de hoek van de Strenkhaarsweg en de Twentse in Lemelerveld (of kilometers daarbuiten) drink ik de laatste koffie. Ik laat Heino rechts liggen en koers recht op Raalte aan. Deze plaats moet ik helemaal door en ik zit op het laatst aan een pad langs het water. Hier ga ik op een bankje zitten en voel ik voor het eerst hoe vermoeid mijn benen zijn. In Heeten wil de route me door het dorp hebben en... waarom ook niet? Ik kom langs een supermarkt welke geopend is en hier haal ik een fles karnemelk. Omdat de koffie op is, giet ik het over in de thermoskan. Deventer komt steeds dichterbij en ik merk dat ik na iedere rust weer een dosis nieuwe energie heb verkregen. De route stuurt me echter door het oosten van Deventer, de wijk Colmschate en middels een viaduct over de A1 verlaat ik de Hanzestad.
Het laatste stuk neigt echter naar een feest van herkenning, maar dan in tegengestelde richting. In 2010 heb ik een rondtocht door Nederland (en België) gemaakt en ik zit op het laatst op de Hanzeroute (van Millingen a/d Rijn tot Kampen). Ik meen dat ik het zandpad herken van de etappe van Zutphen naar Deventer waar ik die nacht op de camping heb gestaan. Ik ben toen vermoedelijk (?) van de route gegaan of ik vergis me. Dat laatste lijkt me trouwens ook best aannemelijk want er staat me iets van bij dat ik toen Brummen op de handwijzers heb gezien. Daar kom ik nu namelijk helemaal niet in de buurt. Gelderland laat zich van zijn mooiste kant zien en ik mag een stuk over de Gorsseler heide. Overigens is het weer sinds een paar uren erg tam geworden en is het bij vlagen warm. De laatste loodjes wegen het zwaarst en Warnsveld weigert ook maar een meter op te schuiven in mijn richting. Rond een uur of zes heb ik de Tuinstraat gevonden en ik bel aan. Het 'gevoel' dat ik al bij het eerste telefooncontact op vrijdag heb, klopt helemaal. Betsy is een hartverwarmende vrouw en de bed & breakfast is netjes zonder opsmuk. Precies zoals ik dat graag zie. Het is 'net als thuis', maar dan in vakantie-vorm. De naam van het huis is ook de naam van de bed & breakfast: 'Tuinfluiters'. Dat verklaart de kop boven dit bericht.
's Avonds eet ik een 'Franse' burger met frietjes bij het cafetaria in het dorp. Eigenlijk is het gewoon een hamburger maar dan met stukjes brie in plaats van Hollandse kaas. Ik wil natuurlijk 'eigenwijs' naar de b&b lopen en dat moest langs de molen die ik op een afstand heb gezien. Het wordt nog een flinke dwaaltocht! Dat ik bij de b&b een fraai uitzicht heb op de molen is iets dat ik pas dinsdag ontdek. Bij het afscheid op woensdag heb ik nog maar snel deze foto geschoten. Het is de steeg naast het tijdelijke nachtverblijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten