Eindstreep: maart 2016

Ik had met gemak een Blauwe Bak Top 40 kunnen doen, maar omdat ik, evenals vorig jaar, niet meer kan beloven dat dit ieder kwartaal mogelijk is, heb ik besloten dat idee aan de kant te zetten. Bovendien zijn veel van de platen al ruimschoots aan bod gekomen in de afgelopen weken. De Gele Bak Top 100 staat nog wel in de planning, maar ik moet even bekijken of ik daar volgende week wel tijd voor heb. Het is vandaag namelijk precies een jaar geleden dat ik voor het eerst ben binnengestapt bij De Tafel in Meppel en dat heeft voor een ommekeer gezorgd in mijn platen verzamelen. Na jaren lang de 'algemene' collectie te hebben verwaarloosd, richt ik me dus bijna een jaar op de jaren tachtig en neem terstond ook nog wat jaren zestig en zeventig mee dat ontbreekt in de collectie of welke aan vervanging toe zijn. Vandaag trek ik een streep onder de 'drukke' maand maart en het resultaat is er naar. Na een kleine kentering in februari is maart opnieuw een recordmaand voor 2016.

Voordat ik de tien meest ultieme singles-aankopen van deze maand ga bekendmaken, duik ik eerst in de statistieken. Ditmaal zelfs iets uitgebreider dan anders. De getallen... In maart 2016 koop ik maar liefst 64 singles. In februari zijn dat er 57 en in januari 62. Bij elkaar opgeteld heb ik dus 185 singles gekocht. Kijk ik naar 2015 dan staat de teller op 121 singles in het eerste kwartaal. Daarvan staan 66 nog altijd in de Blauwe Bak. Van de 121 singles heb ik 22 al in andere uitvoeringen of in een mindere staat. In maart van dit jaar koop ik zeven vervangende exemplaren ten opzichte van vier in februari en acht in januari. Van de 64 singles staan 39 in de Blauwe Bak. In februari zijn dat er 33 en in januari slechts 13. Het eerste kwartaal van 2016 heeft dus 85 Blauwe Bak-singles opgeleverd. Het zal niet verbazen dat de Blauwe Bak wederom regeert in deze Eindstreep. Alleen de nummer 5 staat niet in de bakken. De nummer 8 staat in de reserve-Blauwe Bak. Na streng beraad moest dit de top tien zijn...

1. I Can See The Hurt-Gale Eason

2. How Could You Be So Cold-Grand Theft

3. 1862 BP-Rev. Ether, The Kingdom, The Power & The Glory

4. Can't Let You Go-Affetuosos Of St. Vincent

5. What A Fool Believes-Doobie Brothers

6. If-Jackie Moore

7. One Man Band-Ronnie Dyson

8. C'est Pas Prudent-Alice Dona

9. Make Room For Jesus-Beautiful Zion Missionary Baptist Church Choir

10. Show Me The Way-The Natura'elles

Week Spot kwartet: week 13

Deze week ga ik een dag eerder kwartetten omdat ik morgen, de laatste van de maand, 'De eindstreep' wil doen. Ik ga aansluitend op dit bericht alvast beginnen met de 'statistieken', zodat ik morgen een 'makkie' heb. De geplande Mod-show bij Wolfman gaat niet door. Ik kreeg vanmiddag de vraag of ik morgen in Dalfsen wil helpen bij een grote mailing. Met alle plezier zelfs! Ik kom tegenwoordig met pijn en moeite aan mijn uren en dus kan ik zoiets uitstekend gebruiken. Anders dan normaal, want ik ben en blijf een nachtmens, maar ik zal straks héél vroeg in bed moeten stappen. We vertrekken morgen om acht uur vanuit Meppel en dan moet ik mijn ontbijt en koffie hebben gehad en van Nijeveen naar Meppel zijn gefietst. Gelukkig heb ik voor 'Floorfillers' van morgen al aangekondigd een 'Classic Vinyl Floorfillers' te doen, dus dat is eveneens een eenvoudige klus. Nu ga ik dan de Week Spots behandelen uit de afgelopen vier jaar.

2012: I Miss You Baby-Marv Johnson
Ik woon pas een paar weken in Nijeveen als ik me ga richten op het categoriseren van mijn singles. Eerder had ik ze op alfabetische volgorde staan. Hoewel? Als ik weer eens ergens had gedraaid, was ik te lui om de platen terug te zetten. Het was dus een janboel. Van de alfabetische volgorde van 2003 was niet veel meer over. In 2009 heb ik even het plan gehad om de singles tot en met 1976 apart te zetten van de rest. Dat is ook vroegtijdig gestrand. Dan krijg ik het idee dat mijn tegenwoordige systeem is. De jaren zestig is alles dat tot en met 1969 is opgenomen. Dus ook jaren veertig- en vijftig-opnames en latere heruitgaven van jaren zestig-singles. De jaren zeventig is precies wat het etiket zegt: Opnames van 1970 tot en met 1979. De jaren tachtig is alles van 1980 en later, dus tot de dag van vandaag. Buitencategorie is de Blauwe Bak. In maart 2012 is deze flink uitgebreid, maar eenmaal in Nijeveen ga ik ook tussen mijn 'oude' platen kijken of daar Blauwe Bak-kandidaten tussen zitten. Zo kom ik deze van Marv Johnson tegen. Ik heb deze in 1997 uit Denemarken gehaald en nooit erkend als Northern Soul. Dat komt omdat de plaat een zeer aarzelend intro heeft, maar dan is het boem-klap een Motown-stamper van de bovenste plank. Er zijn meer 'oude' singles die op deze manier alsnog Week Spot worden, Marv wordt bij mij nog eens extra ontdekt als ik het voorprogramma mag doen van een Beatles-coverband in De Buze.

2013: Your Love Back-Nella Dodds
Het verhaal van Nella Dodds is op zijn zachtst gezegd 'sneu'. Nella is pas veertien jaar oud als ze een contract krijgt bij Wand. Haar eerste plaat is meteen een schot in de roos: 'Come See About Me'. Ofwel, voor een debutante doet ze het niet slecht, maar de plaat is bij lange na geen top tien-hit. Het is slechts een paar weken later dat 'Come See About Me' alsnog in de Amerikaanse hitparade terecht komt, maar het is niet Dodds' uitvoering. The Supremes maakt het nummer onsterfelijk. En Nella? Die heeft nooit weer een succesje gekregen en als ze achttien jaar oud is, is haar muzikale carrière alweer voorbij. Ik had Nella graag méér gegund, want de opvolger van 'Come See About Me' is een fraaie 'double-sider'. Op een kant neemt ze wraak op The Supremes met 'P's And Q's', maar ik geef aanvankelijk de voorkeur aan de iets rustiger kant: 'Your Love Back'. Deze single koop ik van Jörg uit Duitsland. Ik heb eerder in 2013 al 'How's Your New Love Treating You' van The Debonaires van hem gekocht op Ebay en kijk in februari eens op zijn website. Daar vind ik diverse titels die ik graag zou willen hebben en plaats een order bij hem. Het zal de start zijn van een 'vriendschap'. Ik volg zijn veilingen nauwlettend en koop tussendoor ook nog wel eens van zijn website of via Discogs.

2014: What's Wrong With Me Baby-The Invitations
Gisteren heb ik heel enthousiast lopen vertellen over de reissue-labels. Daarbij maak ik wel een klein foutje, want Soul Brother is een onafhankelijke maatschappij en heeft dus niets met Jazzman van doen. De verwarring is gemakkelijk gemaakt want beide richten ze zich op dezelfde groep dj's. Aan het verhaal zélf verandert dus niet zoveel. Eind 2013 viert Outta Sight een feestje. Het brengt de honderdste single uit in de OSV-serie. Outta Sight doet niet aan speciale hoesjes, de platen worden standaard in een blanco hoesje geleverd. De honderdste krijgt daarentegen een heuse fotohoes met op de achterkant een overzicht van de eerste 100 OSV-titels. 'Skiing In The Snow' van The Invitations is de gelukkige. Een plaat met een legendarisch verhaal dat in 1975 eveneens door een Engelse band wordt opgenomen: Wigan's Ovation. Toch ben ik heel erg snel klaar met 'Skiing In The Snow'. Té vaak gehoord op de 'Northern Soul Jukebox' om hem geweldig te vinden en dus kies ik voor 'What's Wrong With Me Baby' als de Week Spot-kant. Een plaatje dat in niets onderdoet voor 'Skiing In The Snow', maar in de Northern Soul nooit zo groot is geworden als voorgenoemde plaat. De Week Spot gaat voor een goed deel om 'underdogs' en daarom past deze ook zo mooi in het rijtje thuis.

2015: Uh! Uh! Boy That's A No No-Candace Love
Een plaatje waar ik in het begin heel erg aan heb moeten wennen. Het is vooral de tempowisseling in het begin van het refrein. Toch geef ik het de tijd en ontdek intussen nog de andere kant: Het meer simplistische Northern Soul-deuntje 'Wonderful Night'. Inmiddels ben ik weer terug bij af: Het is 'Uh! Uh! Boy' dat voor mij de winnaar is van deze schijf. Lekkere obscure Chicago-soul. Het Aquarius-label inspireert me in eerste instantie ook tot het beluisteren (en de eventuele aankoop) van 'Try It, You'll Like It' van Loyce Cotton. Een plaatje dat ik hier eens heb beschreven als de mogelijke 'Judy Green van 2016', maar waar ik inmiddels op terug ben gekomen. Van de vier Week Spots die ik vandaag onder de loep heb genomen, is Candace Love de enige die nog regelmatig haar rondjes draaft.

Week Spot: Carolyn Franklin

Met de gigantische vangst van de afgelopen maand zou het logisch zijn geweest om hieruit een Week Spot te kiezen, maar nee... Na The Radiants, welke ik in december heb gekocht, gaan we vandaag zelfs nóg verder terug in de tijd. Ik heb genoeg keuze uit Week Spots voor de komende weken, maar toch had ik nog niet echt nagedacht over een eerste potentiële kandidaat. Zondagmiddag heb ik weer eens 'The Lucky Dip Radio Show' gedaan, de show waarbij het voor de luisteraars een verrassing is wie achter de microfoon kruipt. Ik heb het mezelf eenvoudig gemaakt: Ik ben gewoon 'random' uit de Blauwe Bak gaan draaien. Daarbij komt ook 'Sunshine Holiday' van Carolyn Franklin voorbij. Ik heb vandaag pas de gedraaide singles van zondagmiddag terug gezet en dat betekent dat ik de afgelopen dagen steeds even aan Carolyn Franklin werd herinnerd. Ook dit is een plaat die ik destijds heb genoemd als potentiële Week Spot, maar eentje die het nooit is geworden. Met de verwachte zomerse temperaturen voor dit weekend lijkt dit het perfecte moment te worden: 'Sunshine Holiday' van Carolyn Franklin (1976) is na een half jaar alsnog de nieuwe Week Spot!

Een bekend verschijnsel bij zowel webshops als kringloopwinkels. Je komt binnen en wordt overdonderd door het aanbod. Om zeker niet iets te vergeten, ga je meteen de eerste singles eruit halen. Een voorbeeld dat ik nog weet te herinneren is van vorige week maandag. De eerste single die ik toen heb 'gereserveerd' was 'The Touch' van Kim Wilde. Jullie begrijpen het al, want die zijn jullie niet tegengekomen in de 'Singles round-up'. Drie rijen verder besef ik dat. ook al valt de rest van het aanbod vies tegen, Kim Wilde nog steeds niet mee naar Nijeveen gaat. Hetzelfde is in september ook het geval als ik bij een Duitse grootgrutter de platen-catalogus induik. Deze van Carolyn Franklin ligt meteen in het winkelmandje, maar drie pagina's verder weet ik het niet zo zeker. Ik ga er op een bepaald moment ervan uit dat ik Carolyn uit het winkelmandje heb gegooid, maar ontdek een paar uur later bij de email-bevestiging van de bestelling dat ze wél is meegegaan. Als de platen arriveren, ben ik in eerste instantie ook niet kapot van deze single, maar door mijn radioshows groeit de liefde gestaag. Hoewel het ruim een maand ná de vakantie is, doet 'Sunshine Holiday' me meteen in Sleen belanden. Een 'soundtrack' van een mooie vakantie.

Wie denkt dat je met een stel willekeurige platen morgen kan gaan draaien in de 'serieuze' soul-hoek zal bedrogen uitkomen. Op veel plekken heerst een 'ovo'-mentaliteit. 'Original vinyl only'. Ach ja, natuurlijk, maar dit plaatje uit de jaren zestig ziet er erg authentiek uit. Ja, maar nog steeds is het een heruitgave of een bootleg en dus 'mag' het niet! Zelf doe ik absoluut niet mee aan deze kermis. Liever een tweede persing dan een eerste als dit het verschil is tussen een mooie opname en een 'racebaan'. Outta Sight is een firma die in de afgelopen jaren hier regelmatig voorbij is gekomen. De kritiek bij Outta Sight is dat het soms platen opnieuw uitbrengt die helemaal niet zó zeldzaam of onbetaalbaar zijn. Kent is de Rolls-Royce onder de reissue-labels. Als onderdeel van het grote Ace Records staat Kent voor 'exclusieve' opnames die niet anders verkrijgbaar zijn. Minder 'music for the millions' dan Outta Sight, zoals je wilt. Er zijn méér labels op dat gebied, maar toch doe ik aansluitend het Jazzman-label. Jazzman uit Londen doet singles voor soul- en funk-dj's die niet zo nodig aan het 'ovo'-gedoe willen meedoen en toch met fantastische 'groovy' tracks op de proppen willen komen. Omdat de elpee altijd een beetje 'not done' is gebleven in de soul-dj-wereld, brengt Jazzman niet zelden nummers uit die voor de eerste keer op het 7-inch formaat verschijnen. Deze single van Carolyn Franklin is daar andermaal een bewijs van.

Carolyn Ann Franklin wordt op 13 mei 1944 geboren in Memphis, Tennessee. Ze is de jongste van de zes kinderen van Barbara en dominee C.L. Franklin. Kort na haar geboorte verhuist het gezin Franklin naar Detroit in Michigan. Zoals bij praktisch iedere Week Spot-kandidaat begint ook Carolyn in de kerk en dat is niet verwonderlijk als je naar haar afkomst kijkt. Zowel Aretha als Erma stoten door van de gospel naar de 'seculiere' muziek. Hoewel menig artiest jaloers zal zijn op de verkoopresultaten van Erma en Carolyn, is hun succes minimaal vergeleken bij dat van Aretha. Toch is er geen sprake van afgunst of iets dergelijks: Erma en Carolyn zingen geregeld mee op platen van Aretha en de laatste schrijft ook een aantal belangrijke nummers voor het repertoire van Aretha. Aretha zet in 1967 pas echt de naam 'Franklin' op de kaart. In 1963 ziet Carolyn de onduidelijke noodzaak om zich te presenteren als Candy Carroll. Ze doet dat middels twee niet bijster succesvolle singles op het Double L-label. 'Your Cheatin' Heart' verschijnt in 1963, 'Easy Living' een jaar later. Otis Redding's 'Respect' geeft Aretha in 1967 haar eerste wereldhit en Carolyn gaat zich steeds meer beseffen dat dergelijk succes niet weggelegd is voor haar. Ze gaat daarom studiowerk doen bij Atlantic in 1967 en gaat liedjes schrijven. In 1968 neemt Aretha 'Ain't No Way' op als b-kant van 'Since You've Been Gone'. Hoewel 'Ain't No Way', uit de pen van Carolyn, een ballad is en daarmee afwijkt van 'Since You've Been Gone', blijkt het evenzeer een favoriete kant te zijn bij rhythm & blues-stations. Nadat 'Ain't No Way' eerst afzonderlijk in de top tien van de R&B-lijst is gekomen, doet heveneens de Top 20 van Billboard aan.

Terwijl Erma Franklin ook haar graantje meepikt met 'Piece Of My Heart', tekent Carolyn Franklin in 1969 een contract bij RCA. Ze maakt totaal vijf elpees voor RCA en acht singles, een mix van covers van onder andere 'The Boxer' en 'Everybody's Talkin' en door haarzelf of speciaal voor haar geschreven composities. Toch wil het niet lukken met Carolyn als solo-artieste en in 1976 geeft ze even helemaal de brui eraan. Wel heeft ze in de vroege jaren zeventig nog een aantal klassieke nummers geschreven voor Aretha Franklin. De laatste noemt haar naam in de gesproken introductie van 'Angel' uit 1973, een andere compositie van Carolyn. Het zijn The Blues Brothers die haar in 1980 weer wakker kussen. Carolyn is te zien en te horen als achtergrondzangeres van Aretha. In 1987 doet ze nog mee op de elpee 'Joy' van Paul King. En, ja, dan hebben we het over de voormalige MTV-jock die in 1985 een grote hit heeft gescoord met 'Love & Pride'. Op 25 april 1988 sterft Carolyn aan de gevolgen van borstkanker. Ze is dan slechts 43 jaar jong.

Hoewel de albums in de jaren zeventig gruwelijk ondergewaardeerd blijven, hebben fijnproevers de schijven inmiddels wel ontdekt. In de loop der jaren is het door Big Break opnieuw uitgebracht op cd en dit verhoogt de interesse in een paar nummers van de elpee. Deze single is duidelijk voor de dj's die niet aan de elpees willen, want zo'n originele elpee valt op zichzelf nog wel mee. De meeste exemplaren op Discogs zitten rond de twintig euro voor een keurig exemplaar. De mensen van Jazzman kiezen uiteindelijk twee zéér verschillende kanten van Carolyn Franklin. Op de keerzijde staat het meer funky en bijtende 'Deal With It', maar ik geef de voorkeur aan de lieflijkheid van 'Sunshine Holiday'. Hoewel schrijver Pearl Jones vast heeft gedacht aan een hangmat tussen twee palmbomen kan ik het gevoel vertalen naar een tent op een boerderijcamping in het paradijselijke Sleen.

Een mager zesje: Mus

Bij nader inzien vandaag toch maar een dubbel bericht, ook omdat ik morgenavond weer een aflevering doe van 'Go Go Gerrit' op Wolfman. Eerst gaan we na een pauze van twee weken weer een nieuw woord leren of eigenlijk twee... Straks volgt nog de nieuwe Week Spot die overigens niet zo heel erg nieuw is, maar dat terzijde. Het vijfde woord dat ik in de eerste klas van de basisschool leer is 'mus', maar evenals vijf jaar geleden bij de toenmalige 'Schijf van 5' vertaal ik dat wederom naar 'vogel'. De eerste woorden moeten immers één lettergreep hebben en het richt zich daarbij vooral op de klinkers en de bijbehorende klanken. 'Mus' past in dat rijtje, 'vo-gel' is voor gevorderden. De plaat die ik centraal zet, is geen onbekende op Soul-xotica. Het verhaal evenmin. Toch ga ik het weer eens doen, vooral ook omdat ik anno 2016 héél anders tegenover het verhaal sta. Desondanks is dit toch wel een bijzondere herinnering. 'I'm Like A Bird' van Nelly Furtado is de vogel die ik vandaag op herhaling doe.

Twee nieuwe Nederlandse woorden betekent ook twee nieuwe Friese woorden voor jullie. Een 'mus' heet in het Fries 'mosk' en dat spreek je precies zo uit zoals je het leest. Friese woorden beginnen nooit met een 'v', dat wordt automatisch een 'f'. Een 'vogel' heet bij ons een 'fûgel' en dat spreek je dan uit als 'voegel'. Het is afgelopen maand vijftien jaar geleden dat ik 'de monstertocht' heb ondernomen: Per fiets van Tuk naar Mossley en weer terug. Vijf jaar geleden heb ik in een aantal afleveringen het complete verhaal verteld van 'de monstertocht'. Enkele lezers zijn 'achtergebleven' in Engeland omdat het té omslachtig ging worden. Ik moet bekennen dat ik bij het laatste weekend in York eigenlijk ook wel klaar was met het verhaal. Voor de liefhebbers of degene die het hebben gemist: Kijk maar bij januari tot en met maart 2011. Het laatste stuk heb ik afgerafeld. Niet alleen is het verhaal daarmee afgesloten, maar vooral ook het sentiment bij de fiets die me heeft vergezeld op de tocht. Die is na de vakantie van 2010 (in augustus 2010 hier ook uitgebreid beschreven) eigenlijk helemaal 'op'. Over twee weken is het vijf jaar geleden dat 'heit' is overleden en aanvankelijk bestaat het plan om zijn fiets over te nemen. Waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat vader de laatste jaren een damesfiets had (voor de lage instap) en het formaat voor een tiener. Dan ontstaat het idee dat 'we' de fiets gaan verkopen en dat ik van de opbrengst de oude fiets kan opknappen. Dat gaat boven verwachting, maar dan...? De fietsenmaker in Steenwijk zet me terug op deze planeet. Deze fiets is de grootschalige renovatie niet meer waard. Het volgt als een waardige afsluiter op het uitgebreide Soul-xotica-verhaal en opeens kan ik afscheid nemen van de fiets. Ik ben nu inmiddels drie fietsen verder, maar zou met de Multicycle kunnen voorstellen dat ik ook hiermee heel ver kan gaan.

Waar zal ik opstappen? De vroege zondagochtend van 18 februari 2001 lijkt me een goed moment. Eigenlijk moet ik in bed liggen en dat was ook bijna gebeurd dankzij de hulp van de aangeschoten jongedames. Toch prefereert de herbergier de dames boven een langharige fietser en de eerste zijn juist onderweg naar een volgende nachtclub. Voor hen is het bed zo mogelijk nóg verder weg. In Headingley, een voorstadje van Leeds, sukkel ik bijna in slaap op een bankje, maar spring snel weer op de fiets. Boven op een heuvel staat een bankje en opnieuw neem ik een pitstop met 'Superkings' (sigaretten). Daar val ik opnieuw in slaap en word ternauwernood wakker. Dat had mijn Waterloo kunnen worden! Ik spring op de fiets om weer op temperatuur te komen en het gaat heuvel af naar Bradford. Bij binnenkomst in Bradford voel ik zweetdruppels op mijn gezicht hetgeen betekent dat ik weer 'op temperatuur' ben. Toch wordt het fietsen almaar zwaarder en de drang naar cafeïne of theïne groter. Tja, we zijn per slot van rekening in Engeland, dus hier mag je ook thee drinken als je niet ziek bent. Wakefield heeft op deze zondagmorgen een grote 'car-boot-sale' (kofferbakverkoop) en ik neem plaats op een terras bij een mobiele 'greasy spoon'. Een fors Engels ontbijt en een tiental koppen sterke thee later ben ik weer klaar voor de reis. Ik heb geen kaartje en fiets puur op mijn intuïtie. Het brengt me op schilderachtige plekken zonder dat ik lijk te beseffen welke kant ik op fiets. De wind is mijn kompas. En tóch komt het goed! Na hele stukken niemandsland heb ik weer een afdaling en kom binnen in... Huddersfield! We zijn er bijna! Hou op met dat optimisme...

Ik steek aan bij een pub voor koffie en een 'jacket potato' met een vulling van salade. De radio zeurt een beetje op de achtergrond en dan hoor ik de barman zeggen tegen een collega: ,,Listen, this is a great new song". Het volume gaat omhoog en genietend van de aardappel hoor ik 'You're beautiful, that's for sure'. Ik neem snel een slokje koffie om dat lastige stukje aardappel weg te spoelen. Dan begint de dame aan het refrein. 'I'm like a bird, I'll only fly away'. Ai! dat levert een enorme hoestbui op aan mijn kant, maar weet de aardappel binnen te houden. Bij het volgende couplet spits ik mijn oren. Hoorde ik dat nou goed? Weer het refrein. 'I'm like a bird, I'll only fly away. I don't know where my soul is, I don't know where my home is'. Dubbel van het lachen! ,,Vindt je het geen goed nummer?", vraagt de barman aan mij. Ik zwaai het weg. De eerste keer en ik ben dol op dat nummer! Overigens duurt het dan bijna twee maanden voordat ik het opnieuw hoor. Engeland ligt een beetje voor met 'I'm Like A Bird' van Nelly Furtado.

Waren we er bijna? Niet echt! Na Huddersfield krijgen we de 'West-Yorkshire Ridings', ook bekend als de 'Yorkshire Moors'. U weet wel, die 'bergen' uit de serie van James Herriott. Van Slaithwaite tot even voor Diggle is het continu lopen. Het stijgingspercentage is als bij een spoorwegovergang in Nederland, maar dan zonder een vlak stuk. Ik ga kapot op dat stuk. Zes uren nadat ik uit Huddersfield ben vertrokken, arriveer ik in Mossley. Terug gaat een stuk sneller. Van Uppermill naar Huddersfield in een klein uurtje. Omgerekende snelheid circa zeventig kilometer per uur. Het vriest een paar graden en in een bocht voel ik mijn achterband glijden op het asfalt. Ook rem ik niet af voor een verkeerslicht en rij dus zonder op- of omkijken door rood. Ik hou tegenwoordig méér van het leven...

Singles round-up: maart 10

Ik lig een bericht achter en weet niet goed of dit bewust of niet. Feit is dat ik op donderdag het 'Week Spot kwartet' doe, maar dat is tevens de laatste dag van de maand en de dag waarop 'de Eindstreep' moet worden gepubliceerd. Dus... ik doe morgen of woensdag een dubbel bericht of doe deze beide rubrieken op donderdag. Als ik morgen wél een dubbel bericht doe, komt het 'Week Spot kwartet' een dag eerder. Vandaag definitief het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand. Zoals jullie begrijpen heb ik afgezien van een Blauwe Bak Top 40, wel zou ik begin volgende maand een Gele Bak Top 100 willen doen, maar moet daar nog aan beginnen. Afgelopen weekend nog wel twee dingen geleerd over oude Blauwe Bak-favorieten. Zo ben ik nog steeds niet erachter gekomen wanneer 'Soul Drippins' van The Interns is verschenen, maar weet wel dat er nu een exemplaar op Discogs staat voor 90 dollar. Vanmorgen ontdekte ik dat een vermeende bootleg een super-zeldzaam origineel blijkt te zijn: 'Trypt On Love' van Wakefield Sun. De waarde ligt omstreeks de zeventig euro en dat tegenover de zeventig cent die ik in 2010 heb betaald. Niet slecht. De tijd zal het leren of ik afgelopen week ook zulke koopjes heb gedaan?

* Martha & The Vandellas- Dancing In The Street (NL, Tamla Motown, 1964, re: 1969)
Ik sta in eerste instantie hardop te juichen als ik deze in Hoogeveen uit de bak haal, maar het enthousiasme bekoelt bij een nadere inspectie. Oei! Die heeft een zwaar leven achter de rug. Eenmaal thuis blijkt de schade mee te vallen. Ja, okay, genoeg gekraak, maar de plaat draait keurig zonder dat die blijft steken of overslaat. Op de b-kant staat een ander succesnummer van Martha en haar Vandellas: 'Love Is Like A Heatwave'. Eigenlijk nóg meer een favoriet dan 'Dancing In The Street', maar deze kant is van een mindere kwaliteit. Ach, vooruit, het was maar een euro en daarvoor doe ik met deze totdat ik hem beter tegenkom en bij voorkeur met fotohoes.

* Melba Moore- If (Canada, Atlantic, 1973)
Hier wijk ik eenmaal af van het systeem door echt de a-kant over te slaan. Ik zal moeten bekennen dat ik hem nog niet eens heb gedraaid, zo zeer gaat het me om 'If'. In 2007 koop ik mijn eerste mp3-speler en 'leer' ik downloaden. Dat mag natuurlijk geen geld kosten en dan blijkt het al moeilijk te zijn. MySpace biedt uitkomst. Tegenwoordig staat het vol met dames en heren die foto's van al hun lichaamsdelen tonen voor de camera, maar in 2007 is MySpace nog de uithangplek voor artiesten en dj's. Eén Engelse dj, een zekere Simon Rugg, publiceert hier zo nu en dan zijn Si-Cast: Een mix van soul, moderne R&B en hiphop van ongeveer een uur. In 2007 luister ik veel en vaak naar de Si-Casts en een paar zijn favoriet. Eentje start met 'If' van Jackie Moore, maar ik heb dan te weinig kaas gegeten van soul en funk en bovendien weiger ik Paypal te gebruiken. De enkele Engelse transactie gaat door middel van contanten opsturen. Verschrikkelijk omslachtig! Twee weken geleden hoor ik 'If' opnieuw en ben vlug bereid! Deze Canadese persing lijkt de beste deal en is dat ook. Een zeer sterke boodschap verpakt in een prachtig nummer met een erg soulvolle zang van Jackie Moore. Zó komen ze weinig meer voorbij!

* The Natura'elles- Show Me The Way (US, Venture, 1969)
Dit plaatje 'speelt' al voor mij sinds november. Eigenlijk al langer, maar in november wordt het verlangen ineens heel erg groot. Het probleem wil echter dat het merendeel van deze singles is geperst op berucht styreen. Er is slechts een handjevol dat op vinyl is uitgebracht. Ik haal dit exemplaar bij een verzamelaar in Denemarken en het is zo'n vinyl-persing. Deze verklaart meteen waarom de styreen singles van 'Show Me The Way' zo verrot klinken: De bas is ontzettend hard en bij de geringste 'groove wear' gaat dat knetteren. Bij het vinyl gaat de toonarm even ontzettend schudden, maar verder is dit genieten met een hoofdletter 'G'. De melodieuze kant van de Northern Soul en een potentiële Week Spot.

* The Newcomers- Pin The Tail On The Donkey (US, Stax, 1971)
De overgang naar de jaren zeventig is niet eenvoudig voor de gevestigde soul-labels. Motown ondervindt tegenslagen en wordt uiteindelijk door Marvin Gaye's 'What's Going On' weer op de rails gezet. Ook Stax maakt een dramatische periode door in 1970, maar het is Isaac Hayes die de zaken in 1971 weer recht zet. Zowel Motown als Stax doen de gekste dingen in die jaren. Motown start het Rare Earth-label en richt zich op progressieve rock. Stax probeert het met een paar novelty-hits. 'Pin The Tail On The Donkey' van The Newcomers is daarvan een voorbeeld en het wordt een hit. Toch is dit niet de reden van aanschaf. De b-kant heet 'Mannish Boy' en heeft niets met de blues van Muddy Waters van doen. 'Mannish Boy' is echter wel een midtempo soul-ding met aan doowop refererende meerstemmige zang. Niet het beste wat ik de afgelopen weken heb gekocht, maar ik geef het graag een kans!

* Joe Simon- You Are Everything (UK, Mojo, 1972)
Joe Simon heeft een lange staat van dienst en werkt in 1972 kortstondig samen met Gamble en Huff. Dat levert hem zijn grootste hit op: 'Drowning In The Sea Of Love'. Deze single stamt uit dezelfde periode. Bij 'You Are Everything' is het net zo gesteld als bij 'Sweet Charlie Babe' van Jackie Moore: Ik heb ze beide niet gedraaid. Het gaat me hier om de b-kant: 'Pool Of Bad Luck'. Een 'builder' welke je zomaar zou kunnen 'afkeuren' in het intro, maar daarmee loop je een heel fijn nummer mis! Want als Simon eenmaal op stoom is, dan is het een feestje.

* Gloria Walker- When My Baby Cries (NL, Seafair Bolo, 1972)
Mark staat momenteel onder invloed van een aantal vrienden uit de Carib-soul en dat levert zeer aparte platen op. Neem nou deze van Gloria Walker. Oorspronkelijk is het uitgekomen op het Federal-label en is daarmee één van de laatste 'nieuwe' titels op dat legendarische label. Over Seafair Bolo kan ik niks vinden. Er staat 'STEMRA' op het label en bovendien is er sprake van 'A-KANT' en 'B-KANT', dus dit móet wel een Nederlandse persing zijn. Bij nader inzien zou het natuurlijk ook een Surinaamse persing kunnen zijn. En dan... is dit een heruitgave, is deze legaal? De vragen stapelen zichzelf op. Het is een gegeven dat Sammy Taylor ook bij Mark vandaan komt en dit moet dan toch waarschijnlijk een heruitgave uit 1972 zijn. Kenneth Records uit Amsterdam heeft rond die tijd namelijk nóg een heruitgave. 'When My Baby Cries' vind ik niet heel interessant, maar de b-kant, 'Gift Of Love', is dat des te meer. Een lekker snel ding!

* Baby Washington & Don Gardner- Baby Let Me Get Close To You (US, Master Five, 1972)
Een hele aangename verrassing! Ik ken Baby Washington wel van haar opnames uit de jaren zestig, maar zo'n plaatje uit 1972 zal wel niks zijn? Dat verandert als ik de plaat, thuis uit Hoogeveen, opzet. Wat een knaller! Een toekomstige Week Spot en dus hou ik het vandaag kort.

* Jackie Wilson- You Left The Fire Burning (US, Brunswick, 1972)
Het mag bekend zijn: Ik lust alles van Jackie Wilson. Voor de massa mag Otis Redding de koning zijn van de soul, voor mij is dat Jackie Wilson. Het maakt niet uit of het zijn late jaren vijftig-werk is, zijn Brunswick-spul van omstreeks 1968 of zelfs het latere werk zoals deze 'You Left The Fire Burning'. Jackie's stem drukt overal een kwaliteitskeurmerk op. Waar 'Didn't I' uit 1970 nog typisch een 'rip-off' is van 'Higher And Higher', Wilson's grootste hit in jaren, daar is hij dat in 1972 helemaal kwijtgeraakt en is bezig aan een 'toekomstige' knaller. Toch zal het niet meer gebeuren voor Wilson, want een paar jaar later raakt hij in een coma welke hem fataal zal worden.

* O.V. Wright- We're Still Together (US, Hi, 1979)
Tot slot een solide bak disco met een zeer soulvol zingende O.V. Wright. Dit is wellicht de perfecte afsluiter voor tien afleveringen 'Singles round-up'. Dit verbindt alle voorgenoemde platen: Moderner dan voorheen, 'catchy' genoeg om niet heel erg obscuur te worden en toch met overtuiging gezongen zoals ik dat graag mag zien in de soul. Omdat ik volgende maand ga verhuizen kan ik op voorhand al zeggen dat dit een 'rustige' maand wordt met platenaankopen.

Singles round-up: maart 9

De zomertijd is net een uur geleden in gegaan als ik dit schrijf en dus wordt het een kort nachtje als ik morgen nog iets wil ondernemen. Ik zal dadelijk 'buienradar' bekijken. De laatste paar weken heeft het KNMI het steeds vaker 'mis' voor deze regio waar buienradar met de juiste voorspellingen komt. Het zou onstuimig worden, maar daar merk ik nu nog weinig van. Niet dat er ambitieuze fietsplannen op stapel staan, want mijn achterband snakt naar vervanging en is té onbetrouwbaar om kilometers van huis te zijn. Even lekker Bovenboer rond wandelen zou ook al ontspannen genoeg voor me zijn. Voordat ik in bed ga kruipen, behandel ik eerst acht singles uit de soul van de afgelopen week.

* The Fifth Amendment- Please Don't Leave Me Alone (US, New York Sound Company, 1971)
Ik heb vanmiddag zo goed als alle singles gedraaid uit deze 'Singles round-ups'. Er zijn vier buiten de boot gevallen, maar die komen in de volgende weken vast nog wel eens langs in mijn radioshows. Een 'magische' show, net zoals deze serie 'Round-ups' eveneens magisch zijn. Het begint vandaag alweer goed met 'Please Don't Leave Me Alone' van The Fifth Amendment. Ik hoef eigenlijk alleen maar het intro te horen van dat nummer als ik overstag ga voor de schoonheid. Deze komt van Discogs of Ebay, dat ben ik even vergeten. Ook weer crossover-schuine-streep-sweet-soul van de bovenste plank en lekker 'obscuur'. Ik lust hier wel pap van!

* Fruitcake- My Feet Won't Move (NL, EMI, 1981)
Ik kan niet begrijpen dat ik deze via Mark heb besteld, wel kan ik me herinneren dat hij een nestje van deze singles in de aanbieding heeft gedaan. Ik denk dat dit écht een bonus is geworden waarvoor hij geen ponden in rekening heeft gebracht. Soms moet je het oordeel gebruiken van een buitenlander om je eigen cultureel erfgoed te waarderen en dat geldt ook zeker voor deze single van Fruitcake. Mark is voortdurend op zoek naar leuke dansplaatjes uit de jaren zeventig en tachtig welke je niet op ieder feest hoort en Fruitcake is daarvan een voorbeeld. Ik zou er zelf nooit op zijn gekomen om deze te kopen en Mark helpt me hierbij een handje, want... als je dit afzet tegen veel van de gangbare Amerikaanse funky post-disco, dan slaat Fruitcake allerminst een slecht figuur. Ik ruim zelfs mijn reserve-Blauwe Bak in voor dit kleinood waar het onder andere 'On The Beat' van Brooklyn, Bronx & Queens Band en 'Going Back To My Roots' van Odyssey gezelschap mag houden.

* Grand Theft- How Could You Be So Cold (US, Honey, 1976)
'Unlisted' zoals het heet, een plaatje dat vrijwel nergens is gedocumenteerd en waarvan het bouwjaar onbekend is. Toch heet de b-kant 'Disco Dancin' en klinkt erg 1976. Vandaar dat ik dit wel durf te gokken. 'How Could You Be So Cold' is echter de kant die boven het maaiveld uitsteekt. Een zogenaamde 'low-rider', midtempo met crossover-achtige ritmewisselingen rondom het refrein voor extra drama. Een plaatje om van te smullen!

* Terry Huff- Where There's A Will (US, Mainstream, 1975)
Jaren geleden heeft eens een meerdelige serie in Het Platenblad gestaan over het Mainstream-label, ook al was dat meer gefocust op de catalogus uit de eind jaren zestig. Ted Nugent's eerste band, The Amboy Dukes, maakt dan onder andere platen voor het Mainstream-label en valt de catalogus op door enerzijds snoeiharde psychedelica en anderzijds 'corny' pop te presenteren. In 1975 is Mainstream nog altijd vlees-noch-vis en brengt het zomaar deze 'Where There's A Will' van Terry Huff uit. Een mooi stukje confectie-disco, niets bijzonders, behalve dat het erg leuk is en het een hit is geworden in de Northern Soul. Derhalve is de plaat nog zeer goedkoop te bemachtigen.

* Rozetta Johnson- You Better Keep What You Got (UK, Shotgun, 1971, re: 2007)
In de dj-wereld draait het vooral om singles. Leuk dat een track ook op elpee is, maar zodra je het op 45 toeren hebt, is het beter. Soms kun je niet anders, zoals ik dat nu tref bij de gospel. Ik heb reeds aangekondigd een paar gospel-elpees te willen bestellen, maar hik tegen de hoge verzendkosten op. Plus dat een single gemakkelijker door 'customs' komt en ik dus nog nooit invoerbelasting heb hoeven betalen. Bij een elpee zijn de 'custom charges' al snel vijftien dollar in Amerika en dat met de verkoopprijs en de verzendkosten maakt het een héle dure hobby. Een Engelsman 'ontdekt' het werk uit de vroege jaren zeventig van Rozetta Johnson, een gospel- en soul-zangeres met een lange staat van dienst, en zorgt dat het op cd beschikbaar komt. Om haar te 'breken' in de soul-scene brengt hij deze single uit met twee prachtige nummers van Johnson. 'You Better Keep What You Got' is het soort Northern Soul dat achteraf gezien dertig jaar eerder ontdekt had moeten worden. Het is snel, dansbaar en, niet onbelangrijk, met een karrenvracht soul. Iets dat in de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig nog wel eens uit het gezichtsveld is verdwenen. De single is al lang uitverkocht, maar desondanks 'gebruikt' nog voor vriendelijke prijzen te bemachtigen. Deze van Mark is vermoedelijk helemaal nieuw want het middengaatje voelt erg stroef aan.

* Latimore- Long Distance Love (US, Glades, 1979)
Mark is niet een beetje 'fan' van Latimore en hij weet zijn liefde over te brengen op de klanten. Ik val eerst al voor 'There's No End', maar hij weet me tevens te overtuigen van deze 'Long Distance Love'. Toch is het bij nader inzien de b-kant die favoriet is geworden: 'Out To Get'cha' is stevige funky disco dat heel eenvoudig een grote hit had kunnen worden. Toch is het maar goed dat dit niet is gebeurd want nu kunnen de fijnproevers hier profijt mee doen.

* Little Milton- Baby I Love You (US, Checker, 1970)
Er zijn meerdere honden die Fikkie heten en zo zijn er talrijke liedjes die 'Baby I Love You' heten. Toch is dit geen cover van het Phil Spector-nummer of het lied waarmee Aretha Franklin in 1967 een hit scoort. Deze 'Baby I Love You' is afkomstig van Jimmy Holiday en Little Milton brengt het in een fraaie midtempo-uitvoering. Niet zo rauw als Blauwe Bak-favoriet 'I Know What I Want' uit 1968, maar desondanks een solide Chicago-productie van Calvin Carter.

* The Magic Tones- Together We Shall Overcome (US, Mah's, 1968)
De hekkensluiter van vandaag is een fraaie 'double-sider'. Ik koop hem aanvankelijk vanwege de a-kant, maar als ik de b-kant hoor, gaat een belletje rinkelen. Als ik me niet vergis, heb ik deze op 'Northern Soul Jukebox' staan. Een fraai midtempo-crossover-werkje met genoeg Northern Soul-potentie om op dat schijfje te staan (hoewel de samensteller ook heerlijk 'eigenwijs' is zoals ondergetekende). Weer een zoekplaatje minder, ook al realiseer ik me dat niet bij de aanschaf van dit plaatje. Morgen de resterende negen singles van maart, maar nu ga ik echt mijn bedje opzoeken!

Singles round-up: maart 8

Hulde aan de posterijen! Normaliter ben ik niet zo te spreken over mijn collega's/concurrenten, maar ze hebben deze week prima werk verzet. Ik noemde gisteren al de postbode die voor de dichte deur kwam. Welnu, het ís het pakket van Mark. Dinsdag door hem op de bus gedaan en twee dagen later in Nederland. Ik denk dat ik voortaan altijd maar aangetekend moet verzenden van Engeland naar Nederland, want er staat normaal een week voor! Dinsdagavond heb ik in eerste instantie de CD-EP van bovenstaande plaat gekocht, maar ben erin geslaagd de deal te cancellen, alleen wacht ik nu nog wel op het moment dat hij het geld gaat terugstorten. Tegelijk heb ik toen de vinyl-EP besteld bij iemand anders en die is woensdag in Lyon op de bus gegaan. Wat denk je? Vanmiddag op de deurmat. Ik heb dus, boven verwachting, alle verwachte singles binnen en dat betekent drie afleveringen 'Singles round-up' ter besluit van deze maand. Het zijn totaal 23 singles en dus doe ik vanavond acht, morgen zeven en zondag acht titels.

* Joe Bourne- The One For Me (US, Sophisticated Soul, 1975?)
Deze single is 'per ongeluk' mijn pakket in gegaan. Als ik hem zou willen retourneren dan zou dat geheel op kosten van Mark kunnen. Als ik zou kiezen het te houden, krijg ik het voor een gereduceerde prijs. Ik kies meteen voor het laatste want hiervoor is dit een té leuk zoekplaatje. Joe Bourne is geen onbekende naam in ons land. In de eind jaren zeventig heeft hij enkele Top 40-hits. Toch lijkt het erop alsof hij vóór zijn verhuizing naar Nederland dit schijfje heeft opgenomen in Amerika. De titel is nimmer uitgebracht in Nederland en zowel Discogs als 45cat tasten in het duister over wanneer de plaat precies is verschenen. Ik hang er dus 1975 of 1976 aan. Mark beschrijft het als 'quirky' en dat is het eigenlijk ook. Een geinig plaatje voor tussendoor, maar beduidend minder 'sophisticated' dan dat het label doet vermoeden. Over dat label is verder niet meer bekend dan dat het alleen deze single van Joe Bourne heeft uitgebracht en dat het een onderdeel is van Steeltown uit Pittsburgh, het label waar The Jackson 5 hun eerste singles voor maken.

* Brothers Of Soul- You Better Believe It (US, Boo, 1969)
Brothers Of Soul staat synoniem aan 'klasse'. Dat geldt voor ieder kantje dat deze groep heeft uitgebracht en deze single is daarop geen uitzondering. Het is zelfs lastig om een favoriete kant uit te zoeken. Beide zitten ze in het midtempo-idioom waarbij 'You Better Believe It' de 'snellere' kant is, maar ik tegelijk in katzwijm ben gevallen voor de b-kant: 'A Life Time'. Komen ze nog beter dan deze? Ik ga de komende 'Single round-ups' een poging doen, maar dit grenst al bijna wel aan perfectie.

* Keanya Collins- You Don't Own Me (US, ITCC, 1969)
Collins heeft een enorme Casino-kraker met 'Love Bandit', maar haar overige werk mag er ook zeker zijn. In 1969 neemt ze bijvoorbeeld een versie op van 'You Don't Own Me' dat het klootjesvolk het beste zal kennen als 'Zeg Maar Niets Meer' van André Hazes. Keanya maakt het haar eigen door eerst met een brommende stem de coupletten te declameren en vervolgens haar zangstem op te zetten voor het refrein, maar toch moet ik bekennen dat ik bij de aankoop van deze me meer heb laten leiden door 'Keanya Collins, 1969 en de vriendelijke verkoopprijs', want deze moet nog 'groeien' bij mij.

* Kenya Collins & Mac Simmons- Looking For The Same Thing (US, PM, 1973)
Joe Bourne is niet de enige 'bonus' in het pakket van Mark. Van deze kan ik me bijvoorbeeld niet herinneren dat ik hem gereserveerd. Het was ook even schrikken toen ik de totaalprijs kreeg te horen, dus ik denk dat hij deze stiekem heeft doorberekend. Geen kwaad woord over onze man... de verzendkosten waren voor hem en alleen dat al was 20 euro. Nu toch maar weer een 'schaduwboekhouding' bijhouden om er zeker van te zijn dat ik voor de juiste platen betaal. Toch mag deze van Collins en Simmons blijven. Keanya heet dan inmiddels Kenya en 'Looking For The Same Thing' is een fraai samenspel tussen haar en Simmons. Misschien dat de b-kant, 'I Don't Want To Be Right', misschien nóg wel mooier zou zijn, maar helaas... de single is een beetje krom getrokken en daar heb je bij 'Looking' geen last van. 'I Don't Want To Be Right' heeft toch wel enorme last van de helling en jengelt erop los.

* Alice Dona- EP C'est Pas Prudent (Frankrijk, Pathé, 1963)
Ik leer dit nummer eind 2013 of begin 2014 kennen. Een bevriende platendealer uit Frankrijk adverteert deze op Facebook. Ik ben meteen gegrepen door het schattige fotohoesje en ik beluister de geluidsclips. 'C'est Pas Prudent' staat meteen op mijn wenslijstje, hoewel de vriend een beetje aan de dure kant is met zijn platenhandel. Dan is het plotseling augustus 2015 en ik ben bezig met de voorbereiding van 'Girls-A-Go-Go'. ,,Die moet er ook in!", roep ik uit, maar kan artiest en titel niet meer herinneren. En dus ga ik Facebook op, worstel mezelf door jaren van berichten van mijn Franse vriend en vind uiteindelijk de informatie die ik nodig heb. 'C'est Pas Prudent' is sindsdien nóg meer voor me gaan spelen en dinsdagavond besluit ik dan eens 'op jacht' te gaan. De EP is flink in trek bij dj's en verzamelaars en dat maakt dat zelfs een matig exemplaar voor vijftien tot twintig euro de winkel uit gaat. Dan zie ik een koopje welke té mooi is om waar te zijn en dat blijkt het ook: Het is de cd-single. In 2001 is deze EP namelijk opnieuw uitgebracht. Dan ontdek ik de fout en ga meteen weer kijken en zie dan deze... Bij een dealer waar ik al eerder zaken mee heb gedaan. Het geluidsclipje klinkt 'schoon' en het lijkt erop alsof hij de plaat 'afkeurt' op het handgeschreven epistel op de achterkant van het hoesje. Helaas ken ik geen Frans, maar de eerste eigenaar (m/v) heeft de plaat blijkbaar in oktober 1963 gekocht en wil een herinnering met ons delen. Een zeer fraai exemplaar dat ruim onder de gewone marktwaarde in mijn koffers is gekomen. De overige tracks zijn net zo fijn en lollig als 'C'est Pas Prudent', maar toch is het vooral dit nummer dat me in lichterlaaie zet.

* Ronnie Dyson- One Man Band (NL, CBS, 1973)
Ik heb vanavond nog even getwijfeld bij een single van Ronnie Dyson in de handel van Mark, maar nee... het moet ook geen 'overkill' worden. Toch is Dyson al een paar jaar een favoriet in mijn collectie. Nee, dan heb ik het niet over 'Why Can't I Touch You' dat bij ons in de Tipparade heeft gestaan. Die schijf staat 'gewoon' in de jaren zeventig-bak en niets anders. Het begint als ik begin 2012 verliefd word op Dyson's versie van 'When You Get Right Down To It'. Deze zit sinds jaar en dag in de reserve-Blauwe Bak. Deze 'One Man Band' ben ik nooit in Nederland tegengekomen en dus moest het de moeite lonen om deze net zo hard weer terug te halen uit Engeland. Op deze single werkt Dyson samen met de legendarische Thom Bell en dat levert een fraai staaltje Phillysoul op in de stijl van Billy Paul.

* Gale Eason- I Can See The Hurt (US, Epic, 1974)
Ik ben best een geluksvogel! Ik leer deze ook via Mark kennen, maar dat exemplaar is dan net de winkel uitgevlogen. Het is de 'demo' met witte labels en een stereo- en mono-kant van dit nummer. Het blijkt de meest voorkomende te zijn. Toch zijn deze plaatjes allemaal op berucht styreen en de eerste exemplaren die ik hoor, klinken niet al te best. Dan zie ik vervolgens deze 'issue' staan. Een stukje duurder dan de demo, maar nog steeds te behapstukken. En volledig Mint! Als ik de aankoop meldt bij Mark zegt deze: ,,Ik heb nog nooit de b-kant gehoord". Dat bedoel ik dus... Laten we het eerst eens over de a-kant hebben. Dat is een zogenaamde 'builder'. Het begint met niets en bouwt langzaam op tot een hoogtepunt dat toch ook niet gaat komen. Bijna een David Lynch-film in styreen. ,,Niet stoppen! Niet nu!", wil je roepen als 'I Can See The Hurt' wegsterft, maar helaas... drie minuten en achtentwintig seconden is alles wat je kan krijgen. Een nummer waarin je wilt wonen. Wat een soul! Ja, we zijn Brothers Of Soul voorbij gestreefd. Dan de b-kant. Tja, beetje oneerbiedig, maar meer van hetzelfde. 'Come Back Heavenly Father' zou ook in de gospel-koffer hebben gekund, maar toch haalt dit nummer het niet bij de absolute klasse van 'I Can See The Hurt'.

* Family Circle- Haven't Seen Nothin' (US, Calla, 1975)
Ik benoem de singles weer bij de officiële a-kant, maar in geval van deze Family Circle ligt die snel ondersteboven op de draaitafel. 'Haven't Seen Nothin' is desalniettemin fijne funky disco, maar de reden van aanschaf is de b-kant: 'Stop Turn Around'. Het soort midtempo-crossover waar ik tegenwoordig zoveel van hou. Net niet zo zoet dat het pijn doet aan het glazuur op je tanden, maar de pot met zout is eveneens mijlenver verwijderd. Het is een 'hobby' die een beetje uit de klauwen is gaan lopen. Het is, schat ik, halverwege om de Northern Soul-collectie in te halen. Morgen ga ik weer verder met zeven magische hoogtepuntjes, vanmiddag kunnen jullie al een voorproefje krijgen door in te schakelen op Wolfman Radio. Tussen drie en vijf ga ik het merendeel van de singles draaien in 'Do The 45'.

Week Spot kwartet: week 12

De eerdere paniek is verdwenen want nu we bij week 12 aanbelanden, zie ik ineens dat het wél klopt. In 2012 is het de eerste week in Nijeveen, in 2013 een week na de vijftigste verjaardag van mijn zwager en in 2014 een week na de fotosessie voor de Specialized-kalender. Klopt als een bus! Over een bus gesproken, vanmiddag zijn opnieuw twee singles binnengekomen en bovendien stond de postbode aan de deur met een pakket waarvoor getekend moet worden. Nu kan ik me op dit moment niks anders voorstellen dan dat dit het pakket van Mark moet zijn, maar dat zou wel erg snel zijn. Hij heeft ze dinsdag op de bus gedaan. Ik kan het pakket, waarvoor getekend moet worden, morgenavond ophalen bij het postagentschap in Nijeveen en dat zou zomaar kunnen betekenen dat we vrolijk verder gaan met de 'Singles round-up'. De overige Discogs- en Ebay-aankopen zijn inmiddels ook braaf binnen gekomen. Dat zien we morgenavond dus, maar eerst de Week Spot's van week 12 in 2012, 2013, 2014 en 2015 op herhaling.

2012: This Time I'm Loving You-Venicia Wilson
Een geslaagde 1 april-grap welke mij in eerste instantie ook nog op het verkeerde been zet. Nee, ik ben er niet bij als deze plaat in 2000 wordt geopenbaard in de Northern Soul. Iemand beweert een partij onuitgebrachte singles te hebben gevonden van een artieste met de naam Venicia Wilson. De platen zouden reeds sinds de vroege jaren zeventig liggen stof te happen in een pakhuis. De singles gaan als warme broodjes en menigeen spreekt van de grootste Northern Soul-ontdekking in jaren. Totdat uitlekt dat Venicia Wilson in werkelijkheid een zeventienjarige Engelse meid is die dit in 1999 met Ian Levine in de studio heeft gemaakt. Goldmine doet een paar jaar later een schepje er bovenop door de Venicia Wilson-single op Tip Top uit te brengen in haar Goldmine Sevens-serie. Nu wordt haar naam gespeld als Venetia Wilson en dat zet mij anno 2012 op een dwaalspoor. 'This Time I'm Loving You' staat wél op Youtube, maar Venetia Wilson stuurt je alleen naar Italiaanse optredens van Wilson Phillips. Ik vraag het iemand in een Northern Soul-groep en deze brengt me het antwoord. Toch levert dat ook zure reacties op, want Ian Levine ligt nu eenmaal moeilijk in de Northern Soul. Het neemt niet weg dat ik nog steeds met veel plezier deze 'This Time I'm Loving You' draai, hoewel ik steeds 'vergeet' om haar meest recente single te kopen. 'Worth Every Drop Of Rain' is namelijk net zo lekker als deze voormalige Week Spot en ik heb in de loop der jaren toch best wel ontzag gekregen voor Levine.

2013: Make A Good Thing Better-The Flirtations
Een jaar later heb ik Levine opnieuw in de schijnwerpers. Ditmaal met een nieuwe single die toch niet zo nieuw blijkt te zijn. Okay, het is de eerste keer dat het op vinyl verschijnt, maar de opnames stammen reeds uit 2010 en 2011. De single is om onduidelijke redenen uit de handel genomen en dit heeft tot resultaat dat overgebleven exemplaren niets onder de nieuwprijs zitten. 'You Pull A Fast One' is de eigenlijke a-kant, maar ik kies voor de andere kant die op het label 'My Way Or The Highway' wordt genoemd. Filmliefhebbers zullen die quote kennen uit 'Reservoir Dogs' en niets in de tekst van het nummer suggereert iets in die richting. Achteraf blijkt het reeds in 2011 te zijn uitgebracht op een cd als 'Make A Good Thing Better' en dat is ook de titel die ik tegenwoordig hanteer. Het heeft de typische Ian Levine-sound zonder dat dit bij mij een bezwaar is. Wat zou er mis zijn met een producer met een eigen geluid? Ja, okay, hij heeft stukjes 'geleend' uit oude Northern Soul-platen, maar dat doet Frank Popp ook en die naam ligt minder gevoelig in de Northern. 'Make A Good Thing Better' gebruikt bijvoorbeeld het intro van 'Tow-A-Way Zone' van Diane Jenkins, niet toevallig ook een Ian Levine-ontdekking in 1975 als de plaat kwalijk twee jaar oud is.

2014: I Think Of You-Detroit Emeralds
Ik begin recent weer iets te merken van Marcus op Facebook nadat het toch geruime tijd stil is geweest. Zijn platenhandel lijkt een beetje op zijn achterste te liggen. Hij is meest actief met een rock & roll-duo en verder zal hij druk zijn met de restauratie van de Ford Prefect die hij met zijn vriendin heeft gekocht. Ik denk dat de handel met Marcus door mijn veranderende smaak ook steeds lastiger zou zijn geworden. Marcus bood mij als eerste het Northern Soul-spul aan voordat het in de koffer ging bij zijn vriendin. Hij haalde zijn neus al op bij een aantal 'disco'-dingen die ik in het laatst van hem heb gekocht. Het is spul dat 'per ongeluk' bij hem terecht komt en niet zelden rechtstreeks de kliko in gaat. Toch was het prettig om zaken met hem te doen. Ik heb recent bijvoorbeeld nog ontdekt dat 'Since You're Gone' van The Barons een klein kapitaal waard is, zelfs in de 'afgekeurde' staat van Marcus. 'I Think Of You' van Detroit Emeralds kondigt ook al iets van mijn veranderende smaak aan: Ik betaal 'zomaar' drie pond voor een Modern Soul-plaatje uit 1973. Hoe 'modern' ook, het is de oudste in dit kwartet en ik heb, achteraf gezien, de boel weer recht getrokken door dit jaar met The Radiants uit 1968 als Week Spot te komen. Toch is 'I Think Of You' een beetje ondergesneeuwd geraakt de afgelopen jaren en zwaar ten onrechte!

2015: Broken Man-The Pioneers
Gisteren in de 'Singles round-up' met 'Let Your Yeah Be Yeah', vanavond in het 'Week Spot kwartet'. Eddy Grant stapt in 1974 uit The Equals en begeeft zich op het producers-pad. Hij ontmoet daarbij The Pioneers en haalt hen over 'iets anders' te doen voor hun volgende elpee. Het resultaat is een langspeler met leuke disco, maar niet-begrepen door zowel de disco- als de reggae-wereld. Hoewel deze single niet superzeldzaam is, komt Steve Jeffries hier jaren mee weg door het toe te schrijven aan Spiral Starecase. Hij biedt de plaat een jaar geleden aan onder de ware identiteit en dan doe ik een speurtocht op Discogs. De single is inderdaad voor stuivers te bemachtigen en wellicht dat ik dus nog eens een 'upgrade' ga doen, want deze 'Broken Man' heeft nogal last van 'distortion'. De plaat vertegenwoordigt mede het geluid van de zomer van 2015 en dus draai ik hem geregeld.

Singles round-up: maart 7

Voel je vooral niet bezwaard als je vanavond een extra plakje cake of een stukje chocola neemt. En... vooruit... dat extra biertje mag ook gerust! Het is geen reden tot een uitbundig feest, wat dat betreft wacht ik liever nog vijftig berichten, maar deze 'Singles round-up' is het 2200e bericht. Ik denk dat 2250 nog wel gevierd gaat worden, gezien we 2500 niet redden dit jaar. Ik heb vanmorgen even pech gehad, maar het is op zijn pootjes terecht gekomen. Bij de voorbereiding van 'Go Go Gerrit' (net afgesloten en volgende week weer!) moet ik plots denken aan een plaatje dat ik in 'Girls-A-Go-Go' heb gehad en dat ik nog steeds niet op vinyl heb gekocht. Discogs leert me dat het ding in 2001 opnieuw is uitgegeven en omdat het origineel 'prijzig' is, besluit ik hier naar te zoeken op Ebay. Het lijkt een mooi koopje: Vier euro voor de plaat en drie-en-een-half voor de verzendkosten. Ik koop hem meteen maar kom een uur later tot een schrikbarende ontdekking: Het is de cd-single. Gelukkig ben ik tot een akkoord gekomen met de verkoper en de transactie is beëindigd, nu nog even wachten of hij het geld terug stort. Intussen heb ik het plaatje ook op vinyl bemachtigd, dus die komen we volgende week tegen. Vandaag sluit ik de partij af die ik maandag bij de kringloopwinkel in Hoogeveen heb gekocht. En daar zit een zéér aangename verrassing tussen!

* Buddy Miles- Wholesale Love (Duitsland, Mercury, 1971)
Zonder hoesje en een beetje bekrast, maar gelukkig maakt Miles genoeg herrie om daar bovenuit te komen. Het hoesje kan ik 'dromen'. Het is de tijd waarin de Duitse Phonogram met buitengewoon kleurrijke hoesjes komt. Ik heb hem op de achterkant van 'Devil's Answer' van Atomic Rooster afgebeeld staan. Deze single is te goedkoop om te laten liggen, maar eigenlijk ben ik nooit heel erg gecharmeerd geweest van Buddy Miles en dus verdwijnt het een beetje roemloos in de jaren zeventig-bak.

* Peter, Paul & Mary- Leaving On A Jet Plane (Canada, Warner Bros., 1969)
Hoe zou de wereld eruit hebben gezien zonder Peter, Paul & Mary. Eerst zet het folky trio Bob Dylan op de kaart door 'Blowin' In The Wind' de hitparade in te zingen en hetzelfde herhaalt het in 1969 met het aanstormende talent John Denver. Zonder een spoortje ironie krijg ik teveel een brok in mijn keel van Denver's origineel om deze zoetgevooisde versie van Peter, Paul & Mary optimaal te waarderen. Toch kom ik dit soort singles weinig tegen en is het dus meer dan welkom in de jaren zestig-bak.

* Johnnie Ray- Yes Tonight Josephine (Duitsland, Philips, 1957)
Er zitten ook flink wat jukebox-singles in de partij in Hoogeveen, maar niet allemaal even interessant. Voor deze van Johnnie Ray loop ik daarentegen wel warm. Buddy Holly is de eerste brildragende rock-and-roller, Johnnie Ray introduceert het gehoorapparaat in de muziek. Ik moet zeggen dat de staat me nog meevalt voor een plaat van bijna zestig jaar oud met een verleden in een jukebox. Okay, het is geen 'NearMinter', maar nog steeds erg acceptabel. En een lekker nummer als bonus, maar dat wist ik al. Om het niveau eens flink te verlagen, ik heb dit nummer destijds leren kennen door John Spencer. Zal ik maar verder gaan naar de volgende plaat? Goed idee...

* Pilot- Magic (België, EMI, 1974)
Niet alleen een Belgische persing in een afwijkende fotohoes. Op de Belgische is Pilot gereduceerd tot een trio. Ik heb 'Magic' al wel in de bakken, maar dan zonder fotohoes en dat dit de Belgische is, ontdek ik pas als ik thuis ben.

* The Pioneers- Let Your Yeah Be Yeah (NL, Trojan, 1971)
Ik heb The Pioneers wel in de bakken, maar dan in de BR-uitgave uit de jaren tachtig. Ook een mooi bezit gezien deze 'Long Shot Kick The Bucket' op de b-kant heeft staan. De originele Trojan staat niet echt op mijn verlanglijstje, maar te leuk om te laten liggen. Morgen komen we deze band opnieuw tegen in het 'Week Spot kwartet', maar dat is iets anders.

* Martha (Reeves) & The Vandellas- Dancing In The Street (NL, Tamla Motown, 1965, re: 1969)
Een gejuich stijgt op als ik deze in mijn handen hou. De Nederlandse uitgave in een neutraal hoesje. Bij een nadere inspectie kijk ik benauwd, maar nu de plaat draait, valt het niet tegen. Het vinyl ziet er namelijk erg smerig uit, maar ondanks een aanwezig tikje op de achtergrond lijkt de naald moeiteloos te walsen door de groef. De b-kant is ietsje meer lawaaiig, daar vinden we 'Heatwave'. Toch een leuke Blauwe Bak-aanwinst totdat ik een beter exemplaar (met fotohoes) tref. Deze single is toegeschreven aan Martha & The Vandellas, maar zelf rubriceer ik hem onder Martha Reeves net zoals dat singles van The Miracles onder Smokey Robinson staan.

* Barry Ryan- Love Is Love (Duitsland, MGM, 1969)
Ik ben flink kritisch, maar zo nu en dan 'lekt' een single. Een licht gekromde 'World Without Love' van Peter & Gordon gaat terug de bak in en ook leg ik een 'blote' 'Time Seller' van The Spencer Davis Group terug. Bij deze van Barry Ryan kan ik het niet over mijn hart krijgen, want die heb ik nog niet in fotohoes. Nu dus wel. Ik moet even wikken en wegen met de vinylschijven om te zien of ik met deze single er op vooruit ben gegaan.

* Baby Washington & Don Gardner- Baby Let Me Get Close To You (US, Master Five, 1972)
,,Zoek je iets specifieks", vraagt de verzamelaar met de 50.000 singles. Ik leg uit dat mijn specialisme ligt in de 'obscure soul'. ,,Tja, dat zul je hier wel niet treffen". Nee, daar ging ik niet van uit, hoewel het toch zomaar kan. Vooral de eerste keer bij 'de grote' in Hoogeveen in 2011 (zie: 'Hi Ha Hoogeveen', 30 mei 2011) heb ik een paar hele leuke platen op de kop getikt. Het oosten van Nederland heeft zowaar soul mee gekregen! Ik weet dat Baby Washington een paar leuke rhythm & blues-platen heeft gemaakt in de vroege jaren zestig, maar sta niet te juichen als ik deze in handen hou. 1972, dat zal wel niks zijn? Nou, mensen, hier is de verrassing: Deze plaat is op beide kanten een knaller! De enige single uit de partij van maandag die rechtstreeks de Blauwe Bak-koffers in gaat. Midtempo met een prachtig arrangement, precies zoals ik ze momenteel zo goed lust. Dit zou zomaar nog eens de Week Spot kunnen worden. Toppertje!

* The Who- Baba O'Riley (NL, Polydor, 1971)
Als het écht moet, draai ik deze het liefste van de Engelse persing, een heruitgave, van 'Who's Next', hoewel...? Het intro is hier ook lang genoeg. Het label vermeldt vijf minuten als speelduur en dat zit niet heel ver vanaf de elpee-versie. Toch klinkt deze Nederlandse persing meteen alweer een stuk doffer en bovendien is het stevig gedraaid. Meer een 'vuller' voor de collectie. Voor minder dan een euro hoor je mij niet klagen!

Singles round-up: maart 6

Normaal gesproken wil ik niet driemaal op een dag publiceren, dat riekt naar de eerste paar maanden van Soul-xotica. Omdat ik donderdag beslist niet dubbel wil publiceren en twee 'Singles round-ups' op één dag ook een beetje teveel van het goede is, doe ik het vandaag toch even. Als dit werk straks is gedaan, kan ik verder naar de volgende uitdaging: Ik heb mezelf gemeld om vanavond de Mod-show waar te nemen voor een Wolfman-collega. Dat is iets waar ik best naar uit kijk, alleen moet ik daarvoor wel wat nummers bijeen harken. Dat ga ik dus straks doen! Ja, vooruit, laten we maar profiteren van het lange slapen van dinsdag. Nu eerst het tweede deel van de vangst in Hoogeveen.

* José Feliciano- And The Sun Will Shine (UK, RCA Victor, 1968)
De Duitse persing heb ik al sinds 1991 in mijn bakken staan, maar zo'n Engelse persing is altijd fijn. Bovendien oogt deze een stuk beter dan mijn exemplaar. Laten we het eens proberen. Ja! Klinkt een stuk beter, hoewel de plaat lichtelijk golft en een paar harde kraakjes heeft. Daar dendert José met gemak overheen, dus niet erg storend. 'Sun' is een compositie van The Bee Gees, op de keerzijde staat 'Rain'. Een eigen compositie die ik al eens heb gedraaid in 'Tuesday Night Music Club', maar helaas heeft deze kant last van enige 'distortion'. Ik twijfel nog even of het een heruitgave zal zijn, maar nee... 'Sun' heeft namelijk de vermelding van 1968, waar 'Rain' die van 1969 heeft. Er staat me ook iets van bij dat 'Sun' pas in november 1969 in de vaderlandse Tipparade heeft gestaan. 45cat vertelt me dat dit het origineel is en op 26 september 1969 uitgebracht in Engeland. Beetje jammer van de 'distortion' in 'Rain', maar verder een leuk item.

* Connie Francis- Lipstick On Your Collar (UK, MGM, 1959, re: 1973)
Ik praat in Hoogeveen met een verzamelaar waar ik me plots even Kleinduimpje bij voel. De man heeft maar liefst 50.000 singles en heeft zijn huis verbouwd om plek te bieden aan zijn hobby. ,,Het is een ziekte", verzucht de man. ,,Ik probeer per week niet meer dan tien te kopen en soms lukt me dat ook". Goedkeurend bekijkt hij de platen die ik inmiddels bijeen heb gezocht. ,,Beetje jammer dit", had hij eerder gezegd en geeft me het lege fotohoesje van 'Don't Bring Me Down' van The Animals. Ik heb dan net Connie Francis zonder hoes uit de bak gehaald en besluit zo The Animals mee te smokkelen. Ik heb deze al in de Belgische fotohoes, maar vooruit... Twee succesnummers van Connie Francis op één single. In Engeland beleeft Connie begin jaren zeventig een kleine revival en dit is het resultaat daarvan. Hoewel ik diverse singles heb van Francis, ben ik nooit echt kapot geweest van haar ballades, maar voor zo'n 'Lipstick On Your Collar' trek ik de dansschoenen aan!

* Greenfield & Cook- Where (NL, Polydor, 1972)
Eén van de allermooiste Greenfield & Cook-singles, als je het mij vraagt, en eentje die merkwaardig genoeg nooit op mijn pad is gekomen. Ik kan me nog wel herinneren dat ik hiervoor nog eens de elpee heb gekocht, dat moet omstreeks 2004 zijn geweest. Het is altijd zo geweest en zal waarschijnlijk ook immer zo blijven: Ik heb de plaat pas als ik het op single heb en dat is bij 'Where' nu het geval.

* Alides Hidding- Hollywood Seven (NL, Polydor, 1980)
Deze heb ik in 2004 al eens gekocht, maar belandt 'per ongeluk' op de slaapkamer op de Rembrandtstraat. Daar is het niet alleen vochtig, maar bovendien zit daar ook de douche. Er zijn meerdere fotohoezen overleden in dat kamertje. Alides is toen zijn hoes kwijtgeraakt (het papieren omhulsel, niet zijn huis zoals ze dat daar in Grun'n zeggen) en nu heb ik dit prachtnummer weer terug in een uitmuntende staat. Ik heb de plaat gemist!

* Kayak- Wintertime (NL, EMI, 1974)
Over 'ontbrekende singles' gesproken, deze 'Wintertime' heb ik wel sinds jaar en dag op de tweede elpee van Kayak, maar dan weer hetzelfde verhaal als bij Greenfield & Cook. De single ontbreekt nog en daar gaat het bij mij om. Ik lees overigens net op de productie-credits dat John Leckie hieraan heeft meegewerkt en dat is iets dat ik nog niet wist.

* KC & The Sunshine Band- Get Down Tonight (Duitsland, RCA Victor, 1975)
Ook eentje die ontbreekt en deze heb ik zelfs niet op een elpee staan. Voor een euro ben ik een gelukkig mens, het levert me de single mét fotohoes op!

* Carole King- Corazón (Duitsland, Ode, 1973)
De collectie bij deze kringloop in Hoogeveen heeft veel gemeen met die van de kringloop in Wolvega in 2014. Die heb ik al genoemd bij 'Sister Golden Hair' van America en daar vind ik ook mijn eerste exemplaar van 'Corazón' van Carole King. Die oogt goed, maar blijft na de brug ernstig haken en ik hoop dat dit exemplaar smetteloos is van begin tot einde.

* Madness- Shut Up (NL, Stiff, 1981)
Dat mijn muzikale interesse is begonnen met Madness moest onderhand wel eens bekend zijn. Met name het cassettebandje dat broer Henk maakt voor mijn achtste verjaardag leidt me de wereld binnen die Madness heet. 'Shut Up' staat eveneens op dat bandje en dat ken ik dan al goed. In de videoclip wordt een televisie gesloopt en dit spreekt zo tot de verbeelding dat mijn broer en ik het 'playbacken' op een Sinterklaasavond. Het plat stampen van de kartonnen doos die de televisie moet voorstellen, neemt bij mij meer aandacht in beslag dan het meezingen van het liedje.

* Mighty Clouds Of Joy- Mighty High (NL, ABC, 1976)
Mighty Clouds Of Joy is een nog immer bestaande gospelgroep welke het voor elkaar heeft gekregen om in de midden jaren zeventig even helemaal door te breken in de wereld van de popmuziek. Dat gebeurt in eerste instantie middels 'Mighty Cloud Of Joy', een nummer dat prachtig aansluit op de populaire Phillysound van die tijd. 'Mighty High' is de opvolger van een jaar later. Het is meer uitdrukkelijk een gospel dan zijn voorganger, maar toch danst het allemaal erg fijn weg. Ik vind hem persoonlijk ietsje minder 'interessant' dan 'Mighty Cloud Of Joy', maar de reserve-Blauwe Bak lonkt nog altijd voor deze 'Mighty High'.

Week Spot: The Radiants

Vanavond een mailtje van Mark. Mijn pakket met singles is op de bus gegaan, alleen... per abuis heeft hij een single bijgevoegd die voor iemand anders was bedoeld. Gelukkig heeft hij een extra exemplaar over om deze persoon alsnog tevreden te stellen, maar ik kan kiezen: Voor een gereduceerde prijs overnemen of terugsturen. Ik hoef niet lang na te denken. Mark is verzamelaar van Europese fotohoezen en de single betreft eentje van Joe Bourne. Ik kan me nog wel heugen dat hij die een paar weken geleden heeft aangeboden en dat ik zoiets heb van: Een beetje kostbaar om deze uit Engeland te halen, maar ik ga er naar uitkijken als hij hier in Nederland op mijn spoor komt. Ik heb Mark dus al toegezegd dat ik de plaat overneem, ook al is de kans dat ik hem goedkoper van Marktplaats kon halen wel aanwezig. De Duitse single, waar ik zaterdag op hoopte, is vanmiddag binnengekomen alsook de Deense. Verder zijn nu nog twee onderweg, maar die gaan waarschijnlijk op de hoop bij de partij van Mark. Ik heb nog getwijfeld of ik de Deense tot Week Spot zou maken, maar kies dan toch voor een 'vergeten' plaatje. Deze heb in december gekocht op Ebay en is nog steeds geen Week Spot geweest: 'Hold On' van The Radiants (1968).

Ik heb in april 2008 een dubbel-cd gekocht: 'The Mod Collection'. Een afschuwelijke lay-out met een scooter een Twiggy-achtig model uit 'Swinging London', maar qua repertoire... Aan alles kun je merken dat dit met veel zorg is samengesteld en niet lukraak een paar standaard-platen uit de kast. Okay, het bevat twee Small Faces-nummers aan het begin van iedere cd, maar verder wordt hier een diepe greep gedaan in de catalogus van Pye. Daar treffen we zomaar 'I Dig Everything' van David Bowie, een nummer dat je bijna niet op andere compilaties treft. 'The Slow Fizz' van The Sapphires en 'The Real Thing' van Kim D zullen opnieuw mijn interesse voor Northern Soul doen oplaaien. Het bevat ook een opname waarover bijna niks is terug te vinden: 'Hold On' van The Montanas. Deze Engelse band geniet vooral succes in Amerika en het schijnt dat 'Hold On' van een recente cd komt met onuitgebracht werk. De reden dat deze op 'The Mod Collection' staat heeft vast te maken met de associatie met het origineel van 'Hold On'. Misschien heeft Chess geen toestemming gekregen voor het gebruik van The Radiants. De cd is echter de kennismaking voor mij en vooral in het begin ben ik erg gecharmeerd van de uitvoering van The Montanas. Totdat ik het origineel van The Radiants hoor. De plaat heeft lang op mijn verlanglijst gestaan en toch weet ik pas afgelopen december een fijn exemplaar te bemachtigen.

Zoals bij zoveel Week Spots beginnen we ook deze week weer in de kerk. In het gebouw van de Greater Harvest Baptist Church in Chicago. De toekomstige Radiants zingen daar in het jongerenkoor. Maurice McCallister formeert de, aanvankelijke, doowop-groep The Radiants en doet de leadzang. Wallace Sampson zingt bariton, Jerome Brooks tweede tenor, Elzie Butler de bas en Charles Washington de eerste tenor. The Radiants volgt The Womack Brothers in hun aanpak. Enerzijds treedt de groep op in kerken met gewijd repertoire, maar tevens werkt het aan eigen nummers voor de nachtclubs. McCallister is daarbij de belangrijkste tekstschrijver. Het hoe en waarom wordt niet vermeld, maar Charles Washington verlaat de groep voordat het de studio in gaat. Hij wordt vervangen door McLauren Green. In 1961 heeft de groep de gospel afgezworen en gaat alleen nog 'seculiere' liederen voortbrengen. De groep neemt een aantal demo's op, maar die worden steevast afgewezen door platenmaatschappijen. Motown doet dat bijvoorbeeld, maar in eerste instantie ook Chess. De groep krijgt desondanks een tweede kans bij Chess en dan gaat het de studio in met Tyran Carlo. Dat is een tijdelijke 'schuilnaam' van Billy Davis. Davis heeft daarvoor met onder andere Berry Gordy liedjes geschreven en heeft een platenmaatschappij gehad: Checkmate Records. De debuutsingle van The Radiants verschijnt in 1962 bij Chess: 'Father Knows Best'. De plaat wordt enkel een hit in Cleveland, Ohio.

Chess volgt de single met 'Heartbreak Society' (1962), 'Shy Guy' en 'I Gotta Dance To Keep My Baby' (beide uit 1963). Het ligt hem niet aan de opnames, die klinken stuk voor stuk alsof ze héle grote hits moeten worden. Het ligt hem echter wel aan de promotie-afdeling van Chess waar men meer behept is met het promoten van gevestigde artiesten. De platen worden geen van allen de hits dat het zou hebben verdiend. McLauren Green moet intussen zijn militaire dienstplicht vervullen en wordt vervangen door Frank McCollum. Tegen het einde van 1964 lopen de spanningen op binnen The Radiants en de groep explodeert. McCallister en Wallace Sampson zijn de enige 'oude' namen die voorkomen in de nieuwe Radiants. Leonard Caston Jr. is de voormalige organist van de kerk waar de leden elkaar hebben ontmoet en komt net uit militaire dienst. Met z'n drieën vormen ze voortaan The Radiants. Andere Chess-artiesten genieten ook mee van het songschrijvers-talent van The Radiants. McCallister schrijft onder andere 'Soulful Dress' voor Sugar Pie DeSanto. 'Voice Your Choice' is in 1964 de eerste single van de heropgerichte Radiants. Het is de grootste hit van The Radiants. Het bereikt 51 in de Billboard en 16 op de R&B. De opvolger heet 'It Ain't No Big Thing' en piekt op 91 in de Hot 100, maar doet 14 op de R&B. Dat nummer is vorig jaar nog Week Spot geweest in de latere cover-versie van The Electrons.

Een jaar na de heroprichting raakt The Radiants alweer in verval. Caston stapt op om zich te concentreren op schrijf- en productiewerk. James Jameson is zijn vervanger en is te horen op de volgende single: 'Baby You Got It'. McCallister verlaat daarna ook het zinkende schip. Chess heeft een andere groep onder contract, The Confessions, en deze hebben 'Don't It Make You Feel Kinda Bad' opgenomen. Dan laten de mannen weten Chess weten dat ze gestopt zijn. Billy Davis laat Confessions-leider Mitchell Bullock met Sampson, Jameson en Victor Caston (Leonard's jongere broer) repeteren en brengt vervolgens The Confessions-single uit als The Radiants. De plaat wordt zowaar een hit, hoewel deze en 'Hold On' voor een Radiants-fan klinken als The Doors zonder Jim Morrison. McCallister is de stem van het oude werk en die ontbreekt op de laatste twee singles van The Radiants. 'Hold On' piekt op 68 in de Hot 100 en doet nummer 35 in de R&B. Het is de laatste hit, hoewel The Radiants tot 1972 nog een aantal opnames zal uitbrengen. McCallister heeft dan McLauren Green gevonden als zangpartner en samen nemen ze een aantal singles op als Maurice & Mac. 'You Left The Water Running' is het meest bekende nummer van het duo. Hoewel The Radiants het niet slecht heeft gedaan, heeft Chess nimmer de moeite gedaan om een elpee uit te brengen. Chess heeft al met al zo'n vijftien singles uitgebracht van de groep, maar toch voelt het geheel aan alsof The Radiants desondanks ondergewaardeerd zijn gebleven.

'Hold On' is een stevig upbeat nummer met een duidelijk Chicago-geluid. Een plaatje dat het in de jaren zestig en zeventig goed moet hebben gedaan bij de Engelse scooter-berijders, vandaar dat dit nummer eigenlijk niet kon ontbreken op een Mod-verzamelaar. Ik ben de single van The Radiants eigenlijk alweer vergeten want dat krijg je met de aanvoer van de afgelopen maanden, maar dit is een goede gelegenheid om deze stamper weer eens af te stoffen.

Singles round-up: maart 5

Ik meende afgelopen week de griep even kwijt te zijn, maar het blijkt hardnekkiger dan op het eerste gezicht. Niet dat ik me nu extreem ziek voel, maar gisteravond was dat wel het geval. Vandaar dat ik 'vroeg' ben gaan slapen. De neusverkoudheid is ook weer opgetreden en dus is het oppassen geblazen. In dat kader past niet het 'op sokken en pyjamabroek naar buiten om een pakketje in ontvangst te nemen' en ik hoop dat dit geen consequenties gaat hebben. Op dit moment voelt het allemaal redelijk aan, ik heb vandaag lang geslapen en dat scheelt! Dat kan ik nu heel ambitieus Soul-xotica gaan bijwerken. Het geval wil namelijk dat ik gisteren 27 singles heb gekocht in Hoogeveen en die wil ik vóór donderdag hebben behandeld. Het is niet het meest exclusieve spul om het zachtjes uit te drukken, maar desondanks een mooie vangst voor een kringloopwinkel in Drenthe. Nu de eerste negen, dan de Week Spot en dan hopelijk nóg negen van deze partij.

Ik moet eigenlijk alleen naar Ruinen om een handtekening te zetten. Meer is het niet. Ja, de woningstichting wil mijn inkomensverklaring hebben maar ik heb reeds gezien dat het bedrag daarop hetzelfde is als dat Actium in het systeem heeft staan. Ik ga met de bus vanuit Meppel. Bij de bushalte zie ik dat de volgende bus naar Meppel pas om twintig over twaalf gaat. Om vijf over half twaalf gaat de bus naar Hoogeveen. Daar vertrekt tweemaal per uur een trein naar Meppel en bovendien heb ik ook wat tijd te doden. Ik hoef namelijk niet eerder dan drie uur in Meppel te zijn en op-en-neer fietsen naar Nijeveen lijkt me niet iets. In Hoogeveen ga ik een wandelingetje maken. Mijn idee is de 'grote' kringloop, maar die zit volgens mij kilometers buiten het centrum. Eerst kom ik langs een kleinere kringloop, maar die gaat pas om 13.00 uur open. Het is nu kwalijk twaalf uur en dus is wachten geen optie. Even verderop kom ik bij het (gesloten) oude pand van Het Goed. Een kaartje wijst me naar de nieuwe vestiging, maar die heeft alleen wat standaard-elpees voor teveel geld. Ik loop via de stad terug en kijk dan weer eens op de klok. Eén uur! Precies op tijd voor die eerste? Daar stap ik even na enen binnen. Het heeft een paar duizend singles staan en ik zet me schrap. Ik heb niet alles gezien, maar weet me in een uur door de bakken heen te werken. Hier is het resultaat...

* America- Sister Golden Hair (UK, Warner Bros., 1975)
Deze heb ik in 2014 al eens gekocht bij de kringloopwinkel in Wolvega, maar dan in de Nederlandse uitdossing met fotohoes. Zo'n Engelse persing kan ik doodweg niet weigeren en daar heb ik op dit moment geen spijt van. De single draaft op dit moment zijn rondjes en deze Engelse persingen klinken zoveel beter dan de Europese of de Amerikaanse. Bovendien is het een puntgaaf exemplaar met een dito Engels Warner Bros.-hoesje.

* Long John Baldry- Let The Heartaches Begin (Duitsland, Pye, 1967, re: 1972)
Hoogeveen ligt goed beschouwd niet ver van de Duitse grens en dus verbaast het allerminst om ook hier weer veel Duitse platen te vinden. Bij deze van Long John Baldry valt me de naam op, maar ik heb het dwaze fotohoesje al 'afgekeurd' en ben inmiddels drie singles verder als ik terug blader en hem alsnog toevoeg aan het stapeltje. Om 'Let The Heartaches Begin' hoef ik het niet te doen, die dweil heb ik al in de originele Nederlandse persing. 'Mexico' heeft desondanks wel mijn interesse. En mensen toch! Wat een feestje! Een lekkere beat, tijuana-trompetjes, maar eigenlijk ook diep triest dat een gerespecteerde rhythm & blues-zanger zich zo heeft kunnen verlagen.

* B-52's- Rock Lobster (UK, Island, 1979)
Nou? Is deze toch stiekem niet een klein beetje meer waard dan de gevraagde euro? Ik heb hem nog niet opgezocht op Discogs, maar hier heb ik de originele Engelse persing met fotohoes in een puike staat. De financiële waarde is niet van belang, dit wereldnummer is onbetaalbaar en prachtig om dit in de verzameling te hebben!

* Black Slate- Amigo (NL, Mercury, 1980)
Ik heb 'Amigo' jarenlang uitgescholden voor Bob Marley en achteraf gezien is dat ook niet zo vreemd. Het is een hit in dezelfde tijd als dat Marley hoog in de hitparade staat met 'Could You Be Loved'. En reggae is tot een paar jaar geleden nooit zo 'mijn ding' geweest. Het is een jaar geleden dat Wolfman-collega Lee trots aankondigt dat Black Slate haar medewerking zal verlenen aan Specialized van dat jaar. Ik ken de naam wel, maar verder? Dat verandert als ik 'Amigo' hoor en dan pas begrijp dat dit Black Slate is. Bovendien zorgt Black Slate voor een fantastische eigenzinnige cover van 'Should I Stay Or Should I Go', dat door mijn radioshows is uitgegroeid tot 'het geluid van de zomer van 2015'. Mooi om 'Amigo' nu ook eens op vinyl te hebben samen met de fotohoes.

* The Buffoons- The Radio Song (NL, Imperial, 1969)
Je zit niet ver van de Duitse grens (ik schat zo'n veertig kilometer), maar ook zit je genoeg in het oosten om zo'n single van The Buffoons tegen te komen. Ik heb altijd gedacht dat 'The Radio Song' een cover zou zijn van Dillard & Clark, maar dat blijkt onjuist te zijn. Dit is een cover van The Parade, het nummer is mede-geschreven door Jerry Riopelle. The Buffoons slaagt erin waar andere Nederlandse bands in falen: De close harmony-zang is weer messcherp en de productie verhult dat dit uit de Nederlandse klei is getrokken.

* Chic- Good Times (Duitsland, Atlantic, 1979)
Bingo? Ja, bijna! Ik heb immers nog een schaduw-collectie voor wat betreft Chic en dat zijn Engelse persingen. Een Engelse 'Good Times' maakt wel dat ik ze compleet heb. Als ik de Engelse persingen weg denk, is de vangst met Chic echter gering, maar de late jaren zeventig is met de Engelse 'Dance Dance Dance' en 'Everybody Dance' nagenoeg compleet. Dan te bedenken dat ik maandag bijna deze single had laten liggen. Ik dacht even dat ik hem wel had...

* Beverley Craven- Promise Me (NL, Epic, 1990)
Het zou zomaar een partij uit een discotheek kunnen zijn. Hoewel? Het valt me bij een aantal singles op dat er niet één exemplaar is, maar vaak vijf of zes. Nee, dan heb ik het niet over voormalige uitverkoopbak-singles, maar over grote hits waarvan de hoesjes allemaal zijn beschreven. Beverley Craven ligt er bijvoorbeeld maar liefst drie keer en dat is vrij opmerkelijk voor een single uit een periode dat de cd-single al flink is ingeburgerd. Bij dit exemplaar heeft Craven een wang-tatoeage gekregen va de vorige eigenaar: '8.90 slow'. Dat laatste kan ik begrijpen, maar wat '8.90' inhoudt? Zelfs qua 'beats per minute' zal deze op de dertig zitten. De single klinkt alsof het redelijk stevig is gedraaid, maar een wasbeurtje kan vast geen kwaad.

* The Doobie Brothers- What A Fool Believes (Duitsland, Warner Bros., 1978)
Hoewel het nummer in ons land in 1986 opnieuw is uitgebracht, hebben we hier te maken met de originele Duitse persing in de fotohoes. Uit 1978, het jaar waarin borsthaar nog getoond mag worden. Het nummer is tot 2001 'behang' geweest, maar ik leer de schoonheid kennen als ik de cover van M People hoor. En sindsdien is het een plaatje dat niet meer uit mijn leven is weg te denken. Toch nog steeds niet op vinyl en dat heb ik gisteren recht gezet.

* The Farm- All Together Now (Duitsland, Jive, 1990)
Gelukkig is Hilversum een stuk gemakkelijker dan de BBC. Die laatste heeft Engeland al heel wat titels onthouden omdat het te aanstootgevend zou zijn. Grappig om te zien dat ze het ook wel eens mis hadden. Neem nou bijvoorbeeld 'Walk On The Wild Side' van Lou Reed, gewoon ongekuist te horen op de BBC ondanks 'she's giving head'. Als in januari 1991 de Golfcrisis losbarst, maakt de BBC een lijstje met platen die absoluut niet mogen worden gedraaid. 'Saturday Night's Alright For Fighting' van Elton John komt daarop voor, maar ook 'All Together Now' van The Farm vanwege de strofe 'All together now in no man's land'. In Engeland is het nummer dan al een 'cult' welke geen BBC nodig heeft om door te schieten naar de eerste plek. In Nederland wordt het vanuit het niets een hit in de tijd van de Golfcrisis. De b-kant bevat overigens de Farley & Heller-remix van de a-kant.

Singles round-up: maart 4

Ik ben vrijdag té optimistisch geweest met die Duitse single. Die is nog onderweg in de post en zal dinsdag wel arriveren. Dat geeft niet want er komen nog wel een paar afleveringen van de 'Singles round-up' in deze maand. Mark zou de schade opmaken en dinsdag de platen op de post doen, maar ik wacht nog op de rekening. Verder zijn er nog een paar titels onderweg van Discogs. Vandaag dus slechts vijf singles in de 'Singles round-up', maar dat is mij best genoeg. Ik moet morgenochtend weer naar Ruinen voor het 'toewijzingsgesprek deel twee'. Morgen is het niet meer 'spannend'. Papieren overleggen en handtekening zetten, daar komt het op neer. Toch lijkt het erop alsof ik morgen wel met de bus naar Ruinen moet en daar kijk ik tegenop, vooral de terugweg. Met een beetje mazzel sta ik weer drie kwartier te ijsberen bij een bushalte tussen Ruinen en Pesse. Morgen of dinsdag haal ik het 'verloren' bericht in.

* The Free Mind- Just Jammin' (US, Twin Town, 197?, re: 2012)
Weer een single uit de 'Omnibus Vol. 1'-box en ditmaal begint het goed. Nergens is een verschijningsdatum of -jaar van deze single te vinden. Met de a-kant ben ik snel klaar. 'Just Jammin' is precies de beschrijving van wat je daar gaat horen: Een funkband in de studio die probleemloos een paar minuten vol spelen zonder dat het echt interessant wordt. Ik heb de single gekocht vanwege de b-kant, het vocale 'After We're Gone'. Dat is andermaal 'lo-fi', maar wel een lekker nummer. We horen een strakke funkband met een crossover-refreintje. Zelf hang ik 1974-75 aan de plaat, maar nogmaals: Er is niks bekend over The Free Mind of het platenlabel.

* Inbassador- Everyday (US, LBC, 1978, re: 2012)
Intussen probeer ik informatie in te winnen bij Numero Music Group hoe te komen aan 'gift cards'. Ze hebben nog kleine overschotten van 'losse' singles uit de verschillende 'Omnibus'-boxen waaronder ook die van Boddie. Eén single uit 'Omnibus Vol. 1' staat hoog op mijn wenslijstje, maar doet op Discogs en Ebay idiote prijzen. Numero rekent de 'gewone' singles-prijs. Ik vermoed dat de 'gift card' van Numero net zo werkt als die van Mp3va. Je koopt een 'vaag product' voor dertig dollar en krijgt als bonus dertig dollar te besteden bij Numero. Ik heb door Mp3va al driemaal voor drie maanden opslagruimte betaald bij een externe provider waar ik geen gebruik van zal maken. Inbassador brengt met 'Everyday' een prachtig stuk midtempo-crossover-sweet soul dat eerder 1971 dan 1978 is. De keerzijde heet 'Everybody's Doing It' en dat is wél 1978: Fijne feestelijke disco met enthousiaste fans op de achtergrond. Ik vind beide nummers erg de moeite waard waardoor sprake is van een heuse 'double-sider'.

* The Soul Immigrants- The Ghetto, There's No Way Out (UK, Dry Rooti, 2012)
The Soul Immigrants is een band die reeds sinds de late jaren negentig laat horen hoe funk écht hoort te klinken. Dat komt eveneens tot uitdrukking op deze single van de formatie uit Engeland. Jazzy funk, goeddeels instrumentaal, behalve de gezongen titel. Een schijfje waar je goede luim van krijgt. Gegarandeerd!

* Little Johnny Taylor- It's My Fault Darling (UK, Mojo, 1972)
Ik heb Mojo altijd geassocieerd met de grote Dave Godin, zeker is dat Mojo in de voetsporen treedt van Godin. Mojo is een onderdeel van het Engelse Polydor dat in de vroege jaren zeventig zowel oude Northern Soul-krakers opnieuw doet verschijnen alsook nieuw 'ondergewaardeerd' werk. In het laatste geval moet je denken aan de muziek die Godin de naam 'deep soul' heeft gegeven. Little Johnny Taylor valt eveneens in die categorie met de genoemde a-kant, maar zelf heb ik hem gekocht vanwege de b-kant: 'There's Something On Your Mind'. Dat is een lekker uptempo southern soul-ding. Natuurlijk moet deze Taylor niet verward worden met Stax-collega Johnnie Taylor, maar daarom zal deze ook de naam Little Johnny Taylor hebben aangenomen. 'There's Something On Your Mind' past mooi tussen de overige funky southern soul-dingen die ik de afgelopen jaren heb gekocht en bovendien is-ie goedkoop mét het originele Mojo-hoesje in tact.

* Al Wilson- La La Peace Song (US, Rocky Road, 1974)
Donald Trump heeft onlangs de tekst nog gebruikt om immigranten te beschrijven. Helemaal fout natuurlijk! Al Wilson (niet te verwarren met zijn blanke naamgenoot van Canned Heat) heeft in 1968 een Amerikaanse hit met 'The Snake'. Dat nummer wordt in de midden jaren zeventig 'ontdekt' in The Casino in Wigan. De suggestieve tekst maakt de plaat vooral tot een hele grote Casino-hit, zó groot dat de plaat anno 2016 evenveel vrienden als vijanden heeft. Vijanden noemen de plaat 'overplayed' en 'not proper Northern', maar de vrienden verdringen elkaar op de dansvloer als de dj 'The Snake' weer eens haar rondjes laat draven. 'The Snake' zorgt al jaren voor een scheidslijn in de Northern Soul met enerzijds de dansers en anderzijds de dj's die zo graag willen zien dat er eens 'iets anders' wordt gedraaid. Het schaadt ook de naam van Al Wilson zélf, want de man heeft een paar hele leuke platen gemaakt in de jaren zeventig die, dankzij 'The Snake', toch best een beetje controversieel zijn geworden in de Northern. 'Show And Tell' is de andere, maar hier hebben we 'La La Peace Song'. In 1974 nog goed voor een tipnotering in Nederland, maar dan op het Bell-label. Ik heb de Amerikaanse persing op Rocky Road. Beide hebben ze dezelfde b-kant: 'Keep On Lovin' You' en dat is meer van hetzelfde. Lekkere crossover-soul uit een tijd voordat de disco definitief de boel zal overnemen.

Singles round-up: maart 3

Ik heb de afgelopen week tot tweemaal toe iets aangetekend laten verzenden en, ik moet zeggen, het is de moeite waard! Niet dat ik zo bang ben dat iets kwijtraakt, want daar heb ik geen enkele reden voor. Tot nu toe zijn alleen Betty Everett (bijna vier jaar geleden) en Carolyn Leacock (eind 2014) buitensporig lang onderweg geweest. Er is nog nooit een plaat zoekgeraakt die niet meer werd teruggevonden. Ik doe het sinds een paar weken met dikke pakketten sinds PostNL zichzelf het recht heeft gegeven mijn pakketten af te geven bij buren die ik niet ken of wil kennen. In geval van dat ze me niet kennen, zou het betekenen dat iedere boerenlul mijn pakket kan ophalen. Aangetekende pakketten mogen nooit worden afgegeven bij buren. Rarenorthernsoul biedt eveneens de mogelijkheid van aangetekend verzenden tegen meerprijs, maar bij een handjevol platen is me dat te gortig. Maandag heb ik negen besteld en die zijn vanmiddag binnengekomen. Dat is dus óók aangetekend verzenden en dat zou ik in de nabije toekomst wel eens vaker kunnen doen. Het maakt me een beetje overmoedig want donderdag is eentje aangetekend vanuit Duitsland verzonden. Die hoop ik morgen hier te kunnen presenteren. Vandaag de eerste zes, morgen de andere zes (inclusief Duitsland). Als die single het niet redt, krijgen jullie morgen vijf en schuift de Duitse aankoop door naar volgende week. Er komt nog veel meer aan!

* Affetuosos Of St. Vincent- Can't Let You Go (Barbados, Wirl, 1977)
Een dagelijkse Guinness houdt de dokter op afstand. Hoe zit het dan met een jaarlijkse Wirl? 'One Wirl a year, for girls no fear?'. Ja, ik bedenk deze ook maar ter plekke... Natuurlijk slaat het nergens op want als je iets nodig hebt bij een Wirl-plaat dan is dat wel een danspartner. In 2013 raak ik verslingerd aan 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne & The Dynamics, in 2014 is het de beurt aan Carolyn Leacock & The Outfit. Mark biedt geregeld Carib-soul aan en zo zie ik een week geleden een vreemd geval. Volgens zijn informatie een Nederlandse heruitgave van twee verschillende artiesten, maar weggeschreven onder één naam. Één kant is 'The Train' van Charles Jackson welke ik in oktober in Zwolle heb gekocht. De andere kant is deze van Affetuosos Of St. Vincent. De zang is in handen van Lennox 'Dinks' Johnson. Ik beluister de geluidsclip van de laatste en krijg meteen hetzelfde gevoel als bij Alleyne en Leacock. Op Discogs vind ik een origineel exemplaar van een Nederlandse dealer en sinds vanmiddag heb ik hem in huis. 'Can't Let You Go' is de reinste 'spouge', de benaming van popmuziek van Barbados. Het is een slijper om je geliefde dicht tegen je aan te houden. Opvallend is de lengte van het nummer, het duurt bijna zes minuten. In die zes minuten verandert er weinig, dus als je het al niet ziet zitten na de eerste minuut? Er zit een vrij lang instrumentaal stuk in de midden. De keerzijde is de uitbundigheid van een eiland waar vrijwel altijd de zon schijnt in combinatie met een snuifje disco. 'Intoxicated Lover' is lekker uptempo, maar toch gaat het me vooral om het bloedstollend mooie 'Can't Let You Go'.

* Beautiful Zion Missionary Baptist Church Choir- I'll Make It All Right (US, Myrrh, 1973)
Daar is de gospel-single die ik eigenlijk in de eerste twee 'Round-ups' had willen behandelen, maar die toen nog onderweg was. Ik ga bij de aankondiging uit van de officiële a-kanten, maar in dit geval ligt de single al snel met de b-kant naar boven. Het is namelijk ook het nummer waarmee ik kennismaak gedurende de veiling. Myrrh is een onderdeel van Word, dat in de 'populaire' wereld wordt gedistribueerd door Epic (Columbia). Daarmee behoort Myrrh tot een van de grootste gospel-labels. Veel van het werk is me veel te traditionele 'praise'. Ik heb zo bijvoorbeeld nog ergens een single van Andrae Crouch liggen welke ook gelieerd is aan Wofd en Myrrh. En op 19 mei 2011 heb ik hier 'Wandel in het licht met Petra' gepubliceerd over het debuutalbum van de gospelrockband Petra. Deze is via Word verschenen en Sony is zo vriendelijk geweest het album jaren later op cd uit te brengen. De a-kant bevestigt datgene dat ik tegen Word en Myrrh heb. Je stuurt niemand de kerk uit op zondagmorgen als je dat draait. De b-kant is evenmin rebels, maar een stuk interessanter. 'Make Room For Jesus' kent een erg fijne interactie (in stereo!) tussen twee leadzangeressen. In het refrein (gezongen door het koor) zit een tempowisseling halverwege. Ik lust wel vla van tempowisselingen als deze, vandaar dat ik ook zo diep in de 'crossover' zit. De plaat ademt voor mij dezelfde sfeer als 'May Not Be What You Want' van The Voices Of Watts. Het is niet snel of funky, maar het heeft 'iets' dat maakt dat ik het ontzettend mooi vind. Ik noem het 'de atmosfeer'.

* Crystal's Image- A Friend (US, Crystal's Image, 1980, re: 2012)
Op 31 oktober 2012 verschijnt bij Numero Music Group de singles-box 'Eccentric Soul: Omnibus Vol. 1'. Een doos met vijfenveertig singles, allen reproducties van zéér obscure soul-singles van de late jaren zestig tot en met de vroege jaren tachtig. Een complete doos is vandaag de dag een unicum. De singles worden namelijk liever per stuk verkocht omdat er een aantal titels bij zijn die een kapitaal waard zijn. 'Questions' van Pat Stallworth is daarvan een voorbeeld. Rarenorthernsoul heeft onlangs, naar het schijnt, weer een incomplete verzameling uit 'Omnibus Vol. 1' opgekocht. Ze zijn met Pat Stallworth de helft gezakt in vraagprijs, maar het is me ook opgevallen dat het origineel regelmatig wordt aangeboden. Natuurlijk is 250 euro een smak geld voor een plaat, maar ik had hem duurder ingeschat. De overige singles uit de box zijn vriendelijk geprijsd bij Rarenorthernsoul. Er gaan zelfs enkelen voor slechts vier pond! Ik doe daar maandag even flink boodschappen en koop maar liefst vijf 'Omnibus'-singles. Vandaag treffen jullie drie en morgen de overige twee. Over Crystal's Image is, niet verrassend, helemaal niks bekend. Het zijn twee uitstekende disco-kanten waarvan 'A Friend' mijn favoriet is. Het is zelfs maar de vraag of de groep werkelijk Crystal's Image heet. Het label zegt dat het platenlabel uit Washington komt en ook de productie-credits gaan naar Crystal's Image Productions. Misschien zijn ze gewoon 'vergeten' de bandnaam te vermelden op het label. Het zou zomaar kunnen want dát is 'Eccentric Soul'. (PS: Nu ik op Discogs de volledige lijst van 'Omnibus Vol. 1' bekijk, zie ik dat 'Together' van D. Jones & B. Joyce, zoals op het label, hier Elements Of Peace wordt genoemd. Die naam wordt in 'Together part 1' genoemd, maar staat nergens op het label.).

* The Energettics- You Make Me Nothing (US, Cobra, 1974, re: 2012)
Op Discogs wordt The Energettics geschaard onder The Energetics uit Boston die in 1979 een Amerikaanse disco-hit hebben welke is geproduceerd door de gebroeders Holland. Het lijkt me stug dat dit dezelfde groep is. Het Cobra-label kent slechts vier uitgaven en geen adressen op de platen. 'You Make Me Nothing' is niet zomaar een beetje 'lo-fi'. Een uiterst groovy en funky plaat waarbij de producers zijn vergeten om de bas open te zetten. Het heeft daardoor een heel licht en open karakter wat de plaat zeker haar charme geeft. Evenals het einde waarbij de zangers het tempo opvoeren terwijl de muziek achterblijft. 'Rainy Days And Mondays' op de keerzijde is meer 'sweet soul'-achtig. Voor mij ademt de plaat hetzelfde als The Other Brothers ('Precious Memories') en Gospel Nikias ('Get My Jesus On Your Side'): Perfect door imperfectie en misschien was het niet te pruimen geweest als het wel strak geproduceerd was.

* The Esquires- You've Got The Power (US, Wand, 1968)
Een originele jaren zestig-single voor de variatie. The Esquires stelen mijn hart in 2012 met 'Get On Up', maar al snel na aanschaf kies ik voor de flip: 'Listen To Me'. The Esquires moet na 'Get On Up', een bescheiden Amerikaanse hit, méér hits scoren en dat resulteert in onder andere 'And Get Away', waarvan ik de b-kant ('Everybody's Laughing') momenteel erg goed kan waarderen. The Esquires is het stokpaardje van Bunky's Records. Bunky is een populaire radio-dj in Chicago en 'Bunky's Pick' betekent dan ook veel voor de liefhebbers. Na 'Get On Up' en 'And Go Away' weet Bunky zelfs een nationale distributie te krijgen via het Wand-label en 'Power' is de eerste single op dat label. Het is wederom als bij de twee eerdere singles, je moet het omdraaien om bij de mooiste kant uit te komen: ''No Doubt About It'. Deze mannen kunnen zingen! Wat zou Curtis Mayfield gemankeerd hebben toen hij hun in 1966 afwees bij een auditie? De geluidsclip klinkt vrij zuiver, bijna bedrieglijk. Het is immers Wand-styreen...? Thuis klinkt het dus niet helemaal schoon met een ruis op de achtergrond, maar het is vrij onwaarschijnlijk dat je ooit een Wand-single zal tegenkomen die dit euvel niet heeft. Ik doe het er maar voor.

* Family Connection- This Time (US, Jabali, 1971, re: 2012)
Over 'atmosfeer' gesproken... 'This Time' is 'sweet soul'-perfectie. Een prachtig orkest-arrangement, stemmen die naadloos op mekaar aansluiten (als ware het familie dat gezien de credits onwaarschijnlijk is). 'Lost Her Love' op de keerzijde is nog een tandje langzamer en ditmaal heeft de man met de meest strakke broek de solo. Hoewel menig Northern-liefhebber hier jeuk van krijgt, kan ik deze dramatische 'sweet soul' steeds beter waarderen. Als er iets is waar ik op dit moment jeuk van krijg, dan is dat mijn tweede platenspeler. Die heeft vorige week mijn 'Vinyl Countdown' al in de war geschopt. Gisteren was de brom nagenoeg weg, maar nu ik nog even een paar singles 'live' heb beoordeeld, is de brom weer terug. Ik heb dus nog werk te verzetten vannacht, want ik wil morgen beslist 'Do The 45' en 'The Vinyl Countdown' doen. In die eerste show, zaterdagmiddag van drie tot vijf, kunnen jullie een selectie verwachten (of allemaal) van de zojuist beschreven singles.