Ja, achteraf gezien heb ik het dus wel een beetje gevierd vandaag. Hoewel ik mijn eerste single op mijn achtste verjaardag krijg, in 1983, beschouw ik zelf zaterdag 17 juni 1989 als de officiële start van mijn platenverzameling. Ik heb dan al dertig singles bijeengesprokkeld en koop die dag de plaatjes 31, 32 en 33. Twee van de drie zijn onbekende titels van mij bekende artiesten (The Troggs en Roy Orbison) en dat is waar de nieuwsgierigheid de overhand neemt en mij leidt naar een collectie van duizenden singles. Ik heb vandaag voor het eerst sinds weken weer eens een vrije dag op woensdag en omdat dit de mooiste dag van de week moest worden, moest ik even op de pedalen klimmen. Het is een toeristisch retourtje Vollenhove geworden en eindelijk eens gekeken bij de kringloopwinkel. Het heeft een bakje met tien singles en 'Right Next Door' van Robert Cray weiger ik zelfs nog voor dertig cent. Hoewel ik totaal geen tijd heb om films te kijken, koop ik sinds een paar weken weer dvd's en 'Jackie Brown' ontbreekt nog in mijn Tarantino-collectie. Die graai ik voor twee euro mee in Vollenhove. Nu hap ik dan van mijn laatste eierkoek met rozijnen die ik onderweg in Sintjansklooster heb gekocht en tot slot eet ik een ijsje in Wanneperveen. Straks ga ik 'Het zilveren goud' doen, eerst wil ik de elpee in het maanlicht stellen die ik vijfentwintig jaar geleden heb gekocht: 'Moontan' van Golden Earring (1973).
Ik geloof dat we die woensdag een fietspuzzeltocht hebben met school, maar de dagen van het vertoeven in de schoolbanken is al lang voorbij. Ik kan me niet anders voorstellen dan dat ik me enorm heb verveeld op deze dinsdagmorgen. De markt op het Grootzand in Sneek is niet 'the place to be' voor een vijftienjarige. Of het moet de man zijn met de cassettebandjes voor vijf gulden. Toch bestijg ik het stalen ros om een kijkje te nemen. Tot mijn grote verrassing loop ik tegen een stand aan met tweedehands boeken en een paar elpees. Ik ken de dame op dat moment nog niet, maar dat zal nog gaan veranderen. Floortje zal een jaar later een tweedehands boekwinkeltje-aan-huis beginnen in Heeg. Ook doet ze een eenmalig optreden met de lokale rockband The Stand en omdat ik dan reeds werkzaam ben als poprecensent, ga ik met mijn schrijfblok bij haar op de thee om een interview af te nemen. Ik maak daar ook kennis met de gigantische collectie elpees van haar vriend. ,,Nee, die doet hij nóóit weg", verzekert ze me. Het is ruim een jaar later als de telefoon gaat. ,,Je moet nú de elpees ophalen en anders gaan ze in de container". Gelukkig is Jelte thuis en zijn we tien minuten later in Heeg. Ik schat de elpees op zo'n 400, waaronder 100 klassiek (die ik een half jaar later in één partij voor vijf gulden van de hand doe. Opgeruimd staat netjes!). Verder een draaitafel die ik met tussenpozen tot 2007 heb gebruikt.
Terug naar de markt op het Grootzand in 1990. Ik koop van haar 'Moontan' van Golden Earring voor, ik geloof, een rijksdaalder of drie gulden. Niet veel geld voor een smetteloze elpee. Thuis moet ik direct 'Candy's Going Bad' horen. Dit is in 1974 in Amerika de opvolger van 'Radar Love' en is in Nederland nooit als single uitgebracht. Overigens inspireert dit nummer later weer tot de meidenrockband Bad Candy, maar op verzoek van Barry Hay zal ik daar verder het zwijgen over doen. 'Just Like Vince Taylor' heb ik onlangs genoemd bij het 'Raddraaien' met Vince Taylor. Toch is 'Radar Love' de 'must-have' voor mij. Ik heb dan steeds een droom van een drive in-show en voor iets dergelijks moet je je klassieken wel in de bakken hebben staan. Toch is een kwart eeuw later het slotnummer 'Vanilla Queen' de enige reden voor mij om de plaat uit de hoes te halen (ook vanwege een krasje op 'Radar Love' en de weerzin om acht minuten van mijn leven op te offeren aan iets dat je kan dromen).
George Kooymans grapt graag dat hij 'Radar Love' heeft geschreven toen hij op zijn fietsje door het centrum van Den Haag reed. De eerste Amerikaanse tournee voor de Haagse band in 1968 is nog niet je-van-het, maar een jaar later heeft het reeds geleerd van de fouten. The Golden Earrings wordt dan ook Golden Earring na die tweede tournee, nadat ze de laatste naam voor het eerst hebben gebruikt tijdens de tour door Amerika. Het levert ons klassiekers op als 'Murdock 9-6182' (een hit voor het Volendamse Alles) en de debuutsingle van Earth & Fire: 'Seasons'. De Earring is reeds jaren bevriend met The Who en in 1972 speelt Golden Earring als voorprogramma voor The Who. Eén voorval uit die tijd haalt 'Spinal Tap'. Tijdens het slot van 'Radar Love' springt Cesar Zuiderwijk vanachter zijn drums vandaan. Keith Moon is diep onder de indruk en wil dat ook, alleen weet hij niet dat het drumstel van Zuiderwijk is verstevigd door een metalen constructie. Keith wil de gimmick kopiëren en trapt zijn complete drumstel aan flarden. Het is rond dezelfde tijd dat de overige leden van The Who al weten dat Keith niet oud gaat worden. Cesar wordt gevraagd hem te vervangen in The Who bij het eventuele overlijden van Keith. Deze vindt het een grote eer, maar bedankt er voor. Kenny Jones van The Faces zal in 1978 de baan aanvaarden.
Ten opzichte van de eerdere elpees klinkt 'Moontan' een stuk volwassener. Voor een 'kosmisch rockalbum' houdt de groep alles in eigen hand en weet daarmee het geluid ook over te brengen op het podium. Alleen Bertus Borgers leent zijn saxofoonspel en is de vrouwenstem in 'Vanilla Queen' afkomstig van Patricia Paay. Op het tekstvel staan enkele foto's van de Golden Earring tijdens een optreden en hier zien we onder andere Rinus Gerritsen in de weer met een mini-Moog. De groep heeft daarvoor niet meer de hulp nodig van Cees Schrama, hoewel Robert-Jan Stips in 1976 kortstondig zal toetreden (met Eelco Gelling als extra gitarist).
Het is internationaal gezien het bestverkochte album van Golden Earring. In zowel Nederland als Amerika en Canada bereikt de plaat de status van Goud. In 2008 wordt het album uitgekozen als de beste Nederpop-elpee volgens lezers van Muziekkrant Oor. Ozzy Osbourne geeft ons tot slot nog een mooie anekdote over de elpee. Black Sabbath is in de studio bezig aan 'Sabbath Bloody Sabbath' als gitarist Tony Iommi last krijgt van een 'writers block'. Iommi moet 'riffs' bedenken om de nummers van een kostuum te voorzien en kan niks bedenken. Dan zet iemand 'Moontan' op en plots heeft Iommi weer inspiratie en schrijft de gitaarmelodie van 'Sabbath Bloody Sabbath'.
De middag die volgt op de aankoop van 'Moontan' fiets ik naar Gaasterland en koop ik nummer 166 uit het volgende bericht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten