Gele Bak Top 100 deel 1: 100-81

Het is te merken aan de Week Spot's? Ik heb in de eerste drie maanden van het nieuwe jaar zoveel soul gekocht dat ik wel even een paar maanden vooruit kan. Dat koopgedrag en ook de twee duurdere singles hebben er voor gezorgd dat die handel even heeft stil gelegen. Maar... er is ook iets anders aan de hand. Het is de laatste dag van maart dat ik 'De Tafel' ontdek in Meppel en bij het verlaten van de winkel heb ik me al voorgenomen om hier een 'abonnement' te nemen. En ook dit is genieten! Eindelijk scharrel ik plaatjes bijeen die al jaren op mijn verlanglijstje hebben gestaan, vervang een aantal exemplaren of koop ze met een iets andere hoes. Als duidelijk wordt dat de Blauwe Bak Top 40 een illusie wordt, heb ik me al voorgenomen een Gele Bak Top 40 te doen. Maar dan... Heb ik wel genoeg daarvoor? Wordt het geen lijst met teveel 'tweede keus'? Dan ontstaat het idee van een Gele Bak Top 100 over de plaatjes die ik van 1 juli 2014 tot dit moment heb gekocht. Deze Top 100 heb ik vanmiddag samengesteld en, wat blijkt, de voorgenomen Gele Bak Top 40 over het tweede kwartaal van 2015 past geheel in de lijst en ziet er erg fijn uit. Tot en met zondag presenteer ik jullie dagelijks een aftelling van twintig singles die ik in het afgelopen jaar heb gekocht. Deze aflevering staat vooral in het teken van 'dubbele' singles, dat zijn de nummers 100 tot en met 83.

100. A Whiter Shade Of Pale-Procol Harum (België, Deram DM 13, 1967)
Moet ik uitleggen dat we onderaan beginnen in de lijst? Ja, laten we het maar doen, want we beginnen meteen met een héle echte grote klassieker. Natúúrlijk heb ik deze en de volgende twee al lang in de bakken staan. Ik kom halverwege de samenstelling erachter dat ik drie platen teveel heb weggestreept (ik heb keuze uit 199) en maak dan snel een top drie van 'gewilde' fotohoezen. Dit trio zijn singles die ik afgelopen februari heb gekregen van onze Singlehoesjes-man Peter. Qua vinyl zweer ik bij mijn oude afgedraaide single zoals ik die in 1989 heb gekocht, waarvan ik ieder krasje en bijgeluid kan dromen, maar ik val vooral voor de prachtige Belgische fotohoes. En ja, voor de toevallige passant bij mijn radioshows klinkt dit betere exemplaar een stuk eerbiediger.

99. World-The Bee Gees (NL, Polydor 59 131, 1967)
Onlangs nog te gast in 'Het zilveren goud'. Dat plaatje heeft het neutrale Polydor-hoesje en op een bepaald ogenblik scharrel ik een gescheurde voorkant op. Nu staat het plaatje te pronken in een de schitterende fotohoes. Het is echt '1967' als je naar dit hoesje kijkt: Het kwintet (inclusief Vince Melouney en Colin Petersen) dat rechtstreeks uit een Carnaby Street-boetiek is weggelopen tegen een 'decor' met kleuren zoals Paul Simon deze bezingt in 'Kodachrome'. Niet heel erg typisch voor dit hoesje, maar wel voor (Duitse) Polydor-hoezen uit die tijd. Gezien Peter niet aan 'rommel' doet, klinkt dit plaatje even fijn als mijn oude exemplaar.

98. Nights In White Satin-The Moody Blues (België, Deram DM 22, 1967)
Het beruchte 'foute' fotohoesje staat jarenlang op mijn verlanglijstje en Peter is degene die me blij weet te maken met het kleinood. De Belgische Decca heeft voor 'Boulevard De La Madelaine' een titel-hoes gebruikt, voor 'Nights In White Satin' wil het een foto op de hoes hebben. Even grabbelen in het archief en zie daar... een persfoto van de Engelsen uit 1964. Niet wetende dat Denny Laine en Clint Warwick inmiddels de groep hebben verlaten en dat componist Justin Hayward nog niet in beeld is in die tijd. Nederland is wel op de hoogte van de wijziging in de bezetting en gebruikt een nieuwe foto.

97. Car Wash-Rose Royce (België, MCA 4C 006-98209, 1976)
En hier begint dan de oorspronkelijke top honderd voordat ik bemerk dat ik drie tekort kom. Ik heb alle 'dubbele' singles apart genomen uit de lijst van honderd (of, achteraf gezien, 97) kandidaten voor deze Top 100 en hier eerst een top 15 van gemaakt. Ik koop mijn eerste exemplaar van 'Car Wash' in 2004 uit de gigantische partij van de voormalige Steenwijker discotheek 'Chez Jean'. Het plaatje is in een zeer goede staat, gegeven het feit dat het in een disco heeft gewoond. Alleen het fotohoesje ligt in twee stukken. Dat veroorzaakt dat de kwaliteit van de plaat in mijn collectie achteruit hobbelt en met deze Belgische persing kan ik weer even vooruit.

96. I Don't Know Why-Stevie Wonder (NL, Tamla Motown TM 25.940, 1969)
Mijn eerste exemplaar gaat op de Monstertocht in 2001 mee terug naar Nederland. Ik tref de single aan in Mossley. Dat plaatje heeft een zwaar leven gehad ondanks het feit dat Engelse persingen altijd krachtiger klinken dan Nederlandse. Het schijnt dat ik deze single al tijden heb 'gereserveerd' bij Peter, maar dat ben ik dus even vergeten. De avond ervoor draai ik nog 'I Don't Know Why' van de Engelse persing, maar de volgende dag kan ik hetzelfde trucje doen maar dan zonder gekraak en getik. Toch besluit ik deze nog even te 'sparen' en dus gaat die de 'algemene' jaren zestig-bak in, waardoor ik hem nu kan opnemen in deze Top 100.

95. Jeopardy-Greg Kihn Band (België, Beserkley 96.9847-7, 1983)
Ik heb hem altijd uitgescholden voor de Nederlandse persing, maar nee... het is bij de zuiderburen geperst. Eigenlijk ben ik helemaal niet blij als ik deze single in april opnieuw vind. Ik ga ervan uit dat ik 'Motorcycle Emptiness' van Manic Street Preachers in fotohoes heb gekocht voor een euro. Pas bij thuiskomst ontdek ik dat deze van Greg Kihn in het hoesje zit. De plaat is ook nog minder dan mijn 'oude' exemplaar, maar de plaat zélf is leuk genoeg om te noemen in deze Top 100.

94. Hi Hi Hi-Paul McCartney & Wings (NL, Apple 5C 006-05208, 1972)
De verschillen tussen de Engelse en de Nederlandse persing zijn minimaal, los van het catalogusnummer. De Nederlandse heeft een groot middengat, waar de Engelse een 'hartje' heeft. Beide zitten ze bij mij verpakt in een geel 'Wings'-hoesje. Ik heb die met het 'hartje' het langst, maar ik heb me nooit beseft dat het de Engelse persing is. Het vinyl is gaan 'golven', iets dat heel gewoon is voor Nederlands EMI-vinyl uit de vroege jaren zeventig. Ik vervang hem in december door de Nederlandse met het grote middengat.

93. Hanky Panky-Tommy James & The Shondells (NL, Roulette RL 45.232, 1966)
De eerste keer dat ik deze koop is meer dan twintig jaar geleden en is, als ik me niet vergis, de Duitse persing met het 'bonte' Roulette-label. Internet bestaat dan nog niet en dus kun je niet Marktplaats bezoeken voor zo'n single met fotohoes. Je bent overgeleverd aan wat er lokaal wordt aangeboden. Ik neem dus genoegen met een matig exemplaar in een plastic hoesje en betaal hiervoor nog altijd drie gulden. Ik heb 'Hanky Panky' nooit essentieel gevonden. Als ik iets van Tommy James wil draaien, kies ik al snel voor 'Crimson & Clover', 'Mony Mony' of desnoods 'Crystal Blue Persuasion'. Dit Nederlandse exemplaar vind ik op de eerste dag dat ik 'De Tafel' binnenstap.

92. Nut Rocker-B. Bumble & The Stingers (NL, Top Rank HTR 755, 1962)
Als platenverzamelaar ben ik op de verkeerde plek aanbeland in Engeland. Niet helemaal waar, want 'die ene hele zeldzame private pressing die ik niet bij naam ga noemen om vervelende biedingen uit de weg te gaan' was vast niet in Londen opgedoken bij een kringloopwinkel. Toch is het in het eerste jaar in Mossley allemaal mondjesmaat. In het begin van 1999 komt opeens een hele leuke collectie binnen: Allemaal late jaren vijftig en vroege jaren zestig, echt mooi pop-spul in een fraaie staat met originele label-hoesjes. De Engelse 'Nut Rocker' zit daar ook tussen. Ik draai de plaat in de daaropvolgende vijftien jaar naar zijn mallemoer, maar wat wil je ook met zo'n klapper als deze. Ik heb de Nederlandse nog nooit gezien als ik bij Peter thuis deze in handen hou. De plaat heeft zelfs een fotohoesje gehad in ons land, maar desondanks ben ik erg gelukkig met dit fraaie exemplaar in een neutrale hoes!

91. People Gotta Move-Gino Vannelli (NL, A&M 13 614 AT, 1974)
Ik kan me niet goed meer herinneren waar ik het eerste exemplaar vandaan heb gehaald, maar weet wel dat 'People Gotta Move' voor mij gaat 'leven' in 2004. In 2005 draai ik het herhaaldelijk op een tuinfeest waar het stikt van de reclame-makers. Een paar maanden later hoor ik dit nummer terug in een ANWB-reclame en roep dan enkele jaren dat 'dit waarschijnlijk is opgepikt op dat tuinfeest'. ,,Wat zeur je nou over een 'claim-to-fame', je zit nu bij Wolfman Radio", zei de vrouw van de radiobaas een paar weken geleden. Inderdaad, het geval Gino Vannelli doet er niet meer toe. De single zélf is nodig aan vervanging toe en ben blij dat ik deze zie staan bij 'De Kring' in Meppel. Het staat in de bak met 'collectors items' en dat betekent dat het dubbel zo duur als de andere singles. De overige singles zijn vijftig cent en voor een euro heb ik dit fraaie exemplaar mét fotohoes!

90. Can I Get It From You-Dave Berry (NL, Decca AT 15 046, 1965)
Op een zaterdagmiddag in 1994 koop ik in Leeuwarden de twee ontbrekende Dave Berry-hits in mijn collectie. Zowel 'If You Wait For Love' als 'Can I Get It From You' zitten in neutrale hoezen en zijn inmiddels vervangen door betere exemplaren met fotohoes. Dit is de meest recente, in februari gekregen van Peter. Overigens heb ik in de afgelopen maanden ook 'Stranger' (1967) van Dave Berry gekocht, maar dat vinyl is zwaar gehavend en bovendien vind ik het muzikaal ook niet echt interessant. Ik hou het bij dit klasse-nummer voor de Top 100.

89. Night Of The Long Grass-The Troggs (NL, Fontana 278 278 YF, 1967)
In de eerste maanden van 1995 bivakkeer ik geregeld in De Karre in Tuk. Ik tuf dan op zaterdagmiddag de zestig kilometer binnendoor en ga zondagavond terug, soms met ellenlange tussenstops in een café in Langelille. Henk van De Karre weet ook van mijn singles-hobby af en hij stelt voor om een platenbeurs te doen. Ik ben daar ook present met een bakje singles, maar ik verkoop zelf bijna niks. Wel doe ik flink boodschappen tussen de dubbele singles van Henk. Daar zit ook deze van The Troggs tussen. Een paar weken geleden heb ik hem dus met fotohoes gevonden en ben daar erg gelukkig mee!

88. Advice For The Young At Heart-Tears For Fears (Duitsland, Fontana 876 894-7, 1990)
Het is ook flink wennen in Duitsland zélf. In december is de Muur naar beneden gehaald en een paar weken later drukt de Duitse uitgever van Fontana nog potsierlijk 'Made In W-Germany' op het label. Deze aankoop is een beetje 'oeps'. In beide gevallen zijn ze niet duur geweest, maar ik ontdek in december pas bij thuiskomst dat ik deze reeds op vinyl heb.

87. She Sold Me Magic-Lou Christie (NL, Buddah H 610 050, 1969)
Het is in mei 1992 echt een buitenkans. In Franeker kom ik, bijna per ongeluk, een radiozaak binnen dat ooit ook platen heeft verkocht. Met de intrede van de cd doet de winkel nu aan een leegverkoop van het overgebleven vinyl en daar zit ook de Franse 'She Sold Me Magic' tussen, compleet met fotohoes, en in die 22 jaar nóóit gedraaid. Hoewel de plaat niet compleet is bedorven, is deze eind 2009 in de buurt van het 'kiwisap-incident'. De plaat is niet meer te draaien en de hoes heeft lelijke vlekken. Omdat ik toch zielsveel hou van deze plaat koop ik in december dit Nederlandse exemplaar in neutrale hoes.

86. The Baby-The Hollies (NL, Polydor 2058 199, 1972)
Ik ken de plaat al jaren, maar weet lange tijd niet dat dit The Hollies is. Op zichzelf niet zo heel vreemd, want dit is de eerste plaat waarop Michael Rickfors meedoet. Hij neemt het stokje over van Allan Clarke die toe is aan nieuwe uitdagingen. In hetzelfde jaar wordt het twee jaar oude nummer 'Long Cool Woman' plots een grote hit in Amerika en omdat Clarke op die plaat zingt, keert die een paar maanden later terug op het nest. Dat betekent eveneens dat Rickfors weer de biezen kan pakken. De eerste keer dat ik 'The Baby' koop is in 2005, maar dat ding heeft in 33 jaar geen hoes gezien. De aanbieding van het plaatje met fotohoes is erg aanlokkelijk, dus hierbij...

85. Younger Days-Fatal Flowers (Duitsland, WEA 248 506-7, 1986)
Noem me streng, maar deze van Fatal Flowers is officieel geperst in Duitsland, maar is daar nooit uitgebracht. De single gaat meteen door naar Nederland. Mijn eerste exemplaar komt in de zomer van 1994 bij me wonen, maar doorstaat de volgende twintig jaar niet zonder kleerscheuren. En dit is zo'n plaatje dat je zonder hinderlijke krassen en tikken moet kunnen beluisteren en dus ga ik overstag voor een beter exemplaar bij 'De Tafel'.

84. New York Mining Disaster 1941-The Bee Gees (Duitsland, Polydor 59 073, 1967)
Voor wie het is vergeten... Ik ben op dit moment bezig met 'dubbele' singles die ik in het afgelopen jaar heb gekocht. De nummer 83 is dus de mooiste 'dubbele' single van het afgelopen jaar. Waar? Nou, ik heb vooral erg fijne herinneringen bij de nummer 83, maar qua schoonheid gaat er weinig boven 'New York Mining Disaster 1941' van The Bee Gees. Van alle jaren zestig-singles van de gebroeders Gibb laat deze het langste op zich wachten: Pas in juni 2009 vind ik mijn eerste exemplaar. Peter verrast me met eentje met fotohoes.

83. Afternoon Delight-Starland Vocal Band (UK, RCA Victor RCA 2716, 1976)
De eerste herinnering brengt me terug naar het kraak-avontuur in Amsterdam, de tweede naar de wandeling door de sneeuw van Uppermill naar Mossley met Radio 10 Gold op de walkman-radio en de derde een bizar lifters-avontuur van De Bilt naar Jutrijp. Alle drie keren zijn het plaatsen en momenten waar ik op dit moment niet naar terug wil, maar het vestigt wel de liefde voor dit nummer. Een paar maanden geleden heb ik nog een droom van een middag-show op Wolfman Radio voor doordeweekse dagen. Deze zou dan 'Afternoon Delight' heten. We blijven dromen met deze fraaie Engelse persing als soundtrack. Deze heb ik op de laatste dag van de vakantie in Maastricht gekocht.

82. Travellin' Light-Cliff Richard & The Shadows (NL, Columbia 45-DB 4351, 1959)
Nu begint het overzicht van de singles die ik vóór 1 juli 2014 nog niet in de bakken heb staan. Deze van Cliff bijvoorbeeld. In december krijg ik een tip van iemand over een partij jaren zestig-singles bij de kringloopwinkel in Steenwijk. Op een woensdagmiddag fiets ik naar de zaak op het industrieterrein van de oude zuivelfabriek in Tuk, maar tref daar dezelfde meuk als altijd. Dan ontdek ik dat er een nieuwe kringloopwinkel bij is gekomen, maar het is te laat op de dag om die nog te bezoeken. Maanden later schiet het me alsnog te binnen en ga op een donderdagmiddag langs. Buiten Billy Joe Royal om is het merendeel eind jaren vijftig en vroege jaren zestig, maar desondanks spotgoedkoop. Cliff mag mee voor het archief.

81. Come Back And Shake Me-Clodagh Rodgers (Duitsland, RCA Victor 47-15110, 1969)
Bij de samenstelling van een Blauwe Bak Top 40 maak ik ook wel eens een fout. Zo ontbreekt 'Telephone' van Bernadette Martin in de eerste Top 40 van 2014. Ook nu ga ik bijna een plaat over het hoofd zien, maar het is dankzij een (hoger genoteerde) single van Clodagh Rodgers dat ik plots deze herinner. Ik denk eerst dat dit een 'vervangend exemplaar' is, maar ik heb mijn Engelse exemplaar nooit meegenomen naar Nederland en dus is het een 'nieuwe' aanwinst. 'I Don't Need No Doctor' van New Riders On The Purple Sage is ten prooi gevallen aan dit plaatje, maar het zij zo.