Mijn hoofd is een grote jukebox. Een flardje van een melodie of een tekst op een bord of een auto. Als ik een muzikale associatie krijg, is dat nummer de rest van de dag niet uit mijn kop te krijgen. Maar er zijn ook 'spooknummers', platen die zonder zo'n aanleiding zich in mijn brein nestelen. Zoals die zondagmiddag in 2005 in Gent. Terwijl ik naarstig zocht naar een jeugdherberg, hield 'Under Your Thumb' van Godley & Creme me op de been. De donderdag erna begon met 'No Rain' van Blind Melon, twaalf uur later hoorde ik het in een kroeg. In de tussentijd ontmoette ik De Ware, maar liet haar in Lokeren uit de trein én mijn leven stappen...
Ik zie het niet als 'uit de kast komen', maar meer als een uitbreiding van mijn karakter. Ik denk dat de hersenschudding mijn laatste schroom heeft weg geslagen. Het is in 1998 in Mossley in werking gezet, maar tot een paar weken geleden speelde het zich grotendeels thuis af. Buiten een paar feesten om vertoonde ik me anders niet in het openbaar in vrouwenkleding en met die feesten zat ik ook nog zwaar onder de make-up. De reacties waren positiever en vriendelijker dan ik had verwacht.
Vanmiddag was het grote moment daar, na enkele weken 'training' bij nacht ging ik 'prime time' naar Meppel. Tot in de stad met een trainingsbroek over mijn legging en de rok in een tasje. De 'changeover' heb ik bij Petticoat, een winkel in gothic- en alternatieve kleding, waar de eigenaresse van mijn hobby afweet. Ik koop er nog wel eens wat... Ik krijg onmiddelijk een compliment over mijn voorkomen! Voor de goede orde: Géén grammetje make-up, maar wel geschoren, in een trenchcoat, rok met legging en een tuniek over een bloesje.
Dan het plein over en een drukke winkelstraat oversteken. Bij het water krijgt wat opgeschoten jeugd me in de gaten. 'Here we go'! Ze lachen overdreven en er wordt qua geaardheid foutief gegokt. Ik steek mijn hoofd in de lucht en lach naar de zon. Er spelen vanuit het niets toeters in mijn hoofd. Hee, dat is 'Geno'! Hoe harder ze lachen, hoe meer ik geniet. Buiten hen zal niemand een woord roeren over mijn outfit.
'Geno' blijft in mijn kop zitten en dat is niet erg! Ik ga er blijkbaar parmantiger door lopen. Als ik oma met twee koters inhaal, verwacht ik: ,,Oma, waarom heeft die man die man een rok aan?", maar hoor niets. Ik lijk van achteren echt een vrouw! Er is zelfs een bouwvakker die me na fluit...
De spontane glimlach van een meisje in de Appie Heijn en de enige niet-chinese bij de Chinees waar ik mijn avondmaal nuttig, zijn de mooiste complimenten die ik krijg. Na het diner gaat de rok weer uit en mijn broek weer aan. ,,Meneer, waar is uw rokje gebleven", hoor ik als ik naar het station loop. Het is een van de jongens van vanmiddag. Ik wil kalm en vriendelijk antwoorden, maar dan wordt ook mijn geestelijke gezondheid foutief gegokt. Ik loop dus door, steek mijn neus naar voren en hoor 'Geno'. Een onvergetelijke middag en voor herhaling vatbaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten