Soul-xotica gaat meestal over muziek, maar... het blijft natuurlijk wel MIJN speeltuintje! En nu ik platenhoezen aan het opruimen ben, kan ik net zo goed ook een compleet Engels stadje doen. Met name in het voor- en najaar heb ik een week lang heimwee naar Mossley. In april had ik plannen voor een posting, maar het kwam er toen niet van. Tot maandag 17 mei, nadat ik een cassettebandje van maandag 17 mei 1999 had gevonden. Dat was een mooie aanleiding voor een kort resumé.
Of ik moet me weer net zo vergissen als bij 'Ta Det Lugnt' van Dungen, maar anders komen de platenhoezen niet meer terug. Anders is dat bij Mossley. Want hoewel ik er slechts een anderhalf jaar woonde en er een zware depressie doormaakte, beschouw ik Mossley nog altijd als een gelukkige periode.
Waarom Mossley? Dat was geen keuze. Nadat ik in York op een dood spoor was gekomen, vertelde Tony van het Leger Des Heils over de Emmaus. Van alle communes had alleen Mossley plek voor mij. Ik arriveerde daar op vrijdag 17 april 1998.
Mossley, Greater Manchester, heeft een katoenspinnersverleden. Mijn huis, Longlands Mill aan Queen Street, is één van de handjevol bewaarde spinnerijen van de 125 molens die Mossley in de jaren twintig van de vorige eeuw telde. Ik heb uitzicht op Roughtown, een passende naam voor de grijze woonkazernes. Mossley is nu een slaapstadje. Ofwel: 'a place where you are taught to dream', aldus de zanger van een lokale popgroep.
En toch had die rust wel iets. Mossley wordt omzoomd door groene heuvels, bergen voor een Nederlander. Minder inspanning vergt een wandeling langs het Huddersfield Canal. Je komt vanzelf uit bij Roaches Lock op de foto. Even verderop, exact twee kilometer van Longlands Mill zit mijn stampub Tollemache Arms.
Daar heb ik zo vaak aangekondigd dat ik weg ging uit Mossley, dat ik eind september 1999 niet werd geloofd. Toch verliet ik Mossley. Buiten de monstertocht in 2001 ben ik er niet meer geweest. Dat Mossley gaat herleven op Soul-xotica kan ik nu al verklappen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten