Na Mossley is het een kleine stap naar Kaiserslautern? Nou, dat moet je niet willen fietsen, ook al is het even ver als met de auto. Zomer 1998. De jubileumeditie van het Dicky Woodstock Popfestival op de Baarse Vrijstaat. Ik kom al vanaf 1994 jaarlijks naar het gehucht bij Steenwijk. In de laatste twee edities van de vorige eeuw zelfs vanuit Engeland. In het eerste jaar ontstaat de Woodstock-ploeg.
Ik bied Des onderdak aan in mijn caravan, nadat deze op de Solex van Vianen naar De Baars was gereden om Armand te zien. De volgende dag ontmoet ik Kees, een 48-jarige die dankzij een heftige 'midlife crisis' door gaat waar hij in 1968 was opgehouden. Berend en Sonja hebben hun huis verruild voor een Pipo-wagen. Rein, de broer van Berend, is in een opwelling getrouwd met Hinke en tracht te leven zoals het hoort. Dat lukt maar half, bovendien zijn ze strontongelukkig!
Deze club minus Kees, maar met twee meiden waarvan ik de naam niet meer weet, zijn we in 1999 de Eclipse-ploeg. We rijden in colonne naar Kaiserslautern om 85% van de zonsverduistering mee te maken. Berend voorop in de Mercedes-bus met klomp in plaats van Michelinpop, dan Rein in de Opel Combo van de zaak, dan Des en ik met een meisje (er staat iets bij van Hanneke?) in een Mercedes ambulance uit 1972 en achteraan een Subaru Mini Jumbo. De naam van het meisje en haar vriend weet ik niet meer, wel dat haar jengelkind Boaz heette. Hoezo hippie?
We zijn nog maar net onderweg als Des een cd van The Mamas & The Papas opzet. Met name bij 'I Saw Her Again' heb ik hierdoor een herinnering, maar die heeft Peter niet staan? Volgens mij stond '12.30' weer niet op die cd.
De Eclipse-ploeg was niet voor de eeuwigheid bestemd. Onbewust heb ik een dag voor de verduistering ervoor gezorgd dat de groep bij elkaar bleef. Een jaar later lag de ploeg in gruzelementen. Maar de eclipse was legendarisch!
Ik heb nooit veel gehad met The Mamas & The Papas, maar voor '12.30' maak ik een uitzondering!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten