Eindstreep: juni 2024

Ondanks het feit dat ik verschillende afleveringen van de 'Singles round-up' heb gehad, heb ik in deze maand slechts tweemaal de portemonnee getrokken ten behoeve van singles. Het is idioot lang geleden dat ik slechts één of twee platen heb gekocht gedurende een maand. Ik word in juni echter gered door de postbode. Deze bezorgt me eerst op 1 juni het pakket met 'dure' singles van Mark en een paar weken later de 'used-but-not-abused'. Plus dat er een aantal 'pre-orders' zijn binnengekomen. Met de 'Eindstreep' over deze maand ben ik niet druk maar omdat we halverwege 2024 zijn, heb ik alvast de totalen uitgerekend. De top tien is in een vloek en een zucht samengesteld.

Over de maand juni kan ik kort zijn. Dat zijn alleen de twee EP's met onuitgebrachte Motown-nummers op het Soul 4 Real-label. De nummer negen uit de top tien is afkomstig van één van de EP's. In deze nieuwe maand gaan de volgende twee verschijnen. Twee platen voor de Blauwe Bak, nul voor de Gele Bak en nul dubbel. Laten we het dan hebben over het eerste halfjaar van 2024. De Blauwe Bak is de grote winnaar met 230 singles. De Gele Bak volgt op geruime afstand met 143. Totaal zijn er 64 'dubbele' singles in de collectie gekomen. Totaal kom ik dan op 437 singles. Ik krijg het vanaf september druk met 'The 2024 Collection' in 'Do The 45' en deze week kan ik gaan zitten voor de Gele Bak Top 100 over 2024. Omdat ik morgen aan het werk moet, komt dat er nu niet meer van. Rest mij alleen nog de top tien.

1. Never Get Your Love Behind Me - Valerie Carter & The Faragher Bros.

2. Love You More - Donna Mitchell

3. Come With Me - Jesse Green

4. Don't You Feel Sorry - Valerie & Nick

5. Chaos - Vivian Copeland

6. The Best Thing A Man Can Ever Do For His Woman - Lou Courtney

7. Double Standards - Eric Sand

8. What's Your Name - Richard Barbary

9. My World Is Crumbling - Brenda Holloway

10. Nobody Knows What's Goin' On In My Mind - The Chiffons

Week Spot Kwartet: week 26

Het feestje op vrijdagavond is me niet tegengevallen. Het is voor het eerst in twintig jaar dat ik op een dergelijk feest ben (het soulfeest in Keulen in 2011 niet meegerekend) en de eerste keer op zo'n plek zonder alcohol en andere chemische hulpmiddelen. Zou ik nog kunnen dansen? Welnu, de eerste dj van de avond heeft zelf ook nog een 'event' waardoor hij vroeg is geprogrammeerd. Ik ben de laatste weken een beetje 'fan' geworden van deze figuur, hij is een jazzliefhebber en heeft een verfijnde neus voor breakbeats die zich voor het drum'n'bass-genre lenen. Ik sta eerst vooral te headbangen maar dan gaan mijn benen knikken en voordat ik het weet gaat mijn hele lichaam op in de beat en de bas. De twee volgende dj's zijn toch juist weer opgegroeid met elektronische muziek en hun sets zijn minder 'organisch' en neigen naar de verwaterde dubstep van twintig jaar geleden. Rond een uurtje of twaalf vind ik het welletjes geweest en heb zodoende drie dj's gemist. Op zichzelf ben ik fit genoeg voor het werk maar als mijn voorvrouw op vrijdagmiddag van mijn plannen hoort, laat ze me meteen de keuze: De post mag óók maandag. Ik heb gisteren vrij genomen en een heerlijke wandeling gemaakt waar ik binnenkort zeker nog eens op terug kom! Nu eerst maar eens het Week Spot Kwartet van deze week behandelen. Vanavond krijgen jullie dan de 'Eindstreep' van mij.

2020: The Love Of My Man - Theola Kilgore (1964)
De afgelopen weken in 2020 heb ik lopen putten uit de singles die ik in het voorgaande jaar heb gekocht. Er gaan een paar maanden overheen voordat ik weer een bestelling plaats bij Mark. Of... het is voor het eerst dat ik zo'n bestelling plaats. In 2020 is de stapel al zo hoog gegroeid dat ik dit onmogelijk in één keer kan aflossen en hier beginnen de 'verrassingen'. Theola Kilgore is de Week Spot in het weekend dat collega-radiomaker Grimbo zijn discoshow start op de zondagavond. Hij is afgelopen maart kwaad opgestapt. Ik heb iets met het voorval te maken maar ben 'on speaking terms' met hem en hij geeft aan dat het de druppel was. Het is de laatste reguliere 'Do The 45' in dat weekend en traditiegetrouw vier ik dat met de Week Spots van het afgelopen jaar. Dat heb ik gisteravond ook ruim 3,5 uur gedaan maar er is iets mis gegaan bij de opname waardoor deze al lang is weggegooid. Het is niet anders. In 2020 sta ik aan de vooravond van het nieuwe concept van 'The Summer Spirit Of...' en vanaf volgende week staan de Week Spots uit 2020 eveneens in het teken hiervan. In deze week in 2020 is het echter Theola Kilgore met 'The Love Of My Man', dat ik het beste ken middels The Stovall Sisters' 'The Love Of God'.

2021: Just Can't Get You Out Of My Mind - Baby Washington (1973)
Een jaar later ben ik net begonnen met 'The Vinyl Summer Spirit Of' en heb 1973 centraal staan. Het is het weekend met de legendarische fietszondag. Ik hoef eigenlijk maar voor een heel klein boodschapje naar Meppel en ga al op de ochtend er naartoe. Ze voorspellen immers pittige buien. In Meppel is de lucht helder blauw en zie ik niet hoe dit opeens kan omslaan. Ik ga dus verder fietsen naar Zwartsluis en dwars door De Wieden. In Giethoorn nuttig ik een drankje en haal ook vochtigheid bij het tankstation in Steenwijk. Dan moet ik me haasten om in Uffelte te komen want het hangt dan wél tegen een bui aan. Ik kan nog net een paar boodschapjes doen in Havelte en als ik thuis ben, gaan de luiken open. Die avond vier ik het jaar 1973 in 'The Vinyl Summer Spirit Of' en luister nog altijd met veel plezier naar deze show.

2022: Let's Try It Again - Funk Junction (1980)
In 2022 trap ik op zondagavond 'The Vinyl Summer Spirit Of' af met 1980 en draai op zaterdag de Week Spots. Het is eigenlijk best aardig om de jaren tachtig te doen in deze weekeinden, alleen heb ik het probleem dat ik niet genoeg van één jaar uit het decennium heb om een zaterdagavond te vullen. Op zondag is dat geen probleem. Vandaar dat ik het eerste weekend meteen begin met de eighties zoals ik ook in 2023 zal herhalen. Funk Junction is dan een hagelnieuwe heruitgave van het Epsilon-label. Het plaatje is in 1980 uitgebracht als Junction maar omdat er méér bands zijn met die naam voegt Yann de naam Funk toe. De a-kant is ook funky maar hier gaat de aandacht uit naar de 'sweet soul'-kant op de flip. Het is echter niet meer dan een aanleiding voor het eerste weekend van de 'Vinyl Summer Spirit' want volgens mijn herinnering heeft Funk Junction in december de Top 100 niet gehaald.

2023: I Just Want To Satisfy - The O'Jays (1982)
Een jaar geleden trap ik op zondag af met de 'algemene' singles uit 1982 en doe op zaterdag de Week Spots. Later in de serie doe ik zelfs een top tachtig van de jaren tachtig in twee delen. Na drie jaar 'The Vinyl Summer Spirit' heb ik de meeste jaren gehad en zou ik in 2024 voor 'herhaling' kunnen gaan. Ik heb twee jaar geleden echter voor de leuk een 'Vinyl Summer Spirit Of 2017' gedaan en het concept van de zondagavond bevalt me goed. In 2024 ga ik de 'Vinyl Summer Spirit Of' doen over de jaren 2015 tot en met 2022. Met een aantal van de nieuwe releases op zaterdag maar ook ouder werk dat ik in dit jaar heb gekocht. Voor de zondagen heb ik Top 40-lijstjes gemaakt en samengesteld uit de Gele Bak Top 100-lijsten. Ik trap komend weekend af met 2015 en dinsdag ga ik dus ook een Week Spot uit 2015 aan jullie voorstellen. Vanavond echter eerst de top 50 van de Gele Bak Top 100 van 2023. En... als ik wil kan ik morgen beginnen met het samenstellen van de Gele Bak Top 100 van 2024. Hoe ik deze ga publiceren op Soul-xotica is iets waar ik even over na moet denken.

Blauwe Bak Top 100 1e halfjaar: 20-1

Té warm. Zelfs nog vanavond als ik naar Steenwijk wil. Ach, het boodschapje kan morgenmiddag ook en bovendien moet ik morgen al naar Steenwijk. Het is vanmiddag een fietstochtje op en neer naar Havelte geweest. De fiets gaat volgende week voor onderhoud weg want daar hebben ze in Havelte momenteel geen tijd en mankracht voor. Na dit tochtje ben ik al lang blij dat ik de verkoeling kan opzoeken. Vanavond ben ik naar het buurtpunt gelopen om een pakketje op te halen en dan is het wel duidelijk voor mij: Ik ga vandaag niet meer fietsen. Zo ben ik nu in staat om jullie de meest ultieme twintig van het eerste halfjaar te presenteren. Wellicht een idee om bij de Top 100 in december een soort van hitparade te maken met stijgers en zakkers?

20. Long Gone - Debbie Fleming (UK, Bradley's Records BRAD 7519, A, 1974)

19. I Pledge - Lonnie & Floyd (US, Jewel 786, A, 1967)

18. Take Your Time - Hank Hollywood (UK, Sonic Wax SWR.64, A, onuitgebrachte opname uit 1969, 2024)

17. I Need Someone - Linda Perry (US, Mainstream MRL 5550, A, 1973)

16, Don't Hold Back - Trambeat (UK, LRK LR-27, A, 2023)

15. That's Life - Williams Brothers (UK, Epsilon EPS 030, A, 1972, re: 2024)

14. Winter Go Away - Holly Maxwell (US, Smit-Whit SW-400, B, 1969)

13. What Have I Got Now - Darrow Fletcher (UK, Jacklyn REPRO 06, B, 1966, re: 2022)

12. I Believe In The Stars - The Caprells (US, Bano B-103, B, 1978)

11. Bang Ya Head - Boca 45 (UK, Cold Beer Music 001, A, 2023)

10. Skinny Dippin' - Lynda Seals (US, Fraternity 3438, A, 1980)

9. No Longer Mine - Thee Heart Tones (US, Big Crown BC172, A, 2024)

8. Put A Hurtin On My Heart - The Herbs (US, Smoke GKP 612, A, 1969)

7. Along The Beach (Part One) - The Village Choir (UK, N.Y.C. Street Sound NYC 1000, A, 1976, re: 2024)

6. Doin' It All For You - Robert Chini (US, CQQL 018, A, onuitgebrachte demo uit de midden jaren zeventig, 2024)

5. I'd Be Lying - MT Jones (UK, Creative Soul CS 1005, A, 2023)

4. All My Life - The Nu-Rons (UK, Soul Junction SJ1010, A, 1972, re: 2018)

3. Nothing But Reasons - The Rayvelles (US, Funk Night FNR 203, A, 2023)

2. Love And Affection - Erroll Gaye & The Imaginations (US, Steel Town S-T-92539, B, 1975)

1. I Wish You A World Of Happiness - The KBCS ft. Nora Becker (Duitsland, Sonar Kollektiv SK454, A, 2023)

Blauwe Bak Top 100 1e halfjaar: 40-21

Voorlopig de laatste dag van het snikhete weer? Morgen zal het iets koeler zijn waar ik al stiekem naar uit kijk. Zaterdag nog even vijfentwintig graden en eigenlijk moet ik nog regelen dat ik dan vrij kan hebben en maandag kan werken. Maar... aan de andere kant... ik denk dat ik niet héél laat terug zal zijn vrijdagavond en het is maar weer afwachten hoe het weer op maandag is. Straks ga ik waarschijnlijk, op mijn vrije dag, toch nog even naar Steenwijk. Ik heb een aantal boodschapjes waar ik de afgelopen dagen niet aan toe ben gekomen. Ik moet eerst nog even iets eten en ik kan dus tussen het kauwen door ook wel de volgende aftelling doen in de Blauwe Bak Top 100. Vanavond krijgen jullie de top twintig van mij.

40. Tighten Up & Take It Over - Cheeba's Latin Bros. (UK, Echo Chamber ECR 002, A, 2023)

39. Thank God For Peace - Wayne Spence & Smiling Faces (US, Peace 304334, A, 1973)

38. Footsteps In The Shadows - Jimmy Jackson (Frankrijk, Buddah 640092, A, 1976)

37. More Today Than Yesterday - Spiral Starecase (US, Solid Rock SR-2, A, 1969, re: 197?)

36. Kick It Off - Kenyatta (UK, Epsilon EPS 026, A, 1974, re: 2024)

35. Who Would Deny Me - Ed Townsend (US, MGM K 13784, A, 1967)

34. California Montage - Young-Holt Unlimited (US, Brunswick 755417, B, 1969)

33. Must Be An Angel - Sounds Of Imani (UK, Soul Junction SJ519, A, 2012)

32. It's Hard To Say So Long - Equasions (US, Symphonical SR-019, A, 197?, re: 2024)

31. Lil' Bit Different - Pals & Gal (UK, Epsilon EPS 025, A, onuitgebrachte opname uit 1980, 2024)

30. Don't Let Me Down - The Hearts (US, Zells 3378, A, 1970)

29. Frightened Girl - Silent Majority (Japan, Hot Wax OTS-326, A, 1970, re: 2023)

28. New Lover - Jackie Ross (NL, Chess AR 45.151, B, 1965)

27. Everybody Loves The Sunshine - Roy Ayers & The Soulsociety (Duitsland, Sedsoulciety SSCR 2024007, A, 1997, re: 2024)

26. Everybody Needs Somebody - The Flirtations (Duitsland, Deram DM 295, B, 1970)

25. When I'm With You - Brenda Lee Eager (UK, Expansion EXUMG12, A, 1974, re: 2024)

24. Intuition - Claire Davis (UK, LRK LRK-26, A, 2024)

23. I Got A Reason - Jeff Joffrion (US, Sound Stage 7 SS7-2648, B, 1969)

22. This Empty Place - The Tangeers (US, Scepter SCE-12269, A, 1969)

21. Free At Last - The Uptights (US, Skye 4525, A, 1970)

Blauwe Bak Top 100 1e halfjaar: 60-41

Gisteren heb ik dubbel gepubliceerd en ga dit eveneens vandaag en morgen doen. Ik ga vrijdagavond namelijk naar een feestje dat wel eens laat kan worden. Ik ben er zeker van dat ik dan niet meer in de stemming ben om te publiceren. Het is inmiddels al een paar maanden geleden als bekend wordt gemaakt dat op de laatste vrijdag van juni een drum'n'bass-rave zal worden gehouden in De Buze. Drum'n'bass is dé hippe dansstijl in 1997 als ik rondhang in Amsterdam en tot mijn grote tevredenheid is het in Engeland nooit echt verdwenen waardoor ik nog vrij regelmatig nieuwe drum'n'bass hoor. Ik ben lang in de veronderstelling dat het nooit iets is geworden in Nederland buiten de verwaterde dubstep-versie om waar ik nooit veel mee heb gehad. De dj's die vrijdag aantreden hebben stuk voor stuk inspiratie opgedaan bij de helden van de late jaren negentig en dat levert erg spannende producties op! Ik ga komende vrijdag dus weer eens schuifelen op de dansvloer, de eerste keer zonder een sloot alcohol en mogelijke chemische accessoires. Vandaag dus het derde deel van de Blauwe Bak Top 100 en morgen de ontknoping in twee delen. Nu tel ik af van nummer 60 naar 41.

60. Take This Love Of Mine - The Staples (Spanje, Soul 4 Real S4R34, A, 1977, re: 2024)

59. Hold Your Head Up - The Harlem Gospel Travelers (US, Colemine CLMN-231, A, 2024)

58. I'm Doin' Fine Now - New York City (UK, RCA Victor RCA 2351, A, 1972)

57. Still Water - The Four Tops (UK, Tamla Motown TMG 752, A, 1970)

56. Candy Clown - Ray Godfrey (UK, Mercury 6008 003, A, 1973)

55. Yes, My Goodness, Yes - Willie Hobbs (US, Bandit B-3, A, 1969)

54. Bye Girl - Power (US, Beegee BGS-112, A, 1973)

53. Trouble I've Had - Clarence Ashe (US, J&S 1466, A, 1964)

52. Let The Music Play - J.G. Lewis (US, IX Chains NCS 7014, A, 1975)

51. Makings Of Love - Erica Falls & Vintage Soul (UK, Izipho Soul ZP 105, B, 2024)

50. Be There In The Morning - Renee Geyer (UK, Expansion 7DOS3, A, 1977, re: 2019)

49. Hit Me Like - Johnny Burgos (UK, LRK LRK-27, A, 2024)

48. I Can't Stay Away - The Caressors (UK, Soul Direction SDO-1008, A, 1968, re: 2022)

47. I Didn't Know - The Three Degrees (UK, Philadelphia International S PIR 2155, B, 1974)

46. Love & Flowers - Les Imprimés (US, Big Crown BC175, A, 2024)

45. Let My People Go - The Winans (UK, Qwest W8874, A, 1985)

44. Sorry - Grace Jones (UK, Polydor 2058 856, B, 1976)

43. Brand New Day - Rufus (US, Epic 5-10691, A, 1970)

42. One More Chance - Margie Joseph (UK, Expansion EXUMG04, A, 1969, re: 2019)

41. Oh Lovin' You - The Paragons (US, Buddah BDA-478N, A, 1975)

Week Spot: Erroll Gaye & The Imaginations

Omdat ik gisteren heb besloten alsnog de Blauwe Bak Top 100 te publiceren, kijk ik opnieuw naar de lijst voor een Week Spot. Ik heb datzelfde drie weken geleden ook gedaan en in dat bericht schrijf ik: 'Probeer maar eens een verhaaltje te schrijven over Erroll Gaye & The Imaginations'. Ik moet opbiechten dat ik drie weken geleden niet eens een klein beetje huiswerk heb gedaan want afgelopen avond kom ik met een simpele zoekopdracht op Google uit bij een site genaamd Buckeye Beat. Dat verzamelt informatie over rock'n'roll, rhythm & blues, soul en blues uit de staat Ohio. Er is één vraag welke onbeantwoord zal blijven: Waar is het mis gegaan met Erroll Gaye & The Imaginations na zo'n bliksemstart. Er rest namelijk niet veel meer dan een lokaal hitje middels één single en een krantenartikel bomvol informatie welke aankondigt dat de band zal optreden in de befaamde Apollo. Met dit krantenbericht in de aanslag durf ik het wel aan. Het is overigens de nummer twee in de Top 100 en dus de hoogst genoteerde plaat welke nog geen Week Spot is geweest. Bovendien lijkt het me een prachtige afsluiter van een extra lange 'Do The 45' deze zaterdag als ik alle Week Spots vanaf week 26 in 2023 ga draaien. De Week Spot is 'Love And Affection' van Erroll Gaye & The Imaginations uit 1975.

Het is voorlopig ook de laatste 'oude' Week Spot want in de komende weken ga ik weer de 'Vinyl Summer Spirit' doen. Ditmaal niet een specifiek jaar uit een grijs verleden, maar de verzameldrift uit de jaren 2015 tot en met 2022. Ik wil voor iedere week een Week Spot hebben welke in het specifieke jaar is uitgebracht. Dat wordt flink zoeken en soms even creatief zijn. De keuze voor volgende week heb ik al gemaakt en dat is dan een plaat uit 2015. De laatste Week Spot voor de zomerstop moet een 'oudje' zijn en eerst denk ik nog aan een jaren zestig-plaat, maar uiteindelijk is Erroll Gaye een verdiende Week Spot.

Familie van? Nee, helaas niet. Deze conclusie komt uit de mond van Erroll Gaye in 1975. Wel wordt Erroll regelmatig uitgescholden voor Michael Jackson. Hij heeft niet alleen de 'looks' van de leadzanger van The Jackson 5, maar ook vocaal komt hij dicht in de buurt. Bovendien is hij piepjong, hetgeen ook geldt voor zijn Imaginations. Het kwartet volgt lessen aan John Adams High School als ze besluiten samen een band te beginnen. Erroll is omstreeks zijn dertiende levensjaar als hij de leadzanger wordt van Erroll Gaye & The Imaginations. Ten tijde van het nieuwsbericht is Erroll zestien jaar oud. Eerste tenor Harold Ware is negentien en de heren Anthony Rice (tweede tenor) en Paul Richardson (bariton) zijn achttien. Winston Gragg wordt de manager van de groep en weet de jongens vanuit de schoolbanken middels een single in de Apollo in New York te krijgen. Dat is voor menig zwarte artiest de springplank geweest naar nóg groter succes. Alleen is het nog altijd niet duidelijk hoe het is mis gelopen met Erroll Gaye & The Imaginations.

Het is wel grappig dat The Jackson 5 in 1968 hun eerste plaatje maken voor het Steeltown-label en dat ook Erroll Gaye debuteert op Steel Town. Toch zijn het twee verschillende labels en komt de laatste uit Pittsburgh. Buiten Erroll Gaye om heeft het nog één andere single voortgebracht. 'Love And Affection' is eigenlijk de b-kant van 'You Don't Want My Love' en dat nummer is een lokale hit in Cleveland. Naar verluid zijn er duizend singles verkocht. Dat is anno 2024 weer niet zo heel veel en het maakt dat de plaat over het algemeen redelijk aan de prijs is. Maar dan opnieuw, ik heb wel eens een mindere single gekocht voor plusminus vijfendertig euro. Bij de beoordeling in de 'Singles round-up' kom ik superlatieven tekort en op dat vlak heb ik geen extra woorden kunnen bedenken.

Het vroegste optreden dat wordt genoemd is in 1972 samen met Stevie Wonder en War. Verder is alleen bekend dat de groep in 1976 nog volop toert. Daarna wordt het erg stil rond de groep en het laatste dat van hen is vernomen is dat Erroll Gaye solistisch aan de weg timmert in 1979. En zo heb ik toch nog een redelijk bericht geschreven over een, op het eerste gezicht, obscuur bandje.

Blauwe Bak Top 100 1e halfjaar: 80-61

Meteen het tweede deel er achteraan. Gedurende 2012 begin ik met het samenstellen van een Top 40 na elk kwartaal maar op een gegeven moment komt daar het klad in. Zeker ook in 2014 als ik in drie maanden slechts een paar uitschieters koop en voor de rest heruitgaven waar ik ook zonder had kunnen leven. Sinds een paar jaar lijkt er weer een traditie te zijn met een Top 40 in begin april maar daar heb ik dit jaar geen tijd voor. Ik ben dan druk met de voorbereiding voor het fietsavontuur naar Bunnik en omgeving en wil de eerste zaterdag van april, normaal de dag voor zo'n Top 40, een andere show doen. Ik heb misschien eerder deze maand opgeschreven uit hoeveel platen ik keuze heb maar het zal ongetwijfeld rond de 200 zijn geweest. De Top 100 die ik eerder deze maand heb samengesteld is een fraaie lijst en het is eigenlijk doodzonde als ik er niets mee doe, dus vandaar nu deze kleine serie. Ik vervolg met de nummers 80 tot en met 61.

80. I'm Gonna Be Rich And Famous - Jesse James (US, TTED TDE-7-3031, A, 1988)

79. Now That We're Together - Desire (NL, Mercury 6208 062, A, 1982)

78. Love Gone Bad - Mavis Staples (US, Phono CP-1051, A, 1983)

77. Just Lovin' You - Ruby Andrews (UK, Goldmine Sevens GS010, A, 1966, re: 1997)

76. Fall For You - James Alexander Bright (UK, Athens Of The North ATH181, A, 2024)

75. I've Got To Get Myself Together - Chuck Brooks (US, AGP 115, B, 1969)

74. Baby Girl - Mel Day & Tito Lopez Combo (UK, Izipho Soul ZP101, B, 2024)

73. Bewildered And Blue - Jimmy James (Jamaica, Gaydisc geen catalogusnummer, A, 1962, mogelijk een bootleg uit 1973?)

72. You Believed In Me - Executive Suite (US, Babylon BRC 1117, A, 1974)

71. Just One Step - Little Milton (US, Glades 1741, A, 1977)

70. Theme Song From Crack Steppin - Kellie Evans & Don Albert (US, Get Down GD 102, A, 1982)

69. Good Feeling - Bettye Scott & The Del-Vetts (US, One-Way SL-2291, A, 1970)

68. Lonely Man - Lionel Abel (Barbados, Guydisc RS03, A, 1974)

67. Wake Up Old World - Charlie Ingui (UK, LRK LRK-25, A, 2024)

66. Does Your Mama Know - Rudy Love & The Love Family (US, Calla CA 107, A, 1975)

65. Sweet And Easy - The Van McCoy Strings (US, Share 102, A, 1969)

64. Stay Awhile - Melba Moore (Frankrijk, Buddah 640.082, B, 1976)

63. A Change In My Life - Cynthia Richards (Jamaica, Melrose MEL 047, A, 1977)

62. One Beautiful Day - Ecstasy, Passion & Pain (Frankrijk, Roulette R.12069, A, 1975)

61. Til The Day I Started Lovin' You - Dalton & Dubarri (US, Hilltak PW 7902, A, 1979)

Blauwe Bak Top 100 1e halfjaar: 100-81

Inmiddels lig ik weer aardig achterop schema. Tijd om een inhaalslag te maken met de 'Honderd achteruit'? Nou, ik heb momenteel ook nog andere zaken aan het hoofd en zou het meest comfortabel vinden als ik 'snel' kan publiceren. Nu heb ik eerder deze maand voor de grap een Blauwe Bak Top 100 gemaakt over platen die tussen december en juni zijn binnengekomen in de collectie en daar heb ik nog altijd niets mee gedaan. Op de radio heb ik geen ruimte en tijd de Top 100 te doen en aanvankelijk lijkt het idem te zijn met Soul-xotica. Echter, nu we tegen het einde van de maand zitten met de huidige fraaie temperaturen en nog wat andere zaakjes die ik moet doen, lijkt het opeens erg aantrekkelijk om alsnog de Top 100 langs te gaan. Vandaag de eerste twee delen, morgen de Week Spot en waarschijnlijk nog een deel en donderdag de laatste twee delen. Dan hou ik het Week Spot Kwartet voor zaterdag en moet de Symfonie volgende week een dubbelaflevering worden. De foto's zijn gemaakt en dus ben ik er officieel klaar voor. Hierbij de onderste twintig.

100. Soul Man - The Rotary Connection (NL, Chess AR 25.789, A, 1968)

99. Don't Take It Away - Willie Hobbs (US, Bandit B-11, A, 1989)

98. My Day Is Comin' - Bobby & Clyde (US, Blue Candle 1495, A, 1972)

97. I Gotta Little Girl - Jessie James (US, Shirley SH-112, B, 1963)

96. The Vow - Nell & Tim (UK, Orbitone OT 024, A, 1975)

95. Don't Forget About Love - Dee C. Lee (UK, Acid Jazz AJX775S, A, 2023)

94. How Can I Forget You - The Realistics (US, Brunswick 55497, A, 1973)

93. What Kind Of Fool Do You Think I Am - Bill Deal & The Rhondells (Frankrijk, Polydor 60 071, A, 1969)

92. Marching Out Of Your Life - Heartstoppers (US, All Platinum AP-2341, B, 1972)

91. Now We're Sure - The Delights (UK, Cannonball CBLL044, A, onuitgebrachte opname uit 1969, 2024)

90. Good Times - Kool & The Gang (US, De-Lite DEP 552, A, 1972)

89. Saving All For You - Judy Clay (Jamaica, Atlantic 45-2697, A, 1970)

88. I Found Out - Lady Lois Snead (UK, Divine Chords DCR001V, A, 2024)

87. Um Um Um Um Um Um - Major Lance (UK, Columbia DB 7205, A, 1963)

86. Beautiful You - Lynn Davis (UK, Izipho Soul ZP102, A, 2024)

85. Set Your Sights Higher - Z.Z. Hill (US, Kent 45x449, B, 1966)

84. One Woman Man - Leroy Brown (UK, EMI EMI 2320, A, 1975)

83. Can't Nobody Love Me Like You Do - General Johnson (UK, Arista ARIST 237, A, 1979)

82. Tell Me - The Hodi Boys (Barbados, Reprise B623, A, 1977)

81. How Do You Quit - Carla Thomas (Jamaica, Atlantic 45-2272, A, 1965)

Het zilveren geheugen: juni 1999 deel II

Als dat geen reden is om een aflevering te doen van 'Het zilveren geheugen'? Ik zie vanavond opeens dat de Manchester Evening News begin vorig jaar een artikel heeft gespendeerd aan Mossley en haar inwoners. Over de ouderwetse stenen huizen die tegen de heuvels zijn gebouwd en het 'ons-kent-ons'-karakter van de gemeenschap. Een van de foto's is nota bene van Queen Street met aan het eind aan de rechterkant nog een stukje Longlands Mill. Ik neem aan dat jullie het beeld wel zullen herkennen want ik heb vaak een foto uit de jaren negentig gebruikt. De groene Landrover is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor Fiat 500 en andere moderne rijtuigen maar de kinderkoppen liggen nog precies zo in de straat als vijfentwintig jaar geleden. Deze aflevering van 'Het zilveren geheugen' zal vooral gaan over twee piepjonge tijdelijke 'companions' en een heldenrol voor mijn vriendin op vier poten. Terug naar een zomerse zondagmiddag in Mossley, op zichzelf al een unicum, in juni 1999.

Vol verwachting klopt ons hart. Wat zou er dit jaar op Dicky Woodstock staan? Anno 2024 een koud kunstje met Google en internet maar in 1999 zijn we nog niet voorzien van deze gemakken. Ja, okay, we hebben wel internet in Mossley alleen is dat voorbehouden aan Paul (de meesterinbreker) en onze secretaresse Norah. Voor mij is het de kortste klap om op zondagmiddag een kort telefoontje te plegen naar Tuk en te vragen of ze de poster kunnen faxen. Dat is geen enkel probleem en zo krijg ik deze zondag voor het eerst het programma van 1999 onder ogen. Het festival van 1998 is op meerdere vlakken een financiële strop geworden. Niet alleen vanwege de vele regenval in de voorgaande weken, maar ook door een honderdtal bezoekers voor Chuck Berry, extra beveiliging om agressieve skinheads in bedwang te houden bij een nep-Madness en meer van dat. 1998 is een jubileumeditie en Woodstock heeft extra uitgepakt. Zelfs iets teveel uitgepakt want 1999 is een 'light'-editie en alleen voor de 'diehards'. Rich Wyman mag groots op de poster staan als 'from the USA', maar geen hond die van meneer Wyman heeft gehoord. Hij zal later overigens met The Wild Romance toeren en een ode brengen aan Herman Brood. Een Tiroler avond op vrijdag als ik me niet vergis en ook de zaterdag loopt niet over van de grote namen. Genoeg om er naartoe te leven want ik ga de zomervakantie andermaal in Nederland vieren.

Het is ook de middag dat ik een eindje ga wandelen en bij thuiskomst allemaal politieauto's voor de deur zie staan. Wat is er gebeurd? Ik word meteen naar mijn kamer gestuurd. 'No questions asked'. Pas later wordt duidelijk wat er is gebeurd. Jason is mijn 'buurman' in het gedeelte met de nieuwe kamers. Een jonge knaap die fris uit het gevang komt en bij de Emmaus tracht zijn leven weer op de rails te krijgen. Ook hier worden normaliter geen vragen gesteld, tenzij de persoon er zelf over begint. Jason doet dat op een zeker moment en vertelt ons dat hij is gepakt met hasjies op zak. Ik heb voortdurend het gevoel alsof ik in een trip zit (om het in de drugshoek te houden) als ik deze verhalen hoor. Gearresteerd worden voor bezit van hasj? Achter de tralies komen voor zo'n vergrijp? Engeland mag best veel cellencomplexen hebben met bizarre straffen als deze. Maar... het is waar! Een kruimeltje hasj bij de douane en het volgende moment zit je op het politiebureau voor een verhoor. Ik stel me dan voor dat ik ook een strafblad zou hebben als ik in Engeland had gewoond. Alhoewel? Zo incidenteel als dat ik een jointje heb gerookt tot 1999 zou ik me kunnen voorstellen dat ik het had overgeslagen.

Het is iedere avond hetzelfde verhaal met Jason. Hij zet de radio keihard aan en valt zo in slaap terwijl de hits de rest van de nacht blijven door denderen. 'Beautiful Stranger' van Madonna is een hoogtepunt, maar ook 'the music keeps on playing all night long' ('Red Alert' van Basement Jaxx) is een plaat die stuk wordt gedraaid op Key103. Ik weet niet waar Jason precies is gesnapt. Hij zit op het moment van arrestatie boven in een vergaderruimte (feitelijk mijn eerste slaapkamer. Hij is betrapt bij het roken van een jointje. Drugs en alcohol op het terrein van de Emmaus is een doodzonde maar blijkbaar is het nodig dat ook de Hermandad wordt aangewend. Jason wordt geboeid afgevoerd. Voor het roken van een jointje! Ik hoop oprecht dat hij zijn leven weer op de rit heeft gekregen want op zichzelf was het geen rare jongen.

Dan is het iets eerder in de tijd en op een doordeweekse middag. Er meldt zich iemand bij de deur die graag een kamer wil in ruil voor arbeid. Ik ben zijn naam kwijt. Hij wordt binnengelaten. Ik zit op dat moment samen met Sadie naar 'Pet Rescue' te kijken, een soort van 'Dierenmanieren' op de Engelse televisie. Zodra deze jongen binnenstapt, springt Sadie van de bank af en begint te grommen. Wij kijken vol ongeloof. Zat dat ook nog in het pakket, Sadie? Zo hebben we haar nog nooit gezien. Ik geef haar een koekje en het voorval is snel vergeten. De jongen krijgt een kamer en trekt vooral veel op met Jason. Hij gaat ook een paar maal uit wandelen met Sadie, dus ook daar lijkt de lucht geklaard. Op een gegeven ogenblik draait hij de dienst in de meubelwinkel beneden. Dan is hij opeens verdwenen en zal nooit meer terugkomen. Met hem is ook de inhoud van de kassa verdwenen. Had Sadie dan toch gelijk?

De foto is dus genomen vanaf de hoek van Manchester Road met Queen Street. Het trappetje links is naast het cafetaria van de buren dat ik vorige week heb genoemd. Ook een verschil met de 'oude' foto: De fabriek aan de voet van Queen Street is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor woningbouw. Dat was overigens de laatste katoenspinnerij die er was in Mossley.

Week Spot Kwartet: week 25

Het lijkt aanvankelijk een makkie te worden met de Week Spot Carousel van afgelopen zaterdag. De plaat uit 2020 die ik voor het Kwartet nodig heb, is eentje die ik in jaren niet heb gedraaid maar moet gewoon op zijn oude stekje staan. De Week Spot van 2021 heb ik vorige week nog gedraaid in de show. Powaka moet een makkie zijn. Ik maak me eigenlijk nog het meeste zorgen over Kejam. Deze heb ik echter binnen twee minuten gevonden, maar dan...? Powaka! Ik heb hem een paar maanden geleden nog eens gedraaid in 'The Vinyl Countdown'. Dan heb ik het over de 'nieuwe' met de fotohoes. Maar zelfs de 'oude' staat niet op zijn plek in de jaren zeventig-bak en degene met fotohoes is spoorloos verdwenen. Hierdoor heb ik het publiceren al een paar maal uitgesteld en vanavond besluit ik dat Powaka heeft gewonnen. Een bericht over het Week Spot Kwartet met een foto van een Week Spot Trio. Het is niet anders...

2020: No Other Woman - Jimmy James & The Vagabonds (1976)
Jimmy James is ons recentelijk ontvallen. De tijd dat ik een bericht spendeerde aan iedere overledene is alweer een fikse tijd geleden. Zoals ik vorige week in deze rubriek heb opgemerkt, put ik in juni 2020 vooral uit héle oude aankopen. We kunnen zelfs nog verder terug in de tijd! Ik heb Jimmy James gekocht op mijn eerste vakantiedag in Sleen in 2019. Ik ben dan met de spulletjes in de bus van Uffelte via Assen naar Sleen gegaan en huur ter plekke weer een fiets. Ik heb een speciaal vakantiekaartje waarmee je een hele dag onbeperkt kan reizen voor een bepaald bedrag. Omdat ik nog even gebruik wil maken van het kaartje ga ik met de bus op en neer naar Emmen voor onder andere singles. 'Do The Funky Conga' blijkt bij thuiskomst niet echt interessant, maar de b-kant des te meer. Het nummer zal in 2020 nog verder groeien bij mij en dan besluit ik dat het maar eens de Week Spot moet worden. Het verhaaltje zal een Jantje van Leiden zijn geweest want ik heb vaker een bericht geschreven over deze man.

2021: I'm Standing By - Eddie Holloway (1970)
Als ik kijk naar de verschillende Week Spots uit deze week vermoed ik dat iedere bericht een kattenbel is geworden. Wat wil je nu in hemelsnaam schrijven over Eddie Holloway? Geen flauw idee wat ik ervan heb gebakken maar feit is dat het één van mijn ultieme favoriete ontdekkingen is van 2021. Zo goed dat ik hem vorige week weer eens heb gedraaid in 'Do The 45' en deze zaterdag zie dat hij in de Week Spot Carousel moet zitten. Ik heb zaterdag enkel de Week Spot uit 2022 gedraaid. Het is in ieder geval voorlopig weer het einde van de Carousel in de show. Komende zaterdag ga ik alle Week Spots van week 26 in 2023 tot en met deze week draaien, de weken erna is de 'Vinyl Summer Spirit' en in september kan ik meteen los met 'The 2024 Collection'.

2022: This Love Is Magic - Kejam ft. Chanel (2022)
Aha, het was op zondag 5 juni Pinksteren in 2022. Toch heb ik met deze plaat van Kejam vooral een associatie met deze zondag. Ik zat al te twijfelen maar mijn geheugen laat me niet in de steek. Ik ga deze zondag naar Leeuwarden voor een demonstratie tegen de snode plannen voor de EU met betrekking tot de landbouw. Er komen enkele honderden op af maar tot mijn grote ergernis een handjevol boeren. Zijn we te vroeg? Een paar weken later wordt de grote demo gehouden in Stroe en de weken erna is het zéér onrustig. Een lange stoet trekkers, wegblokkades en uiteindelijk nog de schietpartij bij Heerenveen... Een schril contrast met de demonstratie op Pinksterzondag. 'This Love Is Magic' is in die tijd een beetje de 'soundtrack' van de zomer aan het worden. Op de valreep maak ik het dus nog Week Spot.

2023: Aum Mani Padme Oum - Powaka (1973)
De momenten dat ik in Meppel bezorg zijn heel erg schaars aan het worden. In juni van het vorige jaar is mijn hulp gewenst in Meppel. We hebben een grote mailing welke vóór de nieuwe week moet zijn bezorgd. Dat is onder meer mijn taak. Hoewel ik op vrijdag even langer door werk, heb ik nog steeds genoeg te doen op zaterdag en ga dus andermaal naar Meppel. Later op de middag, als alles is bezorgd, kijk ik even bij het platenzaakje aan het Prinsenplein. Daar zie ik deze single van Powaka en ben benieuwd. Helaas is deze single helemaal aan gort gedraaid, maar het is wel een kennismaking. Dezelfde week bestel ik eentje via Marktplaats. Zoals gezegd kan ik beide exemplaren op dit moment even niet vinden en dus ontbreekt deze op de foto.

Singles round-up: juni 6

Het is deze maand relatief rustig met de aankopen van platen. Qua 'Singles round-up' word ik nog gered door de singles van Mark. Verder komen de nieuwe releases binnenstromen. Ik heb op een zeker moment 'pre-orders' uit staan voor zes singles die allemaal op 24 mei hadden moeten verschijnen. Er is gisteren nog iets mis gegaan met een 'pre-order' waarbij ik de bestelling opnieuw moet plaatsen. Ik heb eerder deze week bij mijn bestellingshistorie opgemerkt dat één 'pre-order' inmiddels wel is opgestuurd maar waar ik nog niet een bevestiging heb gehad. Dat is een zorg van later. Vooralsnog heb ik negen nieuwe singles binnen en verwacht nog een paar later in de maand. Dit negental wil ik vanavond eerst aan jullie voorstellen. De overige nieuwe releases kunnen dan tegen het einde van de maand. Deze ronde bevat de kersverse Week Spot maar ook drie plaatjes van één band en twee EP's met diverse artiesten. Ik ga de laatste koffie in schenken en de apparatuur mag aan.

* Al-Dos Band- Doing Our Thing With Pride (UK, Kalita, 1976, re: 2024)
Er staan twee foto's op het hoesje. Op de voorkant zien we twee heren en drie dames op en rond een bank in de woonkamer genieten van een borreltje. De foto op de achterkant is vermoedelijk van later maar daar hebben we opeens drie heren en twee dames. Al-Dos Band is een groep uit de hoek van de gospel. In 1976 worden opnames gemaakt voor een elpee welke pas in september 2021 zal verschijnen bij het Engelse Kalita. Dat heeft nu twee prijsnummers van de elpee uitgebracht voor Record Store Day. 'Pride' heb ik al wel eens eerder in een radioshow voorbij horen komen. Het nummer slaat een brug tussen gospel en disco en is op beide gebieden een gewild plaatje. Er is voor de mastering gebruik gemaakt van de originele analoge tapes en dat betekent dat de luisteraar anno 2024 de platen hoort zoals de uitvoerenden het in gedachten hadden. Op de keerzijde staat 'Love Jones Coming Down'. Hoewel 'Pride' in 1977 als single is verschenen heeft het daar een andere b-kant. 'Love Jones' staat eveneens op de elpee. Het klinkt iets opgewekter dan 'Pride'. Ook ietsje gelikter. Je zou zomaar kunnen voorstellen dat dit ooit eens bij een 'major' was uitgekomen, maar nee... we hebben het over een opname die tot 2021 het levenslicht niet zal zien. Essentiële 'double-sider'.

* Valerie Carter & The Faragher Bros.- Never Get Your Love Behind Me (Japan, Ca Va Records, 2024)
Dan kan ik nu de schakelaar om zetten naar 33 toeren. Is het nodig? Ik heb de plaat enkele malen gedraaid en wil het nog eens horen. Wat me meteen weer opvalt dat de tape van Valerie in het begin van de plaat ietwat beschadigd klinkt. Hoe later in het nummer hoe beter de kwaliteit wordt. Ik heb gisteren eveneens het origineel van The Faragher Brothers gehoord en dat is beduidend méér softrock dan deze nieuwe opname. Op de keerzijde staat een live-uitvoering van James Brown's 'What My Baby Needs Now Is A Little More Lovin'. Deze opname is van Valerie alleen en stamt uit 1977. Toch heb ik die kant al 'afgekeurd' als ik de plaat bestel, 'Never Get Your Love Behind Me' is gewoon de ultieme kant van deze single.

* Kelly Finnigan- Impressions Of You (US, Colemine, 2020)
Er is een paar weken geleden een nieuwe van Kelly verschenen en deze moet volgens mijn bestelgeschiedenis bij Juno onderweg zijn. Ik wacht nog twee weken af voordat ik daar aan de bel ga trekken. Ondertussen snuffel ik rond tussen de oudere singles van Kelly en zie dan deze. Het is in 2020 de opvolger van 'Since I Don't Have You Anymore'. Maar opeens weet ik het ook wel weer want 'I Called You Back Baby' is de officiële a-kant en deze doet in 2020 niets voor mij en vier jaar later niet veel meer. De b-kant heet 'Impressions Of You' en daar kan ik wel wat mee. Muzikaal is het een sfeervolle jaren zestig-sound. Het is ook wel eens fijn om Finnigan zonder kopstem te horen, hij heeft een prachtige soulvolle stem. Pure soul zonder de psychedelische fratsen van zijn band The Monophonics, dit plaatje smaakt vier jaar later nog altijd goed. Nu is het wachten op de nieuwe solo-release van Finnigan.

* MIA- Crime Of Passion (Canada, Love Touch, 2024)
Ook ik heb de fout gemaakt. Ik ga naar de plaat luisteren als ik meen dat ik met een Engelse hitartieste heb te maken en in dat licht valt de plaat allerminst tegen. Pas als de plaat binnen is, ontdek ik dat MIA niet M.I.A. is. De M.I.A. met de puntjes tussen de letters is inderdaad een Engelse hiphop-artieste die al enige grote hits heeft gehad in Engeland. 'Onze' MIA komt ui Canada en heeft in het afgelopen jaar al een paar ontzettend leuke tracks afgeleverd. Deze single verschijnt voor Record Store Day en is in mijn ogen een 'future classic'. Bij de eerste tonen zit je meteen in de jaren tachtig. Synthesizers nemen de traditionele instrumenten over maar kunnen tevens een voortstuwende disco-groove veroorzaken. Je verwacht een grootse stem bij deze muziek en dan klinkt MIA toch ietwat ijl. Het geeft het nummer dan wel weer een eigen smoel en ook dat is fijn. Op de andere kant staat 'Love Bug'. en ook dat past helemaal in de 'nu-disco'. Het zit artistiek in dezelfde hoek als Peggy Gou. Het schijnt dat de liefhebbers met smart wachten op het debuutalbum van MIA maar zelf geloof ik het wel met één single.

* Ike Noble & The Uptights- Money Won't Change You (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
* Ike Noble & The Uptights- It's Bad (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
* Ike Noble & The Uptights- Good Thing (UK, Athens Of The North, 196?, re: 2024)
Een voorbeeld van de 'pre-orders' die de releasedatum hebben staan voor 24 mei 2024. Niet één single van Ike Noble & The Uptights maar in totaal drie singles die op dezelfde dag verschijnen. Volgens Wikipedia gaat Ike Noble pas in 1967 samenwerken met The Uptights en maken ze in de late jaren zestig deze opnames. Tot zover ik kan zien op Discogs zijn deze opnames nog niet eerder naar buiten gebracht. Ik geloof dat ik twee maanden geleden de singles achterstevoren heb gehoord, dus om te beginnen bij 'Good Thing'. Ik luister dan namelijk maar half naar 'Money Won't Change You' en klik meteen de b-kant aan. Veel van Ike's kanten zijn namelijk funky en niet meteen heel erg interessant. Op de keerzijde staat iets meer het soulvolle werk. 'Money Won't Change You' is uiteraard een cover van de James Brown-hit maar is qua opname een stuk rauwer en sneller. Toch hoor ik dan liever ome James zelf. Op de flip staat'She's Got To Be Loved'  en ook hier doet zowel Noble als The Uptights haar uiterste best om als James Brown te klinken maar het resultaat is een iets meer soulvolle funky ballade. Ik geloof dat dit de minst interessante single is uit het trio. Vervolgens 'It's Bad'. Toegegeven, Ike blijft voortdurend in de buurt van James Brown, alleen zou de gitarist met pek en veren de laan zijn uitgestuurd als deze zo zou lopen klooien in Brown's band. 'It's Bad' is beduidend minder funky en meer aangename jaren zestig-soul met een hoog improvisatiegehalte voor de muzikanten. 'Best Of Luck To You' is een pure ballade. Dit kantje heeft me mede overtuigd om het trio singles aan te schaffen. Tenslotte hebben we 'Good Thing'. Dat is zeer vlotte soul met een ietwat rammelende begeleiding. Het hoeft immers ook niet perfect te zijn. Zolang de blazers maar wel hun partij kennen en dat zijn blijkbaar de enige in de studio. 'Look A Little Higher' is tenslotte geschreven door Noble zelf samen met twee Uptights. Dat is spannende midtempo met een zeer geïnspireerd klinkende Noble en ook de band doet extra haar best. Het is precies zoals ik had gedacht, ik ga veelal voor de b-kanten.

* From Detroit With Love Vol. 1 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
* From Detroit With Love Vol. 2 (Spanje, Soul 4 Real, 2024)
Ik luister sinds de zomer van 2012 iedere maandagavond naar de Northern Soul en Motown-show van mijn Wolfman-coleega Lee. Hij verzamelt voornamelijk verzamel-cd's op het gebied van de Northern Soul en met name de releases op het Goldmine-label. Een aantal jaren geleden deelt hij met ons de cadeaus die hij met kerst van zijn familie heeft gekregen en zo weet ik dat hij de collectie compleet heeft van 'A Cellarful Of Motown'. Dat zijn cd's met niet eerder uitgebrachte opnames uit de Motown-archieven. Dankzij hem leer ik Brenda Holloway's 'My World Is Crumbling' kennen. Als ik eerst hoor van deze EP's ben ik niet meteen geïnteresseerd. Ik deel de opnames met Lee en vorige week maandag heeft hij ze allemaal gedraaid. Tegen het einde van de show heb ik besloten dat ik de EP's ook maar moet bestellen. Dan zie ik dat Alex twee proefpersingen van iedere EP in de aanbieding heeft. Ach, waarom ook niet? Ik heb de proefpersingen van beide en dat is ook de reden waarom jullie de fotohoes niet zien op de foto. Op de eerste EP staan nummers van Kim Weston, J.J. Barnes en The Temptations uit 1966 en een oudje van The Miracles uit 1964. Het zijn nummers die vrijwel allemaal al eens zijn uitgebracht op 'A Cellarful Of Motown'. De 'record ladies' zijn onverbiddelijk bij Motown, zij besluiten welke single in massaproductie gaat en welke de archieven in gaat. Alle opnames zijn in principe klaar voor een reguliere release maar leggen het af tegen de concurrentie binnen Motown. 'Fancy Meeting You' van Kim Weston is zo'n nummer waar ik na jaren 'From The Catacombs' van ben gaan houden. J.J. Barnes is de vreemde eend in de bijt want hij neemt platen op voor Ric-Tic. Motown koopt in 1967 zowel Ric-Tic als Golden World op zodat een concurrent is uitgeschakeld. Zijn 'Real Humdinger' verschijnt in 1973 echter als een Motown in Engeland. 'I'm Here' klinkt echter alsof het rechtstreeks van Motown afkomstig is. The Miracles en The Temptations is gewoon goed en niet meer dan dat.

De tweede EP is veruit de meest interessante voor mij. Het trapt immers af met 'My World Is Crumbling' van Brenda Holloway waarvan overigens niet bekend is wanneer de opname is gemaakt. Verder bevat het een nummer van Carolyn Crawford uit 1964, Gladys Knight & The Pips uit 1966 en Martha Reeves & The Vandellas uit 1969. Echt een vrouwelijke aangelegenheid dus. Ik was eerlijk gezegd vergeten dat Brenda nooit officieel was uitgebracht want het klinkt als een grote hit voor mij. Het heeft in de verte iets van Barbara McNair's plaat voor Motown. Via een bootleg ontdek ik dat de opname uit 1966 is. Carolyn Crawford is een onderbelichte zangeres op het Motown-label waar ik al jaren een voorkeur voor heb. 'Until You Came Along' klinkt alsof het gewoon een grote Top 40-hit had kunnen zijn in 1964. Helaas voor Carolyn blijft het op de plank liggen en zij zal nooit de geur van succes in de neus voelen. Gladys Knight doet 'Any Girl In Love' en dat heeft een solide productie van Lamont Dozier en Brian Holland. Een overheerlijke opname! Johnny Bristol produceert 'Earthquake' voor Martha Reeves & The Vandellas in 1969. Helaas niet een cover van Bobbi Lynn maar desondanks een fijn plaatje. De reden waarom ik niet meteen happig was op deze EP's is omdat ik doorgaans weinig heb met Motown-werk. Toch ben ik blij dat ik ze heb besteld want vanmiddag lees ik het nieuws dat ook de reguliere EP's helemaal zijn uitverkocht. Van de testpersingen zijn er hooguit vijf gemaakt.

De symfonie van het leven: 1979

Een bak violen. Die heb ik vorige week beloofd voor 1979. Krijgen we nu dan een bak violen of nóg een beetje meer? Ja, ik ben van gedachten veranderd. Ik had eerst 'Sorry I Love You' van Murray Head in gedachten. Een plaatje dat ik nog maar sinds een paar jaar ken maar waar ik echt niet genoeg van kan krijgen. Ook al heb ik tot nu toe nog niemand ontmoet die het met me eens is. Er zijn uitstekende platen gemaakt in 1979 en ik zou het over de boeg van de rock kunnen gooien met Thin Lizzy. Maar nee... laat de jaren zeventig nog maar een bak violen blijven. Dan schiet me een nummer te binnen dat net als 'Mr. Blue Sky' en 'Year Of The Cat' een belangrijk onderdeel is geworden van mijn leven. Een plaat met een sterke herinnering aan 1979, latere momenten waarop ik me dood schaam voor het nummer en ook weer een aantal gelukzalige momenten. Ik heb de plaat een paar weken geleden weer eens gedraaid in de seventies-show op de vrijdagavond en moet dan voor mezelf concluderen dat deze waarschijnlijk ook nooit gaat vervelen. Een plaatje dat ik niet kán missen in een symfonie over mijn leven. Geen Murray Head of 'Sarah' van Thin Lizzy maar 'Bright Eyes' van Art Garfunkel mag worden toegevoegd aan de symfonie.

Ik moet bekennen dat ik de film zélf nooit heb gezien. Eerlijk gezegd heb ik daar de behoefte ook niet aan. De videoclip bij 'Bright Eyes' was me heftig genoeg en het schijnt dat er nog een aantal afschuwwekkende scènes in de film voor komen. Als ik de kans krijg, zal ik hem vast nog eens willen zien maar vooralsnog kan ik zonder leven. Ik ben vier jaar in 1979. Sterker nog: De officiële releasedatum van de Nederlandse 'Bright Eyes' is op mijn vierde verjaardag. Bij mijn bed heb ik een poster hangen die geïnspireerd lijkt te zijn door 'Watership Down' met allemaal konijntjes. Dan zijn de konijntjes opeens op televisie in TopPop totdat die gemene roofvogel voorbij komt en een onschuldig konijntje pakt. Tranen met tuiten bij de kleine Gerrit die daarna al snel onder de tafel kruipt als hij het intro van 'Bright Eyes' hoort vanaf de televisie. Ik wil het nóóit meer zien! Het nummer op zichzelf brengt dan ook een uitermate droevig gevoel naar boven en ik heb later nog wel eens een zwak moment dat de waterlanders letterlijk over mijn wangen glijden.

Omstreeks 1994 koop ik Art's solo-album 'Fate For Breakfast' waarop 'Bright Eyes' dé hit is. Ik denk dat ik de single dan al een paar jaar heb hoewel die door de vorige eigenaar (m/v) al helemaal stuk is gedraaid. Sinds enige tijd heb ik een Engelse persing van het nummer welke te horen is in mijn jaren zeventig-show als het over 1979 gaat. Ik heb de plaat in de jaren negentig vooral voor intieme thuismomenten voor als ik daar behoefte aan zou hebben. Geen haar op mijn hoofd om ermee te koop te lopen! Een haatliefde heb ik nooit gevoeld, wel een schaamte. Niet in de laatste plaats omdat ik vaak wat afwezig ben tijdens het nummer en soms mijn tranen in bedwang moet houden. Ik ben natuurlijk veel té stoer om te huilen om een konijntje dat door een roofvogel wordt gepakt in een videoclip.

In 2009 bevind ik me echter in een gezelschap waar schaamte niet aan de orde is. We zitten daar allemaal met individuele problemen en om onszelf te helpen. Het is de avond van het songfestival waar ik recent, geloof ik, nog eens over heb geschreven? Ik moet deze avond eigenlijk terug naar Steenwijk want dat is de afspraak die ik met de leiding heb gemaakt. In de gezamenlijke woonkamer staat de tv aan want De Toppers moeten door de halve finale zien te komen. Het is gezellig en ondanks dat de leiding blijft 'pushen' om me naar Steenwijk te krijgen, blijf ik hangen op de bank. Dan komt opeens 'Bright Eyes' ter sprake en een hele lieve mede-patiënte merkt op dat ze zó graag het nummer weer zou willen horen. Ik gooi een hulpvraag op het muziekforum en later die avond kan ik het met haar delen. Dat fleurt haar aanzienlijk op en zo haal ik toch nog een paar bonuspunten bij de begeleiding. Ik vertrek de volgende dag na het ontbijt naar Steenwijk. O ja, we hebben die avond met de hele kamer zitten grienen bij het nummer.

1980 gaat alweer iets minder violen worden en meer een gitaartje met een arrangement. Eigenlijk is het nummer uit 1978 maar het is pas in 1980 een hit geworden in ons land.

Week Spot: Valerie Carter & The Faragher Brothers

De Week Spot is een soort van Alarmschijf uit de Blauwe Bak. Een plaatje dat het verdient of eentje die momenteel een grote hit is in mijn huiselijke omgeving. Dat de Blauwe Bak al lang niet alleen meer Northern Soul is, zal na de talloze 'Singles round-up'-afleveringen wel duidelijk zijn. Als een plaat in mijn ogen en oren 'past', dan mag deze plaats nemen in de Blauwe Bak. Ik krijg iedere zondagmiddag van grootgrutter Juno een mailing met daarin de nieuwste soul-, funk- en disco-releases op 7". Het abonneren op zo'n mailing is een optie, bovendien kan je het zoekveld verruimen of versmallen en ik heb het laatste gedaan. Alleen ben je dan wel overgeleverd aan de 'tagging' van Juno en dat presenteert de Week Spot als zijnde 'soul/funk'. Toch blijkt de single nu in alle mogelijke categorieën te zijn ingevuld. Als een potentiële soul/funk-plaat geef ik het een 'preview' en zie dat de prijs oké is. Bovendien is het een gelimiteerde Record Store Day-release uit Japan dat het een tikkeltje exclusief maakt. De afgelopen dagen heb ik pas het een en het ander opgezocht over de artiesten op de plaat en, nee, dat is wel ergens in de buurt van de soul maar mag ook gewoon pop of softrock worden genoemd. Het is evenwel de Week Spot deze week want het ontspannen nummer 'past' momenteel in mijn verzameling. Het gaat om 'Never Get Your Love Behind Me' van Valerie Carter & The Faragher Brothers. Een combinatie van oud en nieuw maar de plaat komt echt uit 2024.

Kort na de bestelling ontdek ik dat Valerie Carter zeker in Japan een soort van cultstatus heeft. Toch moet ik bekennen dat de naam geen onbekende klank heeft, hoewel ik er geen liedjes aan kan verbinden. Allereerst moet ik dan benadrukken dat we haar niet mogen verwarren met June Valerie Carter Cash, maar is vanzelfsprekend. Onze Val heet eigenlijk Valerie Gail Zakian Carter en wordt op 5 februari 1953 geboren in Winter Haven in de staat Florida. Als tiener begint ze met optredens in koffiebars en zal eventueel lid worden van een country- en folkband met de naam Howdy Moon. Met Richard Hovey en Jon Lind maakt ze een album als Howdy Moon in 1974 en de meest opvallende track is de originele 'Cook With Honey' dat een succesje zal worden in de uitvoering van Judy Collins. Ook zal Valerie dankzij Howdy Moon in contact komen met Little Feat-frontman Lowell George en hij zal tot zijn dood in 1979 haar producent blijven. Jullie merken het al, het is niet het traditionele verhaaltje van de kerk en het gospelkoor. Valerie is echter een allround popzangeres en dus van alle markten thuis. Ze doet ook veel sessiewerk en daar zitten wel enkele soul- en disco-producties tussen.

Moeten we de soul dan vinden in de begeleiding? Hoewel The Faragher Brothers veelal als softrock wordt omschreven, leunt ook dit zwaar tegen de 'blue-eyed soul'. Zoals de naam doet vermoeden, zijn de Faraghers familie van elkaar. Tommy, Davey, Jimmy en Danny Faragher zijn broers. Danny en Jimmy spelen al sinds 1964 in enkele bands waaronder The Peppermint Trolley Company en de folkrockband Bones. In 1975 formeren ze The Faragher Brothers met Tommy en Davey. De groep heeft twee hele kleine hitjes in Amerika in 1976 en 1979 en maakt vier albums. Het is vooral een kwestie van een band vóór muzikanten want de harmoniezang van de Faraghers wordt erg gewaardeerd door collega-muzikanten. Zo zijn ze eveneens te horen op platen van Kiss (alsook Peter Criss' solowerk), Melissa Manchester, Ringo Starr, Randy Edelman en Lynda Carter. In 1980 valt het doek voor de band die intussen nog is uitgebreid met broertje Marty en zusje Pammy.

Valerie maakt in totaal drie albums: 'Just A Stone's Throw Away' in 1976, 'Wild Child' in 1978 en 'The Way It Is' in 1996. De lijst met albums van anderen waarop ze acteert als achtergrondzangeres is zéér lang. Ze werkt langdurig samen met James Taylor maar is ook onmisbaar gebleken voor lieden als Jackson Browne en Christopher Cross. Het gerucht gaat dat Steve Winwood's 'Valerie' is beïnvloed door Carter en hetzelfde geldt voor 'That Girl Could Sing' van Jackson Browne. In de nieuwe eeuw ontstaat er plotseling interesse vanuit Japan voor haar werk hetgeen resulteert in een onofficieel album. In 2009 wordt ze gearresteerd voor drugsbezit maar verleent alle medewerking en wordt daarmee vrijgesproken. Op 4 maart 2017 overlijdt ze aan een hartaanval en is dan pas 64 jaar oud.

Carter werkt al sinds de jaren zeventig nauw samen met Kathy Kurasch en deze beheert ook de originele opnames van Carter. Dat heeft geresulteerd in twee edities van 'The Lost Tapes', eentje in 2018 en de andere in 2022. Het bevat onder andere 'I Got Over It' dat Carter samen met Prince heeft geschreven alsook de demo van 'Cook With Honey'. Iets dat niet op 'The Lost Tapes' is gekomen is een uitvoering van 'Never Get Your Love Behind Me', de eerste hit van The Faragher Brothers. Dan weet Kurasch de gebroeders Faragher (met nu nóg meer familieleden) bereid te vinden om een nieuwe instrumentale versie te maken van hun hit en de zang uit 1976-77 van Carter in te mixen. De single verschijnt in april 2024 als gelimiteerde release voor Record Store Day waarbij opvallend is dat de single op 33 toeren speelt. De combinatie is pure magie in mijn oren en dermate goed dat het deze week de Week Spot mag zijn.

Het zilveren goud: 1999 deel VI

Als ik me niet vergis heb ik nog ergens een pakje van een pond liggen. Toch ben ik op dit moment weer even aan de goedkope variant. Deze aflevering van 'Het zilveren goud' zal namelijk voor een groot gedeelte gaan over een lekkernij waarmee ik ben opgegroeid. Tegen het einde van het verhaal is de cirkel ineens rond. Een verhaal dat begint in Jutrijp en eindigt in Mossley. Qua singles zijn het plaatjes die ik in mei of juni 1999 moet hebben gekocht. Ik heb gisteravond nog een stel verplaatst want deze associeer ik eerst met een Bank Holiday Monday, maar dat kan niet. Daar zijn er maar twee van in mei en bij beide heb ik een andere herinnering. Dan bedenk ik me een elpee die ik tegelijk heb gekocht en dan weet ik het: Het moet een zondag in september 1999 zijn geweest. Zoals ik het nu heb uitgerekend krijgen jullie tot oktober maandelijks zes singles. Dan moet ik binnenkort maar weer eens gaan rekenen voor de rest van 1999, 2000 en 2001. Echter, vanavond eerst 'Het zilveren goud' over juni 1999. Ik heb dan overigens nog geen enkel vermoeden dat dit mijn laatste maanden in Engeland gaan worden.

Maar nu... wat is dat mysterieuze 'iets' dat ik misschien nog ergens heb liggen? Je moet een aardig eindje om rijden om er te komen maar hemelsbreed ligt Joure niet zo ver van Jutrijp. Mits je er een triatlon ervan wilt maken want er zit een aardig stukje zwemmen bij. Bij een oostelijke wind ruik je in Jutrijp de Douwe Egberts. Ik denk dat het eenzelfde geval is als met de kaneel in Steenwijk. Als je op een behoorlijke afstand van de fabriek woont, is het een aangename geur. Als je vlak onder de schoorsteen woont, gaat het snel vervelen? Ik heb deze ervaring namelijk wel met de kaneel. Op zichzelf best een fijne geur. Ik kan me een zomerse dag in de Rembrandtstraat herinneren dat ik letterlijk koppijn krijg van de kaneelgeur. Dat heb ik bij de Douwe Egberts nooit zo ervaren. Het is de geur van thuis. Of het nu chocoladevlokken zijn of wasmiddel, op een gegeven moment is bijna alles in huis wel een huismerk van een grootgrutter. Met uitzondering van twee producten: Bier is altijd van Amstel en de koffie is van Douwe Egberts. Er wordt wat weg gezet in huize Louwsma. 's Ochtends om half tien drie kopjes, 's middags om vijf uur enkele koppen en 's avonds om half negen herhaalt zich het ritueel. Ik ben de thee al heel snel moe en dus krijg ik ook al snel koffie bij het ontbijt.

Ik ben niet erg lastig. Als iemand anders andere koffie schenkt dan is dat prima voor mij. Ik kom thuis als ik Douwe Egberts ruik en proef. Dan kom ik in Engeland wonen. Koffie is hier vrijwel onbetaalbaar en 'do as the Romans' ga je dus ook aan de thee. Bij mijn binnenkomst in Mossley roep ik enthousiast 'ja graag' als me koffie wordt aangeboden. Dat wordt in Mossley gezet met een cafetière. Omdat Bob een halve fles melk leeg kiepert in zijn koffie moet het natuurlijk nog wel sterk zijn. Voor een gebruiker van zwarte koffie is dit natuurlijk véél té sterk. De daaropvolgende twee jaar zal ik steevast bedanken voor koffie. Wel hebben ze de poederkoffie van Nescafé maar na verloop van tijd ga ik wennen aan de 'builders tea' met een sloot melk. Het is puur zó sterk gezet dat het pijn doet aan het glazuur op je tanden. Ik kan me ieder bezoek aan Nederland herinneren. De keuken van mijn ouderlijk huis binnen stappen en dan de vertrouwde geur van de Douwe Egberts uit het koffiezetapparaat.

In mijn latere leven kan ik op heel veel dingen bezuinigen, maar... de koffie moet van Douwe Egberts zijn. Dit verandert gek genoeg pas als ik aan het werk ga. Opeens wordt het me een té dure hobby en ik ga enkele goedkopere varianten proberen. In de tijd van de Euroshopper is er 'Coffee koffie' en dat is mijn favoriet. Dan verdwijnt Euroshopper voorgoed uit de schappen van Albert Heijn en moet ik iets anders. Perla, ,het huismerk van AH, vind ik niet te zuipen en zo gebruik ik sinds een paar jaar het belachelijk goedkope Caffé Gondoliere. Ik ben zomaar gewend aan de smaak en ik vind het niet tegenvallen. Het is echter sinds een paar jaar dat ik een voorraadje DE inkoop als het in de aanbieding is. En in de vakanties drink ik thuis vaak uitsluitend Douwe Egberts. Gewoon een soort van traditie.

Maar goed. Nu heb ik het gehad over Jutrijp, Steenwijk en alle andere plaatsen waar ik heb gewoond, maar hoe maken we het balletje rond vanavond? Dat is vrij eenvoudig. Aan de overkant van het Emmaus-winkeltje (ook op de hoek van Queen Street en Manchester Road) openen de buren rond deze tijd een koffiehuis. Er wordt vooral gegokt op mensen die uitstappen op het station en de weg oversteken. Dat zijn er eigenlijk helemaal niet zoveel en ik geloof dat de zaak het ook niet lang heeft uitgehouden. Op een zekere ochtend zie ik een bord buiten het koffiehuis staan en kan mijn ogen niet geloven. 'Douwe Egberts, exclusively available here', of iets in die trant. Uiteraard kan ik het me het niet veroorloven om iets erbij te nemen, maar ik ga er één keertje koffie drinken. Hoewel 'we' (de Emmaus) ze nog nooit iets verkeerds hebben aangedaan, worden we in de directe omgeving met de nek aangekeken. Mijn klandizie wordt dus ook niet op prijs gesteld.

Toch ben ik nog wel eens bij hun in de achtertuin geweest. Om het koffiehuis te bekostigen houden ze een schuurverkoop van tweedehands spulletjes. Ik duik op een doos met singles. Ik wil ze allemaal! Dan kom ik vijf pond tekort. Ze beloven dat ze het doosje een kwartiertje zullen bewaren voor mij. Terug naar de Emmaus en vijf pond gevraagd van mijn volgende zakgeld. Even later loop ik naar huis met een flinke bak singles uit de jaren zestig en zeventig. Toch zijn er nu slechts vier die ik heb bewaard.

3193 Soul Serenade - The Mike Cotton Sound (UK, MGM, 1968)
3194 I Can Take Or Leave Your Loving - Herman's Hermits (UK, Columbia, 1967)
3195 Something's Gotten Hold Of My Heart - Gene Pitney (UK, Stateside, 1967)
3196 You've Lost That Lovin' Feelin' - The Righteous Brothers (UK, Phil Spector International, 1964, re: 1977)
The Mike Cotton Sound blijkt een erg interessante single te zijn die voor een flink bedrag in de 'Rare Record Price Guide' staat. Hij zit volgens Popsike nog altijd rond de dertig pond. Ik leer de plaat pas écht waarderen in 2012 als ik net in Nijeveen woon en mijn eerste 'serieuze' Northern Soul-collectie ga samenstellen. The Righteous Brothers staat alweer jaren gewoon in de Gele Bak maar hier heeft de b-kant enige tijd mijn interesse. Het is 'Rat Race' van The Righteous Brothers Band en dat is in de jaren zeventig een grote hit in de Northern Soul. De overige twee singles zijn de eerste die ik reken voor juni 1999. Ik ga op een maandagmiddag naar Manchester en koop flink wat singles. Ook hier geldt hetzelfde: In oktober moet ik mijn koffers pakken om terug naar Nederland te gaan en kan ik onmogelijk alle singles meenemen. Jammer maar helaas. Volgende maand de resterende platen van deze maandagmiddag.

3197 High In The Sky - Amen Corner (UK, Deram, 1968)
3198 The Laughing Gnome - David Bowie (UK, Deram, 1967, re: 1973)
Ik leef twintig jaar in de veronderstelling dat mijn David Bowie origineel is. De 'Price Guide' heeft het over een 'inverted matrix number', maar dat blijken de heruitgaven juist allemaal te hebben. Het blijkt gewoon de 1973-heruitgave te zijn als Decca, tegen de zin van Bowie, probeert te 'cashen' met deze plaat. Dat lukt ook nog want 'The Laughing Gnome' wordt alsnog een grote hit.

Klaar voor de start

Dankzij dwarsliggend internet komt het vandaag niet meer tot drie berichten, maar in ieder geval krijgen jullie het beloofde tweede bericht. Dat moest weer eens een 'gezellig' bericht worden. Een bericht dat niet noodzakelijkerwijs over muziek en platen gaat. Toch ga ik daar vandaag niet in slagen want, zoals ik in het Week Spot Kwartet heb geschreven, ik heb vandaag een heel klein en bescheiden feestje. Ik heb de vraag al vaker gesteld: Welke datum reken je als de start van je platenverzameling? Is dat bij de allereerste single die je aanschaft of moet je toch al een paar in de bakken hebben staan voordat je kan spreken van een verzameling? Voor mezelf geldt het laatste. Ik ben op 17 juni 1989 zeker al een paar maanden flink aan de slag. Ik heb al eens een absurde prijs betaald voor een tweedehands single, maar op deze zeventiende juni doe ik iets dat de toekomst van mijn verzameling zal schetsen: Ik koop een paar platen op basis van associatie. Ik ga dus 'gokken' met platen die ik nog nooit eerder heb gehoord. Dat is iets dat ik vóór deze datum nagenoeg niet heb gedaan en dus reken ik 17 juni 1989 als start van de verzameling. En dat is vandaag dus vijfendertig jaar geleden. Pak de koffie en de chocolade er maar bij want méér feestelijk dan dat zal het ook niet worden.

'It's all in the family'. Mijn oudste broer komt in 1982 thuis van de vlooienmarkt. Even later staat iemand aan de deur met honderden singles die hij aldaar heeft gekocht. Allemaal jaren zestig en zeventig, ofwel... de jaren voordat mijn oudste broer platen ging kopen. Wat zal hij voor de honderden singles hebben betaald? Een tientje misschien? Er is een lange tijd totaal geen interesse voor oude singles als het niet van Elvis of The Beatles is. Dat verandert als de jukebox in de late jaren tachtig een 'revival' doormaakt en met name Cliff Richard en The Shadows en tijdgenoten grof geld kunnen opbrengen. Singles van Creedence en The Bee Gees zijn dan nog steeds een zuinig kwartje of minder. De grote platencollectie van mijn broer is één. Dan wordt het 1987. We wonen in Jutrijp naast mijn oom en tante (oom Jelte is een broer van mijn moeder). Tante Klaasje is pas toegetreden tot de buurtvereniging en oppert een nieuw idee: Laten we eens een braderie en vlooienmarkt organiseren 'op de buurt'. Ja, dat Frisisme moeten we erin houden. De buurt bestaat uit twee straten en deze zijn in de volksmond bekend als de 'voorbuurt' en de 'achterbuurt'. Lang voordat de Tokkies in beeld kwamen! Mijn tante staat er eveneens met haar handel en ik zoek door de singles die een dubbeltje per stuk zijn. Ook dat gaat op associatie en bovendien een paar 'stoere' hoesjes. Zo leer ik Gary Glitter kennen maar ook Manfred Mann's Earth Band. Voor mijn dertiende verjaardag krijg ik 'Nights In White Satin' van The Moody Blues in een heruitgave nadat het nummer me twee jaar eerder heeft 'gegrepen'. In mei 1989 betaal ik zelfs vijf gulden voor 'Boulevard De La Madeleine'! Moeilijk voor te stellen in 2024 maar in 1989 is vijf gulden voor een tweedehands single gelijk aan honderd euro van nu. Een nieuwe single kost dan zes gulden vijftig en 'no way' dat je méér voor een tweedehands gaat betalen dan voor een nieuwe?

Als jongeling word ik nog wel eens weggestuurd van een kraam met singles. 'Het zijn geen cd's'. Als ik dan probeer uit te leggen dat ik singles verzamel en niks moet hebben van cd's? 'Gewoon opdonderen'. Nee, ik ben verre van hip in 1989. Wellicht is het ook nog een beetje aangewakkerd door mijn beste maat op school want Henk is een Elvis-fan en koopt dus ook tweedehands platen van zijn idool. Wie ben ik in 1989? Ik zit in de tweede klas van de LEAO in Sneek en op dat moment nog wel een redelijk gemotiveerde leerling. Ik denk dat kort hierna het klad erin zal komen. Ik leer niet graag dingen die ik nooit meer gebruik en ga in de derde klas zelf bepalen welke vakken ik wil leren. Dat maakt dat ik met de hakken over de sloot naar de examenklas ben gegaan, te meer omdat de docent ziet dat het met de motivatie heeft te maken. Dat examen heb ik ook maar nét gered maar niet omdat ik niet kan leren. Ik wil het gewoon niet! En als een Louwsma niet wil leren, hou dan maar op. Soms zit de stijfkop me wel eens in de weg.

De zomer van 1989. Ik herinner deze als 'zeer warm' zonder dat het nieuws het over kleurencodes heeft en roept dat de planeet zal vergaan. Let wel: In 1989 verwachten ze over vijftien jaar een ijstijd. Ik heb net in de geschiedenis van de Top 40 gekeken en Gerard Joling staat op nummer 1 met 'No More Boleros'. Geen idee of er iemand voor durft uit te komen dat hij/zij dit destijds heeft gekocht. Hoewel ik veel van de hits uit 1989 met terugwerkende kracht heb leren waarderen en er een aantal van deze hits zijn die ik destijds heb gekocht, kan het gros van de hedendaagse popmuziek me niet boeien in 1989. Het is de tijd van de 'New Jack Style', de vroege ontwikkeling van house en Stock, Aitken & Waterman. In plaats daarvan dompel ik mezelf onder in de voorbije decennia die ik niet (bewust) heb meegemaakt. De nummer 29 in de verzameling is bijvoorbeeld een heruitgave van 'Dizzy' van Tommy Roe, een plaatje dat ik op de radio heb gehoord. Ik had achteraf gezien geen zes gulden hoeven betalen voor de heruitgave want de reguliere single kost me in 1990 niet meer dan een kwartje.

De rommelmarkten vinden plaats in 1987, 1989 en 1995. Ik twijfel nog bij 1993. In 1995 koop ik de Kreidler Florett-brommer uit 1965 van dezelfde man waar ik in 1989 mijn geld besteed aan een paar singles. Hij heeft een stapeltje en 's ochtends maak ik mijn eerste ronde. Er ligt één single die ik ken en die koop ik als eerste: 'The House Of The Rising Sun' van The Animals. Hij heeft nog een paar singles liggen waarvan ik de artiesten wél ken maar de plaatjes niet. Die besluit ik 's middags aan te schaffen. Dat zijn 'Twinkle Toes' van Roy Orbison (1966) en 'Little Girl' van The Troggs (1968). Ik had voor de foto het idee om alle drie singles te laten zien maar ik kan ome Roy even niet vinden en het (label-)hoesje van The Animals is compleet vergaan na 35 jaar. Dus dan alleen maar The Troggs op een paar van mijn jaren zestig-bakken. Die middag realiseer ik me dat ik heb 'gegokt' en dat dit goed aanvoelt. Vanaf dat moment ga ik mezelf identificeren als platenverzamelaar en... de rest is geschiedenis.

Ik ben tien jaar geleden begonnen met 'Het zilveren goud' over deze eerste singles in de verzameling en morgen doe ik andermaal een aflevering hiervan. Ik had nooit kunnen weten dat de serie zó lang zou kunnen duren want de papieren kaartenbak stopt al in 1994. Morgen presenteer ik zes singles die ik in Engeland heb gekocht.

Week Spot Kwartet: week 24

Werk aan de winkel! Hoe is mijn weekend verlopen? Welnu, ik word zaterdag strontlaat wakker hetgeen op zichzelf geen probleem hoeft te zijn. Eenmaal op de zaak blijken de collega's iets anders voor me in petto te hebben en dat bevalt me allerminst. Intussen is in een steegje in het centrum een promotionele 'preview'-party aan de gang van een drum & bass-rave welke over twee weken plaats heeft. Bij het aankondigen van dit heb ik mezelf meteen opgeworpen als eerste potentiële bezoeker. Nou, vooruit dan maar weer. Geen flauw idee of ik het leuk ga hebben of niet want doorgaans had ik toch wel een zooi drank en chemische hulpmiddelen nodig om uit mijn plaat te gaan op de dansvloer. Werk en het feestje is wonderwel erg goed te combineren en dankzij een dorstaanval ben ik op tijd binnen voor een enorme plensbui. Gistermiddag heb ik gedoucht en de wedstrijd van Oranje gevolgd. Ik heb niks met ere- en eerste divisie maar als Oranje speelt (m/v) dan wil ik toch wel even kijken als het kan. Waar was ik gebleven? Welnu, het Week Spot Kwartet staat dan het hoogste op de lijst van de prioriteiten. Het kan zijn dat ik vandaag driemaal publiceer want ik heb vandaag een klein feestje in Uffelte. Eerst maar eens het Kwartet van de afgelopen week.

2020: Center City - Fat Larry's Band (1976)
Alweer een plaatje dat ik tijdens de platenbeurs in november 2019 heb gekocht. Wat is er aan de hand? Ik heb de afgelopen week nagedacht en nog eens nagedacht. We zijn in juni 2020 uit de eerste lockdown hoewel er nog wel belachelijke beperkingen zijn. In het werk merk ik er weinig van want de postbezorging gaat als vanouds door. Ik kan dus niet bedenken wat me economisch geraakt moet hebben. Misschien toch nog de draaitafel die er in april mee is opgehouden? Enfin, ik kom in 2020 een flinke tijd niet eraan toe om te betalen bij Mark en intussen blijf ik wel plaatjes reserveren. Mark kent me inmiddels en heeft er totaal geen problemen mee. Dit is wel het startpunt van dat ik absoluut niet weet wat er in een pakketje gaat zitten en ook die 'verrassing' is een verslaving op zichzelf. Maar goed... in juni 2020 heb ik weinig nieuwe aanwas van singles en dus grijp ik terug naar de bewuste platenbeurs in 2019. 'Center City' is daar eentje van.

2021: Oh Me Oh My - Mike James Kirkland (1973)
Bij Fat Larry's Band heb ik al de kapotte draaitafel in april 2020 genoemd. Ik vervang deze dan door een tweedehands Stanton van exact hetzelfde type als dat ik heb. Bij de Week Spot van 2022 ga ik deze opnieuw noemen. In juni 2021 draaien zowel mijn oude Stanton als het tweedehandsje uit 2020 nog op volle toeren en heb ik zelfs nieuwe naalden gekocht. Het is de daaropvolgende zondag eveneens vaderdag en ik ga die middag een flink eind uit fietsen met de oorwarmers op. Ik luister naar de show van de voorgaande avond en geniet met volle teugen van het geluid want de nieuwe naalden maken een verschil. Er is ook net weer een partij binnengekomen van Mark en Mike James Kirkland is daarvan eentje die ik meteen tot Week Spot bombardeer.

2022: I'm Gonna Tear Your Playhouse Down - Ann Peebles (1972)
Opeens kan het me niet meer zoveel schelen. Ik doe immers radioshows vanuit huis en waarom zou ik dan dik moeten investeren in een 'direct drive' of een toonaangevend merk? Ik ben bereid een flinke stap terug te doen. Dan zie ik op Marktplaats een zo goed als nieuwe 'direct drive' van Gemini. Dat is in 2009 al budget-troep maar het vormt voor mij het uiterste begin van mijn dj-set. Deze Gemini staat in Zwolle en ik kom een zeer fraaie prijs overeen. Ik spreek af met de verkoper dat ik hem donderdagavond ga ophalen. We spreken af op het station. Uiteraard ga ik eerst de stad in en kom voor het eerst in jaren weer eens bij Minstrel. Daar sla ik een behoorlijke slag maar het meeste voor de Gele Bak. Ann Peebles is één van de weinige platen die doorgaat voor de Blauwe Bak. Ik ga niet klagen en zeuren, maar de Gemini is precies wat ik ervan had verwacht. Een jaar later krijgt het al kuren en het is inmiddels gerecycled tot een bierblikje.

2023: Love Jones - Norma Jenkins (1976)
Tot slot een plaatje waarbij ik niet een associatie heb met een draaitafel maar juist met een mp3-speler. Ik fiets van huis naar het werk op een zekere ochtend als bij Havelterberg dit nummer mijn oren komt binnenstromen. Het majestueuze intro, de bluesy gitaar en vervolgens een lekker 'deep' zingende Norma... deze mag ik niet vergeten en maak het meteen tot Week Spot hoewel ik de single dan al een fiks aantal maanden in huis heb.

Singles round-up: juni 5

En ik ga meteen verder met het volgende deel. Dan ga ik morgen iets zekerder de show in en dat is wel handig. Hierbij de resterende acht singles uit dit pakket van Mark.

* Love- That's The Way It Is (US, RRG, 1971)
Uiteraard niet te verwarren met de band van Arthur Lee en het klassieke 'Forever Changes' uit 1967. Deze single staat genoteerd met een waarde van 28 euro op 45cat. Het label oogt smerig alsof de plaat een tijdje onderwater heeft doorgebracht. Ik begrijp het prijskaartje wel want 'That's The Way It Is' is op zichzelf prachtige crossover-soul met een knipoog naar de zanggroepen uit de vroege jaren zestig. Het styreen is een beetje luidruchtig. Dat is op 'The Only Way' iets minder, daar zijn het vooral krasjes. Helaas is de b-kant veel té poppy en hou ik het maar bij de a-kant van 'glorious styrene'.

* Barbara Mason- Bed And Board (US, Buddah, 1972)
'VG' is de waardering die Mark eraan heeft gegeven. 'Very Good' is voor iemand die zoekt naar platen in absolute nieuwstaat geen goede gradatie. Zelf zoek ik wel naar platen in 'VG' of liever 'VG+' omdat het dan alleen maar kan meevallen. Er zit wat 'distortion' op de zang maar 'Bed And Board' is ook niet meteen het meest essentiële nummer dat ik van Mason heb gehoord. De b-kant maar eens proeven. 'Yes It's You' klinkt als een traditionele zanggroep uit late jaren vijftig. Het styreen is vriendelijker aan deze kant maar anderzijds kan ik wel begrijpen waarom 'Bed' minder klinkt. Het is achteraf gezien toch de betere kant qua muziek, maar ik heb ze beter gehoord van tante Barbara.

* The Newcomers- Too Much Going To Say Good-Bye (US, Truth, 1974)
Hier zijn de kraakjes behoorlijk aanwezig maar ik kan daar wel aan wennen. Zeker omdat 'Too Much Going' erg fraai klinkt. Misschien intussen eens rondkijken voor een 'upgrade' want oef... dit vind ik echt een heerlijk nummer. Ik heb een iets oudere single van The Newcomers op het Stax-label en daar ben ik nooit helemaal kapot van geweest. De b-kant heet 'The World's A Picture Show' en dat is meer upbeat maar dat gaat wel ten koste van de soul op de a-kant.

* Jimmy Norman- I Don't Love You No More (US, Little Star, 1962)
Het heeft volgens 45cat een waarde van zeventien euro mits het in een goede staat is. Ik zou deze zelf als 'VG+' inschatten met het oog op de leeftijd. Ik doe het zeker voor een plaatje in deze staat. Jimmy belt zijn liefje op die blijkbaar geen nummerherkenning heeft of zijn stem goed kent. Dat hoeft ook niet meer want Jimmy maakt het ter plekke uit. Het is lekkere oude rhythm & blues waar ik op zichzelf wel vrolijk van wordt. 'Tell Her For Me' is meer in een Fats Domino-stijl. Iets té poppy voor de Blauwe Bak en dus hou ik het bij de a-kant.

* D.J. Rogers- Love Brought Me Back (US, Columbia, 1978)
De vorige eigenaar (m/v) is weer eens aan de haal gegaan met een pen en het label. Het styreen klinkt vrij schoon voor een Columbia uit deze periode. Het is fraaie soulvolle disco welke ik nog niet kende maar die ik nu al ga waarderen. Op de b-kant is 'Part 2'. Vinden jullie het heel erg als ik die even oversla?

* The Rose Brothers- I Get Off On You (US, Muscle Shoals Sound, 1986)
Ik begrijp wel waarom Mark deze aan mijn pakket heeft toegevoegd. Ik heb wel iets met de midtempo dingen uit de jaren tachtig en ik kan wel wennen aan The Rose Brothers. Het styreen heeft een lage ruis maar dat is ook weer niet heel erg storend. 'Freeky Lover' op de keerzijde is veel té snelle 'in your face'-disco. 'I Get Off On You' is de meest soulvolle van de twee.

* Jean Wells- I'm In Your Corner (US, Calla, 1967)
'VG-G+', heeft Mark op het hoesje geschreven. 'Background hiss but not overpowering'. Klopt helemaal, het geluid is schoon en als ik de stem van Jean Wells hoor gaat daar opeens al mijn aandacht naar uit. 'I Feel Good' op de keerzijde is iets meer upbeat maar ook de dramatische a-kant is smullen. Ik denk dat dit gewoon een 'double-sider' gaat worden.

* Charlie Whitehead- Love Bing Your Fool (US, Island, 1974)
Het zal me benieuwen of Mark deze later zelf heeft toegevoegd of niet. Het is namelijk een Swamp Dogg-momentje. Hij schrijft het nummer samen met Whitehead en is verantwoordelijk voor het arrangement en de productie. Ik kan niet ontdekken wat hier mis mee moet zijn? Of ben ik na zestien platen immuun geworden voor krasjes? 'Now That I Can Dance op de keerzijde lijkt een antwoord te zijn op 'Do You Love Me' van The Contours met een typische Swamp Dogg-productie. De a-kant is echter pure klasse en mijn favoriete kant.

Singles round-up: juni 4

Normaal gesproken doe ik op de vrijdagavond het liefste een kort berichtje met zo weinig mogelijk huiswerk. Dat heeft uiteraard te maken met mijn radioshow en het feit dat ik zaterdag ook gewoon aan het werk moet. Vanmiddag is echter de 'used but not abused'-partij van Mark binnengekomen en omdat ik die morgenavond in 'Do The 45' wil draaien, vind ik het wel handig om van tevoren even de kwaliteit te checken en een favoriete kant uit te zoeken. Immers, deze singles zijn door Mark uitgezocht en zijn niet speciaal aanbevolen vanwege één specifieke kant. Ik zal beide kanten moeten controleren. Ik heb niet het gevoel dat dit een hele uitgebreide 'Singles round-up' gaat worden en dus durf ik het wel aan om twee afleveringen te doen. Van de zeventien zijn er twee 'dubbel' en dat scheelt ook weer. Ik ga met de eerste negen beginnen en daar zitten ook meteen de twee dubbele tussen.

* J.R. Bailey- The Entertainer (US, Midland International, 1974)
Als ik J.R. Bailey uit het hoesje pak, zie ik meteen waarom het is afgekeurd door Mark. Er zit een scheurtje in het styreen. Dat klik je zo weer terug en in het minste geval zit er in de helft van de plaat een tik. Ik noem de plaatjes bij de officiële a-kanten. 'If You Could Only See Me Now' is de subtitel van deze kant en het is muzikaal 'The Entertainer' van Scott Joplin. Het is best een aardige kant! Op de flip staat 'You Pass My Love' en dat is een pure ballade. De tik door de breuk is niet heel hard en het styreen heeft het voor de rest redelijk goed overleefd. Ik heb ze wel minder gehoord!

* Archie Bell & The Drells- I Can't Stop Dancing (US, Atlantic, 1968)
Deze heb ik in december 2015 gekocht van Mark. Hoe ik dat uit mijn hoofd weet? Welnu, ik heb in 2016 een hele trits 'Vakantiemixen' gemaakt met de singles vanaf december 2015 tot de zomer van 2016 en deze trapt de eerste mix af. Ik moet voor de aardigheid even mijn oude exemplaar checken want op zich klinkt deze niet helemaal verkeerd. Een beetje 'distortion' maar dat heb je snel met styreen van 56 jaar oud. Het 'mindere' exemplaar komt in ieder geval in de Gele Bak want het blijft een leuk plaatje!

* William Bell- I Need Your Love So Bad (US, Wilbe, 1990)
De eerste drie zijn in ieder geval singles die Mark later heeft toegevoegd. In het oorspronkelijke pakket zitten een aantal die ik al had en deze heeft hij weggelaten en vervangen door platen uit dezelfde categorie. Hij biedt ook een partijtje soulvolle blues aan uit de jaren tachtig en negentig en vermoed dat William Bell is overgestoken. Wilbe wordt gedistribueerd door Ichiban. Dus is het een veteraan in een iets té hippe jaren negentig-setting. Het tikt een keer over in het intro maar als het daarbij blijft. Op zichzelf zou dit een prachtig nummer zijn geweest als ze de computerbliepjes hadden weg gelaten en een echte drummer hadden gebruikt. De flip heet 'I'm Ready' en is zelfs nóg hipper. Ook hier weer de net iets té foute synthesizers. Aan de andere kant is het ook wel humor en kan ik een uur vullen met 'nét niet'-jaren tachtig-soul. Ik denk toch dat 'I'm Ready' dan het minst storend is.

* Gene Chandler- Just Be True (US, Constellation, 1964)
Het staat voor twintig euro in de boeken maar dat is vast niet van toepassing op mijn exemplaar. Je hoort in 'Just Be True' meteen wie de schrijver is. Het ademt namelijk Curtis en The Impressions. Qua vinyl (want die mazzel heb ik nog, het is geen styreen) heeft het wat steenslag gehad maar het klinkt niet heel erg beroerd. Op de keerzijde staat Billy Butler's 'A Song Called Soul' en dat is juist weer lekker upbeat. Ik zie nu dat het een hele lichte 'edge lift' heeft. Tja, dan is een plaat qua waarde praktisch afgeschreven maar ik kan hier nog heel veel plezier aan beleven.

* Judy Clay- My Arms Aren't Strong Enough (US, Scepter, 1964)
'35 pounds in the books', heeft Mark geschreven op het hoesje. Het label is echter verweerd en iemand is druk geweest met viltstift en pen. 'My Arms' is een walsje met groots orkest en een hysterisch zingende Judy. 'That's All' op de flip is een stuk meer ingetogen en eigenlijk heb ik dat liever in dit geval. Het styreen maakt wel wat lawaai, maar hee... de plaat is zestig jaar oud.

* Otis Clay- Turn Back The Hands Of Time (US, Elka, 1975)
De tweede dubbele single. Ik hoef niet eens naar mijn andere te kijken en te vergelijken. Deze dubbele gaat rechtstreeks de Gele Bak in. Hij is niet heel erg gehavend, maar zelfs in Mint heeft dit plaatje niet een hele hoge waarde. Artistiek is het gewoon een leuke cover van de Tyrone Davis-hit maar ome Otis kan veel beter.

* Lou Courtney- The Best Thing A Man Can Ever Do For His Woman (US, Epic, 1974)
Het styreen is ongehavend maar het kraakt wel wat in de achtergrond. Het is niet 'overpowering'. Maar oef... wat is dit een steengoed nummer. Ik moet bekennen dat ik me nooit echt heb verdiept in Lou Courtney maar dit smaakt naar meer. Erg fijne crossover-soul met een fraai arrangement. De b-kant heet 'I'm Serious About Lovin' You' maar dat vind ik niet heel erg overtuigend klinken.

* Diamond Jim- The Legend Of Diamond Jim (US, Diamond Jim, 1968)
Ik vermoed eerst dat het 'Sex Appeal' van Lee Rogers moet zijn. Nee, het is een plaatje van Diamond Jim zélf. Ik ga net de discografie door van het Diamond Jim-label en dan blijkt dat Mr. Bo & His Blues Boy's (in de Gele Bak) en The Tempos op Riley's  van een en dezelfde Diamond Jim zijn. Diamond Jim praat heerlijk over zichzelf over een bluesy ondergrond. Een echte 'novelty'. Hier is het label vooral erg vuil hetgeen de prijs drastisch naar beneden heeft gehaald.

* Billy Frazier- Try Me (US, Verve, 1967)
Dit is één van de eerste platen die ik spot in de foto en welke me tot nadenken zet. Hier heb ik dan de Verve-promo op styreen en dat heeft het goed overleefd. Een beetje een ruis maar niets dat me heel erg gaat irriteren. 'Try Me' is gewoon grootse jaren zestig-soul. 'Temptation' op de keerzijde heeft een dramatisch intro en is verder al even smakelijk als 'Try Me', ik denk zelfs dat het mijn favoriete kant gaat worden. Tot nu toe heb ik nog geen grote tegenvallers gehad en het lijkt alsof de deal wel uit kan voor mij.