Wat een contrast bij de afgelopen dagen! Ik heb vandaag mijn eerste werkdag gehad sinds vrijdag en had me dik ingepakt voor deze dag. Ik wist wel dat het 17 graden kon worden, maar toch... Het 'zieke' gevoel van vrijdag ligt nog vers in mijn geheugen. Welnu beste mensen, ik heb gezweet. Niet om alle post weg te krijgen want dat valt wel mee vandaag, maar vooral bij thuiskomst ontdek ik dat het onder de lagen van bomberjack en hoodie een natte bedoening is. Ik maak vanavond andermaal gebruik van de 'Honderd achteruit' want ik heb nog geen flauw idee wat de Week Spot moet gaan worden deze week. Vanavond een plaatje dat me terugneemt naar het Woodstock-festival van 1996. Ik heb vandaag veel over dit weekend nagedacht en heb weten vast te stellen dat het 1996 moet zijn geweest. Het verhaaltje brengt me ook bij een Steenwijker kringloopwinkel in 2022. Dat herinnert me eraan dat ik eerder heb beloofd nog eens een kijkje te zullen nemen bij 'Malle Pietje'. Té laat want deze zaak is een paar weken geleden opgeheven. Dan is er nog de kringloop achterop het industrieterrein. Deze is onlangs in het nieuws gekomen nadat een partij valse merkkleding in beslag is genomen. Ik weet dus niet of deze zaak nog open zal gaan? Overigens meen ik me van mijn bezoek in 2017 te herinneren dat het al dubieuze kleding in de rekken had hangen. Het onderwerp van vandaag is echter 'Psychotic Reaction' van Count Five uit 1966, de nummer 5 in de Gele Bak Top 100 van dit jaar.
Laat me dan eerst terug gaan naar het Woodstock-festival van 1996. Ik ben dit jaar wederom met de Solex (het laatste jaar) en nu met een koepeltentje dat ik voor een paar tientjes bij de Leenbakker heb gekocht. Traditiegetrouw ga ik vrijdagochtend een einde toeren op de Solex maar in 1996 'wil' dat niet. Ik ben alweer snel terug in Tuk. Dan besluit ik even naar Steenwijk te rijden en daar de binnenstad weer eens te bekijken. Zo kom ik uit bij Beute, de lokale witgoed en elektronica-handelaar. Deze heeft ook een voorraad cd's en een assortiment staat buiten te wachten op een nieuwe eigenaar. Het zijn veelal de afschuwelijke low budget-compilaties met nagespeelde hits. Dan zie ik deze afgrijselijke cd staan, maar de genoemde namen op het hoesje stemmen me erg tevreden. De cd stamt uit de tijd dat 'Beverly Hills 90210' een kijkcijferhit is op televisie en het hoesje doet vermoeden dat een soort tegenhanger van de serie moet zijn geweest. Ik kan hem echter niet vinden op Discogs, ook al meen ik me te herinneren dat de cd op het Disky-label was (en Disky gebruikte het nummer toen regelmatig voor compilaties). Het is overigens niet de enige reden waarom ik het koop. Ook 'Pushin' Too Hard' van The Seeds en 'Gimme Little Sign' van Brenton Wood zijn redenen van aanschaf. Terug in De Karre zijn mijn muziekvrienden erg benieuwd naar wat ik heb gekocht, maar ik durf het niet te laten zien vanwege het spuuglelijke hoesje. Op het laatst weten ze het toch te ontfutselen en wacht me hoongelach. Thuis gooi ik het originele hoesje weg en stop het in het hoesje van een cd-rom. Opgelost! Met name 'Psychotic Reaction' van Count Five blijkt een ontdekking te zijn en het nummer zal me jaren lang veel plezier verschaffen vanaf de cd.
Eigenlijk ben ik het een beetje 'vergeten' als ik in maart bij Van Der Laan binnenstap in Steenwijk. Daar vind ik de bar slechte coverversie van Positively Thirteen O'Clock. Het plaatje komt uit de stal van Hanna-Barbera en heeft blijkbaar een Duitse release ontvangen op het Vogue-label. Toch ontbreekt de 'spirit' van het origineel op de single en een paar weken later besluit ik toch eens rond te kijken. Ik heb trouwens een jaar of acht geleden ook nog wel eens gekeken voor de single op Ebay. De originele Double Shot-persing is in Amerika ruimschoots voor handen en niet erg duur, als je de verzendkosten achterwege laat. Een paar maanden geleden kijk ik op Discogs en ontdek ik dat de single een Nederlandse persing heeft op het Havoc-label. Vervolgens zie ik een fraai geprijsd exemplaar bij een oude bekende staan en dan is de koop snel gesloten. Een psychedelische garagerock-rampestamper voor een erg fraaie prijs en met een fraai fotohoesje. Kost een paar centen maar dan heb je ook wat!
De band wordt in 1964 opgericht in San Jose in de staat Californië. John 'Mouse' Michalski (gitaar) en Roy Chaney (bas) zijn zestien jaar oud als ze de basis leggen voor de band. In de jaren ervoor hebben ze enkele onsuccesvolle bandjes gehad met niet een lange levensduur. De meeste zijn beïnvloed door de heersende instrumentale surf-rage. Met de 'British Invasion' ontstaat het idee om de bakens te verzetten. John 'Sean' Byrne (ritme gitaar en leadzang) is geboren in Ierland en vormt met Kenn Ellner (zang, mondharmonica en tamboerijn) en Craig 'Butch' Atkinson (drums) de rest van de groep. Hier verandert The Squires (de naam die Michalski en Chaney hebben gebruikt na de muzikale switch) de naam in Count Five. Byrne draagt het idee aan voor 'Psychotic Reaction' en de overige leden zorgen voor de verfijning. De band stuurt de tape naar verschillende platenmaatschappijen maar het wordt overal afgewezen. Het is het Double Shot-label uit Los Angeles dat toehapt en daar heeft het geen spijt van gehad! 'Psychotic Reaction' bereikt een vijfde plek op de hitparade.
Het is een nadeel dat de leden op dat moment allemaal nog studeren en de voorkeur geven om de studie af te maken. Hierdoor zet het verval voor de band al snel in en zijn ze vaak niet in staat om opvolgers voor 'Psychotic Reaction' alsook het album te promoten. In 1969 valt de groep uiteen. In 1971 schrijft de Amerikaanse rockcriticus Lester Bangs een essay over de band waarbij zijn fantasie de vrije loop gaat. Volgens zijn essay maakt de groep maar liefst vijf geniale albums, maar in werkelijkheid is het slechts eentje met de grote hit en een hoop 'fillers'. 'Psychotic Reaction' zal kort daarop worden erkend als een mijlpaal in de psychedelische garagerock. In 1990 probeert nog één van de oorspronkelijke leden het met een nieuwe band: The Count, maar dat mag verder geen naam hebben. Count Five is met recht een eendagsvlieg. Echter wél met een plaat waarbij je je kan afvragen hoe de muziek eruit had gezien als dit niet was uitgebracht? Iedere garagerock-compilatie moet dit nummer bevatten en door de jaren heen is het erg vaak gecoverd door punk- en garagerockbands.
Ik mag nu gaan nadenken over een Week Spot maar verwacht eerlijk gezegd niet dat ik vanavond nog met een resultaat kom. Dan moet dat morgen maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten