Foei! Er moest zojuist even gesjoemeld worden bij het Raddraaien. Allemaal de schuld van Wapserveen. De Buurtkapper, ik heb echt niet verzonnen, zit daar op nummertje 26 en dat zou wel een enorme exoot opleveren: Rico Goldsby. Zonder zijn Alligator Band. Hé-le-maal niks over te vinden, behalve een karrevracht singles op Ebay. En dus tellen we gewoon 26 door een raadt eens wie we daar aantreffen. Juist! The Guess Who. Een groep die geen onbekende mag heten op Soul-xotica, ik heb jaren geleden 'Share The Land' al in de schijnwerpers gehad en volgens mij ook nog wel eens iets geschreven over 'These Eyes'. Steeds komt die ene titel weer voorbij. 'Gelukkig was het vóór' en dan puntje-puntje-puntje. Op die puntjes mag dan 'American Woman' worden ingevuld. De plaat die de Canadese rockgroep geen windeieren heeft gelegd, maar wel alle 'soul' uit het eerdere groepsgeluid haalde.
Er is eerst een groep met de naam Chad Allan & The Expressions. In Canada een topattractie, die voor de grap een plaat maken als The Guess Who. Met 'Shakin' All Over' gaan ze in 1965 de landsgrenzen over. 'Guess Who' is aanvankelijk een grapje van platenmaatschappij Quality Records, maar zelfs als de identiteit van de groep is blootgelegd, blijven discjockeys de plaat aankondigen als The Guess Who. Hun eerste twee albums vermelden beide namen: Guess Who en Chad Allan & The Expressions. Die namen staan eveneens afgedrukt op het album dat in Nederland via CNR wordt uitgebracht. Eind 1965 komt Burton Cummings de groep versterken als toetsenist en zanger, naast Chad Allan, die in 1966 zijn plek afstaat aan Cummings. In 1967 bereikt 'His Girl' de onderste regionen van de Britse hitparade, maar een haastig georganiseerde tournee is een financieel drama en de groep keert haastig weer terug naar Canada.
Terug in Canada, waar de groep populair is op de hitparade, krijgen ze voor 39 weken een residentie als het huisorkest van het populaire tienerpopprogramma 'Let's Go'. Platenproducer Jack Richardson is onder de indruk van het kunnen van The Guess Who op televisie en stelt voor om een split-LP te maken met The Staccatos, in opdracht van Coca Cola. De plaat is voor tien Coca Cola-doppen te bemachtigen. Indien de plaat in Canada via de reguliere handel was verkocht, was het een bestseller geweest, daar zijn de meesten zeker over. Overigens zullen The Staccatos in de jaren zeventig van zich laten horen als The Five Men Electrical Band.
De groep gaat door een personeelswissel en gitarist Randy Bachman en Cummings zijn vanaf nu de leiders van de band. Richardson heeft zoveel geloof in de groep dat hij een hypotheek afsluit op zijn huis om een opname voor de groep te kunnen betalen. Daar zijn meer mensen mee de mist in gegaan, maar Richardson kan gerust op zijn gevoel vertrouwen. Het album 'Wheatfield Soul' en de single 'These Eyes' gooien beide hoge ogen, ook in Amerika. Richardson zal tot het eerste einde in 1975 bij de groep blijven.
Dan verschijnt in 1970 de Raddraaier van vandaag en doet het ook uitstekend in Nederland: Een top tien-positie is het gevolg. Binnen de groep verslechterd echter het een en het ander. Randy Bachman gaat het Mormonisme in, dit tot ergernis van Cummings en Bachman vertrekt om Brave Belt op te richten en uiteindelijk Bachman-Turner-Overdrive. De laatste is naast The Osmonds de eerste Mormoonse rockband in de geschiedenis. Stoer rocken, maar geen alcohol, tabak, drugs, of caffeïne innen de groep. The Guess Who sleept met veel moeite door en kent in 1974 een kleine opleving met 'Clap For The Wolfman', met de beruchte deejay Wolfman Jack op achtergrondvocalen. Toch trekt Cummings eind 1975 de stekker eruit. In 1977 is de eerste reünie alweer een feit en met zoals meer groepen uit die tijd, is het sindsdien door gemodderd zonder met iets opzienbarends tevoorschijn te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten