Goeiemorgen zeg! Wat zeg je? Ja, het is half elf 's avonds, maar doordat ik afgelopen nacht moest werken bij een gabberfeestje, ontwaakte ik om half vier. Vanmiddag! Nee, de uitroep van 'goeiemorgen' heeft meer met mijn 'introductie van Justin Hayward' te maken. Tien keer gelezen! Zelfs het statistisch overzicht op mijn dashboard is het spoor even bijster... Was het zó nodig? Maar goed, maakt me nu dan extra nerveus, want ik geloof dat ik het onmogelijke ga doen: Een Schijf van 5 samenstellen met Justin Hayward als middelpunt. Ik heb in 1991 zijn handtekening gekregen (en die van bassist John Lodge), maar verder is hij helemaal 'mijn idool'. Bijna ondoenlijk om daar vijf nummers van uit te zoeken. Het voelt zelfs aan als heiligschennis om vijf verschillende nummers los te weken van zijn repertoire en deze apart onder te brengen in een lijstje. Welnu, ik ben er in geslaagd! Dit is mijn Schijf van 5 van Justin Hayward-opnames van 14 oktober 2012. Hoewel ik nu al in conflict ben met mezelf (eigenlijk moest 'Gypsy' er in en 'Watching And Waiting' en 'Leave This Man Alone' en...) denk ik dat deze Schijf er morgen alweer anders uit zou zien. Ik heb de Schijf opgefleurd met 66 kaarsjes, evenveel als dat Justin Hayward vandaag mag uitblazen. Zou dat op zijn leeftijd nog in één keer lukken?
Tijdens de Europese tournee van The Moody Blues wordt in Kopenhagen besloten dat het voorlopig het laatste optreden is. Als ze langer bij elkaar waren gebleven, was het oorlog geworden. Justin en, reeds genoemde, John Lodge zoeken aanvankelijk nog elkaar op en maken 'The Blue Jays', een samenwerkingsalbum dat nog het meest leunt op het muzikale testament van The Moody Blues. De plaat wordt opgenomen met behulp van collega-muzikanten van het Threshold-label. 'Blue Guitar' valt buiten de elpee en wordt opgenomen met 10CC. Ik wilde persé in deze Schijf dit album hebben, het is voor mij een bijzondere muzikale troost geweest in een emotioneel erg moeilijke periode, de eerste maanden van 1991. Ik kies dan maar voor het openingsnummer 'This Morning'. Dit nummer uit 1975 staat op vijf.
Waar ik eerst al uit moest kiezen met deze Schijf is ook al zo'n dilemma: Wat is nu precies mijn favoriete elpee van die eerste zeven met Justin Hayward. Een paar jaar geleden, ten tijde van het Radio 2-programma 'Déja Vu', heb ik 'A Question Of Balance' nog in de Eregalerij gezet. Tóch kies ik vandaag voor 'In Search Of The Lost Chord'. Een album dat gedeeltelijk tegelijkertijd met 'Days Of Future Passed' werd opgenomen. Een elpee waarop alle 1698 instrumenten door de vijf leden zélf worden bespeeld. Ze kunnen er achteraf om lachen. ,,Ze gaven me om half twaalf een piccolo en zeiden, we zijn over twee uren weer terug, en ze gingen naar de pub. Daar zat ik! Ik kreeg geen noot uit dat stomme ding. Maar het is me gelukt!", herinnert fluitist Ray Thomas zich nog in 1997. Ik kies echter van die plaat voor één van de meest uitgeklede tracks. 'The Actor' mag van mij op vier. Maar alleen vandaag...
In de introductie had ik het al over 'opnames'. Waarom schreef ik daar geen 'composities'? Dat is vanwege de nummer drie. In 1978 werkt Hayward mee aan 'War Of The Worlds' van Jeff Wayne. Hij zingt daarin 'Forever Autumn', dat ook nog een hit wordt. Twee jaar later duikt Hayward opnieuw de studio in met Jeff Wayne, maar nu voor een album voor hemzelf. Ik heb 'Night Flight' in december 2010 nog van een bericht voorzien. Hoewel de plaat, vooral door fans, wordt verguisd, vind ik het één van Hayward's beste solo-pogingen. Tóch moet gezegd worden dat het opvallend is dat hij op deze plaat nogal wat 'covers' zingt. Dat heeft Hayward nooit nodig gehad, want hij schreef zelf hele albums vol. En toch zitten daar pareltjes tussen. Neem nou 'Maybe It's Just Love' van songschrijver Mike Snow. Die krijgt in Hayward's uitvoering de definitieve versie! De tweede track van het album 'Night Flight' uit 1980 staat vandaag op drie.
Vijf favoriete nummers van Justin Hayward uitzoeken, is niet eenvoudig. Hij krijgt zelf ook nog wel eens de vraag en hij probeert hem dan ook te ontwijken. Als het dan toch écht moet, zoals een keer per jaar voor de fanclub, dan heeft hij vaak een en hetzelfde nummer bovenaan staan. The Moody Blues zijn aanvankelijk niet blij als Decca in 1977 een dubbelalbum uitbrengt: Drie kanten ervan bevatten het concert dat The Moodies op 12 december 1969 in de Royal Albert Hall heeft gegeven, een week voor Hayward's bruiloft. Kant vier bevat vijf liedjes die ze eind 1967 hebben opgenomen als potentiële singles, maar die nooit zijn uitgebracht. Drie van de vijf zijn uit Justin's pen en zijn persoonlijke favoriet is 'King And Queen'. Ik zet deze dus op nummer twee. Het is verkrijgbaar op 'Caught Live +5' uit 1977, maar is oorspronkelijk van 1967.
Bij de nummer vijf heb ik al geschreven dat het in 1974 niet meer boterde tussen de leden. Dat was niet helemaal nieuw. Ten tijde van de opnames van 'Seventh Sojourn', eind 1972, leek de chemie uitgewerkt. De leden zelf hebben veel moeite om naar de plaat te luisteren, maar misschien maakt deze voelbare frictie de nummers op het album nóg persoonlijker. En is een nummer als 'New Horizons' een 'wishful thinking'-gedachte van Justin Hayward? Mooi ingetogen gezongen met een orkest-begeleiding (mellotron) om van te watertanden. ,,Mike's mellotron made my songs work", zou Hayward later zeggen. Dit nummer is er een ijzersterk bewijs van. Deze parel mag vandaag bovenaan in de Schijf.
Vanaf morgen een week lang aandacht voor het Nederlandsch product. Ik had voor volgende week een Schijf aangekondigd over Nederland en Nederlands, maar dat aanbod is beperkt en dus heb ik besloten om een Schijf te doen met vijf liedjes met Amsterdam in de titel. Daar zijn er héél veel van, als ik er eentje beslist niet mag missen, hoor ik het graag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten