Ik heb behoorlijk buikpijn gehad van Pim en daarmee doel ik niet op de gesuikerde chocoladekoekjes van Lu. Dat mus vogel werd, Kees vriend en Miep meisje, was vanaf het begin duidelijk. Maar Pim? Dus nam ik me vorige week voor titels met jongensnamen te doen, maar dat bleek té breed ingezet. Omdat we het over twee weken over meisjes in het algemeen hebben, besloot ik gisterochtend tot een Schijf over jongens. Vanavond meer over die enerverende dag van gisteren. Ik was té moe om toen nog een bericht te schrijven, dus hierbij.
Ik ging voor een snel patatje aan in een snackbar in Dalfsen. In die omgeving stikt het in het weekend van de piratenzenders en in de vreetschuur staat er eentje aan met overwegend Tiroler hoempapa. Opeens herken ik 'I Won't Let The Sun Go Down On Me', maar hij klinkt anders. De zangpartijen zijn wat stijfjes ingevuld door accordeon. Puur uit medelijden zet ik 'Wide Boy' van Nik Kershaw (1985) op vijf.
Afgelopen juni kocht ik de Nederlandse met fotohoes, twintig jaar ervoor het eerste exemplaar: 'Jelly Jungle' van The Lemon Pipers (1968). De b-kant groeit al snel uit tot een 'hit' in die zomer van 1991. 'Shoeshine Boy' gaat op vier.
David Bowie is altijd wel te porren voor een experiment. Vlak voor de opname hield hij een stoelendans onder de muzikanten, inclusief hemzelf. Vandaar dat de instrumenten door een andere muzikant worden bespeeld. David stelde zélf overigens zijn saxofoon beschikbaar. Het resultaat is 'Boys Keep Swinging' uit 1979. Het nummer is minder gelikt dan Bowie's overige werk, zelfs een tikkeltje anarchistisch, en mag op drie in deze Schijf.
De exoot in deze Schijf is wellicht Jars Of Clay. Net als country heeft ook gospel in Amerika een eigen hitlijst. De supersterren uit beide lijsten kom je in de algemene charts weinig tegen. Jars Of Clay was een relipopgroep die rond 1996 zo'n status kende. Door een nummer op een sampler kocht ik de hele cd. Eén grote emmer stroop voor Jezus. Tóch blijf ik iets koesteren voor de kennismaking en zet 'Boy On A String' uit 1995 op twee.
Thin Lizzy had medio 1976 een toptijd in Engeland. Het rockte genoeg voor de headbangers, maar anders dan bijvoorbeeld Uriah Heep was de 'groove' eveneens geschikt voor de dansvloer. De Ierse band met Philip Lynott sloeg dus een brug tussen twee groepen platenkopers. 'The Boys Are Back In Town' uit 1976 mag deze Schijf aanvoeren.
Kees Van Drogen, Kees Koolwijk, Cees Walinga... Het was duidelijk dat de Schijf van Kees eentje over vrienden moest worden. Suggesties zijn altijd welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten