groeibriljantje

Hoewel 'Creep' in huize Louwsma veelvuldig te horen was en ikzelf 'Street Spirit' de Top 40 in kocht, kwam mijn echte kennismaking met Radiohead middels 'O.K. Computer'. Twee jaar later vond ik in een videotheek in Ashton-under-Lyne 'The Bends' voor weinig. Het is aan het toenmalige nieuwe geluid van 'O.K. Computer' te wijten, dat ik moeite had om 'The Bends' te waarderen. Stapje voor stapje groeide die liefde. Anno 2011 draai ik 'The Bends' met veel plezier en vind hem eigenlijk beter dan zijn opvolger.

Een plaat die je vanaf het eerste moment mooi vindt, is vaak geen blijvertje. Met groeibriljanten bouw je gaandeweg een band op die de ontluikende liefde alleen maar sterker maakt. Ik reken mezelf als 'echte fan' van Marissa Nadler en haar albums 'moet' ik vanaf de eerste luisterbeurt goed vinden. Laat me nu eens een beetje teleurgesteld zijn in de plaat. Ik raak in twijfel. Is na zes jaar de liefde voorbij? Moet ik me nu vastbijten in een nieuwe 'up and coming'? Ik heb Marissa zien groeien van onzeker meisje met twee albums dat voor 300 euro in de huiskamer komt spelen tot de professionele artieste met een eigen platenlabel, omdat ze niet meer aan de grillen van bestaande maatschappijen overgeleverd wil zijn.

Eén 'grapje' van haar op Facebook, twee verhitte hoofden. Hij gaat los in een commentaar, zij blokkeert hem maar weet niet hoe ze het ongedaan moet maken. Wél worden het echte vrienden, neemt ze een advies ter harte en heeft reeds aangekondigd even te stoppen met optreden. Het arme kind is sinds 2004 continu op toernee of zit in de studio...

Haar vijfde album heeft geen naam. Hij is anders dan de anderen. Marissa heeft haar wortels in de Americana, singer-songwriters en rockers als Bruce Springsteen en Neil Young. Daardoor hekelde ze altijd de term 'folk', die ze vooral in Europa kreeg opgespeld. Waar 'Little Hells' nog een ietsjepietsje folk in zich had, daar is dat op 'Marissa Nadler' verdwenen. Het is nu een soort avant-pop, lief op het eerste gehoor maar niet aaibaar op het tweede. Het klinkt als een soundtrack voor een nieuwe bak stroop van David Lynch. Mysterieus met gitzwarte teksten. Het is weer ouderwets inhaken!

Misschien moest ik volgende maand nog een poging wagen. De schoonheid van haar laatste begint nog maar net te ontpoppen. Maar dat die uiteindelijk boven 'Little Hells' komt te staan, weet ik nu al!