De kop was er gistermiddag al. Ik schrijf dit bericht op de 'morning after' nadat ik gisteravond weer eens mijn northern soul-platen heb uitgelaten. Waar ik de afgelopen weken enige twijfels had, daar weet ik het nu zeker: Ik ben prima in staat om urenlang er tempo in te houden! Als ik zeg dat 'Proud Mary' van Checkmates Ltd. nét aan de langzame kant is, zegt dat iets over de gemiddelde snelheid? Alice Clark was mijn laatste, maar zat ook halverwege de set. Een mooie gelegenheid om deze recente favoriet in de schijnwerpers te zetten.
Ik was natuurlijk niet meer dan vulling voor tijdens het ombouwen en voor en na het concert, er kwam eentje speciaal voor mij (collega-dj Martie, van wie ik bij optredens in Het Pandje de mixer leen), toch denk ik dat ik desondanks de avond een blijvende herinnering heb gegeven. De Buze heeft de akoestiek van een kathedraal, punk klinkt dus al snel onbedoeld 'snotty'. Bij Loud Squirt moet alles op elf en de rest kun je raden...
Aan het begin van de avond sta ik met de jongens te praten. Ze herkennen me. JJ And The Remembers? Het is even graven. November 2008 in De Buze. Drie betalende bezoekers! Ik word gequote. 'Bewaar de Jovink-grappen maar voor de Zwarte Cross'. Verdomd, dat is SoulteXt! Eén van hen gelooft de recensie te hebben bewaard. Als het waar is, druk ik hem nogmaals af!
Over The Apers kan ik kort zijn: Bak herrie, zanger van The Queers, bijna-medleys van extreem korte nummers. Amusant? ,,Zet maar een plaatje op", roept iemand. Hij krijgt bijval. 'Disco Sucks' is hun laatste boodschap. Ik hoef me niet te schamen. 'Comin' Home Baby' van Casey & His Group staat in de aanslag.
Halverwege de laatste set doe ik al aan knalmomenten (Jackie Lee en Marsha Gee). Het majesteuze intro van 'Baby Make Your Own Sweet Music' van Jay & The Techniques doet wat mensen opkijken, maar wat klinkt die fijn in mono! Ik moet razendsnel improviseren als ik hoor dat ik met vijf minuten moet stoppen. De keuze is niet moeilijk.
In 1966 neemt Kim Weston 'You Hit Me, Right Where It Hurts Me' op voor Motown, maar dat nummer blijft op de plank liggen. Pas rond 1969 biedt tekstschrijver Kerr het aan bij Warner Bros., waar Alice Clark het mag inzingen. Haar versie mogen we gerust 'sophisticated' noemen. Zelfs als ze los gaat, gebeurt dit nog met stijl!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten