Natuurlijk houden jullie het bericht van donderdag te goed. Ik ben nu vastberaden om 2011 met 365 berichten af te sluiten. Op zondag 7 november stond groen centraal in Kleur bekennen. Bij 'Greener Pastures' van Little Barrie beloofde ik vlug een bericht over die groep. Ik kan herinneren dat ik het toen al in gedachten had geschreven. Ik heb kortgeleden het nut van de zoekfunctie ontdekt en zie tot mijn grote schrik dat ik niet voldaan heb aan die belofte. Na lange tijd weer een vervolg op de 'vergeten nieuwgekochte platen'.
Een dag nadat ik 'We Are Little Barrie' van Little Barrie kocht, maakte ik mijn debuut in De Singel. Ik heb toen stukje-bij-beetje zowaar het halve album gedraaid en ook bij daaropvolgende optredens was Little Barrie 'gereedschap'. Tot mijn ergernis wil Donny aka Ome Funk me een nieuwe ontdekking laten horen. Het is dan bijna 2007. Het blijkt dit album van Little Barrie te zijn. Hij weigert me te geloven.
De stap van 'hot thing' naar 'nothing' is nergens zo klein als in Engeland. Week 1: Je staat als de grootste belofte sinds The Beatles op de omslag van NME. Week 2: Er worden kritische noten geuit ten opzichte van je album of optreden. Week 3: Je wordt uitgekotst en belachelijk gemaakt. Week 4: De serieuze muziekpers neemt niet eens notie van je nieuwe album. Hypes die niet uit de koker van de platenmaatschappij komen, maar waar de bikkelharde en inmiddels beruchte Engelse media aan ten grondslag ligt.
Iemand die de klappen van de zweep kent, is Edwyn Collins. Maar liefst zeven jaar loopt hij te leuren met wat opnames, als 'A Girl Like You' in 1994 dan toch de hit wordt die hij wilde hebben. Tien jaar later ontdekt hij het piepjonge trio Little Barrie. Zijn opmerking dat 'Barrie Cadigan de grootste gitarist sinds Hendrix is', zou een molensteen kunnen zijn. Ware het niet dat hij ergens gelijk heeft...
Verwacht geen murw gekopieerde Hendrix-licks. Nee, Jamiroquai is wellicht een beter uitgangspunt. Cadigan vult de groove met bliksemschichten van gitaar, net zoals Hendrix dat deed. Hendrix was op zijn best met zijn Experience. Had hij dezelfde impact achtergelaten als hij een keurige 'één twee in de maat anders wordt de juffrouw kwaad'-drummer had gehad? Mitch Mitchell was een fijne rommelaar en complimenteerde daarmee het spel van zijn meester.
Wayne Fullwood heet-ie, een zenuwpees die altijd strak maar niet volgens de regels drumt. Intussen ook nog flarden tekst mee schreeuwt. Dat hij méér Little Barrie is dan Cadigan, wordt op het tweede album pijnlijk duidelijk. Fullwood is er niet meer bij. Zoals Hendrix met The Band Of Gypsies op zijn retour ging, daar is Little Barrie zonder Fullwood zo saai als een lavalamp.
Vergeten? Niet bij mij! Hij is sinds november 2005 niet meer uit mijn platenkoffer weg te denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten