Begin juli 1997. Ik zal meewerken aan een boek over de Friese popgeschiedenis. Door de laksheid van enkele medewerkers, waaronder de heer Louwsma, verschijnt dit boek veel later. En zonder zijn bijdrage. Dat moest in eerste instantie een schets worden van de popscene in de Zuidwesthoek van de jaren zestig. Ik heb daarover een fijn onderhoud met visboer/tekstdichter/zanger Doede Bleeker. Terug van Stavoren naar Jutrijp passeer ik Molkwerum. Bij antiek- en jukeboxboerderij De Marpleats koop ik een paar singles en raak tot over mijn oren verliefd.
Ondanks dat ze nog maar 14 is, staat ze ontzettend jaren vijftig te doen. Zij is een Vespa PK 50 S uit 1983, een lichte uitvoering van de oerscooter. Melkwit met een beetje bruin, ze roestte toen al. Vraagprijs is 650 gulden, alleen moet de accu eerst worden opgeladen. Dat is tien dagen later nog altijd niet gebeurd. Ik begin me af te vragen... Hoezo een kickstarter? Als ik het 'mede-musketier' Jan Van Dijken vertel, kijkt die verbaasd op. ,,Het is dan de eerste PK 50 met een accu".
Zaterdagmiddag 26 juli. Jan en ik gaan met de trein naar Molkwerum. Hij had gelijk, geen accu, na vier keer trappen slaat ze aan. De koop wordt gesloten en Jan stapt op de trein. In Koudum vul ik de tank, na Oudega (plm. 18 kilometer vanaf Molkwerum) verzuipt ze. Zwager Albert haalt me met de aanhangwagen. De volgende dag blijkt dat het een sterke machine is, het benzinefilter zit vol met drab. Een nieuwe kotst ze in twee dagen vol en daarna... Geen enkel probleem meer! We tuffen naar Steenwijk en in oktober naar Ruigoord en het kraakavontuur in Amsterdam.
In december zit er even een dame op de buddyseat, maar na een dronkemansactie gaat Syl liever met de taxi! Even na kerst verzuipt de Wesp zich opnieuw. Baas gaat naar Engeland en zij staat twee jaar bij oom Jelte in de schuur.
In 2000 haal ik haar naar De Bilt. Rust roest. En niet een beetje ook! Waar 1997 probleemloos was geweest, daar heeft ze nu kuren aan de lopende band. Ik probeer haar voor minimaal 300 gulden te verkopen, zonder succes. Zo gaat ze in juni 2000 mee naar Tuk en staat zestien maanden in sneltreinvaart te roesten in de garage. Ik leer Robert kennen, een Vespa-fanaat. Onder beding dat hij haar niet zal verkopen, schenk ik Robert op 13 oktober 2001 de Vespa.
Ze staat jaren bij hem in de hal en verhuist dan naar buiten. Het doet pijn. In 2004 krijg ik nog eenmaal de geest. ,,Eens gegeven blijft gegeven", antwoordt Robert. En zo staat ze nog zeven jaar in weer en wind af te vallen.
Gisteravond, een klepper met de brievenbus. Het is Robert.
,,Gerrit, ik heb je toestemming nodig, het geld is ook voor jou, maar ik kan de scooter verkopen. Honderdvijftig euro". Een bonk roest! Driehonderdendertig gulden. Dat is de helft! Vóóral doen, Robert, strakke actie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten