Een verhaal over een vriendin begint met een inleiding over een andere vriendin. W. is morgen (donderdag) jarig. Het ezelsbruggetje is de dag na dierendag. Sinds een jaar is het ook de dag vóór, maar dat is voor later. Ik heb gisteren een poging gedaan om goedkope treinkaartjes te vinden maar de leuke aanbiedingen zijn met de corona verdwenen. Ik zou immers nog altijd (inmiddels ruim een jaar!) eens met de trein naar Leiden gaan voor een wandeling met W. langs de kust. Vanmiddag ben ik aan het bezorgen in Steenwijk als ik haar opeens zie lopen. Ze gaat morgen haar verjaardag vieren met een dagje verwennerij in een wellness met haar moeder. Of ik tijd heb voor pauze? Welnu, ik wil graag eerst even de post afmaken. Geen enkel probleem! Ik ben om even na vijven klaar en bel W. We ontmoeten elkaar even later in de stad en hebben een paar drankjes. Dan kan ik nu verder met het verhaal over de andere vriendin. Ik heb ongetwijfeld als eens eerder een bericht over haar geschreven want het voelt alsof iets al eerder heb geschreven. In het kader van 'Het zilveren geheugen' en dierendag doe ik graag nog eens over. Er zijn wel mindere dingen om aan terug te denken.
'De mooiste kat is nog altijd plat' en 'de liefste hond ligt onder de grond', zijn veelgehoorde uitspraken in huize Louwsma. Mijn broer heeft bijna een voetbalelftal aan konijnen (allemaal vernoemd naar voetballers) gehad en ik mag na een dierendag de hamster van mijn oom en tante hebben. Er zijn verschillende hamsters geweest. Verder hebben we een goudvis en dat is zelfs nog door gegaan nadat ik als laatste het ouderlijke huis heb verlaten. Moeder was altijd heel stellig. We mochten wel een kat hebben maar dan moesten we op zoek naar een nieuwe moeder. De ooms en tantes in Jutrijp hadden honden en dan is er nog de onofficiële tante die onlangs is overleden. Ik heb heel veel wandelingen met haar gemaakt met de honden. We hadden in het dorp meerdere mensen die al oom of tante werden genoemd door onze ouders zonder dat er een familieband was. Als kinderen namen we dat over. Het is naar aanleiding van deze tante dat onze verstandhouding met honden en katten ter sprake komt. Tot de verrassing van mijn broers en zus blijk ik een hondenliefhebber te zijn. Het is een hoofdstuk in mijn leven waarvan ze niet getuige zijn geweest. Ik heb al een hele speciale band met de honden van Jojo op de ADM maar er zal maar één hond zijn waarvoor ik het leven had willen laten en dan heb ik het uiteraard over Sadie.
De foto boven dit bericht is niet van Sadie. Ik heb Google de opdracht geven om een kruising te vinden tussen een greyhound en een labrador en dit is het resultaat. De kruising schijnt vrij algemeen te zijn geworden. Volgens mijn herinnering heeft Sadie een iets minder gestroomlijnde kop dan de hond op de foto. Qua kruising labrador en greyhound is ze een gevalletje sm. Kop en poten zijn van een labrador. Alles achter haar kop is een greyhound. Het betekent dat ze de snelste uit de buurt is en zelfs de ras-greyhound van de buren eruit loopt. De kop en poten zijn echter alsof je de marathon gaat lopen op legerkisten en met een motorhelm op. Het kan, maar... het is een stuk comfortabeler zonder hoofddeksel en op geschikte hardloopschoenen. Sadie komt uit een asiel. Bob en Carol, de Emmaus-coördinatoren, gaan een aantal keren terug om te zien hoe de favoriete honden zullen reageren. Sadie is drie keer vrolijk en verrast daar waar de andere favorieten toch wat vreemde trekjes vertonen. De hond moet een functie krijgen als bewaker. Hoewel Sadie ons eenmaal heeft verrast met haar instinct, is ze vooral het gezelligheidsdier en een allemansvriendin. Haar achtergrond maakt ook dat ze bijzonder goed past in ons gezelschap. Ze is grootgebracht in een huis van een man die niet voor zichzelf kon zorgen en vuilniszakken van straat haalde om zichzelf in leven te houden. Sadie liep aan een ketting in de kamer en moest zichzelf op dezelfde wijze van voedsel voorzien.
Overigens heet ze officieel 'Lady' maar dat vinden we niet passen bij zo'n ongemanierde mevrouw. Wij zijn allemaal muziekliefhebbers en zo wordt het Sadie als in 'Sexy Sadie', het nummer van The Beatles. Als iemand vergeet de deur naar de keuken dicht te doen, kun je de klok erop gelijk zetten. Dan ligt even later de afvalemmer ondersteboven. Het is iets dat we er nooit uit zullen krijgen. Mijn eerste contact met Sadie is moeilijk. Haar speelsheid komt nogal dreigend op me over. Verder is ze in het begin vooral de compaan van Jacky, de Fransman die een paar maanden later met de inhoud van de kluis zal vertrekken. Na de vakantie in 1998 worden Sadie en ik erg 'close'. Het is op een zaterdagavond als ik wil gaan slapen. Ik hoor buiten een hond blaffen en denk dat het bij een van de buren is. Opeens spring ik uit bed. Het is Sadie! Een 'companion' is uit de kroeg gekomen en heeft de voordeur opengezet zodat Sadie een plasje kan doen aan de overkant van de weg. Hij is dat vergeten en naar bed gegaan. Een andere 'companion' ziet de deur openstaan en doet deze op slot. Dan gaat het regenen en wil Sadie naar binnen. Ze heeft wel een half uur staan blaffen. Ik haal haar binnen en neem haar meteen mee naar mijn warme kamer. Daar droog ik haar af en mag ze op het voeteneind van mijn bed liggen. Ze heeft zo een paar weken bij me gewoond totdat er vlooien worden ontdekt. Dan moet ze weer op haar eigen bank beneden. Als ze een keer een zondag totaal geen aandacht krijgt van ons trekt ze de hele bank aan slierten. En dan met die kop: 'Ik weet echt niet wat er is gebeurd. Hij viel zomaar uit elkaar'.
Sadie zal ook een belangrijk onderdeel worden van de komende maanden. Ik ga eind september of begin oktober een depressie in en dan blijkt Sadie opeens zoveel meer dan alleen een hond. Ze is een vriendin, een moeder, een zus en een kind voor mij. Ze gaat een paar keer mee naar de pub en we maken soms zulke lange wandelingen dat Sadie besluit wanneer het tijd is om naar huis te gaan. Ze gaat erbij zitten en je krijgt haar niet van haar plek. Alleen als we terug wandelen. Als baasje dan ook nog een fles rode wijn leeg drinkt onderweg kan ze me wel achter het behang plakken. En de enige 'after hours' die ik in de Tollemache Arms heb meegemaakt waarbij ik alle soorten whiskey mag proeven. Thuis in de Longlands Mill ga ik naast Sadie op haar bank zitten en val in slaap. Opeens moet ik overgeven. Het resultaat is dat Sadie op de koude grond gaat liggen terwijl het laveloze baasje op haar bank ligt in zijn eigen braaksel. Andersom is het ook wel eens het geval geweest. Bij een wandelingetje loopt ze alleen maar te ravotten en doet geen toiletbehoefte. Thuis legt ze een bolus op de trap. Dan is baasje boos en gaat in het Fries schelden. Toch is de boosheid nooit van lange duur want dat kun je Sadie en jezelf niet aan doen.
Ik geef dit bericht een open einde want ze zal verschillende malen terugkomen in de berichten van de komende maanden. Zelf denk ik ook liever niet meer terug aan de Monstertocht vanwege haar toestand op dat moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten