Ik zou dit gisteravond hebben gepubliceerd na een knallende uitzending van 'Do The 45', maar helaas... Ik heb me voorgenomen om de show te vullen met soul-platen uit 1975 en bekijk woensdag de lijst nog eens. Wat als ik hier een Top 45 uit zou samenstellen? Goed idee! Helaas werken de draaitafels niet mee en ik beschouw de show van gisteravond als 'niet gebeurd' hoewel ik 2,5 uur in de lucht ben geweest. Vanavond heb ik de eerste 'Summer Spirit' van dit jaar gedaan, de albums van 1970 staan centraal. Deze show gaat morgen wel op de Mixcloud van WOlfmanradioshows. Het levert zaterdag een 'kater' op en zo publiceer ik op de eerste dag van week 19 het Week Spot Kwartet van de voorgaande week. Verder word ik vandaag herinnerd aan een overlijden van iemand voor wie ik een standbeeld wil oprichten. Ik weet echter niet of ik vanavond dat verhaal al ga schrijven. Eerst maar de Week Spots uit week 18 in 2016, 2017, 2018 en 2019.
2016: I'm Com'un Home In The Morn'un-Lou Pride (1970)
Ik heb in april 2016 natuurlijk het eerste deel van de verhuisvergoeding ontvangen maar heb me meteen voorgenomen niet het geld op te maken aan platen. Dat is half geslaagd. De meest onbegrijpelijke aankoop uit deze tijd is wel deze plaat van Lou Pride. Natuurlijk... het nummer is een absolute klassieker in de Northern Soul en essentieel, alleen...? Waarom deze? Het origineel uit 1970 is praktisch onvindbaar en als die opduikt, dan bieden de grote dj's tegen elkaar op. In 1975 is de plaat al dermate schaars geworden dat het de moeite loont om een bootleg te persen. Ik heb nog even geconroleerd en inderdaad... dit is één van de 'foutjes' in de bootleg-scene. Ze willen het in 1975 als een originele Amerikaanse single doen lijken en dus wordt het op styreen geperst. Dit terwijl het origineel op vinyl is. Dat geeft meteen ook aanleiding voor de vraag. Waarom deze? Dit is dus de bootleg op styreen en eentje die al zijn rondjes achter de rug heeft bij een Engelse dj. Een beetje onzinnig als je bedenkt dat je voor minder een Outta Sight op vinyl hebt. Hoe dan ook: Ik kan me niet bedenken waarom ik voor de optie van de styreen-bootleg ben gegaan. Deze is overigens tegenwoordig ook al een paar tientjes waard. Ik trap het Kwartet deze week af met deze klassieke 'end-of-nighter'.
2017: Who Could Doubt My Love-Odds & Ends (1973)
De eerste maanden van 2017 zijn financieel gezien pittig geweest en dat heeft zijn weerslag op het Week Spot Kwartet. Noodgedwongen moet ik lange tijd platen 'lenen' uit voorgaande jaren om een Week Spot te kiezen. In april 2017 reken ik de eerste aankopen bij Mark af sinds november en dat levert een paar verse Week Spots op. Odds & Ends mag het spits afbijten. Ik koop de single voor de a-kant, 'Give Me Something', maar 'Doubt' heeft nét ietsje meer klasse in mijn optiek en dus mag dat de Week Spot heten. Ook al zit dit op het randje van de pop qua crossover, het is een plaat die me nog altijd prima smaakt!
2018: You Were Right On Time-Ripple (1974)
Waar zijn die twee jaren gebleven? De platen van 2018 voelen echt aan alsof ik ze gisteren voor het eerst heb gekocht. Ik zie deze van Ripple in een mailing van Rarenorthernsoul en besluit even op Discogs te kijken voor een voordeliger exemplaar. Deze vind ik zonder enige moeite. Een beetje gek dat deze plaat nog niet verder is doorgebroken in de scene. Misschien is het omdat alleen de albumversie op Youtube staat en deze simpelweg té lang is met een vals fluitje dat van Bryan Ferry afkomstig had kunnen zijn. De single-versie ontbeert dit alles en is op twee seconden na drie minuten van funky crossover-soul waar je gegarandeerd goed bij gaat voelen.
2019: Don't Let It Go To Your Head-Jean Carn (1978)
Tot slot deze parel op het Philadelphia-label. Ook opvallend dat alle vier singles uit dit kwartet op het alom geprezen styreen is. Philadelphia-styreen staat bij mij in feite op de zwarte lijst maar deze single heeft geen andere release gehad. Ach, echt duur hoeft die bij een vervanging ook niet te zijn en tot nu toe klinkt de single nog redelijk goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten