Raddraaien: Cuby + Blizzards

De single uit Duitsland is nog niet binnen maar dat kan morgen ook nog. Hoe dan ook: Ik zal het vervolg van de 'Singles round-up' wel moeten doen, want woensdag is alweer de laatste van de maand. Op zichzelf heb ik best vertrouwen in de Duitse handelaar. Hij heeft niet een vlekkeloze score op Ebay, maar zoals je vaker ziet kan dat iets zijn met een dam en een eerste schaap. Als een handelaar een mindere reputatie heeft, dan wordt daar snel een schepje bovenop gedaan. In geval van productiefouten, de man verkoopt uitsluitend nieuwe platen, kan het frustrerend zijn om het spul terug te sturen, maar gelukkig is me zoiets tot op de dag van heden nog niet overkomen. Bovendien ben ik niet van plan om een dieptebeschouwing van de plaat te doen in de 'Singles round-up' omdat het dit jaar nog de Week Spot gaat worden. Voor de variatie vanavond een aflevering van 'Raddraaien' en wel met de negende single uit de vijfde jaren zestig-bak. En dan mag ik, evenals gisteravond met Sam Bowie, terug kijken op de vakantie van 2015. Maar ook verder... In plaats van de zoveelste keer een selectief deel van het verhaal af te rammelen, kan ik vanavond wellicht kijken naar de impact van Cuby + Blizzards tijdens mijn leven? Ik heb niks voorbereid. Een lege pagina waar tekst moet komen en we gaan gewoon richting het einde werken. De 'Raddraaier' van vanavond is 'Window Of My Eyes' van Cuby + Blizzards (1968).

Waar en wanneer? Het is juni 1994, schat ik zo. De tijd waarin ik nog dromen heb om een vooraanstaand singer-songwriter te worden. In mijn hoofd heb ik albums vol liedjes geschreven welke ik als een jukebox kan afspelen. Alleen... hoe krijg je iets uit je hoofd op papier? Hoe vertaal je het naar akkoorden op de piano of de gitaar? En hoe krijg je precies die 'sound' zoals ik die in mijn hoofd heb? Onmogelijk, mits je over een bijzonder talent beschikt. Het begin moest er toch maar eens komen en ik heb in de winkel van gitaarbouwer Wim Heins in Sneek een akoestische gitaar uitgezocht. Stalen snaren want ik wil 'rocken'. Op de vrijdagmiddag haal ik het instrument op en kan me herinneren dat The Prodigal Sons die avond in Het Bolwerk optreedt. Dat is dan weer de vroegere band van Erwin Nijhoff, een singer-songwriter die het ooit ook heeft moeten leren. Ik kan het gevoel niet beschrijven als ik de gitaar uit de leren hoes pak en op mijn knieën zet. Eén wrijf over de snaren en ik ben gelukkig. Het is gewoon de houding die me de ultieme 'kick' geeft. Het geduld om akkoorden te leren ontbreekt en ik zal nimmer verder komen dan de pose van een rock-gitarist. De volgende dag sta ik op de vlooienmarkt in Sneek met een handeltje platen. Zoals altijd wordt iedere verdiende cent meteen omgezet in 'verse' singles en zo koop ik deze dag mijn eerste 'Window Of My Eyes'. In een neutraal hoesje, maar inmiddels heb ik de plaat in nieuwstaat en met fotohoes. Ondanks gitaarlessen van Ernst Langhout en een vriend van de plaatselijke Youth For Christ, is het nooit iets geworden met mijn gitaar-ambities. In 1998 verkoop ik het instrument aan een vriend die het wil leren. Of hij verder is gekomen dan mij? Ik heb hem nooit weer over de gitaar gehoord...

Ik word een jaar na het afscheidsconcert in 1974 geboren en denk dat de muziek van Cuby niet erg populair zal zijn geweest op de vaderlandse radio in de begin jaren tachtig. Tóch ken ik eind jaren tachtig de naam. Het is een naam waar mensen met respect over spreken. Ik denk dat Cuby + Blizzards voor mij een 'geluid' krijgt dankzij 'Nederland Muziekland' op de radio, dat nog wel eens een nostalgisch Nederpop-uitstapje wil doen, en door de '2 Meter Sessies' van Jan Douwe Kroeske. Harry Muskee heeft in 1990 het album 'Cut De Luxe' uitgebracht en 'Brother Booze' doet iets op de Tipparade. Jan Douwe heeft ook Harry uitgenodigd voor een sessie en durft bijna niet te beginnen over dat ene nummer. Harry heeft vanaf 1968 geweigerd het succesnummer uit te voeren tijdens concerten en tijdens deze sessie wordt vriend en vijand verrast met een kippevel-uitvoering van 'Window Of My Eyes'. De eerste keer sinds 1968 dat Muskee het uitvoert. Die pure doorleefde uitvoering steelt ook het hart van een puisterige jongeman die platen verzamelt. Kort daarop koop ik 'Nostalgic Toilet' (1968) en 'Thursday Night' (1970) op single en vind 'Afscheidsconcert' op elpee. De blues heeft me nooit echt kunnen grijpen, maar het verhaal van Cuby leest als een spannend jongensboek. De 'stoerheid' brengt de platen in mijn verzameling. Tijdens bluesconcerten in Het Bolwerk zit ik vaak te praten met een Sneker muzikant die de wildste verhalen kan vertellen over Cuby tijdens de Sneekweek in 1968. Ik hang aan zijn lippen. Cuby wordt langzaam aan een legende. Toch is het jammer dat het uitgerekend de blues moet spelen, want hierdoor koop ik in eerste instantie alleen de singles en ben in mindere mate geïnteresseerd in het album-werk. Hoewel dat uiteindelijk toch het formaat is om Cuby beter te leren kennen.

Tussen 1992 en 1997 zie ik Muskee bijna jaarlijks tijdens zijn tournee langs de clubs in Nederland. Het Bolwerk is één van de plekken waar hij een residentie heeft. Soms brengt hij Kaz Lux (Brainbox) mee. De herinneringen aan Muskee-concerten zijn flarden van verschillende jaren en toch staat 1996 nog helder voor de geest. Muskee is niet zomaar een beetje dronken. Kan gebeuren! Toch blijkt even later dat hij bij ieder optreden straalbezopen is en daardoor niet erg goed kan presteren op het podium. Hoe oneerlijk kan het zijn verdeeld: Als zijn vroegere collega Herman Brood loepnuchter het podium beklimt, vraag je je geld terug. Als Harry dronken het podium opstapt, willen de clubs hem ineens niet meer. De heroprichting van Cuby + Blizzards is het redmiddel voor Muskee om zijn plek in de clubs te heroveren, hoewel Het Bolwerk eerst even van boeken heeft afgezien. De eerste keer dat ik Cuby + Blizzards in actie zie, is pas in de nieuwe eeuw. Natuurlijk is het oude wijn in nieuwe zakken. Cuby + Blizzards is nog altijd het samenspel tussen Muskee en gitarist Erwin Java, de vroegere toetsenist van The Blizzards doet nog het meest denken aan een reünie. In april 2004 ga ik een eind uit fietsen en dat is voor het eerst dat ik in Hooghalen kom. Vlak voor Assen ontdek ik dat ik vlak in de buurt van Grolloo ben geweest. Jammer! Gemiste kans (hoewel het nog altijd vijftien kilometer is vanaf Hooghalen). Ik heb geen Wikipedia of Google open, maar twijfel nu of het borstbeeld van Harry dan al is onthuld. Hoe dan ook: Het is pas vijf jaar later dat ik een fietstocht spendeer om oog-in-oog te staan met dit beeld. Het is zondag 20 september 2009 en die avond maak ik een buiteling met de fiets als er een tak op het fietspad ligt. Mijn '20092009'.

Als in 2011 de opening van het Cuby-museum wordt aangekondigd, spits ik meteen mijn oren. Dat lijkt me gaaf! Toch wordt het eindeloos uitgesteld totdat ik in 2015 besluit mijn tent op te zetten op een camping in Sleen. Dat is minder dan dertig kilometer tot Grolloo en dit keer moet het ervan komen. Het verhaal kennen jullie ongetwijfeld van vorig jaar augustus, anders maar even terug bladeren. Ik zou er wel een weekend kunnen 'wonen'. Een echte Cuby-fan zal ik mezelf nimmer noemen, daarvoor hoef je alleen maar in conclaaf te gaan met de vrijwilligers van het museum. Honderd kilometer rijden om vrijwilligerswerk te doen? Toch is het museum een prachtige trip terug naar de jaren zestig: Een groep langharige Drentse jongemannen die de pure blues willen spelen en niet het slappe aftreksel uit Engeland. Muziek die ongekend en ongehoord is in Nederland. Toch een 'Edison' voor 'Desolation', een handvol single-hits en een gestage elpee-verkoop. De controverse omtrent de promotie-clip voor 'Appleknockers Flophouse' welke na 36 jaar toch opeens blijkt te bestaan. Hoewel ik geen streep verder de blues ben ingedoken, heeft de muziek van Cuby sinds het bezoek aan het museum een andere klank gegeven. Ik kan het een ieder dan ook van harte aanbevelen!