Singles round-up: oktober 9

Omdat ik een aantal van de singles morgen in mijn shows wil draaien, is het eigenlijk best logisch om de 'Singles round-up' nu voort te zetten. Er zitten immers een paar potentiële 'Do The 45'-klanten tussen die ik nog niet heb beluisterd en dit 'eerste indruk'-schrijven vind ik best aardig. Het brengt weer de herinnering uit de tijd dat ik cd's moest recenseren voor het Sneeker Nieuwsblad. In het begin beluisterde ik een cd drie tot viermaal aandachtig, maar vooral later is het een kwestie van 'cd in de lade en schrijven maar'. Sommige cd's krijgen een vernietigende recensie mee, maar zullen uiteindelijk 'groeien'. Dan denk ik met name aan de cd 'Unity' van de Friese reggae-groep Easy Chanting. Die ben ik pas ten tijde van Ruigoord en de ADM gaan waarderen, twee jaar nadat ik de groep van een aantal gekscherende recensies heb voorzien. 'Texaco-reggae', noem ik het (naar de Casio keyboard voor een volle spaarkaart). Misschien dat in deze serie ook een plaatje zit dat gaat 'groeien' of het tegenovergestelde: Eentje die ik nooit weer uit de hoes zal halen. We zullen zien. Vandaag dan toch écht de laatste 'Singles round-up' van deze maand!

* The O'Jays- Sing A Happy Song (NL, Philadelphia, 1979)
Als je het Hitdossier erbij pakt en de bladzijde van The O'Jays opzoekt, dan heb ik alle singles die daar worden vermeld. Dat laatste is heel onbewust gegaan. In juli 2014 koop ik 'For The Love Of Money' en dat blijkt de laatste te zijn die ontbreekt. De zoektocht moest verder gaan en zo kocht ik een paar maanden later 'Don't You Know A True Love', oorspronkelijk uit 1969. 'Workin' On Your Case' uit 1966 staat eveneens op het verlanglijstje. Latere O'Jays-singles? Nooit over nagedacht. Ik heb immers nog wel de 12"-single 'Put Our Heads Together' met de lange uitvoering van 'Love Train'. 'Sing A Happy Song' is een plaatje dat net zo onweerstaanbaar is als de voorgangers van de groep. Het b-kantje heet 'One In A Million (Girl)' en ben ik, geloof ik, nog eens tegengekomen in een advertentie. Deze is ietsje rustiger dan 'Happy Song', maar heeft een niet te versmaden crossover-geluid. Smullen!

* Pet Shop Boys- Suburbia (Duitsland, Parlophone, 1986)
Het is tijdens een les handvaardigheid in de brugklas als de lerares een 'ontspannend' praatje wil aanknopen met haar pupillen. Ze besluit ons te vragen naar onze favoriete band of artiest. Het is 1988 en dan ben ik al 'fan' van The Moody Blues, maar weet wel dat ik die niet moet noemen. Ik moet met een iets hippere groep of artiest komen. Madonna speelt dan niet echt een rol bij mijn klasgenoten. Michael Jackson is populair (die staat dan hoog in de albumlijsten met 'Bad') en George Michael doet het goed bij de dames. Ik moet van beide niets hebben en besluit een naam te noemen waarvan ik de muziek wel kan waarderen: Pet Shop Boys. De klas ligt in een deuk. Waarom? Dat kan ik nog me nog steeds niet voorstellen en op mijn veertigste draai ik de muziek nog altijd met evenveel enthousiasme als jaren geleden. Ik heb veel van mijn muzikale opvoeding te danken aan broers en zus, maar het is vooral Jelte die 'fan' is van Pet Shop Boys. 'Suburbia' mag vandaag mee voor een euro, maar als ik hem écht wil draaien, komt die steevast van het 'remix'-album van Pet Shop Boys dat ik sinds een paar jaar op vinyl heb.

* Michel Polnareff- Ame Caline (Duitsland, Disc AZ, 1967)
Ik schreeuw het bijna uit als ik in De Kring sta met deze single in handen. Het enthousiasme daalt al voordat ik bij de kassa kom. Ik voel namelijk dat de plaat zo krom als een hoepel is en bovendien oogt de 'Ame Caline'-kant gehavend. Ach vooruit... tachtig cent voor de Duitse persing met een zeer aantrekkelijk Hit-ton hoesje, dit kan niet mis gaan. 'Does not affect play', zeggen Engelse dealers voordat ze 75 procent van de Mint-waarde als prijs hanteren. Ik prijs me andermaal gelukkig met mijn rechte toonarm en Tonar Banana-element, want hoewel de naald 'danst' hoor je dit niet in het geluid terug. 'Ame Caline' is de originele versie van 'Soul Coaxing', bij Radio 2-luisteraars het beste bekend als de muziek die de Top 2000 omlijst. 'Soul Coaxing' in de uitvoering van Raymond Lefevre, is sinds jaar en dag een favoriet onder de Northern Soul-mods en deze heb ik sinds 2013 in de koffer staan. Polnareff, Polnareff, wat heb je me een klassieker geschreven! Wat een melodie! Ik ken geen slechte uitvoering van deze melodie en wordt evenzeer betoverd door 'If You Loved Me', de latere vocale uitvoering van Peggy March. Leuk om deze eindelijk eens op vinyl te hebben!

* The Pretenders- Hymn To Her (Duitsland, WEA, 1986)
Waarom zo kritisch? Ik heb een paar weken geleden 'Don't Get Me Wrong' gekocht en heb deze toen laten liggen omdat ik hem eerst nog even via Youtube wilde horen. Waarom? 'Hymn To Her' is een euro en dat zijn prijzen waarvoor ik niet veel mag laten liggen. Nee, ik ben er nooit aan toe gekomen om hem op te zoeken op Youtube en stiekem weet ik wel dat die de volgende keer gewoon mee gaat. Waarvan akte. Bij de eerste tonen weet ik het alweer. Jaaa, die hoort gewoon in de jaren tachtig-bak, punt uit! De volgende keer niet weer het risico lopen dat die wordt verkocht in de volgende twee tot drie weken... Euro = kopen!

* Roachford- Cuddly Toy (NL, CBS, 1989)
Is het alleen maar kommer en kwel bij De Kring? Nee, zeker niet! Van de twee kringloopwinkels in Meppel is De Kring mijn favoriet. Of het nu gaat om kleding (ik heb er nog eens een prachtige leren jas gekocht die ondanks dat nooit een hit is geworden) of huisraad, het spul bij De Kring oogt 'schoner' dan bij de andere kringloopwinkel. Komt ook door de opzet, er schijnt veel meer licht naar binnen bij De Kring. Kijken we naar de singles-bakken dan is het merendeel 'meuk'. 'Klassiek Kompas' in het kwadraat, geestelijk repertoire uit de jaren vijftig, een enkele kleinkunst-single en meer van dat spul waarvan ik ga gapen. Deze keer echter ook wat jaren tachtig, maar alleen deze van Roachford is echt interessant voor mij. Michel Polnareff, Esther & Abi Ofarim en deze van Roachford zijn de drie die ik gisteren heb gekocht. De overige singles uit de twee berichten komt bij De Tafel vandaan.

* The Stranglers- Skin Deep (NL, Epic, 1984)
In het vorige bericht heb ik al geschreven over mijn hernieuwde interesse in jaren tachtig. Dat wil niet zeggen dat ik de jaren tachtig helemaal heb kunnen negeren. Neem nu deze 'Skin Deep' van The Stranglers. In de jaren 2004 tot en met 2009 stel ik een maandelijkse (!) Top 100 Aller Tijden samen. Helaas zijn deze lijsten met een oude laptop overleden. Deze van The Stranglers heeft enkele maanden op nummer 1 gestaan of stond steevast in de top tien. De plaat heeft heel lang op mijn verlanglijstje gestaan, maar ik kon hem maar niet voor een geschikte prijs bemachtigen. Geschikt? Ja, een euro vind ik erg geschikt voor een single die toen vrijwel direct de uitverkoopbak is in gegaan.

* UB 40- Please Don't Make Me Cry (Duitsland, Virgin, 1983)
Het was me de laatste tijd al vaker opgevallen op Facebook. Eerst voornamelijk onder Northern Soul-verzamelaars en -dj's en sinds een paar weken ook onder reggae-liefhebbers: Een 'spel' waarbij je iemand 'uitdaagt' om zeven dagen lang iedere dag een reggae-nummer te publiceren. Ik heb dinsdag 'de eer' gekregen van Lee Madge en hou me sindsdien keurig aan mijn afspraak. 'Return Of Django' van The Upsetters, 'Ram Goat Liver' van Pluto Shervington, 'Mary Mary' van Inner Circle en 'Pied Piper' van Bob & Marcia zijn de nummers die ik tot nu heb 'gedeeld'. Ik zat al na te denken over morgen, maar ik denk dat ik hem heb gevonden. Dit 'Please Don't Make Me Cry' is voor mij de kennismaking geweest met UB 40 en het is een nummer dat nog steeds kippenvel oplevert. Mijn Facebook-vrienden kunnen deze morgen tegemoet zien en luisteraars naar 'The Vinyl Countdown' ook. De laatste show is zaterdagavond tussen 11 en 1 'onze' tijd. Wees welkom!