Ik noem niet zelden de film 'The Doors' als één van de weinige films met een 'happy end': Jim Morrison dood in de badkuip. Ik kan de muziek van The Doors zeer goed waarderen en ik wil in deze aflevering van 'Raddraaien' dan ook vertellen over hoe het zo is gekomen. Jim Morrison heb ik, ondanks dat hij frontman is op de meest legendarische opnames van de groep, altijd een storende factor gevonden. Er zit namelijk genoeg muzikaliteit in Robbie Krieger, John Densmore en Ray Manzarek om zonder Jim of met een andere zanger kwaliteitsplaten te maken. Ik neem de filmmakers ook een en het ander kwalijk, maar de afschuw jegens Morrison is voor mij begonnen met de biografie van de man. 'Arrogantie' is zijn middelste naam vanaf zijn jeugd en dat zal, mijns inziens, later worden vertaald tot 'charismatisch'. Met name in het gedeelte van de film waar The Doors een bezoek brengen aan The Factory van Andy Warhol heeft een paar onwaarheden in zich. De 'Raddraaier' uit de vijfde jaren zestig-bak is 'Touch Me' van The Doors (1968), maar het verhaal zal meer gaan over 'mijn leven met The Doors'.
Voor The Doors ga ik terug naar dezelfde bron die me heeft laten kennis maken met The Moody Blues en King Crimson, om een paar namen te noemen. Ik heb het dan over het radioprogramma 'Elpee Pop' dat in de jaren tachtig door de NCRV wordt uitgezonden op de zaterdagavond. Harro De Jonge, hoe zou het met de man zijn, presenteert in het eerste uur een 'special' waar hij de favoriete album-tracks van een bepaalde artiest of groep in chronologische volgorde speelt. Vaak 'fietst' hij om de hits heen en kiest de meer 'obscure' nummers. De 'promo' heeft echter wel de hits aan boord en die wordt gedurende de zaterdag menigmaal ten gehore gebracht. Bij de special van The Moody Blues zit 'Nights In White Satin' in de promo, maar 'Days Of Future Passed' wordt in zijn geheel over geslagen in de show. Het zal ergens in 1988 of 1989 zijn geweest dat ik voor het eerst kennis maak met The Doors. Dat is tijdens nog een 'extra' special van Elpee Pop. De Jonge plant de specials een kwartaal vooruit en in dit extra programma stelt hij de bands en artiesten voor. The Doors valt op door de eigenzinnig klinkende nummers met het jengelende orgel van Manzarek. Ik leer kort daarop 'Light My Fire' kennen, volgens mij in een 'Top 60 van de jaren zestig', en ook 'Riders On My Storm' maakt meteen veel indruk op mij.
Dan is het 1990 en brengt Warners de dubbel-cd 'The Best Of The Doors' uit. Het is een tijd waarin dubbel-cd's nog flink aantikken en het is dus erg bijzonder dat broer Jelte de cd koopt. Waarschijnlijk nadat hij 'Light My Fire' van mijn kamertje heeft gehoord? Ik koop ten tijde van de cd de single 'Riders On My Storm', die voor de gelegenheid fors is ingekort. 'Mosquito', zonder Jim, staat op de keerzijde en die titel ken ik uit de decoratie-jukebox van kapper Alphonso in Sneek. Een jaar later verschijnt de rolprent met Val Kilmer in de rol van Jim Morrison. Het duurt jaren voordat ik de film eindelijk eens zie, maar rond dezelfde tijd lees ik de biografie van Jim Morrison. De man is nooit een 'idool' geweest, maar zal het na het boek ook zeker niet meer worden.
'The Piano Bird' (1972) is onlangs nog voorbij gekomen in 'Het zilveren goud', ook koop ik de single 'Light My Fire' die uitkomt ter ere van de film. Deze heeft 'People Are Strange' op de b-kant dat ik middels broer ken in de uitvoering van Echo & The Bunnymen. In 1992 vind ik de originele 'Mosquito', 1994 brengt me 'Wishful Sinful' en 'Love Her Madly'. Op een rommelmarkt in Oudega koop ik de dubbelelpee 'Absolutely Live' en als ik lid word van Boek & Plaat zit het debuut van The Doors als cd bij de drie selecties (samen met het titelloze album van Metallica en Het Groot Nederlands Woordenboek). Op singles-gebied droogt het even op, die blijken lastig te vinden. Ik heb in 1996 een zéér kortstondige 'scharrel' met een meisje dat idolaat is van The Doors en natuurlijk kan ik daar een eind in mee gaan totdat ze begint te roepen hóe geweldig Jim Morrison wel niet is. Nee, daar is het niet op stuk gelopen! Volgens mij heette ze Froukje, maar misschien dat ik haar ook wel ontzettend ben vergeten...
En zó speelt The Doors een aantal keren in mijn leven een rol bij 'bijzondere' gebeurtenissen. In de eerste weken van York, als ik nog geld heb, koop ik 'Waiting For The Sun' op nieuw vinyl. In de zomer van 1998 speelt 'The Best Of The Doors' als soundtrack bij de ontmoeting met Kees. In de laatste weken van 1999 krijg ik een enorme stapel elpees van een vriend, waaronder het meeste van The Doors. Het zijn dan wel de jaren tachtig-heruitgaven, maar ik ben niet zo kieskeurig. 'The Soft Parade' wordt een persoonlijke favoriet en dat is niet vreemd... Het is het album waar Jim Morrison 'op een zijspoor' wordt gezet en waar Densmore, Krieger en Manzarek de dienst uitmaken. Op 'Touch Me' of 'The Soft Parade' is daar weinig van te merken, anders zit dat bij pure popsongs als 'Tell All The People' en 'Wishful Sinful'. Met name die laatste vind ik zeer goed, ook al blijkt Morrison in dit nummer méér een show-man dan een capabel zanger te zijn. En dat geldt eigenlijk voor het hele album. 'Touch Me' is een nummer dat wel weer 'past': Hier is de zelf bedachte 'godheid' Jim Morrison op zijn hoogtepunt. Deze single vind ik pas eind 2008 in Meppel bij een winkeltje waar ik in een paar maanden tijd honderden singles vandaan sleep. En dan heeft ze nog duizenden! Een euro voor de Nederlandse persing zonder hoes, maar nog steeds in een knappe staat.
Qua singles heb ik het een en het ander bijeengescharreld in de afgelopen jaren, maar er staan nog enkele op mijn verlanglijstje. Goed blijven zoeken en niet teveel betalen, want de meeste Doors-singles hebben me nooit meer dan een rijksdaalder gekost. Uitzondering is in dat geval de eerste 'Riders On My Storm', want die kost 'gewoon' zes-en-een-halve gulden in 1990.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten