beurstie-beur

Niet verwacht, toch gekomen? Nee, ik heb het niet over het broodnodige bericht voor Soul-xotica. Ik had het al voorspeld en het is uitgekomen: Het drukke weekend heeft andermaal mijn weblog op slot gedaan. Deze berichten haal ik de komende week in. Het is nu drie kwartier nadat mijn Wolfman Radio-collega Lee Madge de stekker eruit heeft getrokken: Onze radio-marathon van 52 uren. Of, eigenlijk 53, want ik heb de eer om de wintertijd in te luiden. Een legendarisch weekend dat nog lang bij zal blijven, in het geval van de radiobaas is dat de rest van zijn leven. Vanavond wil ik even terugblikken op de afgelopen dagen.

Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar ik opper het idee ergens in juni. Onze radiobaas doet namelijk ieder jaar een marathon in zijn eentje. In 2013 heeft hij 36 uur vol gemaakt als 'gast' in onze programma's. Afgelopen jaar deed hij 48 uur. Meteen na die laatste prestatie was hij erg ambitieus over dit jaar: Het moesten 72 uren worden. Door wisseling in werk heeft de beste man het opeens té druk gekregen om zomaar drie dagen vrijaf te nemen en dat is het punt waarop ik voorstel om samen een marathon te doen. Eén radioprogramma van 48 uren met alle presentatoren. De datum wordt een paar maal uitgesteld. In september opper ik dat Wolfman zou kunnen beginnen met op vrijdagavond om negen uur (zijn normale show-tijd) en dat we konden eindigen om negen uur op zondag. Maar ja... wat dan? Ik heb 'The Vinyl Countdown' normaliter op zondagavond tussen elf en één en heb mijn twijfels of ik daartoe in staat ben na zo'n marathonuitzending. Dan stelt de radiobaas voor om er 52 uren van te maken en om twaalf uur Engelse tijd te stoppen. Dat dit weekend de klok terug gaat, ontdekken we pas een week geleden, dus technisch gezien is het 53 uren geweest. En helemaal achteraf is het 54 uren, want Lee heeft zijn laatste 'slot' een uurtje uitgebouwd.

Ik heb de grote eer om de wintertijd in te luiden. Ik start op zondagmorgen om 2 uur zomertijd en eindig om 4 uur wintertijd. Of... dat zou de bedoeling moeten zijn. Ik heb al ver van tevoren een 'plan' voor deze nacht. Ik heb een paar maanden geleden een aantal 'reizen' gemaakt, connecties tussen artiesten en titels en dusdanig door vijftig jaar popmuziek 'wandelen'. Ik heb twee uitgangspunten. Ik wil de show graag beginnen met 'Wintertime' van Steve Miller Band. Ik zou vanuit daar naar Boz Scaggs kunnen. Vervolgens over naar Rita Coolidge ('We're All Alone' was van Scaggs), Kris Kristofferson (Rita's tijdelijke echtgenoot), Barbra Streisand (Kris' tegenspeelster in 'A Star Is Born') naar The Bee Gees (de 'Guilty' en 'Woman In Love' connecties), maar... als ik op 28 titels ben zie ik dat het uitsluitend jaren zestig en zeventig is. Ik besluit met Steve Miller Band te openen en de 'reis' te starten met Manfred Mann's Earth Band en het klokje rond te gaan naar Traveling Wilburys, waar Bob Dylan ons weer verbindt met Manfred Mann.

De reis begint met 'Spirits In The Night' en dan neem ik de zangers van Manfred Mann onder de loep: Chris Thompson & The Night, 'Handbags & Gladrags' van Mike D'Abo en vervolgens Paul Jones. Die laatste neemt in 1978 een novelty-single op met een soft-disco-versie van 'Pretty Vacant'. Van Sex Pistols via PiL naar Jah Wobble. Zijn samenwerking met Holger Czukay en Jaki Liebeszeit brengt ons bij Can, dan Faust en via Dälek naar het Ipecac-label van Faith No More-zanger Mike Patton. 'Easy' brengt me bij de Motown en 'Endless Love' van Lionel Richie & Diana Ross kom ik uit bij The Supremes. Hun 'Hey Jude' leidt me naar The Beatles waar vooral Ringo Starr en George Harrison de eer krijgen. Jeff Lynne helpt George Harrison bij 'Cloud Nine' en ik kijk eveneens naar zijn producties voor Roy Orbison en Del Shannon. Dan begint de tijd te dringen en ik besluit om af te snijden. We hebben Traveling Wilburys al gehad en dat volg ik met 'Don't Back Down' van Tom Petty. Dat brengt me bij 'Stay With Me' van Sam Smith omdat Petty hem heeft aangeklaagd voor plagiaat. Omdat Sam Smith het thema van de nieuwe Bond-film zingt, sluit ik af met 'Tomorrow Never Dies' van Sheryl Crow.

Mijn collega Bustinjustin is een uur eerder al binnengekomen. Hij runt een pub in Engeland en heeft een lange avond gehad met live-muziek. Om half vier laat hij weten even 'afk' ('away from keyboard') en dat is geheel acceptabel als je een half uur later 'live' moet. Echter, hoe dichter bij vier uur, hoe stiller van zijn kant. Hij reageert niet op de chatroom en ik hoop dat hij luistert, dus doe ik een oproep via de stream. Geen respons. Ik draai nog een paar platen en Lee wil bijna overnemen om kwart over vier als Justin zich plots meldt. Hij had even de ogen gesloten om een diepe zucht te nemen en was meteen in slaap gevallen. Eind goed, al goed!

Welk uurtje extra slaap? Het is pas zes uur als ik de adrenaline kwijt ben en kan gaan slapen. Moeders heeft beloofd om wekdienst te doen en dat is maar een geluk. Ik slaap viermaal door het geluid van de telefoon heen terwijl de wekkerradio staat te knallen. De vijfde keer word ik wakker. Het is dan kwart over elf en om 13 uur word ik andermaal verwacht achter de microfoon. Geen speellijst voor deze show. Ik besluit verzoekjes te gaan doen in ruil voor donaties. Dat werkt niet. Dan oppert Wolfman iets en ik weet dat ik meteen 'ja' moet zeggen. ,,Je gaat over een half uur een liedje zingen in de stijl van de Swedish Chef". Okay, maar welk liedje? Ik snuffel door mijn speellijsten en zie dan 'Happy' van Pharrell Williams. Wolf heeft de karaoke-band voor me en, zoals afgesproken, doe ik het gewoon. Dat is het goede doel waarvoor we dit doen: Ik heb vorig jaar naakt geposeerd voor de kalender, dus 'Swedish Chef' doen is evenmin een bezwaar. Ik heb een gevoel dat het goed gaat, maar zó goed? Uiteraard wordt het opgenomen en Wolfman doet fantastisch werk om een fraaie productie te maken. En dus... hier is-ie... mijn eerste échte solo-single. Ik hoop dat de link werkt! Voor 99 pence voor het goede doel is die van jullie!

http://www.wolfwearcustom.com/apps/webstore/products/show/6039509">
Werkt helaas niet als link, dus even kopiëren en in browser plakken.

Wolfman heeft ook iets in petto. Dat de man 'gek' is, weten wij al jaren...? Hij gaat de naam in zijn rechterhand tatoeëren van de mensen die meer dan tien pond schenken. 'Live' voor de camera!. Het zegt veel over hoe ver Wolfman wil gaan voor het goede doel en ik móet dat ondersteunen. Sinds vanavond half acht prijkt mijn naam met vier anderen op zijn rechterhand. Morgen wordt bekend hoeveel deze actie heeft opgebracht, maar ik weet zeker dat het een topbedrag moet zijn! Daar doen we het per slot van rekening ook voor!