Singles round-up: oktober 1

Strikt bekeken zijn de platen allemaal in september gekocht, maar de voorbije maand heeft genoeg 'round-ups' gehad. Gisteren twijfelde ik nog of ik in staat zou zijn om vandaag een eindoordeel te kunnen geven over de nieuwste aanwinsten, maar nu ben ik er zeker van. Het gaat lukken! Ik heb gisteravond laat nogmaals de platen gedraaid en vanmiddag opnieuw. De 'moeilijkste' plaat is eentje waarvan ik me gistermiddag niet meer kon herinneren waarom ik juist die had geselecteerd. Ik ben immers met een lijst van vijftien begonnen en heb een paar (voorlopige) offers moeten geven. Sinds gisteravond groeit er toch weer een liefde voor het plaatje en de anderen...? Daar kan ik niet langer mee wachten, die móet ik met jullie delen, daar kunnen jullie echt geen dag langer meer zonder. Althans, zo zou het in mijn situatie zijn geweest. Zes van de komende acht singles komen bij HHV vandaan. Ik begrijp nu ook hoe die zaak haar handel drijft, want de tweedehands platen schijnen van een platenzaak uit het Oostenrijkse Wenen te komen. Ik vond de overige handel van HHV al zo haaks staan op de platen, het lijkt alsof het eerder een overkoepelend orgaan is van verschillende onafhankelijke bedrijven. De overige twee singles zijn afkomstig uit Engeland.

Ik heb het gisteravond willen noemen, maar ben het toen vergeten. Soul-xotica is woensdag over de 75.000 pagina-weergaven gegaan. Hoewel menig Blogger-collega zijn neus zou ophalen, schrik ik er altijd weer even van. Vijfenzeventigduizend maal een muisklik naar 'mijn universum'. Ik moet erkennen dat ik in het verleden wellicht eens té vrij ben geweest voor zulke bezoekersaantallen, maar ik heb het me niet gerealiseerd tot een paar jaar geleden. Bovendien lijkt Soul-xotica na vijf jaar een naam te krijgen, want nu gaat het hard! Ik vermoed dat ik over een paar maanden de 100.000 ga halen. Maar dan opnieuw... cijfers zeggen me eigenlijk ook helemaal niks. Ik vind het heerlijk om te schrijven over mijn singles en of dat nu wordt gelezen door één, tien of honderd? Ik móet het sowieso doen. Het is een onderdeel geworden van de dagelijkse routine. Een dag niet publiceren is niet een dag 'vergeten', maar tijdgebrek of domweg geen zin hebben. Er gaat dus geen dag voorbij dat ik niet aan Soul-xotica denk. Hoewel het 'Raddraaien' me ook wel eens het schaamrood op de kaken brengt, is dit vooral een weblog over muziekbeleving. Hoe zit dat nu precies met muziekbeleving? Wat bepaalt nu waarom je het ene nummer fantastisch vindt en de andere 'méh'. Ik mag graag nadenken over die vraag en kom zelf tot de conclusie dat je hersenen en wellicht iets in je lichaam de muziekbeleving veroorzaken en dat dit, uiteraard, heel persoonlijk is. Een zekere klank kan een snaar raken, een opeenvolging van dergelijke klanken doet gekke dingen met het lichaam. Er komt kippenvel op de armen zonder dat je precies weet waar het vandaan komt. De eerste uit deze 'Singles round-up' scoort bij mij op alle punten.

* Vicki Collins- Guessing Again (US, Soulville, 1965)
HHV heeft geluidsclips bij de nieuwe platen en (helaas) niet bij de tweedehands platen. Zo kun je ook niet controleren hoe droevig het gesteld is met een plaat in VG-conditie en dat is best jammer. Toch wijst de feedback van HHV op Ebay en Discogs niet op slechte platen die als Mint worden verkocht. Op Ebay wordt de negatieve feedback gedomineerd door de kleding-handel. Zogenaamde merkkleding die al uit elkaar valt als je er naar kijkt en een hoop gehannes met kledingmaten (altijd het nadeel van kleding kopen via het internet, heb ik ondervonden). Op Discogs zijn de negatieve beoordelingen afkomstig van mensen die geen begrip kunnen op brengen voor het feit dat een plaat uitverkocht kan zijn en een hoop 'spoken' die zelf ook een trieste feedback-score hebben en erop uit zijn om anderen eveneens naar beneden te halen. Als ik kijk naar de tweedehands platen uit deze partij van HHV kan ik opgelucht adem halen. Niks mis mee! Het nadeel dat veel oudere platen geen geluidsclip hebben, is dat er geen Youtube-video van zijn. Ik twijfel zo nog even bij een single van The Naturals. Middels Youtube hoor ik voor het eerst 'Guessing Again' en de bestelknop wordt meteen ingedrukt. Ja! Het is zo'n plaat waaraan ik in de inleiding refereer. Je kan de plaat zelf moeilijk beschrijven, maar het effect dat deze heeft op mijn geest en lichaam is bizar. 'Guessing Again' is een zogenaamde 'ballad-with-a-beat'. Vicki is op zichzelf geen unieke zangeres, maar de combinatie van haar stem en het orkest van Eddie Silvers (geen onbekende in de Blauwe Bak) levert een brok magie op. Als Eddie en Vicki bij het refrein zijn voel ik het op mijn armen, maar kan niet verklaren hoe en waarom. Mijn hersenen vindt deze combinatie van klanken gewoon erg fijn en omdat ik blijf genieten van dit bizarre verschijnsel, draaft de plaat nu al meerdere malen per dag zijn rondjes. Nog even over de b-kant? Ach ja, waarom niet... Dat kantje heet 'I'm Better' en is juist een uptempo ding met een lekker 'girlgroup'-gevoel en ik zou me kunnen voorstellen dat dit kantje een enorme potentie heeft in de Engelse Northern Soul. Voor mij is 'Guessing Again' echter de hoofdprijs.

* The Electras- Another Man's Woman (US, De-Lite, 1970)
Deze komt van Discogs van een Engelse dealer waarvan ik in december een paar nieuwe heruitgaven heb gekocht. Ik leer dit 'Another Man's Woman' van The Electras kennen middels Rarenorthernsoul. Deze heeft de eerste persing op een lokaal platenlabel in de aanbieding. Hoewel die plaat té duur is voor mijn smaak, besluit ik even rond te kijken en vind vervolgens deze op Discogs. De De-Lite-uitgave is namelijk vrij goed te bemachtigen. Toch is het de truc om hem zo goed mogelijk te krijgen, want het is weer zo'n ding op styreen. Deze slaagt op alle punten hoewel ik moet oppassen dat ik deze niet 'vals' ga draaien, het plaatje heeft hier aanleg voor. Toch is het meteen bij binnenkomst de b-kant die mijn hart sneller doet slaan: 'Nothing In The World' is weer meer uptempo dan 'Another Man's Woman' maar hier met een zeer aanstekelijk 'who-hooo'-dameskoortje dat het tot de beleving maakt.

* Carolyn Franklin- Sunshine Holiday (UK, Soul Brother, 1976, re: 2014)
En daar hebben we dat plaatje dat bijna voor uitstel heeft gezorgd. De plaat is donderdagmiddag gearriveerd en ik weet dan even niet het hoe en waarom. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de komst van de herfst en mijn herinnering aan mijn eigen 'sunshine holiday', maar dit is doorgaans geen reden om een plaat te kopen. 'Sunshine Holiday' is lekker lichtvoetig. De b-kant van deze Soul Brother-uitgave is 'Deal With It' en dat is mevrouw Franklin op de funky toer. Bekende naam? Ja, Carolyn is de zus van Erma en Aretha en neemt eveneens platen op, maar verder staat ze in de schaduw van Aretha. Omdat dit een potentiële Week Spot is en niet meteen alle kruit wil verschieten voor een bericht, hou ik het hier kort. In 1976 neemt ze een album op voor Columbia en deze staat sinds jaar en dag hoog aangeschreven bij dj's. Het kwaliteitslabel Soul Brother heeft vorig jaar twee tracks van dat album samen gebracht op een single, omdat veel dj's geen ruimte hebben voor elpees.

* Shirley Nanette- All Of Your Life (US, Truth & Soul, 1973, re: 2012)
In 2009 word ik 'geraakt' door Collie Ryan: Een folkzangeresje dat in 1973 drie elpees heeft gemaakt. Deze elpees zijn uitgebracht door een ideologische organisatie waarvoor Ryan in die tijd werkt. De eerste twee zijn uitverkcoht, in 2011 heeft het nog enkele exemplaren van de derde elpee in de kelder staan. Een goede investering want verzamelaars betalen zich scheel voor deze platen. In de eerste jaren van de nieuwe eeuw wordt ook nog wel eens zo'n zangeres uit de mottenballen gehaald, denk aan Vashti Bunyan. Naast een 'legendarische' (in mijn optiek een 'zwaar overgewaardeerde') plaat maakt Bunyan ook nieuwe platen. Of dit bij Collie is gelukt, weet ik niet. Ik volg de folk al jaren niet meer. Toch is het vanavond ook weer van toepassing. Shirley Nanette is de naam, een jazzy zangeres die in 1973 een elpee opneemt welke in een oplage van vijfhonderd verschijnt. Ik moet zeggen... ik vind de marktwaarde van die originele elpee genoeg meevallen. Er is ook een heruitgave op Truth & Soul uit 2012. Deze single valt daar samen mee, hoewel Nanette in 1973 nooit een single heeft uitgebracht. 'All Of Your Life' laat een soort van Marlena Shaw horen: 'sophisticated soulful jazz'. Qua productie klinkt het als een kloon uit de Daptone-studio's, maar het is écht 1973 op deze plaat. Ook een potentiële Week Spot en ik kijk nu al uit naar het huiswerk!

* Wilson Pickett- Mr. Magic Man (Duitsland, RCA Victor, 1973)
Sinds ongeveer een jaar heb ik een bijzondere fascinatie gekregen voor het werk van Wilson Pickett na Atlantic. In 1979 neemt hij bijvoorbeeld een heerlijke elpee op voor EMI-America, maar in 1973 maakt de soul-legende zijn debuut op RCA met de elpee 'Mr. Magic Man'. Het titelnummer is dus op single uitgebracht en die is zeer smakelijk! Zijn Atlantic-werk klinkt erg gedateerd in 1973 en bovendien is de disco nog op veilige afstand: 'Mr. Magic Man' zit precies tussen de twee in. Midtempo 'southern soul' met een stem die je vanaf de eerste noot herkent. Als het tegen het einde van het nummer nog niet duidelijk is, dan kun je de wortelen herkennen door de gesmoorde gilletjes in de uitloop van het plaatje.

* The Frank Popp Ensemble- Gettin' Down (Duitsland, Unique, 2006)
De Northern Soul is de meest ondankbare 'scene' die je kan voorstellen. Als je het lef hebt om een 'nieuwe' Northern Soul-plaat op te nemen, wordt je steevast verguisd door de massa. Vraag het Ian Levine, maar vraag het ook aan Frank Popp. Popp is een 'grote naam' in de wereld van de soul-dj's en -verzamelaars. Wat doe je als je een diepgaande belangstelling hebt voor de essentie van Northern Soul en bovendien een getalenteerd muzikant bent? Dan formeer je een deathmetal-band om vooral niet te worden afgeschoten in de Northern Soul óf je hebt het lef om zélf Northern Soul-platen op te nemen. De 'snobs' halen hun neus op voor het werk van The Frank Popp Ensemble, maar ik vind het de spijker op zijn kop. Volgens mij is hun single 'Hip Teens (Don't Wear Blue Jeans)' inmiddels een duur betaald collector's item. Rond dezelfde tijd neemt het ook een fantastische cover op van 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton. 'Gettin' Down' is net zo'n klapper als 'Hip Teens', een verloren gewaande Detroit-productie in de stijl van Marsha Gee's 'Peanut Duck', maar dan minder hilarisch en meer vakmanschap.

* Pauline Shivers- Won't You Come Back Home (US, O-Pex, 1969)
De kakelverse Week Spot.

* Dusty Springfield- What's It Gonna Be (Duitsland, Philips, 1967)
Ja, ik kan met een gerust hart een nieuwe bestelling plaatsen bij HHV. De beschrijving waarschuwt voor een paar krasjes en inderdaad... voor het intro hoor je wat slijtage. Maar dan begint het nummer en dat is wederom zó hard opgenomen dat je nooit weer een krasje hoort. Het fotohoesje, gelijk aan bovenstaande, is in een uitmuntende staat en toch beoordeelt de handelaar het als een VG en mag het voor een tientje weg. Ik heb dit alleen al over voor de fotohoes! Een koopje, zoals jullie zullen begrijpen, want 'What's It Gonna Be' is erg gewild onder dj's en ik durf te wedden dat een Engelse dealer het dubbele of driedubbele zou hebben gevraagd.