Het gevecht van 2009

Na de zonsverduistering van 1999 nu weer in gevechtstenue. Wat is er aan de hand? Laten we het maar op vakantiekriebels houden. Over een week begint mijn vakantie en rondom het weekend van 23 augustus ben ik zelfs even niet op deze stek te vinden. In navolging van 'Het Veerse (on)weer' (zie: 5 augustus 2013) lijkt het me aardig om zo nu en dan een oude vakantie bij de hoorns te vatten. Vandaag mogen jullie plaats nemen op de bagagedrager voor het oorspronkelijke 'ge-Vecht'. De vaste lezers zullen weten dat ik ieder jaar rond de tweede april een deel van de Vechtdalroute fiets, dit ter viering van alweer een jaar zonder alcoholische versnaperingen. In de zomer van 2009 ben ik pas met die slechte gewoonte gestopt en zie het plotseling niet zitten om naar België te fietsen. Dat is de kat op het spek binden. Ik ben nog steeds zoekende naar een reisbestemming als ik in Steenwijk het ANWB-kantoor binnenstap. Daar zie ik opeens het boekje staan van de Vechtdalroute. Duitsland? Dat is iets héél anders! En omdat ik op dat moment van alles hou wat 'anders' is, wordt dit mijn vakantie. Nog even snel kijken of ik hem bij Ommen kan oppikken, want je denkt toch niet dat ik voor vijftien euro een routebeschrijving ga kopen?

Op de lange termijn verwacht het KNMI vooralsnog weinig goeds. Zelfs in de eerste week van de vakantie nog enkele buien en pas tegen het weekend van de 22e gaat de temperatuur klimmen. In 2009 valt de start van het zomerse weer samen met mijn besluit om het laatste drankje te nuttigen. Eind april heb ik al gebruinde armen en benen. Dan wordt het juli en is het opeens afgelopen met de pret. Ik stel de vakantie keer op keer uit, want op een bepaald ogenblik is iedere dag kans op aanhoudende regen en onweersbuien. Ik hou nauwlettend de berichten in de gaten en de weerboeren krijgen gelijk: In de vroegste uren van zaterdag 25 juli 1999 klaart het op en is de kans op onweer nihil. Het optuigen van de fiets is routine na 2008 en even later fiets ik vanuit Steenwijk langs Nijeveen naar Meppel. Tussen koffiemoment 1 (Halfweg) en 2 (Oud-Avereest) zit nog even een bui. Ik kijk er tegenop om door Staphorst en Rouveen te moeten, bovendien kan Zwolle me gestolen worden en dus kies ik ervoor de Vechtdal op te pakken bij Ommen. Het is laat op de ochtend als ik in Ommen arriveer, ik drink koffie op een terrasje en intussen valt de laatste regen van die dag. Hoewel?

'Nimm Dir Zeit' staat op het bankje bij de oorsprong van de Vecht, maar als ik het rustig aan doe, wordt dit een verhaal van het formaat telefoonboek. Ik ben van alle gemakken voorzien, ditmaal zelfs een gasflesje, alleen is één van de vier tentstokken nog altijd 'lek'. 's Middags in Hardenberg probeer ik een kampeerwinkel te vinden, maar geen succes. Op naar het terras! Eerder heb ik gebruik gemaakt van een handeltje aan de weg: Pruimen voor 1,50. Omdat ik geen ruimte heb om de vruchten in te pakken, moet ik ze maar ter plekke opeten. Au! Tussen Hardenberg en Coevorden breekt me dat op. Dan de beruchte kruising bij Ane. 'Vechtetal' rechtsaf, 'Vechtdal' rechtdoor. Ik fiets rechtdoor en kom in Coevorden. Opnieuw terrasje en dan op naar de camping in Stieltjeskanaal. Daar blijkt het net te hebben geregend, maar daar heb ik in Coevorden niks van gemerkt. De tweede dag volg ik de route langs Dalen en dan opeens... midden op een ruilverkavelingsweg met aan weerskanten een sloot... 'einde Vechtdalroute'. Het duurt even voordat ik me dat 'gekke kruispunt' herinner. Terug naar Coevorden en tijdens de koffie-met-appeltaart (samen 2 euro!!!) onderzoek ik de openingstijden van de lokale VVV. Niet eerder dan woensdag. Ik zucht en vervolg mijn weg terug naar Ane, daar ga ik links de 'Vechtetal' op en fiets door Gramsbergen. Daar heb ik een bordje gemist en kom al eerder in het uitgestrekte gebied van Laar. Op zo'n vijftien kilometer afstand zie ik een rij windturbines en die foto herinner ik me uit het boekje bij de ANWB. Ik neig dus meer die kant op. Dat ik de bordjes heb gemist, deert me al niet meer zoveel. Ik ontmoet een stel Nederlanders en ik vertel ze over de Vechtdalroute. ,,Daar is de Vecht", wijst een van hen. Vijf minuten later zit ik op de route. In Emlichheim gaat het echter alweer mis en ben ik het spoor opnieuw bijster. De Vechtdalroute zal wel De Vecht volgen en daarmee kan ik uit de voeten. We nemen in Hoogstede wel de schade op. 'Mijn route' is mooier dan de werkelijke Vechtdal en bovendien korter. In Hoogsteden zoek ik een camping op en 's avonds ontdek ik dat deze op de Vechtdalroute ligt.

De maandag is eentje van 'four seasons in one day' om Crowded House te citeren. Het begint zonnig maar ook winderig. Net even te koud om in t-shirt te fietsen. Google op de Nokia N95 heeft me geleerd dat de Tourist Info in Uelsen kaartjes van de Vechtdalroute verkoopt, want ik ben het zo langzamerhand een beetje zat. In Uelsen koop ik het laatste voorradige boekje en kan dan beginnen aan een striptease. De middagtemperatuur is 33 graden! Ik fiets verder en bij het klooster van Frenswegen zoek ik verkoeling onder een parasol. Ik zit om vier uur kwalijk weer op de fiets of de lucht trekt dicht en het voorspelt weinig goeds. Ik kom evenwel droog over tot de andere kant van Nordhorn, daar begint het te plenzen. Later wordt de regen rustiger van karakter en verder op weg naar Schüttorf is het droog. In Schüttorf zélf eet ik een ijsje en zoek in de routebeschrijven naar de dichtstbijzijnde camping. Als ik daar arriveer is het net weer gaan regenen. Omdat ik moe ben en de camping geen kantine heeft, moet ik dus maar de tent opzetten in de stromende regen. Het gaat die avond nog flink tekeer. Tussen de buien door warm ik de 'mock turtle' op (lang leve mijn nieuwsgierigheid!), maar mijn blikopener overlijdt ter plekke en dus moet ik mijn beste Duits aanzwengelen om andere campinggasten te vragen. Dat blijken opeens Friezen te zijn! De laatste regen van de dinsdag valt als ik Schüttorf verlaat. Voor mijn gevoel is Schüttorf tot Wettringen een 'stukje', maar dit bleek vorig jaar tegen te vallen. Feit is dat de Vechtdal soms wel vijftien kilometer vanaf de rivier zélf is. In Wettringen ga ik aan de 'Kaffee mit Kuchen' en herhaal dit recept in Metelen. Hierna veranderen de bordjes van de Vechtdal in vorm en dit levert een vloekbui op. Rustig ademhalen en blijven zoeken. De temperatuur is inmiddels weer geklommen richting tropisch en als ik in het kleurloze Schöppingen aan kom, heb ik het wel weer gehad. Het is misschien nog maar twintig naar de oorsprong, maar dat ga ik vandaag niet meer doen. Ik vind de mooiste camping tot dan toe en bovendien is deze spotgoedkoop!

De laatste loodjes doe ik op woensdag 29 juli. Op de foto zien jullie wat ik zag na vier dagen op de pedalen: Dít is de oorsprong van de Vecht! Een uitgestorven dorp (Darfeld) en een sloot met eendenkroos. Ik heb toen meteen gezegd 'één keer en nooit weer', maar toch denk ik er soms aan om nog eens de route in zijn geheel te doen...