De groep is in 1998 samen gekomen op het Dicky Woodstock-festival. Stuk voor stuk vrijheidsgenieters en neo-hippies, maar niet van het slag 'op de bank zitten en jointje roken'. Na Woodstock hebben we een maar half-geslaagd vollemaansfeest en dan gaat ieder weer zijn weegs. Ik ga terug naar Mossley om aldaar mijn werk voort te zetten. In 1999, rond het Woodstock-festival, zoekt hetzelfde clubje elkaar weer op. Voor mij is het aanvankelijk alléén Woodstock, daarna een weekje 'thuis' bij mijn ouders en dan opnieuw naar Mossley. De dag voor Woodstock is er namelijk al sprake van de aankomende zonsverduistering en deze in Duitsland te gaan aanschouwen. Naarmate het weekend vordert, worden de plannen steeds concreter. Een oudere vriend haakt meteen af, maar een andere goede vriend met een klassieke Mercedes ambulance ziet het wel zitten. Ik zit vooral met het feit dat mijn geld aardig is opgeschoten, maar nadat de deathmetal-band Altar ter sprake is gekomen en ik laat weten een nagenoeg nieuw t-shirt van die band in de kast te hebben, is de 'deal' snel gesloten. Een van de vrienden krijgt het Altar-shirt en hij zal gedurende het uitstapje naar Duitsland voor mijn 'natje en droogje' zorgen. Het levert bij mijn ouders in eerste instantie nog wat heibel op als ik de zondag na Woodstock met de Mercedes ambulance mijn paspoort kom halen. Maandagavond 9 augustus 1999 zijn we allemaal klaar en vertrekt de opzichtige colonne vanuit Steenwijk.
Omdat ik de meeste van de vrienden in meer dan tien jaar niet heb gesproken en ik van een aantal ook domweg de naam ben vergeten, noem ik in dit verhaal geen namen. De stoet is opvallend: Voorop de oudste van twee broers met vrouw, kinderen en honden in een oude Mercedes-bus met een klomp in plaats van een Michelin-poppetje. Daarachter een Subaru Mini Jumbo en de andere broer in een Opel Combo-geval. Wij sluiten de rij in een opvallende Mercedes ambulance uit 1972. In Mossley is op een zeker moment een verzameling speelgoed binnengekomen, waaronder enkele Matchbox-autootjes. Ik heb een paar mooie modellen, waaronder deze ambulance, uitgezocht om te pronk te zetten. Na het hele avontuur komt de ambulance op een prominent plekje in de kamer met enkele andere souvenirs. De 'ambu' heb ik nog steeds, de rest heb ik weggegooid. De herinnering blijft en die wil ik vandaag met jullie delen.
Ergens is dit verhaal al eens voorbij gekomen op Soul-xotica. We zijn die maandagavond nog maar net op weg naar de eerste bestemming als in de ambulance een cd draait met de grootste hits van The Mamas & The Papas. Juist op het moment dat ik voel dat over een lengte van vier auto's een verbondenheid opstijgt, hoor ik 'I Saw Her Again' van The Mamas & The Papas. Onlosmakelijk verbonden met deze 'magische reis'. Mijn vriend en ik hebben een vrouwelijke bijrijder gekregen, een vriendin van één van de broers en van haar kan ik niks anders herinneren dan dat het een zwijgzaam type is. Wij tweeën zorgen voor de muziek. Hij heeft een stapeltje cd's, maar gelukkig heeft hij ook een autoradio met zowel cd- als cassettespeler. Ik heb vooral bandjes bij me. Het is ruim na middernacht dat we aankomen op een magische plek. De oudste broer is er jaren geleden eens terecht gekomen op aanwijzen van een buurtbewoner, normaal gesproken zal je het nooit vinden. Het valt onder de Belgische plaats Trois-Ponts, een rustiek plekje met een waterput aan een stromende beek. Dat zie ik overigens pas de volgende dag, want het is pikkedonker. Ik weet niet eens meer waar ik heb geslapen.
De zonsverduistering is woensdag en dus hebben we een dag voor 'sightseeing'. Het zijn de broers die vooral het initiatief nemen en wij hobbelen er maar wat achteraan. Zij hebben Trier in hun hoofd en dus betekent het urenlang in de auto zitten. Het is bovendien een miezer-dag. In Trier zélf hebben we het aardig rap bekeken en dan zoekt het gezelschap onderdak in een pannenkoekenrestaurant. De oudste broer, die mijn Altar-shirt heeft gekregen, houdt zich aan zijn woord en rekent af voor mij. Er is op een bepaald moment enige heibel aan tafel. Ik ben mezelf er nooit van bewust geweest, maar achteraf gezien heeft mijn opgewekte aanwezigheid ervoor gezorgd dat de groep op dat moment niet uit elkaar is gevallen. De pannenkoek is welgevallen en dan kunnen we weer in de auto's. De vriend is met de restauratie van de Mercedes begonnen en heeft allereerst de bodem dicht gelast. De deurrubbers hebben de beste tijd gehad en die heeft hij alvast verwijderd. Dan blijkt door de aanpassing van de carrosserie de deurrubbers van een 'normale' Mercedes niet te passen. Dat de bodem helemaal dicht is, bewijst het uitstapje naar Trier. In een stortbui sijpelt het water naar binnen en blijft mooi staan in de voetenruimte van de mede-passagier. En dat ben ik dus... Als de bui voorbij is, kan ik met een emmertje het water uit de ambulance scheppen.
We bezoeken nog een steengroeve en vinden dan vlakbij een mooi licht-hellend weiland. Het begint al te schemeren als de tenten worden opgezet. Ik mag deze avond in de 'ambu', zoals we hem liefkozend noemen. De achterklep moet dan wel een stukje open, maar dat is niet erg. De smerig goedkope wijn die ik die avond burgemeester heb gemaakt, brengt me in een diepe slaap. Ik word wakker van het geluid van een trekker. Het is de Duits-sprekende boer, maar ik begrijp de boodschap. Snel worden de anderen opgetrommeld en binnen een half uur zijn we slagvaardig. Het is dan nog maar een paar uurtjes rijden naar Kaiserslautern waar we mogelijk honderd procent van de zonsverduistering kunnen zien. We passeren een idyllisch dorpje, niet ver van de stad, met daarachter een groene heuvel. Het is nog een anderhalf uur tot het grote moment en met een beetje ongeluk komen we bij Kaiserslautern in een file te staan en maken we de eclips mee op de snelweg. We besluiten dan maar voor 90 procent te gaan en stoppen op de groene heuvel. Het is een aankomende woonwijk. Aan de overkant is een graafmachine aan het ploegen en werkt zelfs door tijdens de verduistering.
Het is tot nu toe een prachtige zonnige dag geweest, maar de lucht begint een uur van tevoren dicht te trekken. Het zal toch niet? Honderden kilometers rijden om de eclips mee te maken en dan krijgen we plots een grijze lucht? We nemen plaats op de heuvel, djembé en trommels in de aanslag. Het gaat zachtjes regenen en plots een bliksemschicht. De eclips voltrekt zich in een grijze wolkenmassa, zoals het lijkt, maar niets is minder waar. Moeder Natuur heeft besloten er een mooi schouwspel van te maken. Ze laat al haar disciplines zien tijdens de voltrekking van de zonsverduistering. Luid gillend en trommelend gaan we de verduistering in. De tranen biggelen over de wangen. Dat we dit mogen meemaken, wie zeurt dan nog over regen en een grijze lucht? Vrijwel meteen nadat de eclips is afgelopen, verdwijnen de grijze wolken als sneeuw voor de zon en plots is het weer hetzelfde vriendelijke zomerweer. Op de radio horen we dat het verkeer rondom Kaiserslautern potdicht heeft gezeten, dus we hebben de juiste keuze gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten