Hoe lang is de Northern Soul-hobby nu bezig? Tja, het is in fases gegaan. Het was afgelopen maand vijf jaar geleden dat ik mezelf voor het eerst als Northern Soul-deejay afficheerde. Veel van de platen die ik toen draaide, zitten inmiddels al lang niet meer in de Blauwe Bak. Gewoon omdat het teveel luidruchtige pop was. Feit is wel dat het ongeveer een jaar geleden is geweest dat er een kleine ommezwaai plaats vond. Ik was nog voortdurend op zoek naar stampers. Hoe meer lawaai, hoe beter. Toen kwam als eerste The Ad-Libs met 'Nothing Worse Than Being Alone' gevolgd door 'Too Late To Turn Back Now' van The Cornelius Brothers & Sister Rose. Natuurlijk heb ik sindsdien nog wel stampers gekocht, denk maar aan 'Naughty Boy' van Jackie Day, maar toch kan ik sindsdien ook meer melodieuze dingen waarderen. Zoals de Week Spot van deze week. Het is nog maar een paar weken geleden dat deze plaat voorbij kwam op mijn mp3-stick en, geloof het of niet, ik kreeg een brok in de keel. Een verhaal op muziek dat zo puur is, dat het pijn doet. De Week Spot is van Bettye Swann en heet 'Kiss My Love Goodbye' (1974).
'Het meest opvallende bij Bettye Swann en haar succes is, is dat ze een compleet uniek en een absoluut herkenbaar stemgeluid heeft. Het is een stem die je uit duizenden herkent en als ze een lied voorgeschoteld krijgt dat ideaal is voor haar vocale kwaliteiten, dan kent ze geen concurrentie'. Aldus een schrijver in Blues And Soul-magazine in juni 1972. Niets dan de waarheid! De soul kent vele stemmen die erg op elkaar lijken. Geen kwaad woord over Aretha Franklin, maar als je Alfreda Brockington er naast zet dan zijn beide stemmen bijna identiek. Bettye is uniek wat dat betreft. Het is lastig te beschrijven, maar het is een combinatie van frasering en keelklank. En heeft ze voortdurend het geluk gehad om met arrangeurs en producers te werken die dat begrepen. Het werk van Bettye Swann heeft eeuwigheidswaarde.
Ze komt op 24 oktober 1944 ter wereld in Shreveport, Louisiana, als Betty Jean Champion. In de vroege jaren zestig sluit ze zich aan bij een lokaal groepje, The Fawns, en rond haar twintigste verjaardag verblijft ze enige tijd in Los Angeles bij vrienden. Op haar verjaardag tekent ze een contract bij het Money-label en geeft zichzelf een andere achternaam als cadeautje voor zichzelf. Bettye is namelijk niet gecharmeerd van de naam Champion, nog het meeste vanwege de associatie met de bokssport. Met The Fawns zong ze altijd een liedje over een zwaan, dus daar komt Swann vandaan. Omdat 'swan' al een extra letter kreeg, gebeurt hetzelfde bij haar voornaam en wordt Betty dus Bettye. Arthur Wright is als producer betrokken bij haar eerste plaatopname, het liedje wordt geschreven door Carolyn Franklin. Carolyn is een oudere zus van Aretha. 'Don't Wait Too Long' is niet alleen de eerste hit voor Bettye, maar ook voor het Money-label. De plaat blijft aan de rand van de top 20 steken, wat betreft de R&B-parade. In de Billboard-poplijst komt het niet verder dan 131. In juni 1967 volgt pas de tweede hit, waarschijnlijk haar meest bekende: 'Make Me Yours'.
'Make Me Yours' bereikt de top van de Rhythm & Blues-lijst, maar doet ook een bewonderenswaardige nummer 21 in de reguliere poplijst. Swann vindt echter dat ze wel eens recht heeft op een elpee en na veel vijven en zessen krijgt ze het voor elkaar. 'Make Me Yours' verschijnt eind 1967, maar doet helemaal niets. In 1968 breekt ze met het Money-label, trouwt met haar manager George Barton en verhuist naar Athens, Georgia. In het publiek bij haar optredens zijn schijnbaar 'talent-scouts' geweest van Capitol, want in oktober 1968 tekent Swann een nieuw contract bij deze 'major'. Ze maakt twee langspelers en een handvol singles. Een van de eerste 'releases' is 'My Heart Is Closed For The Season', een single die momenteel erg in trek is bij deejays en verzamelaars. Het is echter officieel een b-kant, maar verkoopt goed genoeg om een Engelse uitgave te krijgen. Ze brengt een tijdje door bij het Fame-label van Rick Hall, wat eigenlijk een verzameling legendarische soul-performers is. De distributie blijft echter wel in handen van Capitol. In 1974 tekent ze bij Atlantic, nadat ze persoonlijk is 'ontdekt' door Jerry Wexler.
Binnen Atlantic zijn ze trots op Swann en ze krijgt de beste studio's en producers toegewezen. Zo neemt ze in de Sigma Studios in Philadelphia 'Kiss My Love Goodbye' op. Enerzijds de oorstrelende Phillysound, maar met een lichtelijke 'sophisticated country'-inslag en Bettye's onmiskenbare stem aan de andere kant. Dit is gewoon smullen! De plaat doet helemaal niets. 'I Want Sunday Back Again', de andere kant van de Go Ahead-uitgave van vorig jaar maart, is een overblijfsel uit een sessie uit 1975, een nummer dat in de loop der jaren een cult-imago heeft gekregen. Swann treedt voor het laatst op in 1980, het jaar dat haar man George Barton overlijdt. Ze zet haar leven voort als Bettye Barton en is sinds jaren een fervent Jehova's Getuige. Dankzij de inspanning van Richard Searling zijn deze twee parels nu weer volop verkrijgbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten