De vorige raddraaier heeft wat teweeg gebracht, met name de gebruikte fotohoes. Blijkt dus andermaal tóch de envelophoes te zijn. Voor niet-ingewijdenen: Het is een luxe kartonnen hoes die Negram in 1964-66 enige tijd voerde. De achterzijde van de, compleet uitvouwbare, hoes sluit door middel van een flap als een envelop. Naast de envelop-hoezen, die redelijk interessant zijn voor verzamelaars, bracht Negram eveneens dezelfde singles in papieren hoesjes uit. Mijn 'Giddy Up Go' zit dus in een 'gewoon' papieren hoesje. Ik heb deze avond nog wat kennis over Europese fotohoezen en platenlabels mogen delen in de, door mij gestarte, Facebook-groep 'Upbeat Rare And Northern Soul Music', dus deze inleiding is alleen maar om daarvan af te kicken. En dus gaan we nu gewoon weer verder met Raddraaien, ditmaal met een single uit de jaren zeventig. Niet zomaar eentje, maar een ware klassieker: 'Le Freak' van Chic (1978).
Het is vooral door toedoen van Giorgio Moroder en Frank Farian dat disco is verworden tot een electronische beat, terwijl de oorsprong van de disco ten grondslag ligt aan muzikaal vakmanschap. In het kader van de Northern Soul heb ik zelf een liefhebberij ontwikkeld op het gebied van protodisco. Disco uit een periode dat de 'stijl' nog niet bestond, de tijd dat dat er binnen de soul en funk driftig werd geëxperimenteerd met ritmes. Dat ik het opneem in mijn Northern Soul-set, daarvoor hoef ik me niet te schamen. Althans, niet in Europa en ook niet tegenover ruimdenkende Britten. De 'puristen' moeten er niks van hebben, maar 'Queen Of Clubs' en 'Get Down Tonight' van KC & The Sunshine Band waren toendertijd krakers in de Northern Soul-scene. In de daaropvolgende jaren mocht het niet té 'mainstream' zijn, waardoor de hoofdrolspelers van vandaag afvielen voor de Northern-scene. Maar er zijn genoeg gelijkgestemden die nog geen grammetje van het succes van Chic meekregen, die wel hun plekje in Wigan hebben veroverd. Het maakt Chic anno 2012 niks minder geschikt, ook al wordt je erg meewarig aangestaard als je 'Le Freak' op zet.
Er zijn echter andere naties die je hier wel weer een plezier mee doet, want er zijn maar weinig disco-klassiekers die zoveel aanzien hebben als 'Le Freak'. Zelfs tien jaar later blijkt het liedje, na een kleine aanpassing, zo weer mee te kunnen in de top tien. Bernard 'Bernie' Edwards en Nile Rodgers zijn de twee belangrijkste leden van Chic. Zij beginnen samen muziek te maken in 1970. Eén van hun eerste formaties heet The Big Apple Band, maar volgens mij heeft dat niets te maken met Walter Murphy's groep van 'A Fifth Of Beethoven'? Als Chic maken ze in 1977 hun eerste demo's . 'Everybody Dance' en 'Yowsah Yowsah Yowsah' zijn de eerste liedjes van hun hand. Als zangeres doet Norma Jean Wright mee, op voorwaarde dat ze eveneens met een solo-album aan de slag mag. Als Wright dan tenslotte een platenmaatschappij heeft gevonden voor haar soloplaat, verbiedt deze haar nog langer samen te werken met Chic. Ze helpt Rodgers en Edwards uit de brand, maar stelt dan eveneens een vriendin aan hun voor: Luci Martin. Wright is ondermeer nog te horen op het album 'We Are Family' van Sister Sledge dat eveneens door Chic wordt geproduceerd.
'Le Freak' heeft nogal een bizarre historie. Op zaterdag 31 december 1977, als 'La Vie En Rose' voor een kort bezoek de Nederlandse Top 40 binnenkomt, proberen de leden van Chic Grace Jones te ontmoeten in een club. Ze ondervinden nogal moeilijkheden bij de ingang en keren onverricht ter zake naar Edwards' apartement en beginnen wat te 'jammen'. Uit frustratie tegenover de portiers begint het met 'Aaaaah... f&%$k off', maar ze zijn er al snel over uit dat hun dat geen applaus gaat opleveren. Dan proberen ze 'freak off', maar ook dat geeft niet het gewenste effect. Tenslotte eindigen zo gewoon bij de hippie-slogan 'freak out' en de rest is geschiedenis. Natuurlijk is 'Freak Out' ook de titel van het debuutalbum van Frank Zappa, dezelfde die in 1979 'yowsah yowsah yowsah' roept in 'Dancin' Fool'.
In datzelfde jaar, 1979, vestigen de heren Edwards en Rodgers definitief hun naam met een basloopje. Het zit verpakt in hun hitsong 'Good Times'. Het is allereerst Sugarhill Gang, die de eerste hiphop-hit scoren met 'Rapper's Delight' met het loopje uit 'Good Times' als pizzabodem. Queen maakt er 'Another One Bites The Dust' ervan en ook Blondie vestigt de rockliefhebbers door middel van 'Rapture' op de muzikale kwaliteiten van Chic. Chic ziet zichzelf ook als een rockband voor het danspubliek met idealen uit de hippie-tijd. Hoewel de groep op enkele momenten uiteenvalt, is de groep tot op de dag van vandaag een uiterst solide live-act. Zowel passanten die komen voor de oude hits als ware muziekliefhebbers komen beide goed aan hun trekken bij een optreden van Chic.
Ooit dacht ik dat een voormalige single uit een discotheek brandhout moest zijn, maar deze van Chic bewijst het tegendeel. Hoe vaak zal 'Le Freak' gedraaid zijn discotheek Chez Jean in Steenwijk? Eerst natuurlijk tientallen keren omstreeks 1979, de daaropvolgende jaren menigmaal als 'gouwe ouwe' en misschien ten tijde van 'Jack Le Freak' nog een paar keer meer. De single is nagenoeg in nieuwstaat, alleen het hoesje is half gescheurd. Tot slot van deze raddraaier een gerucht... Lillian Lopez, zangeres van die andere disco-groep Odyssey, zou vandaag zijn overleden op 76-jarige leeftijd. Het wordt echter nog niet bevestigd door veel bronnen en dus blijft het eerst bij een gerucht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten